In Fabric (2018)

Matige film waarin een vrouw die een afspraakje heeft een bijzondere jurk koopt in een warenhuis. Op het begin vraag je je nog af waar het allemaal naartoe gaat, maar al snel blijft het allemaal te vaag en daardoor langdradig. Het is zeker allemaal wel sfeervol in beeld gebracht en ook een paar eigenzinnige scenes, maar het wist me desondanks niet mee te krijgen en ging te lang door.

Ik heb de tekst van 'Scorsese' hierboven gekopieerd. want ik denk er precies zo over. Ha, ha, ha.

Matige film waarin een vrouw die een afspraakje heeft een bijzondere jurk koopt in een warenhuis. Op het begin vraag je je nog af waar het allemaal naartoe gaat, maar al snel blijft het allemaal te vaag en daardoor langdradig. Het is zeker allemaal wel sfeervol in beeld gebracht en ook een paar eigenzinnige scenes, maar het wist me desondanks niet mee te krijgen en ging te lang door.

Vreemde film met 2 verhaallijnen. Wel amusant gevonden

Ik vond het een originele film; creepy ,(de vrouw van de winkel), geinig (de 2 bazen), smerig (de erotische scènes), mysterieus (de jurk zelf),retro (de reclames),schokkend (de bitch die de moeder in het Frans uitscheld), herkenbaar (haar reactie als ze hoort dat haar ex weer aan het daten is,) en een verrassend einde.

Hm.

Aparte film, dat zeker, maar dat betekent natuurlijk niet meteen beter. In Fabric leunt op een bijzonder concept, dat redelijk uniek wordt uitgewerkt. Het punt is alleen dat de film niet zozeer ingaat op een vervloekte jurk, maar meer het verhaal vertelt door middel van beeldspraak.

Visueel is het dan ook een aardig aparte film met enkele scenes die overduidelijk een eigen stijl hanteren. Daarvan zijn er enkele erg geslaagd, vaak omdat de decoraties en inrichting van de setting sterk zijn. Ook de cinematografie, het gebruik van kleur en geluid en de unieke manier van het in beeld brengen zijn zeer geslaagd. In Fabric is dan ook begrijpelijk een film die in de bioscoop beter tot zijn recht komt.

Jammer dat de personages verder wat doods zijn. Het acteerwerk is prima, maar de personages zijn nogal saai. Hierdoor is het gewoon niet altijd even interessant om tegenaan te kijken. Daarnaast is het tempo een tikkie te traag. Ik snap dat je weleens artsy wilt zijn, maar om vervolgens de volledige film in slakkentempo te laten verlopen is onnodig.

Er gebeurt ook net te weinig om het verhaal volledig tot diens recht te laten komen. Het eerste gedeelte kent een aantal momenten die aardig apart zijn, maar deze zijn schaars. Weinig intrigerende beelden buiten de audiovisuele pracht, en vooral wat doodse editing die het eindresultaat niet bepaald naar voren helpen. Enkele scenes zijn voelbaar, maar het merendeel valt toch wat plat.

Tweede gedeelte is iets gekker, maar ook niet veel interessanter. Het werkt toe naar een geweldige finale, maar alles wat daarvoor komt is gewoon niet zo boeiend. De personages en diens problemen boeien gewoon niet en komen nergens tot leven. Naarmate we verder treden wordt de film lekker vaag, wat het einde nog ten goede komt. Verder heb ik niet bepaald genoten van deze film, maar je kan het de film niet ontnemen dat het audiovisueel erg sterk is.

Het was tijd voor een avondje Strickland: het werd een traag op gang komende jurkenhorror. Creepy en droogkomisch. Vooral het sfeertje beklijft. Dat viel niet tegen en deed denken aan mijn eerdere ervaringen met Berberian Sound System. Producer Ben Wheatly. Gaan ze dit nog eens doen samen? Door hun stijl en sfeer trekken hun films blijvend mijn aandacht.

Toch was dit niet verbluffend. Mis ik de bioservaring? Mja...ook wel.

Wat ookwel tegenviel? Het is allemaal een tikje traag, net te veel van hetzelfde, de verrassing komt wat laat (tweede deel was beter). Shadowed verwoordt het mooi. En wat mij betreft: het mag wel net absurder.

Even stijlvol als sferisch...hier de soundtrack:

Mannequin Metric - song by Cavern of Anti-Matter | Spotify - open.spotify.com

3,25/5 ⭐️ ⭐️⭐️

In Fabric is een artistieke film waarin visueel van alles valt te beleven. De subplotjes zijn ook uiterst grappig, dat wel. Maar de rode draad(of jurk) die ontbreekt totaal. Dat maakt het geheel wat jammer. Bij dit soort films verwacht ik dan ook enige diepgang, maar helaas....

Peter Strickland maakt geen standaard genrewerkjes, en het is niet voor iedereen. Of het is zoals joolstein zegt dat 'Strickland een soort films maak dat voor filmjournalisten is bedoeld, natte dromen voor zogenaamde 'kwaliteit'-recensenten, die dat uiteraard belonen met veel lovende kritieken', weet ik niet. Maar behoorlijk gestileerd, artsy en apart zijn ze zeker. de 4,5* van Woland is me net wat te hoog, maar 4* geef ik er graag voor.

Ook deze film intrigeert weer flink, met zijn weirde karakters, bijzondere verhaallijn, mooie plaatjes, lekkere score en goede sound design. Dat maakt na Berberian Sound Studio (2012) en The Duke of Burgundy (2014) de derde 4* voor Strickland. Nu Katalin Varga (2009) nog.

4*

Deze nogal maffe Brits Horror / Komedie film (over een behekste jurk in Dario Argento-stijl) van regisseur Peter Strickland is behoorlijk sfeervol en heeft een leuk plot. Een film die draait om een jurk is overigens niet uniek, want in 1996 maakte de Nederlandse regisseur Alex van Warmerdam al eens de leuke Komedie / Drama film "De Jurk", waarbij verschillende vrouwen dezelfde jurk (een blauwe) in handen krijgen.

In "In Fabric", welke zich ergens in de jaren 80 afspeelt, draait het in eerste instantie om de pas gescheiden zwoegende bankmedewerkster Sheila (Marianne Jean-Baptiste), die aan het daten is en ze hoopt na het kopen van een rode avondjurk in een mysterieus warenhuis wat sprankeling in haar leven te krijgen. Haar leven verandert inderdaad, maar niet zoals zij gehoopt had, waarna de jurk via een kringloopwinkel in handen komt van wasmachinemonteur Reg Speaks (Leo Bill) en diens vriendin Babs (Hayley Squires) en ook hun leven verandert dan.

Er was eens een rode jurk… Ja, dat begint als een sprookje, maar niets is minder waar. Want deze rode jurk, die uniek is en vaak van eigenaar wisselt, laat steeds weer slachtoffers achter. Onverklaarbaar en met alleen maar onheil. Zo maakt de jurk een blind date mee, komt het in een kringloopwinkel terecht en zelfs een wasmachinemonteur krijgt met de rode jurk te maken. Wie is er wel veilig?

"In Fabric" is een bijzondere film, maar wel bijzonder op een leuke manier. Hoewel er wat horroraccenten in de film zitten, kan je "In Fabric" eigenlijk geen horrorfilm noemen. Het is eerder een psychologische fictieve thriller met een boodschap. Want ja, die rode jurk staat wel degelijk voor iets. Heel de film heeft een boodschap aan jou als kijker. De wereld waarin wij leven is namelijk zo gek als een deur en wij slikken alles voor zoete koek. Die jurk is eigenlijk nog niet eens het raarste, dat zijn de mensen er omheen en die mensen maken deze film ook komisch.

Zo is er de aparte eerste date, te weten Adonis (Anthony Adjekum), van Sheila met wie ze in haar rode avondjurk gaat eten in een Grieks restaurant en die haar nauwelijks aankijkt, die nauwelijks met haar praat en die geen keuze kan maken uit de menukaart. Maar nog hilarischer zijn Vince (Jaygann Ayeh) en Gwen (Gwendoline Christie). Vince is de zoon van Sheila en Gwen is de excentrieke vriendin van Vince. Sheila heeft het niet op Gwen en andersom geldt dat ook. Vince en Gwen doen het ook vaak met elkaar en als ze daar op een avond een keer behoorlijk luidruchtig in zijn en Sheila gaat door de deurspleet kijken, ziet ze hoe haar zoon Gwen aan het beffen is in een stoel en waarbij Gwen dan Sheila aankijkt (die daar van schrikt). Als Sheila de ochtend erna onder de douche wilt en de badkamer bezet is (Sheila denkt dan dat haar zoon in de badkamer is), maakt Gwen de badkamerdeur open en wordt er gezegd:

Sheila: Waar is Vince? Hij gaf geen antwoord toen ik riep.
Gwen: Hij zal wel uitgeteld zijn. Altijd hetzelfde. Meteen knock-out als hij klaarkomt.

Vince is tekenaar en hij maakt vooral tekeningen van Gwen. Zo vindt Sheila een keer in de kamer van Vince een tekening van Gwen's achterwerk (waarbij haar anus centraal staat als een soort van stralende zon), die aanbeden wordt door een menigte en ook zien we Vince een keer masturberen op een tekening van Gwen's vagina, waarbij dan de telefoon herhaaldelijk overgaat. Vince gaat dan gewoon door met masturberen en op het antwoordapparaat hoor je dan de politie (Sheila is dan namelijk omgekomen tijdens een bizar auto-ongeluk, veroorzaakt door de jurk, met paspoppen langs de weg). Gwen draagt overigens ook ondergoed met aan de binnenkant een foto van het hoofd van Vince

En dan is er natuurlijk nog Miss Luckmoore (Fatma Mohamed) als de enge verkoopster, die de jurk verkoopt aan Sheila. Zo zien we deze victoriaanse onheilsverkopers van het warenhuis o.a. een paspop aanranden, waarbij de baas van het warenhuis, te weten Mr. Lundy (Richard Bremmer), dan masturberend toekijkt. Sowieso was het warenhuis en haar personeel apart en dat geldt ook voor de bank waar Sheila voor werkt. Ze moet daar regelmatig op gesprek komen bij twee mannen, te weten Stash (Julian Barratt) en Clive (Steve Oram), die het dan hebben over onzin zoals haar handdruk, haar toiletgebruik en haar zwaaien naar de vrouw van de baas.

Sheila heeft de jurk tot circa de 68e minuut en daarin krijgt ze huiduitslag van de jurk, sloopt de jurk haar wasmachine als deze gewassen wordt, zien we de jurk in de kledingkast van Sheila heen-en-weer bewegen (dat was best een creepy scène) en ook wordt de jurk een keer van Sheila’s lijf gerukt door een loslopende hond, waarna de jurk opeens weer volledig intact is. Sheila probeert ook de jurk om te ruilen in het warenhuis en daar komt ze dan iets te weten over een catalogusmodel, die voor haar de jurk droeg en welke vermist is.

Na de dood van Sheila komt de jurk terecht bij wasmachinemonteur Reg Speaks en diens vriendin Babs en draait de rest van de film over hen, waarbij ze beiden (Reg draagt namelijk ook een keer de jurk) ook huiduitslag krijgen en om het leven komen en ook zien we het warenhuis ten onder gaan, als daar een ruzie ontstaat m.b.t. voordringen en de boel dan in de fik (door de jurk) vliegt. Ook daarin zien we weer de nodige rare mensen zoals de vader van Babs, te weten Bananas Brian (Terry Bird), die Reg voor schut zet in een bar en de baas van Reg, te weten Cottrell (Graham Martin), die een hekel aan hem heeft en hem alleen maar als een psychopaat aanstaart als Reg op gesprek moet komen (o.a. voor het repareren van zijn eigen wasmachine). En verder zien we hoe Babs te weten komt dat zij het catalogusmodel was en zien we de jurk weer dingen doen. Zo maakt ook jurk ook hun wasmachine stuk, laat de jurk hun kanarie stikken en zorgt de jurk voor enge dromen.

De defect geraakte wasmachines in de film zijn opzicht ook noemenswaardig, want die worden steeds bekeken door wasmachinemonteur Reg en als hij vertelt wat er aan de hand is met de defecte wasmachine en wat er aan te doen is, raken de luisteraars (o.a. Gwen, Babs en Stash en Clive) van zijn nogal saaie verhaal gehypnotiseerd en raken ze in een soort trance (krijgen min of meer door het luisteren een "oorgasme" i.p.v. een "orgasme"). Waarom? Geen idee. Maar het effect is wel reuze grappig en een tikje onheilspellend.

Op het einde zien we via Miss Luckmoore nog even één voor éénSheila, Reg en Babs terug en zien we hun de jurk naaien met een naaimachine, waarna we een onbezette naaimachine in beeld zien. Daarna zien we een brandweerman de jurk oprapen in het warenhuis, die dus het volgende slachtoffer zal worden! Daarna is de film na circa 115 minuten afgelopen.

Het acteerwerk is heerlijk vertrouwd Brits en de kleuren zijn op een positieve manier flets (passend bij de jaren 80), met uitzondering van de rode jurk in maat 36, die iedereen past. Een jurk die zo kleurrijk is dat je er ook niet omheen kunt. De rest zie je haast niet meer als de jurk in beeld is. De jurk speelt de centrale rol. De hoofdrol zelfs. En hoewel de jurk felrood is, is de ziel donker. Donkerder dan de hel! Misleiding heet dat. De overige acteurs en actrices zijn slechts passanten en verbindende factoren, maar ze speelden wel allemaal goed en vooral Marianne Jean-Baptiste als de moeder op leeftijd die met haar nieuwe jurk haar eenzame bestaan nieuw leven in wil blazen. En verder zijn de rollen van Fatma Mohamed, als de enge verkoopster, en Gwendoline Christie, als de excentrieke vriendin van Vince, zeker ook noemenswaardig, waarbij de laatste vooral voor de nodig humor zorgt in de film.

"In Fabric" is niet voor iedereen weggelegd, maar ik heb me goed vermaakt met deze aparte Horror / Komedie film (een "elevated horror") van regisseur Peter Strickland. Meer nog dan seks en jaloezie is hij geïnteresseerd in het eigen leven dat kledingstukken lijken te leiden, en het meer fetisjistische karakter ervan. Bovendien levert hij met een knipoog ook kritiek op de verleidingen van de consumptiemaatschappij. Maar het is bij Peter Strickland allemaal nooit zo eenduidig. Daarvoor houdt hij teveel van verboden vruchten. Het is alsof hij met zijn film een nieuwe mythologie of kleding semiotiek heeft willen schrijven.

Bijzonder... verbaas me dat deze uit 2018 komt.

Leukste waren de twee managers.