Metri Shesh va Nim (2019)

Het is een redelijk goede film maar ik had er toch meer van verwacht. Positief is dat de vaart er aldoor goed in zit en de film dus nergens saai wordt. De boodschap is misschien ook positief: de oorlog tegen drugs in zinloos en de Staat of politie die er tegen strijdt is – zeker in Iran – minstens zo misdadig als de drugscriminelen. Het nadeel is dat er niet echt een boeiende wending of plottwist in zit: misschien is dat ook positief omdat zo’n wending alleen maar een filmcliché zou zijn (zoals dat Samad zelf de grote drugsdealer zou blijken) maar daardoor ontbeert de film wel elke diepere laag. Hooguit heeft de film een moralistische wending: Samad, die aldoor iedereen zwaar onder druk zette om de grootste drugsdealer te vinden en zichzelf te redden, is er klaar mee, net als de grote drugsdealer. Een 7,5 (dus iets hoger dan de film zichzelf beoordeelt ).

Nu niet dat ik met een tiental Iraanse films weet waarover het gaat, maar een misdaadfilm uit Iran was toch nieuw voor me. Ik was eigenlijk vrij aandachtig aan het kijken gedurende de eerste 45 tot 60 minuten. Het tempo lag toen behoorlijk hoog met de zeer energieke en charismatische politie-inspecteur Samad. De gebeurtenissen en arrestaties/verhoren volgen elkaar in een spoedtempo op in de hoop de drugsbaas Nasser te vinden. Zeer afwisselend en zeer goed gebracht vond ik, niet zelden met een kleine humoristische kwinkslag. Samad zelf is een pitbull, op het randje van het intimiderende af, met maar één doel voor ogen en daarvoor moet haast alles wijken. Samad (Payman Maadi) kennen we ook bijvoorbeeld van de film A separation, (Jodaeiye Nader az Simin (Film, 2011)

Na de arrestatie van Nasser zelf verzandde de film wat voor me. In de eerste plaats al omdat de schijnbaar mythische en onvindbare drugsbaas eigenlijk weinig voorstelde. Geen charisma, geen persoonlijkheid, niet iemand om schrik van te krijgen, beetje jammer eigenlijk.

Wat volgt is een kluwen van het onderzoek en het Iraanse justitieapparaat met alle gevolgen van dien. De cel was ook een verzameling van een bont allegaartje. Het zijn net die subplots met die jongen en die verlamde vader die me de aandacht deden verliezen van het geheel van de film. Corruptie en het zerotolerantiebeleid zorgt voor een explosieve cocktail waar niemand beter van wordt, concludeer ik. Het sterke eerste deel werd jammer genoeg niet doorgetrokken voor me, daarom (slechts) een 3,5*.

Ik heb in de loop der jaren inmiddels meer dan twintig films uit Iran gezien. Die scoren over het algemeen bovengemiddeld. De films vallen op door de knap geconstrueerde scenario’s en het uitmuntende acteer- en camerawerk.

Deze vlotte politiefilms bevestigt dat weer maar eens. De film duurt ruim twee uur, maar die vliegen om vanwege het hoge tempo waarin de diverse verwikkelingen voorbijkomen. Een meer dan boeiende film met een andermaal imposante hoofdrol van Peyman Maadi (Jodaeiye Nader az Simin). Een film om meerdere malen te zien.

Samad [Payman Maadi] en Hamid [Houman Kiai] krijgen opdracht om keihard op te treden tegen het gebruik en de verkoop van drugs. De oorlog tegen drugs begint met een razzia onder verslaafde daklozen en dient het begin te zijn van een operatie waarmee ze uiteindelijk de identiteit en de verblijfplaats van de kopstukken van de Iraanse drugsmisdaad kunnen veroordelen. Maar de arrestatie van Naser Khakzad [Navid Mohammadzadeh] brengt Samad in de problemen omdat Naser zijn invloed en financiële middelen aanwendt om Samads onderzoek te ondermijnen en zijn eigen hachje te redden. In Duitsland uitgebracht als The Teheran Connection en de proloog (een langdurige achtervolging met een noodlottig einde) doet zonder meer denken aan William Friedkins misdaadklassieker The French Connection. Roustayi is echter meer geïnteresseerd in wat zich afspeelt in het politiebureau en het Iraanse rechtssysteem. Roustayi’s sterke beeldregie is uitstekend en hij houdt het tempo behoorlijk hoog in deze onderhoudende en intelligente misdaadthriller.

Ik vraag me af wat ik nu sterk zou moeten vinden aan die film. Het geklets is vaak vermoeiend. Altijd op datzelfde toontje. Zo'n leuke film vond ik het nu ook weer niet.

Het eerste stuk, waarbij een rechercheur jacht maakt op een grote vis uit het drugsmilieu, was best goed te noemen, maar van zodra de man in de cel belandt wordt het allemaal maar flauwtjes en wordt het een praterig drama waarbij er niet veel nieuws verteld wordt over de Iraanse justitie. Ofwel is het mij niet opgevallen, want ik vond de film ook niet eenvoudig te volgen.

Positief is dat de crimineel een menselijk gelaat krijgt en zijn bestaansreden als crimineel een sociale verklaring krijgt. Sommige wendingen, zoals dat verhaaltje met de 2 kg drugs die door de rechercheur zouden verduisterd zijn, stelden echt niks voor. Ook dat kind vond ik maar irrelevante tijdsvulling. Een uitwerking als thriller had een betere film opgeleverd. Kleine 3.