Mayerling (1968)

Viel erg tegen, langdraadig er gebeurde niet veel in deze film

Dit is net als de film uit 1936, met Charles Boyer en Danielle Darrieux, een prachtige verfilming van het Mayerling-drama. Op locatie gefilmd, in Wenen en uiteindelijk studio-opnames voor Mayerling(dat werd na het drama omgevormd tot klooster), met een prachtige soundtrack en een aantal meesterlijk gefilmde scenes, is dit een prachtige film die het verhaal van Aartshertog Rudolf in beeld brengt tot zijn dood.

Rudolf vindt de steun die hij wenst niet bij zijn ouders. Zijn vader, Franz-Josef, is teveel met staatszaken bezig en heeft een heel andere denkwijze dan zijn zoon en zijn moeder, keizerin Elisabeth "Sisi", is meer op reis dan dat ze thuis is. De momenten dat ze er wel is maakt ze zoveel mogelijk tijd voor haar zoon.

Als Rudolf de jonge Maria Vetsera ontmoet lijkt hij eindelijk het geluk

gevonden te hebben, maar zijn vader staat een scheiding niet toe, en dus moeten Rudolf en Maria hun schaarse momenten koesteren. Als het hun word verboden elkaar te zien besluiten ze samen de liefdesdood te sterven.

Deze film heeft jammer genoeg niet dezelfde charme, die de film uit 1936 dan wel heeft, en dit alles maakt het een beetje langdradig. Omar Sharif(Rudolf), Catherine Deneuve(Maria), James Mason(Franz Josef) en Ava Gardner(Elisabeth "Sisi") brengen allemaal zeer goede acteerprestaties maar Omar Sharif en Catherine Deneuve missen de chemie die Charles Boyer en Gabrielle Darrieux dan wel hebben, Ava Gardner brengt de melancholieke keizerin Elisabeth op een prachtige wijze, zoals ze eerder alleen is vertolkt door Romy Schneider in de "Sissi"-films en Ludwig II - maar dan niet zo zoetsappig -, maar jammer genoeg mist deze film de charme van de klassieker.

Film uit het rijtje plaatjesboek-spektakels van de jaren zestig, een genre op zich, met spraakmakende films als: Nicholas and Alexandra, Doctor Zhivago,, Reis om de Wereld in 80 Dagen, Ben Hur, El Cid, The Cardinal, Lawrence of Arabia en ga zo maar door. Gemaakt om de kleurenfilm en het grote doek in de bioscopen optimaal te benutten. Zo'n film kreeg een sterrencast en duurde minimaal twee tot drie uur. Je kwam helemaal verdwaasd uit de bioscoop, overweldigd door het meeslepende verhaal en de kleurenpracht.

Mayerling, over de tragische liefde van de Oostenrijkse kroonprins voor een eenvoudig baronesje en hun gezamenlijke zelfmoord, hoort ook in dat rijtje thuis. Met de grote sterren van dat moment: een nog jonge Catherine Deneuve en hartenbreker Omar Sharif. En inderdaad, de uniformen zijn prachtig, de interieurs met veel rood en goud zijn oogstrelend en de buitenopnamen in Wenen zijn indrukwekkend. Maar het op zich tragische verhaal krijgt je geen moment in z'n greep. Deneuve en Sharif zijn nauwelijks geloofwaardig als liefdespaar. Maar ook de ruzie tussen de oude keizer en zijn zoon mist enige dramatische diepgang. Komt bij dat het tempo uitermate traag is, zoals dat nu eenmaal was in die tijd en er weinig dramatische ontwikkeling is. Wat blijft er dan over? Inderdaad een mooi plaatjesboek.