Le Mani sulla Città (1963)

Vanaf 6 maart op DVD bij Homescreen.

DVD-Bespreking

Bitter staaltje Italiaans drama, of zeg maar gerust een politiek pamflet, zoals wel vaker bij Rosi.

Rechts krijgt het er flink van langs evenals het opportunistische politieke midden en links wordt wel heel erg in de heroische rol gezet. Nu moet ook wel gezegd worden dat ten tijde van deze film de rijke minderheid niet bepaald de meest betrouwbare politieke partner was, dus binnen dat opzicht komt het allemaal wel realistisch over.

De aftiteling is ook alweer veelzeggend: 'de specifieke gebeurtenissen en personen zijn gefingeerd maar de sociale context is reëel' . Juist ja.

De film zelf: sober, zwart-wit, Italiaans en een nagesynchroniseerde hoofdrol. Van de enkelen die nu nog steeds geinteresseerd zijn zal ook weer de helft afhaken als ik zeg dat het een puur op het politieke systeem gerichte film is: dat betekent debatten op het heetst van de strijd, manipulatie en chantage in achterkamertjes, volksverlakkerij en schimmige coalities sluiten. meer niet.

Met andere woorden, een film die maar voor erg weinig mensen is weggelegd vermoed ik. Voor degenen die wel houden van dit soort dingen, zoals ik, is het zeker wel de moeite waard, al hoef ik hem voorlopig niet nog eens te zien.

Heb nog geen enkele film van Rosi gezien. Toch heb ik wel een beetje het idee dat hij tegenwoordig erg in de vergetelheid is geraakt. Misschien omdat hij toch net achter die 6 grootheden staat (Fellini, Visconti, De Sica, Antonioni, Pasolini en Rossellini).

Rosi komt meer voort uit de periode na de successen van de regisseurs die je noemt. Een periode waarin de Italiaanse regisseurs commercieel niet zoveel potten braken maar artistiek wel heel erg gewaardeerd werden. Naast Rosi ook mensen als Zeffirelli, Olmi, de Taviani's, Bellocchio, Scola etc.

En Zurlini niet te vergeten.

Welke films heb jij van hem gezien, kos?

Ik ben persoonlijk vooral benieuwd naar Tre Fratelli en Cadavres Exquis.

Ik heb Tre Fratelli ook gezien en Dimenticare Palermo wat een beetje een misser was toen hij op late leeftijd op de Amerikaanse toer ging.

Maar films als Salvatore Giuliano, Caso Mattei, Il, Cadaveri Eccellenti en Cristo Si È Fermato a Eboli schijnen echt meesterwerken te zijn als je er van houdt.

En ik vind zijn zeer onderkoelde, grimmige stijl, vaak ook met politiek beladen onderwerpen absoluut wel iets hebben dus die wil ik zeker zien.

Het werk van Rosi spreekt mij zeer aan. Dit was pas de tweede film die ik van hem zag, maar wederom werd aan mijn verwachtingen voldaan. Mani sulla Citta is een film voor liefhebbers van films met een politieke lading. Een verhaallijn met onverwachte wendingen en poespas moet je niet verwachten. Rosi filmt alles op een sobere manier (waar ik wel van hou). Tevens is er dat typisch Italiaanse sfeertje (de gebaren en stemverheffingen) wat altijd kijkenswaardig is. De gehele film draait in feite om het "politieke machtsspelletje" wat zich afspeelt. Rechts en centrum krijgen er redelijk van langs, maar er is gelukkig sprake van enige nuancering.

4* en op zoek naar meer Rosi

Uit de rommelbak van de Aldi. Gortdroge registratie van politieke spelletjes in het Napels van de jaren '60. Op bijna documentaire-achtige wijze wordt verslag gedaan van de relatie tussen corrupte politici en de Napolitaanse bouwwereld.

Interessant? Zeker. Boeiend allerminst. En zie de recente vuilniscrisis in Napels nog altijd actueel. Niet alleen in Italie: vervang Napels voor Amsterdam en rechts voor de PvdA en je krijgt hetzelfde.

Le Mani Sulla Citta is inderdaad een film voor de echte liefhebber, die je bij voorkeur niet 's avonds moet bekijken, want je houd je ogen niet open. Prima voor een verregende 2de Paasdag, dat wel. 2,5*

Ook uit de Aldi-bakken gevist .....

Interessant voor mensen die van politieke intriges houden, maar tevens onnoemelijk saai!

Interessante personages zijn die van Rod Steiger, de linkse politicus en de ziekenhuisdirecteur die (vergeefs) in de politiek wat wil veranderen voor het gewone volk.

Erg fraai vond ik wel de scènes van het instortende gebouw.

Saai? Dat ‘Le Mani Sulla Città’ nog steeds actueel is, zorgt ervoor dat de film ook voor de modale kijker interessant blijft - mits enige politieke interesse, uiteraard. De morele vraagstukken worden netjes uit de doeken gedaan, en bovendien smijt Francesco Rosi daar nog een heleboel personages tegenaan die de plot er complexer, doch ook genuanceerder op maken. Tot slot leent het Italiaans zich als geen ander om de opzwepende discussies tot een kookpunt te drijven.

De enkele momenten dat de film inzakt (jawel, we moeten eerlijk zijn ) verbleken hierbij dan ook tot minder significante minpuntjes.

2,75*

Hopelijk ligt dit ook in de Belgische Aldi's!

En waar heb jij deze film dan vandaan, JJ_D?

Gehuurd uit de plaatselijke bib, in de reeks "Italiaanse meesterwerken" van Homescreen...

Interessant politiek pamflet, maar ook wel wat saai. Zeker de moeite waard.

Fijn om weer eens een goede rol van Rod Steiger te zien (en perfect nagesynchroniseerd). Verder, fijne film, waar je goed je aandacht bij moet houden, maar voor wie van politieke drama's houdt is dit wel een van de betere.

Absolute praatfilm want op een dramatische, goede gebrachte, scène in de beginne, is het "lezen" geblazen.

Overheid en private ondernemers die in de eerste plaats aan zich zelve denken, alle morele waarden opzij schuiven en ook als het even dreigt slecht uit te vallen, handig genoeg zijn om even de kaarten te herschudden en toch hun slag thuis te halen, dat is wat de film ons toont, met veel Italiaanse klankwerk, maar eigenlijk van alle tijden en van alle plaatsen.

Rod Steiger heeft er de kop voor om zo'n onbereikbare, machtige kerel uit te hangen.

Gortdroog politiek pamflet. Links is goed, rechts is fout en het centrum laat zich door rechts voor het karretje spannen...helaas zit het allemaal wat minder zwart/wit in elkaar dan de regisseur ons wil doen geloven ("alleen de Communisten kunnen ons redden").

Filmisch begint het vrij sterk, maar al gauw krijgen we al veel te veel gezien neo-realisme en een hoop schreeuwende Italianen.

Geen thriller-spanning alleen een hoop politiek gekonkel...en daarvoor kan je beter naar Politiek24 kijken (is nog spannender ook).

Het blijft toch een vreemd fenomeen, die Amerikaanse acteurs in Italiaanse films van de jaren '60. Geen enkel ander Europees land heeft ooit zo consequent sterren uit de VS gehaald om met behulp van nasynchronisatie een hoofdrol te laten spelen. Vaak waren het acteurs wiens carrière in een dip zat, maar zeker niet altijd (denk maar aan Burt Lancaster in Il Gattopardo). Hoe Steigers carrière eruit zag in 1963 weet ik verder niet.

De film zelf vond ik goed gemaakt, maar in alle eerlijkheid moet ik ook wel hier het woord 'saai' gebruiken. Het is inderdaad een enorm politieke film en het debat dat hier gevoerd wordt interesseerd mij in principe wel, maar het is toch jammer dat het allemaal zo droog in beeld gebracht wordt. Dit is neorealisme dat een stapje te ver gezet heeft. Enerzijds kan het prijzenswaardig zijn dat de film zo zonder foefjes en zonder zichtbare poging tot emotionele betrokkenheid van de kijker is gemaakt, maar wat levert het op? Het voelde aan als een zielloze film, gemaakt om een uiteindelijk toch vrij eenzijdig (maar geloofwaardig) argument duidelijk te maken. Er zaten voor mij teveel momenten in waar de aandacht wegzakte. De keuze om geen enkele filmische middelen te gebruiken die opvallen en ook om het acteerwerk zo neutraal mogelijk te houden is duidelijk bewust gemaakt, maar het is ook dodelijk voor de filmervaring. De enige levendigheid van de film komt van het bekende Italiaanse temperament, wat weer veel geschreeuw oplevert, maar daar ben ik ook al geen fan van.

2*

Nadat Gianfranco Rosi gisteren een Gouden Leeuw won voor een documentaire over een vastgoedproject rond Rome (ken overigens de inhoudelijke strekking van de docu verder niet) leek het mij wel gepast om deze zondag zelf met de Gouden Leeuw winnaar van precies 50 jaar terug te beginnen. Ook een Italiaan met de naam Rosi (familie?) met een speelfilm over vastgoedperikelen, politieke corruptie, maar dan in Napels. Ik ben wel benieuwd wat er in 50 jaar is veranderd.

Vond het een sterke film. Inderdaad praterig en druk, maar het oogde enorm vitaal en realistisch. Ik vond het ook wel behoorlijk aangrijpend al had het fijn geweest als het inhoudelijk genuanceerder was geweest, maar daar was de tijd niet naar, dus kan me wel vinden in de meeste reacties hier. Steiger is goed op zijn plek en met zijn method acting achtergrond gaat hij perfect op in de drukke Italiaanse/Napolitaanse omgeving.

Rosi staat toch bekend om zijn politieke films, maar hoe hij dan bij de wulpse Loren-komedie C'Era una Volta betrokken raakte is na het zien van dit statement wel een raadsel.

Zowel Salvatore Guiliano, Il caso di Mattei, Cristo Si È Fermato a Eboli als Cadaveri Eccellenti gezien en me zeer mee vermaakt, maar hier kom ik echt met geen mogelijkheid doorheen. Snap niet zo waarom deze film nou net zo beroemd is geworden.

Degenen die je noemt zijn niet minder beroemd geworden hoor.

Do-de-lijk saaie film.

Begint spectaculair met een gebouw dat opeens instort, maar daarna wordt dit politiek gekleurde pamflet over corrupte politici, grondspeculatie en een enkele bevlogen integere volksvertegenwoordiger wel erg taai opgediend. Gedubde Steiger in de hoofdrol leidt eerder af dan dat hij veel toevoegt.

Rosi heeft met Cadaveri Eccellenti een van mijn favoriete Italiaanse films afgeleverd, maar zijn droge stijl werkt hier totaal niet voor mij.

Op den duur erg veel gepraat en geschreeuw met al die driftige Italianen, maar alles wel

voortreffelijk in beeld gebracht. Rod Steiger is natuurlijk een uitstekend acteur (Blijkt ook nu

weer), maar vraag ik mij af waarom men niet een Italiaanse acteur voor zijn rol had gekozen,

want zat je nu wel met een af en toe hinderlijke nasynchronisatie opgescheept.

De beste Rosi tot nu toe

Al heb ik met maar 3 geziene films op een oeuvre van 17 films misschien niet veel reden om zo'n statement te maken. De twee vorige Rosi films lagen me in ieder geval een stuk minder (Il Momento della Verità en Cadaveri Eccellenti) en ik wist eigenlijk niet goed wat ik hier op voorhand van moest verwachten. Hoewel bovenstaande films inhoudelijk nogal verschillen (de ene film gaat over een stierenvechter, de andere film gaat over een rechercheur die een aantal moordzaken moet onderzoeken en deze gaat over politiek) verwachtte ik in ieder geval wel weer de nodige kritiek op corruptie en fascisme.

Die verwachtingen komen dan ook volledig uit. Dit is misschien wel de meest politiek getinte van de drie films die ik tot nu toe heb gezien en eerlijk gezegd, ik heb eindelijk het gevoel dat ik de ware Rosi heb gezien. Wat hij hier toont is een boeiend politiek pamflet waarbij nagenoeg niemand wordt gespaard, al komt links misschien nog wel het "properste" uit heel de discussie. Met uitzondering van de instorting van het gebouw aan het begin van de film, is dit vooral een praatfilm geworden en eentje die over de gehele lijn blijft boeien. Mensen die allergisch zijn aan die typische Italiaanse manier van acteren (veel gedoe, veel roepen, veel handgebaren, veel drukte, ...) kunnen hier dan ook beter niet aan beginnen vrees ik. Ik vond de zittingen in het parlement echter van een heerlijk hoog niveau en het is gewoon een geweldig politiek steekspel waarbij je als kijker op de eerste rij zit. De Vita die continu tegen de schenen schopt, het opentrekken van de paraplu's door eenieder die ook maar iets met de instorting te maken heeft, de "verzoening" tussen rechts en centrum aan het einde van de film, ... Heerlijk!

Rod Steiger is veruit de bekendste naam in deze film en geen idee hoe ze net bij hem zijn terecht gekomen. Geweldig figuur natuurlijk die een aantal geweldige rollen op zijn naam heeft staan (In the Heat of the Night bijvoorbeeld) maar die ik nog niet in een volbloed Italiaanse film was tegen gekomen. Hij wordt dan ook gedubt en hoewel ik daar niet altijd een even grote fan van ben, is er in het geval van Steiger erg weinig op aan te merken. Indrukwekkende rol als Edoardo Nottola maar ook Carlo Fermariello mag als De Vita toch ook echt niet onderschat worden. Hij speelt met verve het knagende geweten en zeker in de vele discussies weet hij zijn mannetje te staan. Sowieso weinig aan te merken op de cast maar deze twee springen er toch echt wel tussenuit.

Moest er iemand nog aanraders hebben met betrekking tot Rossi (en liefst films die dan ook een beetje gemakkelijk te vinden zijn), mogen die altijd bezorgen. Zelf ben ik wel benieuwd naar C'era una Volta met Sophia Loren, dat lijkt een enorm atypische film te zijn in het oeuvre van de regisseur. In ieder geval is dit tot nu toe veruit zijn beste, liefhebbers van het betere politieke werk komen hier absoluut aan hun trekken.

Dikke 4*

Zware zit, hoor. Ik voeg me bij Wendyvortex.