The Harbinger (2022)

Dom.

Echter bij The Harbinger werkt dat weliswaar voordelig, want de film stuitert zoveel richtingen op in de derde akte dat het moeilijk is om je aandacht überhaupt nog te verliezen. Klipstine is één van de weinige gevallen tussen de regisseurs waarbij diens ridicule gedachtegang een filmproject daadwerkelijk nog bijna weet te redden.

Al bij al is het bij The Harbinger inhoudelijk een rommeltje. Klipstine maakt het zichzelf dubbel moeilijk door de hoofdrol op zichzelf te nemen en een film te maken waarin legendes, demonen, geesten, vloeken, tijdsprongen, zelfmoorden en rituelen allemaal bij elkaar op een stapel worden gegooid. De titel zelf zegt eigenlijk al welke richting je kan verwachten, maar vervolgens krijgen we een film die zover doordraaft in die richting dat er een soort mengelmoes van wat dan ook uitkomt.

Acteerwerk is eigenlijk nog best redelijk en de hoofdrol die door de regisseur zelf wordt vertolkt draaft z'n dialogen met alle overtuiging op. Hoe stompzinnig de film ook kan zijn, de acteurs lijken er wel in te geloven. Verder is het een film die de toonzetting na enige tijd omgooit eenmaal de registers open worden getrokken. Het begint als een soort tamme horrorthriller, maar die is wel wat saai vanwege een gebrek aan energieke regie. Het is te klassiek en te weinig gelikt. Tot op zekere hoogte valt de film hier makkelijk te vergeten.

Nadat we ons door heel wat onzin hebben geworsteld gaat er een soort knop om richting de laatste 45 minuten. Klipstine laat de film vooral zweven, want waar de eerste helft nog z'n best deed een soort realistische wereld te bouwen, daar is de derde akte precies het tegenovergestelde van. Er komt vanalles voorbij, en hoe rommelig, chaotisch en stompzinnig het ook mag wezen, het vermaakt ontzettend lekker.

Vanwege de compleet ridicule aard kan Klipstine zichzelf niet uit de brand werken die hij heeft aangewakkerd. Dat de film als een soort muzieksprookje eindigt zegt in ieder geval heel wat over de gedachtegang van Klipstine. Ik kan die totale en compleet onbedoelde waanzin stiekem wel waarderen. Visueel net niet en de bijpersonages ook net niet (met uitzondering van Bohne), maar zo ernstig vond ik het eigenlijk niet. Het zal me echter verbazen als de rest van het publiek mijn kijk zal delen. Ik gok op een behoorlijke flop namelijk.

Deze film is op zijn zachtst gezegd een vreemde mix. (het ook niet verwarren met Andy Mittons film met dezelfde naam!) Helaas is het een mix van elementen waar ik niet veel mee kan! Ten eerste is het een op geloof gebaseerde film. De film is mede-geproduceerd door de christelijke Chicken Soup for the Soul, (via het productiebedrijf Veteran Films wat is opgericht om banen te bieden aan veteranen, mishandelde vrouwen en Native Amerikanen) Daarnaast oogt het hele ding als een thriller die zo op het Lifetime -netwerk zou passen. En uiteraard naar alle hel en verdoemenis eindigt het in de laatste act met een feel good einde. Waar het nog wel in slaagt is om de traditionele christelijke demonologie en de Indiaanse folklore op een ongebruikelijke manier te combineren. Maar ja het levert alleen niet veel meer dan wat gezinsvriendelijke horror op. Aangezien de acteurs door de nobele instelling dus grotendeels weinig ervaring hebben, volstaat het om te zeggen dat net voldoende was. Verder is Madeleine McGraw (het zusje uit The Black Phone (2022) in deze film te zien, echter is ook zij volgens mij niet direct het grootste talent. Plus de film bezit nog een veel groter probleem; het duurt namelijk met een uur en vierenvijftig minuten veel te lang. Het maakt dat het een treuzelende, spraakzame, over-verklaarde film werd.

Best geinig. Verhaal was meer episch dan ik van tevoren bedacht had. Zitten een paar goede scenes in, maar ook een paar minder goede. Het einde is wat langdradig. 90 minuten was ook prima geweest voor deze film.