Police (2020)

Knap gestructureerd psychologisch drama toont een werkdag van drie collega's bij de politie van Parijs. In de eerste 40 minuten zien we het verloop van de dag eerst vanuit het perspectief van Virginie [Virginie Efira, die op twee druppels water lijkt op een jonge Ashley Judd], daarna zien we dezelfde dag voltrekken door de ogen van Erik [Grégory Gadebois] en tenslotte beleven we dag zoals Aristide [Omar Sy] het heeft beleefd. Uiteraard kruizen hun paden elkaar dus sommige scènes zien we twee of zelfs drie keer, waardoor we steeds meer het totaalplaatje zien. Aan het einde van de werkdag melden deze drie agenten zich om verschillende redenen vrijwillig aan voor overwerk en begeleiden ze de uit Tadzjikistan afkomstige Asomidin Tohirov [Payman Maadi], die geen woord Frans spreekt of verstaat, naar het vliegveld van waaruit hij naar zijn moederland dient terug te vliegen. Hier komen de persoonlijke spanningen, gevoed door de uiterst stressvolle dag die de collega's achter de rug hebben, naar boven borrelen en dat heeft invloed op de keuzes die ze maken tijdens de nachtelijke rit door Parijs.

Zeer sterk geacteerd portret van drie totaal verschillende politieagenten toont hoe zwaar hun werk is, zowel fysiek als psychologisch, alsmede hoe dat zijn weerslag heeft op hun persoonlijke leven. Anne Fontaine behandelt de vier hoofdpersonages met respect en als kijker heb je ten allen tijden begrip voor de keuzes die ze maken, ook al zul je die keuzes niet altijd toejuichen. Het is alleen jammer dat je als kijker moet gissen naar de gevolgen die de gemaakte keuzes op langere termijn zullen hebben.

Middelmatig drama dat mij ook wel irriteerde doordat het verhaal niet vooruit te branden is: in de eerste helft niet omdat we steeds dezelfde gebeurtenissen zien vanuit een ander perspectief (om zo de drie politieagenten te leren kennen) en we zo ook telkens terug gaan in de tijd om opnieuw de aanloop te nemen naar het verhaal van de tweede helft dat echter een inerte standoff presenteert tussen de drie maatschappelijke posities inzake het vluchtelingendebat die de drie agenten representeren: de betrokken burger, de onverschillige burger en de plichtsgetrouwe Befehl ist Befehl-burger. En dan is er nog het subplot van de romance/abortus dat vreemd is in inhoud – zowel de romance als de abortus worden uiterst koel beleefd – en in functie want wat heeft dit met de asielzoeker te maken?

Neen, dat was het toch niet. Ik had me eigenlijk een heel ander verloop van het verhaal voorgesteld, maar uiteindelijk krijg je niet veel meer dan een saaie routineklus met heel wat flashbacks over de persoonlijke problemen van de drie agenten. Weinig actie, misdaad...wel veel geleuter in de auto en dramatiek. 3/10

Veel meer een karakterstudie dan een politiefilm. Weliswaar worden de ins en outs van het vreemdelingenbeleid aangestipt, maar de film spitst zich vooral toe op de relatie tussen Virginie Efira en Omar Sy, die een verhouding blijken te hebben. Collega Grégory Gadebois is daarbij het vijfde wiel aan de wagen. Verrassend dat men een grote naam als Peyman Maadi aantrekt voor wat niet meer is dan een bescheiden bijrol.
Er wordt sterk geacteerd (dat kun je Efira en Sy wel toevertrouwen), maar al met al toch een teleurstellende film: veel ophef om weinig..

Een asielzoeker wordt door Frankrijk uitgezet. Hem wacht in zijn thuisland vermoedelijk de dood. Opvallend en merkwaardig is dat de asielzoeker nauwelijks een rol van betekenis speelt in de film. Die houdt zich meer bezig met de (in vergelijking) vrij onschuldige problemen van de drie Franse politieagenten die hem naar het vliegveld begeleiden.

Hun relatie- en beroepsgerelateerde problemen slokken de hele film op. Regisseur Anne Fontaine houdt zich niet in. Vanuit drie verschillende perspectieven worden dezelfde handelingen drie keer verteld. Vanuit drie verschillende perspectieven komen dezelfde problemen drie keer langs. De asielzoeker, die doodsbang is en pas laat in de film wordt geïntroduceerd, zit er maar wat bij. De morele worstelingen van drie Franse politieagenten zijn blijkbaar spannender.

De boodschap die overduidelijk in de contradictie verstopt ligt, begrijp ik. Maar doe me dan een plezier. Investeer dan tenminste in de drie personages. Hun persoonlijkheden vertegenwoordigen laffe variaties op bekende stereotypen. Een eenzame onbegrepen vrouw die gevangen zit in een slechte relatie. Een man met ijzeren principes die zijn werk volgens het boekje uitvoert en natuurlijk worstelt met een slecht huwelijk. En tenslotte de gevoelige clown van buitenlandse origine die nog zoekende is.

Op zich is het te lang gerekte en irritante repetitieve plot best aardig geënsceneerd. Prima geschoten. Goed acteerwerk. De personages zijn echter niet boeiend en de morele dilemma’s waarover zij zich druk maken, zijn dat ook niet.

Het begin wordt mooi langzaam opgebouwd - lijkt het, maar het wordt dan toch ook al gauw wat langdradig. En dan moet het echte verhaal nog beginnen, het duurt best even voordat de Tadzjikistani verschijnt. En dan - zoals wel meer films die deze of vergelijkbare boodschap proberen te brengen verliest ook deze zich in teveel goede bedoelingen, teveel elitaire pretenties en teveel, ehh, gewoon teveel.

En dat is jammer. Want dat de boodschap gehoord moet worden staat wat mij betreft echt als een paal boven water. Teveel mensen komen klem tussen overheden, tussen regeltjes en de machinale toepassing daarvan. Dat moet echt anders.

Wat overigens wel leuk werkt is hoe sterk de drie verschillende agenten worden neergezet in hun ietwat gepolariseerde opvatting, en hoe genuanceerd dat dan uiteindelijk blijkt te zijn. Ook bij de politie werken uiteindelijk gewoon mensen.

Zeker niet slecht maar op de keper beschouwd gebeurt er vrij weinig. De chemie tussen de protagonisten is zeker aanwezig en daar had voor mijn gevoel meer uitgehaald kunnen worden.

Redelijk al met al.

'k vond deze niet slecht, maar zo goed voor een keertje. Er gebeurde niet zoveel in, dus na een keertje heb je het wel gezien. De cast deed het niet slecht en verder zag het er prima uit.