Causeway (2022)

Nieuwe A24 release!

Trailer geplaatst.

Vanaf 4 november te zien op AppleTV+

Oei oei, deze film sleepte me helemaal niet mee en was pokkesaai ook. Ik heb al genoeg drama's gezien en die me vh begin al echt meesleepten in het verhaal maar hier was het weinig soeps qua verhaal en dergelijke meer.

Ik had er toch meer van verwacht.

Normaal leef je ook wat mee met degene die dit of dat heeft meegemaakt maar het raakte me al helemaal niet.

Ik vond het zo slecht nog niet. Oké, het tempo ligt laag en er gebeurt niet al te veel maar het sfeertje is wel relaxed. In het begin vraag je je af waar het naartoe gaat maar langzaam maar zeker wordt er steeds meer duidelijk en ga je steeds meer meeleven met de personages. De cast doet het trouwens ook best redelijk.

Goeie film over een ex-soldaat met hersenletsel die terugkeert naar huis. Een rustig voortkabbelend drama waarbij je de twee hoofdpersonages (die beiden een trauma te verwerken hebben) langzaam beter leert kennen. De film weet misschien nergens echt indruk te maken, maar kijkt toch wel gemakkelijk weg. Twee fijne rollen van Brian Tyree Henry en Jennifer Lawrence.

Onderhoudend drama over twee getraumatiseerde personages die gaandeweg warmte en verlichting vinden bij elkaar. De verrassende chemie tussen Jennifer Lawrence en Brian Tyree Henry en hun voortreffelijke acteerwerk zijn er mede debet aan dat deze film de nodige indruk achterlaat.

Niet zo heel goed, eentje die je vlug bent vergeten. Beetje doelloos gebeuren, een film die geen punt maakt, inclusief het open einde waarbij je het gevoel krijgt dat het hele verhaal nog niet verteld is. Drama dat me nergens kon raken, waarschijnlijk zijn de tot dusverre redelijke waarderingen louter te danken aan de aanwezigheid van de getalenteerde, en immer bezienswaardige Lawrence: zonder haar had deze prent nauwelijks(of nog minder) aandacht gekregen. Haar samenspel in de scénes met Henry ogen naturel en geloofwaardig en waren voor mij de enige pluspunten in een verder vlak en te vluchtig drama. Een oscar(nominatie), waar Jen duidelijk op mikt, zal ze er waarschijnlijk niet aan overhouden, daarvoor waren deze anderhalf uur toch te onbeduidend.

Lynsey [Jennifer Lawrence] is fysiek hersteld van de gevolgen van een aanslag met een autobom in Afghanistan en wil het liefst zo snel mogelijk terugkeren naar het front. Maar zowel haar begeleider [Jayne Houdyshell] als haar arts [Stephen McKinley Henderson] geloven dat zij daar mentaal nog niet klaar voor is. Met grote tegenzin keert Lynsey terug bij haar moeder [Linda Emond], maar pas wanneer ze bevriend raakt met garage-eigenaar James [Brian Tyree Henry] durft ze voorzichtig haar recente en veel oudere trauma’s onder ogen te zien. Puik geacteerd door de gehele cast, maar het scenario kent nauwelijks verrassingen.

Goed om Jennifer Lawrence weer eens te zien in een rol naar haar leeftijd, en een die haar gewoon naturel en ingetogen laat spelen. Dan zie je weer wat voor fantastische actrice ze is. Ze heeft hier ook een zeer indrukwekkende tegenspeler in Brian Tyree Henry. Zijn rol is zelfs nog wat mooier. De film geeft ze wijselijk alle ruimte.

Sowieso voor de toon van de film ook een goede keuze om een film die draait om het overwinnen van trauma en depressie heel klein te houden. Het gebruik van muziek is vrij spaarzaam, het tempo ligt laag en er zijn niet echt grootse dramatische gebeurtenissen. De acteurs mogen al het werk doen, en die betalen dat stuk voor stuk uit. Dit is geen heel diepe film uiteindelijk, maar dat hoeft ook niet.

Fijne kabbelende film, meer een sfeerportret en daar houd ik wel van. De film doet weinig fout (richting het einde allicht wat te veel drama) en doet weinig echt opzienbarends, maar de algehele vibe is prima, tempo is goed en acteerwerk heel behoorlijk (al bromt Henry soms net iets te veel). Zo'n film kijkt dan gewoon lekker weg en zegt ondertussen heel veel over relaties. En Lawrence bewijst maar weer dat ze het beste is in dit soort rollen zonder echt bewijsdrang. 3,5*.

Sterk drama waarin PTSS centraal staat bij 2 hoofdpersonages. Beiden om een andere reden.

Er zit veel, heel drama verpakt in deze film. Maar het is niet geforceerd gebracht om emotie te triggeren.

"Causeway:" is grauw en deprimerend. Maar vooral realistisch.

De film wist mij zeker te raken.

4*

Onbegrijpelijk dat deze film zo weinig aandacht krijgt, zo snel vergeten wordt.

Er is sowieso een dringend gebrek aan films die meer ruimte geven aan het zijn, en minder aan het zeggen en het doen. Films die je intrigeren, je vragen geven in plaats van antwoorden. Films waarvoor iemand zijn of haar best voor gedaan heeft. Films waarvoor je je moet inleven in de personages, hoe vreemd dat misschien ook lijkt, en hoe ver die personages misschien ook van je af staan. Films die vragen om begrip, in plaats van vooroordelen.

Het verhaal van deze film is ongekend sterk, en evengoed enorm subtiel - en het geeft een helder antwoord op de voor een ongedwongen opgevoede Europeaan onbegrijpelijke vraag hoe het Amerikaanse leger toch aan zo veel willig kanonnenvoer komt. Als het niet al een onderdeel van een sinister plan was, dan komt het toch evengoed wel erg makkelijk zo uit - zorg voor een onhoudbaar economisch model, breng driekwart van de bevolking in een volstrekt uitzichtloze situatie, en het leger krijgt rekruten à volonté.

Het sterke van de film is dat dat er eigenlijk nooit heel erg uitgesproken door komt - subtiliteit is het motto. Toch, de scenes bij de dokter hakken er diep in - als een koe die de brandende stal weer in rennen wil, en het is pas als je uiteindelijk begrijpt hoe uitzichtloos de situatie van Lynsey in haar eigen ogen precies is dat je daar ook maar iets van een begrip van begint te krijgen.

Fijn dat er in de film dan toch een fraai einde komt aan die lijdensweg, hoe on-Hollywoods dat dan misschien ook is. En behalve dat, onwaarschijnlijk wat J-Law zichzelf heeft aangedaan om er in het begin van de film zò ziek en uitgemergeld uit te zien. Geeft toch een heel andere diepte aan die flauwe method acting van een Pacino, om maar een knuppel in het hok te gooien.

Mooie film met Jennifer Lawrence die met zichzelf (en haar gezondheid) worstelt als ze herstelt na haar dienst in Afghanistan. Het werkt wel met Brian Tyree Henry, die er trouwens een Oscarnominatie voor kreeg. Een film als dit kan al snel in clichés vervallen, maar het probeert karakter in de personages te leggen zonder de sensatie op te zoeken. Daardoor valt de film niet hard op en is het verhaal nogal traag. Maar dat heeft evengoed haar charme.

Ik vond dit een heerlijk traag, mooi drama. Een film over twee echte mensen die kampen met het leven en allebei het nodige hebben meegemaakt waardoor het leven zwaar en moeilijk is.

Ik houd wel enorm van films over echte mensen, en niet die schijnheilige mensen die blijkbaar altijd gelukkig zijn, en dit dan op asociale media aan de hele wereld moeten duidelijk maken.

Het leven is dikwijls echt fuck en Lawrence en Tyree Henry vertolken dit fantastisch.

Eerlijk gezegd vind ik dit één van haar beste films....