The Twin (2022)

Net gezien bij voorpremière Pathé.

Ik wist tijdens het kijken niet welke kant de film opging. Ik stoorde me heel erg aan de rol van beide ouders. Op het einde begreep ik dat wel. Film kwam moeilijk op gang en ik wachtte echt op meer scare moments. Ik heb zelfs even getwijfeld of ik de film ging uitzitten. Uiteindelijk was daar het einde met een lekkere twist. Dat maakte veel goed, maar om daar zo lang voor nodig te hebben……?

"I just don't know what's real anymore."

Op voorhand wist ik niet zo goed wat ik hiervan moest verwachten, maar dit is nog best een aardige horror geworden.

Je volgt hier Rachel en Anthony, zij zijn de ouders van een tweeling. Na een noodlottig ongeval met één van de kinderen besluiten ze om met hun overgebleven zoon Elliot naar het Scandinavische platteland te verhuizen. Hun hoop naar rust wordt ernstig verstoord zodra Elliot alsmaar vreemder gedrag begint te vertonen.

De film begint erg sfeervol en neemt de tijd om alles rustig op te bouwen. Taneli Mustonen maakt goed gebruik van het Scandinavische landschap. Dit zorgt voor een aantal prachtige shots waarin de sneeuw rond dwarrelt te midden van het mysterie. Op momenten leek het zelfs alsof er een bepaalde 'Midsommar' vibe wordt gecreëerd.

Ik bleef dan ook geïntrigeerd kijken naar het verloop. Jammer genoeg weet men de zorgvuldig opgebouwde ontwikkelingen niet helemaal in te lossen. Daarvoor lijken er net iets te veel loopjes met het verhaal genomen te worden, waardoor de ene na de andere wending sommige plotlijnen teniet doet. Het komt op mij over alsof de makers meer bezig waren met het tonen van enge beelden in plaats van daadwerkelijk gevolg te geven aan hetgeen er allemaal is voorgevallen.

Al met al is 'The Twin' een sfeervolle horror, maar qua narratief mocht hier nog wel iets aan gesleuteld worden.

Kleine 3,0 sterren.

Tja...het spookhuis-plot over een gezin met een traumatische ervaring, wat verhuisd maar kort daarop blijkt zoonlief zich opeens anders te gedragen. Wat duidelijk wordt gemaakt met de bekende tekening en het ingebeelde vriendje. Een film met tradities uit Finland dus het gaat ook de mysterieuze folk-horror kant op compleet met heidense rituelen en door Baphomet veroorzaakte nachtmerries, maar het wordt allemaal bewust op afstand gehouden. Deze elementen waren nog best interessant te noemen maar de wending in het eindresultaat bezat maar minimale impact. Door die plottwist kwamen sommige personages motivaties en aangehaalde elementen als overbodig over. Er werd goed geacteerd; Teresa Palmer en Barbara Marten dragen de film (opvallend veel acteurs uit de TV Serie A Discovery of Witches?) Ook het jochie Tristan Ruggeri (The Witcher, de jonge Geralt) was niet irritant en deed het best goed! Op zich is het geen slechte film, maar het doet maar weinig om op te vallen en het mindere script helpt dan ook niet!

The Twin is zo'n klein filmpje dat tussendoor in de bioscopen belandt en weinig buzz veroorzaakt. Deze film lijkt aanvankelijk ook niet heel veel bijzonders te doen. Familie verhuist na een trauma naar het platteland, dit keer in Finland. Ik vroeg me in het begin nog af wat de noodzaak hiervan is. Maar om er een folk horror van te maken is dit eigenlijk wel een noodzaak om dit op zo'n afgelegen plek af te laten spelen. Al vind ik het dorpje waar ze boodschappen doen nog aardig groot en praten ze ook allemaal verrekte goed Engels, wat volgens mij in die afgelegen communities echt niet het geval is. Maar fijn, het volgt allemaal netjes het pad dat een film als dit doorgaans heeft. Een lokale gekkie die als MacGuffin wordt gebruikt en het hele plot op gang duwt, een vrouw die langzamerhand gek wordt en niet meer weet wat echt is of niet. Ik zat op een gegeven moment wel te denken dat de film wel heel erg gemakzuchtig aan het worden was. Totdat de plottwist kwam en zij zich eigenlijk alles ingebeeld heeft. Of tenminste een groot gedeelte. Het gaf een extra dimensie aan de film, maar je begint je gelijk dingen af te vragen van wat nou wel echt is en wat niet. Is het niet teveel een gimmick dat gebruikt wordt en er daardoor eigenlijk heel veel plotgaten ontstaan?

Vooralsnog krijgt het de voordeel van de twijfel. Dit komt ook meer doordat alles verder sfeervol was en de presaties van Palmer, Cree en Ruggeri overtuigend waren. Dat houdt dus in dat er een keer een herziening moet komen waarbij ik de eerste 80 minuten nog met een scherper oog kan kijken.

3.0*

Na de dood van hun zoon Nathan verhuizen Anthony [Steven Cree] en Rachel [Teresa Palmer] helemaal naar het noordoosten van Finland om daar een nieuw leven op te bouwen met Nathans tweelingbroer Elliot [Tristan Ruggeri]. Ze moeten wennen aan de plaatselijke cultuur maar krijgen hulp (of zoiets) van de Amerikaanse Helen [Barbara Marten]. Al gauw blijkt dat duistere krachten zich inspannen om het Anthony en Rachel moeilijk te maken en dat ze hun zinnen hebben gezet op Elliot. Palmer is OK in de hoofdrol maar het scenario is een opeenstapeling van jatwerk, waaronder een finale die vage herinneringen doet oproepen aan Rosemary’s Baby maar (uiteraard) bevestigen hoe goed Polanski paranoiahorror was. En hoe matig dit gevalletje is.

Mwa.

Ik zag een aantal weken geleden een trailer van deze film in de bioscoop. Was er toen niet echt van onder de indruk, dus besloot vooral te wachten totdat de film rond zou spoken in de krochten van het internet. Daar was dus recentelijk spraken van, en het bevestigt alleen maar het feit dat ik blij ben hier niet voor te hebben betaald.

In principe is de film een iets diepere uitwerking van een spookhuisgegeven. Het betrekt alleen nogal wat om uiteindelijk tot een uitermate simpele conclusie te komen. Niet dat ik de conclusie zelf slecht waardeer, die is best aardig, maar de weg naar deze conclusie is wel ridicuul te noemen. Zo zit het script aardig goed op de kern, maar kan die kern maar moeilijk inpakken met detaillering.

Enkele unieke camerastandpunten en aardige filters zorgen voor wat visueel spektakel tussendoor, maar het blijft wel ergerlijk dat de film te snel knipt en nooit de tijd neemt om echt spanning of sfeer te mengen. In principe zijn de attributen er wel. De soundtrack is bovengemiddeld, de beelden zelf ook sfeervol, alleen komt de film nooit tot leven. Het helpt ook niet dat het acteerwerk van Palmer aardig bedroevend is. Wat is er toch met haar gebeurd?

Het is te doen voor een keertje, maar als het aan mij lag had al dat volk eruit geknipt mogen worden. De film vliegt er namelijk compleet mee uit de bocht omdat het allemaal niet echt lekker op elkaar aansluit. De film verdient eigenlijk de halve recensies die het krijgt compleet, maar het had er wel boven kunnen liggen. Denk dat de regisseur het wel in zich heeft om er ooit een sterke film uit te persen, maar met The Twin stelt hij vooral teleur.

Als je van horror houdt met schikeffecten of ledematen die met motorzagen verwijderd worden dan zit je wij deze film verkeerd. Is eerder mysterieus. Aan het eind van de film zit een twist waardoor alles duidelijk wordt. Alleen deze twist is al in veel meer films gebruikt en maakt alles mogelijk. Dus laten we het nog meer een keer doen.... zucht!

Het verhaal van een vrouw/moeder, die door het tragisch ongeval, met de dood van haar zoon tot gevolg, totaal begint te flippen. En op het einde nog meer tragedie en verder leven in gedachten en inbeelding. Vond hem echt wel goed en ja Palmer blijft een heerlijkheid om bezig te zien, blijft een

Ik vond het een geweldige film.Goed geacteerd door de moeder.Hele goede twist.Kijkt Lekker weg.Een aanrader