De Beentjes van Sint-Hildegard (2020)

Ik ben altijd een beetje huiverig voor Nederlandse films. Omdat het niveau toch vaak niet meevalt. Maar ondanks dat De Beentjes van Sint-Hildegard zeker niet alles perfect doet, is het wel een hele fijne, charmante film. De droge humor werkt lekker en hoewel er hier en daar een weinig subtiel sprongetje wordt gemaakt, is het verhaal innemend en boeiend.

Had er meer van verwacht. De irritaties werden wel erg uitvergroot. Kwam zo niet geloofwaardig over.

Nu ook met ondertiteling te bekijken op onder andere Netflix voor zowel doven en slechthorenden als ook mensen die niet uit Twente komen.

Alleraardigste Nederlandse film met Herman Finkers in een glansrol, echt op zijn lijf geschreven.

Zou wat Jan in het verzorgingstehuis op de piano speelt nog een boodschap bevatten ('Aus Liebe will mein Heiland sterben' uit de Matthäus-Passion van J.S. Bach)?

Aardig drama van eigen bodem. Het verhaal zit best leuk in elkaar. De uitwerking is redelijk. De film wel wat lastig op gang, maar dat kan ook komen door het dialect waardoor je eigenlijk net iets van d emotie mist. Richting de tweede helft wordt de film sterker en wordt je als kijker toch wat geraakt, zeker door het fraaie einde. De acteurs zitten lekker in hun rol en ook Finkers zet een redelijk rol neer. Stroef begin, maar eenmaal op gang een prima film. 3.5

Een film die mij in eerste instantie niet bepaald trok vanwege Finkers, niet bepaald mijn humor, en de titel die toch iets oubolligs en burgerlijks leek te hebben. Desondanks vanwege de goede commentaren toch maar even geprobeerd en alle vooroordelen tenspijt viel het reuze mee.

Het verhaal mag duidelijk zijn met de overleden opa en de plak waar Jan zelf onder zit in de vorm van betutteling, rond commanderen en zelfs niet eens uit laten praten. Verkeerd bedoelt Gedda het allemaal niet, maar verstikkend is het wel. En waar ik iets flauws, zoetsappig, en vooral burgerlijk truttig verwachtte blijft dat toch uit bij De Beentjes Van Sint Hildegard en kan de film met zijn karakters, humor en bij tijd en wijlen onverstaanbare dialecten een bepaalde charme niet ontzegd worden. Daarnaast is het nooit een straf Leonie Ter Braak en Daphne Bunskoek veelvuldig in beeld te krijgen.

Buiten de best wel aardige humor en de zogenaamd spontane Alzheimer, de fase waar de film ontbrand qua interesse, gaat het toch voornamelijk over de betutteling en strubbelingen binnen een relatie. Controle, alles regelen, geen ruimte voor eigen wil of interpretatie, zelfs paranoia en bemoeizucht tot aan het ziekelijke toe ook al wordt het soms goed bedoeld. Het is toch raar dat een mens dan op de vlucht slaat met een symbolische tocht als bevestiging voor de benodigde vrijheid misschien zelfs met een 'no point of return' to gevolg. Het is dit beeld waar De Beentjes Van Sint Hildegard meer dan goed in slaagt en bovenal vermaakt. Een prima film wat mij betreft.

Bij het horen van de titel van deze film moest ik meteen denken aan The Banshees of Inisherin. Toen ik zag dat 'Beentjes' met Herman Finkers was ging ik zelfs uit van een flauwe parodie, waarna ik me realiseerde dat Beentjes 2 jaar ouder is dan Banshees...
Ik ben niet persé fan van Nederlandstalige films. Het voelt altijd een beetje ongemakkelijk. Ik heb wel eens gelezen dat dat vooral komt dat je zo vertrouwd bent met je eigen taal dat elke niet natuurlijke afwijking (veroorzaakt doordat het toch acteren blijft) je onmiddelijk opvalt.
Een collega die ik best hoog heb zitten met wortels in de regio waar de film zich afspeelt vond dat ik de film toch moest kijken.

Ik werd blij verrast. Sowieso is de film niet in het Nederlands, maar in lokaal dialect. Gelukkig waren er ondertitels. Wellicht maakt juist dat gebruik van het dialect de geloofwaardigheid van het acteren een stuk hoger.
Het grappige is dat er toch best wel veel overeenkomsten zijn met 'Banshees': beiden spelen zich af in ruraal gebied onder 'gewone' mensen. De films zijn tragi-komisch en niet iedereen blijkt even lief; sommigen hebben zelfs een zwart randje. Dan kabbelen de films beiden rustig voort zonder extreme pieken en zijn ze beiden zowel grappig als ontroerend, en dan vergeet ik vast een paar links.

De film is mooi en vooral mooi gefilmd. De karakters geloofwaardig en helaas confronterend herkenbaar. (En slechts een enkele keer over-the-top.) Bij de eerste aanblik van schoonmoeders denk je: wat een **twijf.

Ik vind mooi. En ik voel me bijna schuldig met het geven van 3,5 *, omdat ik daarmee het gemiddelde omlaag breng. Maar voor mij is een 3,5 echt gewoon een goede film. Complimenten aan de makers!

Uitvoering meer dan prima, met de altijd guitige Finkers die nog goed blijkt te kunnen acteren ook. Maar het verhaal is vrij absurd en ik kwam er niet lekker in. Kon me niet goed verplaatsten in de hoofdpersoon.

Het einde is ook een beetje open en dat helpt ook niet.

3 sterren

Gisteren nog een keer gekeken, geweldig dat dit soort films met uitstervende dialecten nog bestaan. Geeft toch iets heel eigens.

Het verhaal is verder prima en naar ik vermoed herkenbaar voor heel veel mensen in relaties die zich benauwd voelen.

Uitstervend? Dat valt wel mee dacht ik.

Een van de beste Nederlandse films in jaren! Houdt mensen ook een spiegel voor... Het dialect was nieuw voor mij, maar wel plezant Absolute aanrader, zeker voor wie in een relatie zit!

Een zeer leuke film. Iedereen speelt heerlijk in het Twents. De bijrollen zijn ook erg grappig, zoals Leonie ter Braak, Ferdi Stofmeel en Stef Assen.

Maar complimenten aan Herman en Johanna. Geweldig gespeeld.

Ook de omgeving wordt mooi neergezet. Gewoon een pareltje uit de Nederlandse film geschiedenis.

De onderkoelde humor van Herman Finkers vind ik in een theater-setting nooit zo werken, maar op film komt het verrassend goed tot zijn recht. Het maakt van De Beentjes van Sint-Hildegard een alleraardigste film, wel met een wat ongelukkige titel, met naast een puike Finkers ook meer dan behoorlijk acteerwerk van o.a. Johanna Ter Steege, Leonie ter Braak en Ferdi Stofmeel. Ik vond het begin eigenlijk het leukst, en dan met name die oma, jammer dat die al snel wat meer uit beeld raakte. Het Twents geeft de film ook een leuke extra dimensie. Ook wel grappig dat de huwelijksperikelen van de kinderen een vrij prominente rol krijgen.

De hele dementie-episode vond ik eigenlijk het minst sterk aan de film, maar daarna herpakt de film zich wel weer als ze richting Duitsland gaan. Wel nogal overbodige rol van Dafne Bunskoek. Al met al best leuk, en ik heb hiermee in elk geval ook mijn eerste Johan Nijenhuis-film gezien. Het zou ook wel meteen de laatste kunnen zijn maar wie weet.

De comments onder mijn promo-artikel voor de Nederlandse Filmchallenge waren nog op één hand te tellen toen onze mister blonde riep: Tja. Johan Nijenhuis. Altijd goed. En ik snap volledig waar dat (vermoedelijke) sarcasme vandaan komt, want ik ben maar twee jaar ouder en herinner me ook nog dat zijn debuut Costa uitkwam, terwijl mijn filmliefhebberij al in volle bloei was. Wat vonden mijn vrienden en ik die film kut. Nu waren we als studerende twintigers die in Groningen net Sleaze hadden ontdekt wellicht ook niet meer de doelgroep voor die film, maar het is daarna nooit meer helemaal goed gekomen. Dat er films als Volle Maan, Zoop en Verliefd op Ibiza op volgden zal ook niet hebben geholpen. Van de twintig films die Nijenhuis in zijn carrière regisseerde, peinsde ik er bij geen enkele over om hem te zien. Op één na; de Beentje van Sint-Hildegard zag er zowaar te pruimen uit, en het onderwerp sprak me ook wel aan. En kun je een NL challenge doen zonder Nijenhuis? Eigenlijk niet.

Het was nieuwe info voor mij dat Johan Nijenhuis een tukker is trouwens, maar dat krijg je wanneer je iemands films angstvallig vermijdt. Over de setting van zijn andere films kan ik zoals gezegd niet oordelen, maar bij de beentjes druipt het Twentse er vanaf. Niet iets waar ik heel warm van word, maar Finkers liet me dat gelukkig snel vergeten. Had erg met hem te doen, hoe zijn pogingen om het juiste te doen, weggewuifd werden. Ik snap wel dat dat huwelijk verstikkend voelde.

Ik vroeg me af of ik me niet zou storen aan het plot (doen alsof je alzheimer hebt om ergens aan te ontsnappen), maar dat bleek niet het geval. Je moet een beetje meegaan in de niet geheel realistische, komedie van deze film, en het blijft een beetje een formule film, maar Finkers weet het prima te verkopen. En Nijenhuis scoort zowaar een voldoende bij me na twintig jaar hoofdschudden bij iedere trailer en poster. Wel bijzonder ook om te zien hoe deze film qua gemiddelde met kop en schouders boven de rest van zijn oeuvre uittorent.

Oh ja. En ezeltjes zijn lief.

3,2*

Een film in een prettige sfeer die me ook soms flink wist te raken, evenals soms flink liet lachen. Acteerwerk is goed, evenals de setting en ik vond persoonlijk een heel origineel plot met onverwachte wendingen. Had zelfs wat langer mogen duren wat mij betreft. Leuk accent ook, zo leer je je land nog eens kennen. Zowaar de eerste Nijenhuis film die ik gezien heb en ik ook nog goed vond!

4 sterren!

Deze film afgelopen weekend weer eens herzien en ik heb eigenlijk niets toe te voegen aan mijn vorige recensie. Wel moest ik er ook nog aan denken dat het thema van een man die onder de plak zit van zijn vrouw ook voor de film nogal eens voorkwam in de conferences van Herman Finkers. Dus dan ben ik toch wel geneigd te denken dat het ook wel een autobiografisch thema van hem is.