Mutter Küsters' Fahrt zum Himmel (1975)

Maakt onderdeel uit van de in april 2005 door A-Film uitgebrachte box 'R. W. Fassbinder Collection 2'.

Hoewel de thematiek zeker interessant is, heb ik, zoals wel vaker bij Fassbinder, het idee dat hier een veel betere, doorwrochtere film in had gezeten als hij er wat meer tijd in had gestoken. Wat overigens niet betekent dat de film 'slordig' overkomt. Op het eind na dan: de film stop abrupt en de verdere afloop krijg je in tekst voorgeschoteld. Je krijgt het gevoel dat het een noodoplossing is: omdat er steeds beschreven wordt hoe de scene eruit had moeten zien lijkt het erop dat R.W. het eigenlijk zo had willen filmen. Dit idee wordt gevoed door het feit dat er een alternatief eind op de DVD staat, dat haaks (echt: haakser kán niet) staat op het officiele eind van de film. Dat alternatieve eind schijnt alleen in de VS gebruikt te zijn. Of is dit een grap? Weet iemand dit?

Op de DVD staat als onopvallend weggestopt extraatje nóg een complete film: Die Niklashauser Fahrt

Als je een boek verfilmt, in dit geval van Kurt Raab, is er natuurlijk maar 1 einde. Is dit zo anders hier ?

Ik ken het boek niet. Jij wel? Ik kan hier de twee einden wel verklappen, maar dat is dan wel een extreme spoiler: In het officiële einde escaleert een door anarchisten (die Mutter Küsters in hun groep hebben opgenomen) georganiseerde gijzelactie, waarbij ons Mutterchen wordt doodgeschoten. In het optionele einde is de gijzelactie niet gewelddadig, maar een gezellige 'sit-in', die ophoudt als de medewerkers 's avonds naar huis willen. Alleen Mutter blijft, totdat ze mee naar huis gaat met de portier, een eenzame weduwe van haar leeftijd, heel ironisch een 'en ze leefden nog lang en gelukkig'-eind suggererend.

Uitstekende film van Fassbinder. Mutter Kusters (Mira) wordt eigenlijk door een ieder verraden / in de steek gelaten. Eerst door haar man, daarna door "rechtse media", vervolgens door haar kinderen, daarna door de communistische partij en tot slot door de revolutionaire communisten. Als kijker krijg je haast zelf een schuldgevoel.

Dit is zowel een sociaal drama als een maatschappij kritische film. Het einde kwam wat abrupt, zoals wel vaker bij Fassbinder. Dit is echter wel een van zijn meer rechtlijnige films. Een aanrader.

4*

Mooi sociaal drama over eenzaamheid in combinatie met een bijtende mediasatire. Film zit vol gespuis (jounalisten, louche cafe-eigenaren, mensen met een dubieuze politieke agenda) en de kale art direction heeft ook hier weer een bevreemdend gevoel. Interessant project weer van Fassbinder. Moet toegeven dat zijn films wat zwaar op de maag zijn en misschien wel een tikkeltje saai, maar toch ook fascinerend. 3,5 sterren.

Viel me een beetje tegen; nogal saai en vooral langdradig.

De opnametijd voor deze flm van 2 uur duurde slechts 20 dagen. (feb.- maart 1975).

En dat vind ik een behoorlijke prestatie.

Sociaal drama van Fassbinder met de goedmoedige Brigitte Mira die na de wanhopsdaad van haar man even voor iedereen even interessant is voor zowel de sensatie-journalisten als voor de communisten, maar uiteindelijk door iedereen in de steek wordt gelaten inclusief haar eigen kinderen.
Het is vooral de prachtige rol van Mira die de film draagt en Fassbinder geeft niet één maar twee mogelijke eindes.

Net als in 'Angst essen Seele auf' van een jaar eerder, speelt een uitzonderlijke Brigitte Mira een eenvoudige, eenzame en kwetsbare vrouw. "Woedend sloeg Fassbinder links met rechts om de oren in een aangrijpende film", las ik. In ieder geval is het een vernietigend, complex en sociaal relevant portret van vervreemding, uitbuiting en boulevardpers sensatie en is de sfeer naargeestig en beklemmend. Als een rode draad lopen de opvattingen van de Marxistisch Leninistische stroming door het verhaal heen en de personages lijken gevangenen van zichzelf. De beide slotscènes kun je (des Fassbinders) grotesk noemen.

En toch vond ik 'Angst essen Seele auf' uit 1974 aangrijpender en emotioneler.

Meer dan degelijke Fassbinder over een burgervrouw die na de plotselinge moord/zelfmoord van haar man door allerlei figuren wordt benaderd- de sensatiepers, politici, anarchisten. Het is duidelijk wat Fassbinder hiermee wilde zeggen en zijn toch al weinig vrolijke mensbeeld schuift weer een beetje meer op richting zwartgalligheid. Toch wel knap dat Frau Küsters geen parodie wordt, ze reageert eigenlijk heel menselijk op wat haar overkomt, met de naïviteit van een ouder iemand die het allemaal niet meer kan bijhouden. De twee eindes zijn beiden niet erg bevredigend- super-unhappy en superhappy, eigenlijk allebei niet serieus te nemen.