Al-murashahat Al-muthalia (2019)

Vanaf 3 december in de bioscoop (September Film Distribution)

Haifaa Al-Mansour weet een belangrijk en controversieel onderwerp, de enorme kansverschillen tussen man en vrouw in Saoedi-Arabië, effective te verwerken in een luchtige, sympathieke komedie . Dr Maryam Alsafan [Mila Al Zahrani] werkt in een ziekenhuis waar ze dagelijks geconfronteerd wordt met het feit dat een vrouw niet gelijkwaardig is aan een man. Wanneer een oude man weigert zich door haar te laten behandelen laat ze zich niet zomaar uit het veld slaan en wanneer een collega zegt dat ze deze patiënt beter over kan laten aan (mannelijke) verplegers, blijkt ze niet op haar mondje te zijn gevallen. Maryam staat op het punt af te reizen naar een congres in Dubai, waar ze hoopt een nieuwe betrekking af te dwingen. Door een samenloop van omstandigheden kan ze het land niet verlaten en schrijft ze zichzelf per ongeluk in voor de gemeenteraadsverkiezingen! Na enig beraad ziet ze in dat ze hiermee eindelijk de slecht onderhouden weg naar het ziekenhuis kan laten repareren. Ze roept de hulp in van haar beide zussen om een verkiezingscampagne te beginnen.

Al-Mansour gebruikt de scènes van de optredens van Maryams vader om te tonen hoe de houding van deze mannen ten opzichte van Maryams kandidatuur verandert wanneer ze nieuws en filmpjes zien op Social Media. Al Zahrani is voortreffelijk in haar speelfilmdebuut en is de verpersoonlijking van de moderne, eigenzinnige Saoedische moslima die weigert zich neer te leggen bij de neerbuigende houding van mannen ten opzichte van haar kandidatuur. Al-Mansour heeft niet de illusie dat de weg naar gelijkwaardigheid van de vrouw over rozen gaat, maar met geschoolde, intelligente en moedige vrouwen Maryam en haar zussen valt er veel winst te behalen. Relevant, actueel en nog bijzonder vermakelijk ook.

Na haar sterke debuut met Wadjda (2012) weet regisseur Haifaa Al-Mansour opnieuw te verrassen met een feministische film uit het ultraconservatieve Saoedi-Arabië. Deze gelaagde film is in menig opzicht een eyeopener, die een blik gunt in de Saoedische samenleving, waar vrouwen slechts mondjesmaat voor hun rechten kunnen opkomen. Ik ben aangenaam verrast door de toonzetting van de film en het acteerwerk.

Interessant om eens een kijkje te nemen in de Arabische wereld; hoe de man de vrouw daar nog steeds overheerst, onvoorstelbaar... Maar erg boeiend vond ik deze film niet echt. Te traag, te weinig... Al werd er wel goed geacteerd.

Interessante inkijk in de sterk patriarchale Arabische samenleving waarbij de verhoudingen tussen mannen en vrouwen onder de loep worden genomen. Niets nieuws onder de zon dus en niets verrassends dat de positie van de vrouw niet bepaald gelijkwaardig is ten aanzien van de mannelijke bevolking.

Toch gaf de film me een frisse indruk. Uiteraard kom je eerst wat frappante situaties tegen waarbij de conservatieve man hulp weigert van een vrouwelijke arts, maar ik was danig onder de indruk van de sterke acteerprestatie van Mila Alzahrani die zich met de nodige flair en préséance zich door de film laat leiden.

Het zal wellicht bekeken zijn vanuit de simplistische onwetende Westerse bril, maar los van een aantal conservatieve opvattingen, vond ik het best sterk dat ze ondanks alles toch het nodige respect afdwong en zich nog redelijk wat kon permitteren. Het zijn zoals hier al gezegd sociale rechten die mondjesmaat hun toegang vinden in deze samenlevingsvorm.

Niet zo goed als Al-Mansours debuut Wadjda (2012), en ook haar daaropvolgende film Mary Shelley (2017) vond ik net een tikkeltje beter. Die feest scènes van The Perfect Candidate halen voor mij het tempo er net even teveel uit, en de film vertelt niet genoeg nieuws om echt indruk te maken. Alsnog een ruime voldoende voor deze film die de patriarchale maatschappij van Saoedi-Arabië onder de loep neemt.

Niet de eerste film over het onderscheid in rechten tussen man en vrouw in de Arabische wereld en toch weer een overtuigende.

De smalende houding van mannen tegenover een vrouw die het aandurft haar stem te verheffen is tekenend voor die wereld en uiterst pijnlijk.

"Wadjda" is inderdaad nog iets sterker in expressie maar niet slecht dat toestanden als deze meer en meer in het voetlicht komen.