Shigatsu Monogatari (1998)

Lief, schattig en naief romantische filmpje, bijgestaan door een prachtige soundtrack, een beeldschone dame en dito shots. Dit alles zorgt voor een zeer vertederend geheel, dat best wel kan bekoren. Zeker niet om elke dag te zien, maar een filmpje als dit kan er wel een bij. Verder valt er bitter weinig over te zeggen, behalve dat zogenaamd plot en 'gebeurtenissen' veelal afwezig zijn in de film.

Een welverdiende 4*

Erg zoetsappig. Maar daardoor wel weer lief. Heb hem met een glimlach gekeken. Een kleine 3,5*

Zo, eindelijk is aan die herkijk toegekomen. Prachtig filmpje, erg onschuldig. Erg fijn om in dit wereldje te duiken, doet je bijna alle pijn op de wereld vergeten.. Heerlijk naïef, romantisch verhaaltje. Erg mooi hoe een onschuldig meisje een grote stad als Tokyo onschuldig maakt.

Ik waardeer de film dan ook makkelijk op naar 4* en ik sluit 4,5 niet uit. Heerlijk!

Alle woorden die van toepassing zijn op deze film zijn al in de berichten hierboven beschreven; lief, schattig, naief en onschuldig.

Leuk en kort tussendoortje. Nergens echt bijzonder, maar wel aangenaam.

dikke 3*

Wow, wat een heerlijk blij filmpje! Schitterend!

De hele duur met een grote grijns op mijn gezicht gezeten, wat een schattig verhaaltje. Fantastische scenes bij het inrichten van haar huis, als ze de weg oversteekt, kennismaken met de buurvrouw en een grootse finale. De parapluscene is zeker één van de fraaiste die ik tot nu toe zag, heerlijk.

Dikke 4,5*, kunnen er zeker 5 worden als de herziening net zo'n pret wordt. Prachtig meisje trouwens , zonder haar zeker geen topper.

Niemendallerig filmpje over meisje dat naar de grote stad trek tom te gaan studeren en daar schorvoetend haar eerste contacten maakt. Best lief, maar Iwai kan veel beter (zie All about lily chou chou, Love letter). Denk Meg Ryan in de hoofdrol en het orientalisme wordt zichtbaar.

Snoepig filmpje met een schattig meisje in een knus huisje in een fleurig gekleurd wereldje. Er gebeurt niet zoveel, daarom duurt ie ook maar 67 minuten. Aangenaam eenvoudig filmpje.

Typisch voorbeeld van hoe het wel moet als het om feel good en romantiek gaat, in de meeste westerse producties is het allemaal stukken minder subtiel en prik je zo door de oppervlakkige formule heen, hier kan ik van blijven genieten, sterker nog hoe meer ik er zie hoe vrolijker ik ervan word, zeker in deze zonnige periode. Ruim een uur heb ik met een brede glimlach gekeken, mooie dromerige kleuren, fijn sfeertje, herkenbare gevoelens en een sterk zowel vertederend als hoopvol einde. Oh en Matsu verdiend een hele dikke knuffel, wat een schattig meisje is dat! Iwai beheerd een mooie simpele stijl en heeft ze idd wel eens beter afgeleverd, kijk naar Lily Chou Chou ed, dit is daar echter een mooie voorbode van, maar tegelijkertijd ook de perfecte intro...

3,5 sterren

Ontzettend sympathiek en oprecht filmpje. Ik heb een zwak voor verlegen onbeholpen Japanners (m/v), eerder sloeg Tony Takitani ook al zo bij me aan, en wat dat betreft heeft dit filmpje ook veel te bieden. Verder valt er niet veel meer op te merken dan wat er hierboven al is gezegd. Inderdaad, veel minder subtiel dan in veel westerse films. Dit voelt zoveel oprechter aan.

Kleuren vond ik een beetje flets, beelden niet heel erg bijzonder, al beviel het wel erg dat de montage soms nogal abrupt was. Zat lange tijd op 3,5*, maar de bijzonder vertederende eindscène tilt het geheel toch op naar 4*.

In tegenstelling tot bijna alle filmtheorie geloof ik al lang dat een film niet per se een duidelijk conflict nodig heeft. In Japan lijken ze dat ook door te hebben.

Kijk maar naar deze film. Wat gebeurt er eigenlijk? Een plattelandsmeisje komt terecht in een grootstad, op een nieuwe school, met allemaal onbekende mensen. Iwai laat zien hoe zij, op een wat stuurloze manier, probeert haar draai te vinden. Er zijn geen 'slechten' of 'goeien', geen echte bedreiging of grote gebeurtenissen, maar daar tegenover staan een heerlijke dosis sfeer en gevoel.

Poëzie van het dagelijkse leven, zou je kunnen zeggen. Mooie film.

Het gaat in dit filmpje misschien allemaal nergens over, maar toch vond ik het ontzettend leuk. Dat ligt natuurlijk helemaal aan de wat timide maar oh zo sympathieke Uzuki Nireno. Wat een uitstraling heeft dit plattelandsmeisje. En de parapluscène is er eentje om in te lijsten.

Waardering: dikke 3,5*

Warme en vertederende Cinema.

Ook de muziek (Johannes Brahms - Hungarian Dance NO.5 F-sharp minor) onderbouwde het heel mooi.

De paraplu betekent veel meer in de japanse cultuur dan enkel bescherming voor de regen.

AI-AI-GASA "de liefdes paraplu" (letterlijk: delen een paraplu)

Voor de moderne tijd (de pre-dating periode), was het niet aan de orde dat een jonge vrouw met een vreemde man openlijk rondloopt. Maar een jonge man kon wel een jonge vrouw vragen om met hem onder de paraplu mee te lopen waneer het regende, en Japan heeft een lang een nat regenseizoen

Ik zag hierna een andere film van Iwai die me er anders over deed denken, maar nadat ik April Story had gezien wilde ik Iwai bijna bombarderen tot ene van de meer optimistische filmmakers die ik ken.

Mooie vorm. Drie kwartier sfeer, dan het waarom en dan in een heel mooie, lieve scene, zonder wereldschokkende gebeurtenissen, de bevrijding. Sfeervol, licht dromering, lief en optimistisch. Erg fijn.

3.5*

Het is bijna onmogelijk om dit soort films niet leuk te vinden. Er gebeurt weinig, maar als we alleen de verhuisscène van het begin uitstrekt tot 60 minuten hadden gekregen was ik waarschijnlijk al tevreden geweest. Het is simpelweg heerlijk om jezelf onder te dompelen in zoiets relaxed als dit. Daarbij is het verhuizen naar een nieuwe plaats voor een studie, het wennen aan de omgeving en het langzaam contacten maken fijn herkenbaar. De licht melancholische sfeer (het contact maken gaat we erg moeizaam) geeft er iets meer substantie aan. Natuurlijk gaat Iwai hier voor een eenvoudig, maar zeer effectief feel-good einde. Meer dan een fikse regenbui is er niet voor nodig.

Veel valt er niet over te zeggen, maar een filmpje als deze vind ik op zijn tijd erg fijn.
4*

Zeer innemende, sfeervolle feel-good film over een aankomende studente, die als nieuwkomer haar weg probeert te vinden in een miljoenenstad en op de campus. Zoals The One Ring schrijft, er gebeurt niet zo veel, maar elk beeld is raak en ook de speelduur is perfect getimed. Ik kende Takako Matsu niet, maar zij is voortreffelijk gecast voor deze film.

Lief, schattig, nietszeggend het is allemaal al gezegd. kijkt gewoon lekker weg met een goed gevoel.

Simpel, maar erg mooie poster. Film zelf is ook niet verkeerd gelukkig.

Weet iemand van welke film je halverwege een vrij uitvoerig fragment ziet?

IMDb geeft in ieder geval A River Runs through It (1992) als connectie.

Nee, daar hebben ze het inderdaad tijdens het vliegvis oefenen over. Maar het gaat om een oude Japanse samurai film (jaren 60 schat ik) die het hoofdpersonage in een kleine bioscoop aan het kijken is. Kan het niet vinden.

mister blonde volgens mij heb ik ooit gelezen dat het het samurai filmsegment door Iwai zelf gemaakt is.

Dat zou ik ontzettend knap vinden. Het komt echt over als een oude film.

Leuk filmpje van Iwai, na het zeer sterke Rip van Winkle ben ik maar eens wat andere titels van deze man gaan opzoeken. April Story is een zoet, licht verhaal over een meisje uit het noorden van Japan dat naar Tokyo komt (in April, het traditionele begin van het nieuwe schooljaar in Japan) om te studeren. Verder is het beter als je zo weinig mogelijk weet over deze film en hem vooral over je heen laat komen.

Door de korte speelduur is het niet erg dat het soms nogal niemendallerig over komt. Toch weet Iwai de juiste sfeer neer te zetten waardoor ik tegen het einde er nog best een uurtje aan had willen plakken. De hoofdrolspeelster is erg fijn om naar te kijken. Niet alleen uiterlijk, maar ook in haar ietwat dorpse vriendelijkheid wat voor een soort cultuurschok zorgt tegenover de grote stedelingen. Je krijgt spontaan het gevoel om wat aardiger te zijn voor je buren.

De film is een lekker briesje, zeker niet erg om nu in de diepe winter te aanschouwen, ik krijg ineens heel veel zin in de lente!

Herzien, en het blijft een aangenaam filmpje. Iwai is een regisseur die je makkelijk onderschat vanwege zijn "kleine" films zonder enig drama, maar het moet gezegd worden dat het maken van dergelijke films ook een kunst op zich is.

In de film wordt een eerstejaars studente gevolgd die net in Tokyo is aangekomen vanuit het verre en afgelegen Hokkaido. Ik denk dat ik niet de enige ben die bij deze film moet denken aan zijn of haar eigen introductie op de universiteit; het leren kennen van vele nieuwe mensen en het vinden van je plek in een vreemde stad.

Ik moet zeggen dat ik de motivatie van de hoofdpersone voor haar keuze van universiteit vergeten was. Vanwege het onschuldige karakter van zowel de film als de hoofdpersone zie je het makkelijk over het oog, maar als je er even over nadenkt komt haar motivatie eigenlijk neer op een milde vorm van stalken. Niettemin wordt het geen moment creepy, want zoals gezegd bevat deze film totaal geen drama en komt de hoofdpersone volledig onschuldig en oprecht over.

Hooguit is de hoofdpersone een beetje ongemakkelijk, wat eerder voortkomt uit die typische combinatie van verlegenheid en beleefdheid van de hoofdpersone die veel Japanse filmkarakters kenmerkt. Ook is ze redelijk onhandig, wat voer is voor een aantal mooie momenten waar die film eigenlijk om draait. Bijvoorbeeld in de verhuisscène waarin prachtig weergegeven wordt dat ze wilt helpen, maar eigenlijk alleen maar in de weg loopt. Het zijn dit soort scènes die een "kleine" film als deze de moeite waard maakt.

Genoeg andere mooie momenten, zoals de vele fietsscènes, maar het absolute hoogtepunt is de regenscène op het einde, zowel visueel als wat betreft de sfeer die opgeroepen wordt. Ook een opmerkelijke scène in een bioscoop waar een (schijnbaar?) oude samoeraifilm vertoond wordt, waarover ik op internet las dat het wellicht een studieproject van Iwai betreft. Als dat zo is, is dat een leuk grapje dat ik wel kan waarderen. In ieder geval visueel aangenaam en sfeervol zonder grensverleggend te zijn. Datzelfde geldt ook voor de soundtrack die op bepaalde momenten wel iets te prominent aanwezig is.

Kortom, een geslaagde kleine film, waarvan er best meer gemaakt mogen worden. De 4* blijven dan ook ruimschoots staan.

Leuke herziening.

Wist het niet zo heel goed met deze film. 't Was erg lang geleden en toen was ik ook nog niet zo bekend met het Japanse drama, maar het bleek toch al snel dat Iwai gewoon een erg sterk regisseur is wanneer het op dit type licht drama aankomt.

Veel gewichtigheid of echt drama hoef je niet te verwachten, dit is zo'n filmpje waar alles wel goed gaat en probleempjes snel uit de weg geruimd worden, of kleine misverstanden blijken te zijn. Veel kleine momentjes zijn geluk ook, zelfs simpele dingen als een regenbui.

Verder een verzorgde film, er wordt niks onnodig gerekt en Matsu doet het ook erg goed (beetje verrassend na haar rol in Confessions, toch een héél ander type rol). Dikke meevaller dus, ook de tweede keer dat ik hem nu zie. Iwai is een meester in dit soort werk.

4.0* en een [url=https://www.onderhond.com/blog/april-story-review-shunji-iwai]uitgebreide review