The Assassination of Richard Nixon (2004)

Prima film, goed verhaal, Sean Penn is overtuigend.
Maar een beetje voorspelbaar was het wel, afgezien van het einde dan..
Ik zat niet op het puntje van mijn stoel, maar het was zeker onderhoudend, en er zaten aardige details in. Zoals de Positive thinking -tapes, voor de verkoper.

Zou Karst T. ook zijn snor af hebben moeten scheren o.i.d.?

Prachtige rol van Sean Penn als de eenling in conflict met het systeem en als dan ook nog de overige family values verdwijnen raakt hij de grip helemaal kwijt en besluit tot een daad waardoor iedereen hem zal blijven herinneren en die het systeem kapot zal maken.
Werdegang van Samuel Bicke is waarschijnlijk vergelijkbaar met latere einzelgangers als Ferdi E. en Karst T.
En de film slaagt erin je mee te laten leven met Bicke.
Waargebeurd verhaal en al net zo (niet) succesvol als Karst T.
Lang mee gewacht met het kijken naar deze omdat ie me op de één of andere manier niet zo aansprak: bleek dus volkomen onterecht.
Geweldige 70-sfeer ook!

Uitstekende film over een eenling met de nodige problemen in zijn leven. Film heeft zeker raakvlakken met Taxi Driver. Je kunt je als kijker bijzonder goed in het hoofdpersonage verplaatsen, aangezien je alles vanuit zijn gezichtspunt meemaakt. De film wordt ook zeker naar een hoger niveau getild door Sean Penn die hier een weergaloze rol neerzet en je kunt gewoon zien dat hij een tikkende tijdbom is.

Even sterk als deprimerend drama.

Dit is haast een blauwdruk voor wat er kan gebeuren wanneer mensen in een sociaal isolement raken en in wanhoop naar extreme middelen grijpen als schreeuw om aandacht.

Sean Penn is hier inderdaad op zijn best maar vergeet Michael Wincott niet in één pakkende scène als de verbitterde broer van Sam Bicke.

Opmerkelijk debuut van Niels Mueller die vooralsnog weinig meer voornaams op zijn naam heeft staan

Goh, het was geen slechte film, al mocht de film iets meer pit/vaart hebben. Dit heeft ook wel te maken dat Sean Penn z'n rol heel overtuigend speelde en het hoofdpersonage me gewoonweg niet erg aanstond. Van Naomi Watts had 'k wel een grotere rol verwacht, maar ze deed dit zoals gewoonlijk helemaal niet slecht.

Kortom over de acteerprestaties niks dan lof, al vind 'k het een film die je niet gezien moet hebben. De titel doet je misschien denken dat het een spannende film zal zijn, maar vergis je niet, de film valt zeker onder drama, enkel het laatste kwartier wordt het spannender.

Eentje om eens mee te pikken als ze hem op tv tonen.

Zeer goede film, goed verhaald en met uitstekende karaktertekening.

Sean Penn is knap in de uitbeelding van de burger die ervaart dat emotie, correctheid en eerlijkheid amper rijmen met een succesvol beroepsleven en het recht op waardering. Wanneer ook the American Dream teleurstelt is een psychische storing nabij...

Sterk werk.

Tsjonge, wat wordt Penn hier opgehemeld zeg, ik vond hem als familieman met hartenzeer allerminst overtuigend. Pas wanneer hij verder in de neerwaartse spiraal kwam, werd het wat beter, maar dan nog (hij speelde al eerder eens een Sam... ). De rest (Cheadle vooral, Watts was ook maar zo zo) was een stuk beter op dreef en Wincott speelde Penn helemaal van het celluloid.

En dan nog de namen Bicke en Bickle... Toeval?

In het echt was zijn naam Samuel Joseph Byck, maar voor deze film hadden ze de achternaam iets veranderd om zijn familie te beschermen.

Aangezien dit in het echt afspeelde in begin 1974 vermoed ik dat Scorcesse door deze verhaal was beinvloed voor Travis Bickle in Taxi Driver?

Samuel Byck - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

In 2005 was er ook een tv-film over Sam Byck gemaakt, The Plot to Kill Nixon. Een sort pre-9/11 achtige scenario uit de jaren 70

IMDb - The Plot to Kill Nixon (TV 2005)

En Taxi Driver inspireerde kennelijk weer iemand anders: ''Taxi Driver, which ironically inspired a real life assassination attempt on President Ronald Reagan'' Zelfde bron als eerder genoemd.

Paul Schrader inderdaad. De persoon die later zelf die film ging maken over Patty Hearst

Patty Hearst (1988)

Er is ook een andere toeval, en een link. Want toen Samuel Byck bezig was op 22 Februari 1974 was het maar een paar weken sinds de ontvoering van Patty Hearst, en zou toen overal op de nieuws zijn geweest

Belachelijk lage ratings

Niet de nagelbijter, die ik vooraf min of meer verwacht had. Film gaat feitelijk over de karakterontwikkeling van een man, die door zijn gebrekkige sociale vaardigheden steeds meer geïsoleerd raakt en daar de samenleving de schuld van geeft. De voornaamste verdienste van de film is het mooie acteerwerk van Sean Penn, aan wie je een dergelijke rol wel kunt toevertrouwen. Hoewel geïnspireerd door ware gebeurtenissen werd ik niet warm of koud van het verhaal, omdat dat regelmatig in herhalingen dreigt te vervallen.

Deze film onderschrijft maar weer het vreemde gevoel dat ik krijg bij Oscar uitreikingen. Waarom kreeg Penn een oscar voor Milk en niet voor zijn rol als Samuel Bicke?

Om de vele emoties en houdingen in verschillende omstandigheden van Bicke goed neer te zetten is naar mijn mening meer nodig dan een homosexuele activist te spelen. En Penn speelt de langzaamaan wanhopiger wordende Bicke ijzersterk. Het illustreerd voor mij simpelweg dat het in Hollywood nog altijd scoort als je een homo, terminaal zieke, gehandicapte enz. speelt. Maar genoeg geklaag over de Academy awards.......

The assasination of Richard Nixon is een ijzersterke vertolking over het deprimerende leven van een man die uiteindelijk geen andere uitweg meer ziet dan een wanhoopsdaad. Bijna alles gaat goed in deze film. Het enige wat naar mijn mening kan verbeteren is dat de film eigenlijk de gehele duur in hopeloosheid zwemt en er nagenoeg geen enkel positief puntje in het leven van Bicke te ontdekken valt. Wellicht is dat zorrgvuldig vann het waargebeurde verhaal overgenomen, maar het maakt dat de film vooral een neergang zonder enig positief tegenwicht verbeeld wat voor mij net een beetje ten koste gaat van de impact.

It's about money, Dick!

Het zijn weer volop de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten en dat is iets dat ik toch altijd met veel plezier volg. Volgens mij deze keer één van de meest schrijnende verkiezingen (er is nu werkelijk niemand waar ik zelfs nog maar 60% achter sta) maar ik verwachtte van The Assassination of Richard Nixon een film die me een beeld ging kunnen brengen van de periode dat die president was, zowat zoals met All the President's Men eigenlijk, maar dat bleek uiteindelijk anders uit te draaien. Wat ik in de plaats kreeg was een film met een ijzersterke performance van Sean Penn.

Jammer is dit verder wel een degelijke film, maar blijft het allemaal nogal koeltjes en weinig meeslepend. Gebaseerd op waargebeurde feiten, er heeft effectief een man genaamd Sam Bycke bestaan die van plan was om met een vliegtuig in het Witte Huis te vliegen en zodoende Nixon te vermoorden, maar heel het levensverhaal rond Bicke voelt me iets te cliché aan. Het slechte contact met zijn vrouw en kinderen, het verlies van zijn job, de lening die er niet door komt, de breuk met zijn broer die nog verder barst, ... Op geen enkel moment weet regisseur Niels Mueller te verrassen. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Eenmaal Bicke is aangekomen op de luchthaven schiet de film opeens een gradatie hoger en blijkt Bicke een koelbloedige killer te zijn. Het breekt met al hetgeen we ervoor hebben gezien en dat was eigenlijk wel een nodige afwisseling.

Glansrol voor Sean Penn. Ben niet meteen de grootste man van de fan, heb zelfs Milk halverwege afgezet, maar dit doet hij uitstekend. De hypernerveuze, angstige, twijfelachtige ticks voelen erg reëel aan en de ellende die Penn ondergaat straalt van het scherm af. Beetje pijnlijk dan ook dat de rest van de cast niet bijzonder veel voorstelt. Naomi Watts is onherkenbaar flauw als de ex van Bicke en Don Cheadle loopt ook maar wat in zijn garage rond zonder echt indruk na te laten. Jack Thompson is nog wel goed op dreef trouwens als baas van Bicke.

Mjah, op zich wel een vermakelijke film die vooral door zijn einde nog wat punten weet te sprokkelen. Verder is vooral de glansrol van Penn memorabel en valt de rest wat in het niets. Bizar eigenlijk dat Mueller hierna niets meer heeft gemaakt, heb toch de indruk dat dit goed ontvangen is geweest indertijd.

Kleine 3.5*

Een fantastische rol van Penn die een ongeluksvogel speel waar zijn leven meer en meer de dieperik in gaat en hij steeds depressiever en wanhopiger wordt die uiteindelijk in een tragisch einde zal uitmonden. Meesterlijke rol. De pijn van zijn tegenslagen die hij hier uitbeeld is bijna voelbaar.

Wederom bekeken, en vind de film nog saaier dan de beide vorige keren.

Titel die ik al verscheidene malen tegen kwam en me altijd afvroeg of het iets zou zijn. Bij deze dan de kans gegrepen en hoewel interessant voor een keer blijf het daar ook bij.

Samuel Byck, in de film Bicke genoemd om familie te beschermen, wordt in deze film gevolgd in zijn botsing met het systeem. Aanvankelijk wordt er een beeld geschetst van een man die weliswaar intelligent genoeg is, maar ook een bepaalde naïviteit uitdraagt. Echt kwaad lijkt er tot dan toe niet in te zitten, en bewust of onbewust plaatst hij zichzelf in een kwetsbare positie, zie de situatie met zijn vrouw waarin hij simpel weg de realiteit niet lijkt te kunnen, of willen zien.

Enerzijds wordt er daarna een interessant gegeven ontwikkelt dat ook bij deze tijd past met alle discussie over racisme en bevooroordeeldheid, maar tegelijk laat Bicke in zijn gedachtegang ook zien dat hij het noorden kwijt is een doordraaft. En vooral dat laatste wordt ik op een gegeven erg moe van. Altijd maar die complottheorieën, altijd maar dat vermeende racisme en dat de wereld er op uit is hem kapot te krijgen. Sterk is het punt dat Bicke heeft bij de man van The Black Panthers, je hoeft niet perse een kleur te hebben of slachtoffer van het systeem te zijn. Kleur of geen kleur, tegenzitten kan altijd zoals tevens in Bicke's situatie geld. Toch heeft hij dit ook deels aan zichzelf te danken, want zaken loslaten en accepteren, zoals zijn vrouw, kan hij niet, en de nuance zoekt tussen wat hoort en nodig is ook niet. Alles lijkt op een gegeven onacceptabel en respectloos in zijn ogen, iets dat begrijpelijk is. Maar leven is soms offers brengen, en soms moet mijn een compromis sluiten zoals vriend Bonny regelmatig zegt.

The Assassination Of Richard Nixon is dan ook een film met een tragisch beeld van een man geplaagd door situaties, pech, zijn eigen denkbeelden en depressies. Een man met een wanhoopsdaad die uiteindelijk een punt wilde maken, met een bizarre einde tot gevolg die overigens erg mooi gebracht wordt. Toch verraadt het slaaplied achtige deuntje, en het beeld van mensen die voorbij gaan aan de tv en het nieuws, de vergetelheid der dingen. Het is tevens ook het finale gevoel van de film, interessant voor een keer maar echt hangen blijft het niet. Eindoordeel: redelijk.