Il Fantasma dell'Opera (1998)

Zwaar overdreven. De film ziet er mooi uit en heeft een aantal indrukwekkende scènes. Echter wist Argento zoals wel vaker met zijn post-Opera films niet precies welke kant hij op wilde wat vooral in de tweede helft een onsamenhangende mix van horror, erotiek en komedie oplevert.

Argento stelt wederom teleur

Ik heb recent ontdekt dat ik de Italiaanse Giallo best wel kan waarderen. Favoriet in dit genre is Mario Bava maar ik hoor altijd zo'n goede dingen over Dario Argento dat ik hem een aantal keer een kans heb gegeven. Dit is ondertussen de derde film die ik zie en de tweede film die op een onvoldoende komt en dat is toch jammer want hier had volgens mij meer in kunnen zitten.

Vooral ook omdat ik wel inzie dat Argento visueel wel wat kan tonen maar qua verhaal is hij altijd vrij falend. Ik had hier dan ook redelijk hoge verwachtingen van want Argento moest deze keer niet een eigen verhaal verzinnen maar baseerde zich op het uitstekende boek van Gaston Leroux. Jammer genoeg beslist hij om zijn eigen interpretatie aan het verhaal te brengen en de saga van het spook van de opera compleet te verkloten. De ergste verandering blijft natuurlijk het Fantoom figuur. Een getergd figuur dat verminkt is en hierdoor een ondertussen iconisch masker draagt (iconisch bij mij vanwege de verfilming met Claude Rains) maar Argento kiest ervoor om een pretty boy te tonen die is opgevoed door ratten. Een niet echt geslaagde verandering en de Italiaan weet er voor de rest ook nergens een goede mix van te maken. Vooral in de tweede helft van de film lijken we meer naar een Jean Rollin film te zien door een mengeling van horror en blote mensen. Niets tegen Rollin trouwens want hetgeen ik er van zag was leuk maar iemand die bekend staat als de meester van de Giallo, daar verwacht ik wel meer van. Jammer ook van de Engelse dub want dit had misschien wel nog net iets meer kunnen krijgen als ik de originele Italiaanse versie had gezien.

Julian Sands, zijn gezicht is mij alleen maar bekend van zijn rol in Stargate en zijn stem van in Jackie Chan Adventures, maar dit doet hij niet goed. Dat ligt vooral aan het feit dat hij een ondankbare rol heeft als vervormd Fantoom. Sands mist in elk opzicht de essentie van het Fantoom zoals bijvoorbeeld Claude Rains het deed in de versie uit 1943. Naast Dario Argento is er nog een andere Argento aan te pas gekomen in de film en dat is natuurlijk Asia Argento. De dochter van de regisseur wordt gecast als ontvanger van de liefde van het Fantoom en het is een relatie die nooit echt goed uit de verf komt. Er is geen chemie te bespeuren, buiten het eindshot dan maar dan is het ook alweer veel te laat natuurlijk. Voor de rest bevat de film hier en daar nog verschrikkelijke acteurs zoals István Bubik die de rol van rattenvanger op zich mag nemen. Is er dan werkelijk niets goed aan de film? Wel, de muziek van Ennio Morricone is degelijk maar daar blijft het bij.

Ik ga Suspiria nog eens een keer herzien om daarna Inferno te kunnen zien maar als dat geen succes wordt, dan vrees ik dat het daar bij stopt voor mij. The Phantom of the Opera wringt zichzelf de nek om door het originele verhaal te verdraaien en dat gebeurt niet op een geslaagde manier.. Morricone's deuntjes maken het geheel nog ietwat dragelijk.

1*

Oei, verschiet wel wat van het lage gemiddelde.

Zelf al meerdere keren gezien en blijf het een onderhoudende en sfeervolle film vinden.

Dario Argento geeft een eigen draai aan het verhaal en ik vind de uitwerking, met enkele lekker gore stukjes, zeker niet mis.

Julian Sands is best goed en Asia Argento is uiteraard ook niet mis om te zien

3*

Het is een blijft een film uit de middelmaat.

Eens leuk om opnieuw te bekijken... maar een topper is het niet.

Zo slecht vond ik deze film helemaal niet! misschien komt het omdat ik deze als kind helemaal geweldig vond toen het nog spannend was om als 10 jarige een 16 jarige film te kijken maar heb hem toch vaak gekeken vroeger.

Na alle slechte verhalen was ik echt met nul verwachtingen aan deze film begonnen en ik moet toegeven dat ik hem nog best vond meevallen.
Julian Sands speelt wel op een toffe, glibberige wijze "het spook" en weet zelfs hier en daar een klein beetje griezelig over te komen. Zeker in een aantal beklemmende scenes in het ondergrondse gewelf van het theater.
Daarnaast zijn er een aantal scenes die verrassend bloederig zijn en soms is er zelfs wat nasty gore en geweld te zien. Stiekem iets dat je als kijker van Argento had kunnen verwachten, maar ik vond het erg verrassend dat hij het in dit concept ook toepaste. Het oorspronkelijke verhaal leent zich er namelijk niet echt voor en mede hierdoor drukt Argento op gepaste wijze zijn stempel op het welbekende verhaal.
Ook weet Asia wel een aardige rol neer te zetten. Het personage van Andrea Di Stefano voelt soms wel wat misplaatst aan. Vooral zijn switch van gluiperd naar redder in nood is wat vreemd en zorgt in het midden van de film voor wat ongemakkelijke momenten waar ik als kijker niet echt goed wist wat ik ermee moest.
Mede door dit soort dingen is het dan ook zeker geen topper, maar echt een verschrikkelijke film kan ik het ook niet noemen. Net niet goed genoeg voor een voldoende als je het mij vraagt en daarom 2,5*.

Een tijdje terug had ik de film The Phantom of the Opera uit 1925 gezien. Ik vond de versie uit 1925 heel goed. Ik was wel benieuwd naar de versie van Dario Argento, vooral omdat Ennio Morricone voor deze film de muziek doet.

Na de film gezien te hebben kwam ik tot de conclusie dat de muziek van Morricone het hoogte punt is van de film. Zijn muziek is lekker mysteries en past goed bij de film. De rest van de film is heel slecht.

Wat mij nog het meest teleurstelde was The Phantom zelf. In de versie uit 1925 was The Phantom een interessant personage. Er ging veel dreiging van hem uit en je had toch een vorm van sympathie voor hem. Hoe anders is dat in de film van Dario Argento. In deze film komt The Phantom helemaal niet driegend over en heb je ook geen enkel gevoel van sympathie voor hem. Zijn achtergrond is ook helemaal veranderd. Van een man met een eng gezicht die daarom in kelders van de opera moet leven is het personage veranderd in een man die door ratten is opgevoed ??? Tja. Je kan wel zeggen dat het karakter van The Phantom in deze film volledig om zeep wordt geholpen. De tragiek rond het personage is verdwenen. The Phantom mocht er in de film trouwens qua uiterlijk er ook wel wat enger uitzien. Julian Sands acteert heel erg slecht als The Phantom. Het acteerwerk van de rest van de cast is ook niet om naar huis te schrijven.

De relatie tussen The Phantom en Christine Daaé werd ook niet goed uitgewerkt. Dan hield ze weer van The Phantom en dan haat ze hem en aan het eind is ze toch verdrietig als The Phantom eraan gaat. Kortom die hele relatie tussen die twee is slecht uitgewerkt. Echt spannend wordt de film trouwens ook nooit.

Wat ook raar is dat in de film een vorm erotiek zit. Dit had van mij wel eruit gelaten mogen worden. Al die blote mensen… Wat het toevoegt aan de film is voor mij een groot raadsel.

Is er naast de muziek van Morricone nog iets positiefs te melden ? Ja de decors onder de grond zijn wel mooi gedaan. En vanuit de ratten komt een zekere dreiging.

Kortom: ik ben erg teleurgesteld in deze film van Dario Argento. Hij is bij deze film helemaal de weg kwijt.

1 ster voor deze film.

Zij: "Where do you come from?" Hij: "I was abandoned at birth on the river of time and space..." Och ja, de regie is van Argento en de muziek van Morricone, Asia Argento is een prachtige verschijning en de kleuren zijn weer fraai... maar verder is dit toch een draak van een film? Het verhaal is al zó vaak verteld, de reden waarom het "fantoom" niet van buiten maar van binnen beschadigd is heeft nergens een serieuze dramatische functie, Julian Sands heeft niets om mee te werken behalve een abominabele pruik en een onverklaarde telepathische gave, en al die blote borsten (waarom verschijnt Asia Argento in haar eerste scène op dat toneel zónder beha?), pedoseksuele directeuren, bordeelscènes en zogenaamd schokkende beelden van wormen, afgebeten tongen en ratten (maakt het fantoom daar nou z'n broek open om een rat erbij te laten?) doen alleen maar heel goedkoop en daardoor lichtelijk hilarisch aan. En dan te bedenken dat aan deze noch qua drama noch qua horror noch qua psychologie serieus te nemen film werd meegeschreven werd door Gérard Brach, scenarist van onder andere Repulsion, Cul-de-sac, Le locataire, Identificazione di una donna en Bitter moon... Halve sterretjes voor de prachtige Asia Argento, de grappige rattenvangers en het camerawerk.

Ratten (Ba)rock and roll

Na met Opera eigenlijk al een moderne Giallo-versie van Gaston Leroux klassieker gemaakt te hebben, mocht Argento zijn lang gekoesterde droom eindelijk vervullen eind jaren ’90. Al sinds hij de Claude Rains-versie zag als kind wilde hij zijn eigen vertelling van de fantoom van de Opera maken. Hij kreeg eindelijk een kans toen het bedrijf van TV-mogul en premier van Italië Silvio Berlusconi een poll hield onder bioscoopbezoekers waar uit bleek dat in de categorie 18 tot 40 jaar oud Dario de populairste regisseur was en dat er vraag was naar een remake van The Phantom of the Opera. Dario kreeg het volste vertrouwen en zijn grootste budget ooit. De film zou ook een van zijn grootste flops worden.

Il Fantasma dell'Opera heeft een beruchte reputatie en wordt door sommigen zelfs de slechtste Italiaanse film ooit genoemd, een uitspraak die alleen maar aangeeft dat de spreker niet veel van de Italiaanse cinema heeft gezien. Feit blijft dat het op Dracula 3D na de laagst gewaardeerde film is van Argento. Ik zie ook wel waarom de film veel kritiek krijgt, want het is ook een beetje een zooitje. Het scenario is erg rommelig met allerlei afgekapte zijwegen. We hebben allemaal vreemde seksuele capriolen die in het tijdsbeeld zouden moeten passen (het toppunt was toch wel de Fantoom die een rat in zijn broek laat kruipen…). En verder ontzettend foute stukjes (de rattenvanger met zijn rattenmobiel bijvoorbeeld) en mislukte experimenten. Voor het eerst gebruikt Argento ook echt een dikke dosis humor sinds zijn komedie The Five Days of Milan. En hij maakt het zich ook wel moeilijk door de beroemde ontmaskeringsscène weg te laten. Bizar als je je realiseert dat het script van de hand van Gérard Brach (Der Name der Rose, Jean de Florette, Bitter Moon) is.

Argento wilde geen Fantoom die van buiten is verminkt en daarom in afzondering leeft, maar een Fantoom die van binnen is verminkt. Hier geen orgelspeler die is verongelukt, maar een jongen die ten vondeling is gelegd voor de ratten onder de opera. Door zijn jeugd bij de ratten en het luisteren naar de opera heeft hij zowel een dierlijk instinkt als een gesofisticeerde woordenschat ontwikkeld. Daarbovenop heeft hij ook nog telepathische gaven. Kijkers zullen deze nieuwe achtergrond geschiedenis nogal lachwekkend vinden. Toch past het in Argento’s traditie om dieren te humaniseren in zijn films. De ratten die het jongetje redden vond ik zelf aandoenlijk, puur kinderlijke fantasie, Argento zonder remmen. Ook het surrealistische droombeeld van de baby’s op de muizenval vond ik een goede toevoeging, in de Fantoom’s ogen zijn de ratten zijn broeders. En briljant dat de rattenvanger uiteindelijk de Fantoom moet gaan vangen.

Het tijdsbeeld is over het algemeen wel goed weergegeven en het is duidelijk dat Argento zijn neus ophaalde voor hoe Hollywood de tijdsperiode neerzet en eens even wou laten zien hoe het hoorde. Zo is het bijvoorbeeld incorrect in Scorsese's The Age of Innocence dat het ordelijk en stil is in de opera, hier zijn mensen druk aan het praten en laten zelfs hun kleren maken tijdens de voorstelling. Geniaal om de ballerina’s van Degas te gebruiken in de film. Het feit dat pedofiele theatermanagers ze met chocolaatjes lokken maakt het helemaal af. Verder ook erg sfeervol belicht allemaal naar voorbeeld van de Franse schilder Georges de La Tour, al deden de grotten je soms net teveel aan de Efteling denken. De kostuums waren in ieder geval prachtig ontworpen door Ágnes Gyarmathy (Mephisto).

Om het floppen van de film volledig aan Argento te wijten is niet eerlijk. Het gerucht gaat namelijk dat Argento’s cut van de film ruim een uur langer is als wat de producenten ervan gemaakt hebben. Een niet werkende romance en overbodige zijwegen zouden met een uur langer behoorlijk beter uit de verf kunnen komen. Daarnaast observeert filmjournalist Alan Jones ook dat Argento zich sinds de jaren ’90 over het algemeen gewoon met talentloze mensen heeft omhuld en zijn films daarom niet zo sterk zijn als ze geweest zijn. Waarom doet een filmmaker als Argento zoiets? Simpel, hij duld geen tegenspraak en mensen met talent hebben eigen ideeën en opvattingen over een film. Toch werkte er best wat talent hier aan mee. Iedereen die aan de film gewerkt heeft was overigens heel erg tevreden met het resultaat. Asia vind het zelfs de beste film van haar vader en haar eigen carrière.

Julian Sands, Asia Argento en Andrea Di Stefano acteren alle drie wel aardig, maar de dialogen zijn zo bizar en onnatuurlijk (geen wonder gezien het Engelse script door een Italiaan is geschreven) dat zelfs de beste acteur in de wereld er niets van kan maken. Daarbovenop werkt de romance en de driehoeksverhouding gewoon niet, al zijn alle tragische momenten uit de origineel eigenlijk gewoon aanwezig.

In 1996 hadden Ennio Morricone en Argento dan eindelijk hun ruzie bijgelegd. Dat leverde eerder al de prachtige soundtrack van La Sindrome di Stendhal op en hier is weer een prachtige Morricone score te horen. De prachtige liefdesthema’s van Morricone laten de romance bijna wel werken. Verder was er dan ook weer Ronnie Taylor om het visuele aspect te verzorgen naar voorbeeld van Georges de La Tour’s schilderijen. Wat Hitchcockiaanse cameratrucs maken de film ook onderscheidend van veel andere films uit die tijd. Tot slot hebben we dan ook nog gore en special effects van Sergio Stivaletti (Demons, Opera).

Al met al vond ik de film toch beter dan verwacht. Dit is echt niet het aller slechtste dat Argento gemaakt heeft. De film is vooral erg sfeervol en vermakelijk. Prima adaptatie van het zo vaak verfilmde verhaal, met gewoon wat maffe toevoegingen. En die dochter van de maestro is natuurlijk nooit een straf om naar te moeten kijken.

En de volgende Argento na vorige week een prima ervaring te hebben gehad met Tenebrae. De vraag was wat deze film zou gaan brengen, de regisseur blijft mij in ieder geval trekken en deze Phantom of the Opera was een gokje gezien de waarderingen slecht tot matig zijn.

Deze film betreft een vrije bewerking van het bekende boek, ooit wel eens geprobeerd maar veel weet ik er niet meer van. Beter in het geheugen ligt de muziek van Andrew Lloyd Webber van de welbekende musical uit 1986. Hoe kan het ook anders aangezien mijn halve familie bij een plaatselijk, behoorlijk goed en toonaangevend orkest zat dat dit regelmatig op het repertoire had. En ik moet zeggen die muziek is goed hoor, toch het verdere beeld van die musical blijft ver verwijderd van het echte spook, hoewel er overeenkomsten zijn is het allemaal veel subtieler. Maar ja wat verwacht je met Argento...

Smerig en duister is het sowieso. Argento gaat zich weer lekker te buiten aan slachting en veel smerigheid en dat is wat bij deze cult-regisseur hoort. De muziek is ook lang niet gek, in dit geval van een andere grootmeester genaamd Enio Morricone, ook zo iemand die ik in mijn jeugd en tienertijd veel gehoord heb via orkest voorstellingen. In deze soundtrack meen ik toch accenten te herkennen die het fundament vormen van de al even geniale soundtrack van The Intouchables. De visioenen die het spook heeft van de reuze muizenval zijn kostelijk te noemen, de film heeft sowieso een paar mooie filmische momenten en de grotten waar men met de bootjes vaart zijn een prachtige locatie.

Maar daar houdt het dan toch op. Boeien wil de film zelden, de romance en driehoeksverhouding heeft ook net niet de juiste prikkel. Er had meer focus op de rattenjager gemogen als soort strijd tussen het spook en hem. En waarom eigenlijk Julian Sands voor de hoofdrol? Waarom heeft Argento altijd een 'Hollywood' acteur als 'leading man' temidden van een overwegend mediterraans cast? Is dat toch een grote naam op het affiche willen hebben? De vage rijdende constructie van de rattenvanger is trouwens het toppunt.

Sing Christine, sing for me! De bekende uitspraak is praktisch een doekje voor het bloeden en hoewel ik musical haat verlang ik bijna naar die kwaliteit na deze toch wel erg matige film. En zo staat de stand inmiddels op drie Argento's, een stevige voldoende in de vorm van Tenebrae, een tegenvallende in de vorm van Profondo Rosso, en een dikke onvoldoende in dit geval. Over een spook gesproken, of zou draak beter op zijn plaats zijn...?