I Fidanzati (1963)

Een stap terug vergeleken bij zijn voorganger il posto,imho.Als je niet beter wist zou je denken dat dit de prequel was tot die film.Veel doublures zoals b.v. de treurige dansscène tijdens een bedrijfsuitje.Olmi probeerde een droog neo-realistisch standaardverhaal over vervreemde,zij het nobele arbeiders op te leuken met een soort sovjet-montage eerbetoon,het resultaat is echter nogal matig .

Uitzondering is echter het slot,waar de techniek wel effectief wordt gebruikt en behoorlijk indrukwekkend kan worden genoemd.Maar dat is toch te weinig om over een meer dan gemiddeld product te kunnen spreken.

Wellicht ten overvloede:alle rollen worden bezet door amateurs.

Ik vond Posto al een erg fijne sfeer hebben, maar kan het niet met pippo eens zijn, met I Fidanzato overtreft hij zichzelf opnieuw! Juist die associatieve editing de hele film door maakt dit tot iets dat mijlen ver van het neo-realisme af staat en meer richting Antonioni en Resnais gaat. Natuurlijk speelt er wel iets sociaals op de achtergrond, maar Olmi put in de paar films die ik tot nu toe van hem zag vooral uit zijn eigen omgeving en ervaring en wil meer iets algemeens over het leven vertellen dan een sociaal of politiek statement te maken; hij doet zijn eigen ding. Bevalt me beter dan ik had durven vermoeden.

Klinkt goed! Il Posto vond ik geweldig, maar deze scheen wat minder te zijn. Onterecht laten liggen dus, zo te horen

Il Posto niet gezien. Maar dit was in ieder geval geweldig. Inderdaad vooral de soms bijna associatieve montage maakt dit bijzonder. Maar ook gewoon de heerlijke zomerse sfeer en de mix tussen alledaags rondslenteren door de omgeving en het sterke achterliggende drama.