Adrift (2018)

Vanaf 5 juli in de bioscoop (The Searchers)

Verantwoording plaatje:

"Het is een selfie die ze nemen tijdens hun zeiltocht en deze foto komt dan ook voor in de film. Niet te verwarren met een setfoto."

Mijn voorspelling: Overbodige All Is Lost (2013) remake met een romantische inslag, een ode aan het menselijk doorzettingsvermogen en hoe de liefde voor elkander hier aan bij kan dragen.

Toch ga ik hem kijken want ik hou ervan ?

Denk dat dit ook wel iets voor mij zal zijn.

Gek dat deze film dezelfde releasedatum heeft als The Mercy ...

Indrukwekkende film. Het is wel een specifiek genre, de schipbreukfilm. Je moet ervan houden. Dagen op een stuurloos schip zitten geeft natuurlijk enigszins 'Cast away'-achtige saaie scènes waar niet iedereen gecharmeerd van zal zijn. Ik vond het zelf een erg goede film. Mooie filmbeelden van het zeilschip in een orkaan.

Adrift heeft alles wat een survivalfilm nodig heeft (vier sterren)

En ik ben er nog ingetuind ook. Volkskrant bedankt

Ik had wel weer eens behoefte aan een stevige film, zo te zeggen, na enige Bouquet-achtige films gezien te hebben.

Adrift is een sterk gegeven en komt zelfs stukken dichterbij dan Everest, wat vrij ver van mijzelf vandaan staat. Ik ga nooit geen berg beklimmen.

Maar ik vind het op zich wel heul interessant om te zien wat de natuur doet met mensen. Want eigenlijk houd ik wel van zwemmen en pootjebaden. Dus inleving genoeg. Wel eens films gezien met een dergelijke insteek, overigens, maar geen van allen zo inslaand als deze.

Tot tranen toe geroerd, in elk geval. Het verhaal van Tami Oldham en Richard Sharp is super menselijk.

Jaa dit is dus wel even wat anders dan een zoetsappig cliché Hallmark/Bouquet filmpje. Kudos voor alles.

Het waargebeurde relaas van de 23-jarige Tari Oldham [Shailene Woodley] en de 33-jarige Richard Sharp [Sam Clafin], avonturiers die kort na hun ontmoeting op Tahiti (in 1983) verliefd op elkaar worden. Ze besluiten samen de boot van een bevriend echtpaar naar San Diego te zeilen. Van de financiële vergoeding kunnen ze namelijk een jaar rondkomen. De reis krijgt echter een rampzalige wending wanneer het niet lukt een snel naderende tropische storm te ontwijken.

Het is een boeiend verhaal dat bovendien bijzonder fraai is gefilmd door Robert Richardson. Vooral de scènes tijdens de tropische storm zijn indrukwekkend. Woodley laat, in haar eerste serieuze én volwassen hoofdrol, zien een uitstekend dramatisch actrice te zijn. De keuze om de film niet chronologisch te vertellen pakt slecht uit. Het scenario besteedt teveel tijd aan flashbacks die de dramatiek van de aanloop naar en de nasleep van de tropische storm hinderlijk onderbreken. Zelfs tijdens het dramatische hoogtepunt van de film snijdt regisseur Baltasar Kormákur weer naar een ander moment in het verhaal. Het gevolg is dat de film nooit de emotionele lading heeft die het had kunnen hebben. De weinig originele 'original score' van Volker Bertelmann werkt dat ook tegen, maar dan heb je dat verschrikkelijke, sentimentele gekras in de slotscène nog niet gehoord. Woodleys vertolking is echter sterk genoeg om je deze zwakheden te doen vergeven, maar een soortgelijk verhaal is veel beter verfilmd in All Is Lost (2013) met Robert Redford.

Heel sterke film. Ik had het ook niet zien aankomen; heb me bewust vooraf niet ingelezen. Qua plot zou het me ook niet zo hebben aangesproken. De uitwerking is echter zó sterk dat dat er nauwelijks toe doet. Het is echt een beleving. Ik ben een groot liefhebber van natuurgeweld en hier waan je je middenin. Voel je je hulpeloos en nietig.

En wat is die Shailene Woodley toch een monsterlijk goede actrice geworden. Zo naturel en krachtig tegelijk. Daardoor leefde ik me extra in haar situatie in en vroeg ik me regelmatig af hoe ik zelf in die situaties zou handelen.

De montage werkte daarnaast ook erg goed. Dat geknipper tussen heden-verleden kan erg vermoeiend zijn, maar hier is het à la Wild heel slim uitgewerkt. Steeds meer back story prijsgevend, maar ook domweg mooie beelden laten zien die sfeerverhogend werken.

Het enige minpuntje vind ik het plotselinge einde. Dat ging opeens wel heel makkelijk, waardoor ik wat ruw wakker werd geschut toen de aftiteling verscheen. Daardoor kom ik ook net niet op een acht uit, maar een heel dikke zeven is het zeker waard.

Prima film. De flashbacks maken dat er vaart in de film blijft. De relatie van de hoofdrolspelers was geloofwaardig.

Bijna in slaap gevallen in de bioscoop, maar dat kan ook aan mij liggen. Ik had ook niks met de mannelijke hoofdrolspeler, dat vond ik een beetje een eikel, dus ik leefde niet echt mee.

Vandaag gezien in de bioscoop en ik vond het een hele mooie en emotionele film en wat kan die Shailene Woodley acteren zeg !

Beklemmend oceaandrama, gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Sterk geacteerd, met name door Shailene Woodley, die een geloofwaardige rol speelt en rauwe emoties weet over te brengen. Goede keuze om steeds te schakelen tussen heden en verleden, zodat je regelmatig de gelegenheid hebt om even op adem te komen na de diverse overlevingsscenes, zoals de heftige scenes waarin de boot van de hoofdpersonen in zwaar weer verkeert. Nadeel hiervan is tegelijk ook dat je als kijker kunt 'duiken' in plaats van dat je de ellende compleet moet ondergaan. De stormscenes zijn overigens op een adembenemende manier in beeld gebracht.

erg indrukwekkende film. hij begint met het bootongeluk en vanuit daar wisselt hij tussen het heden en verleden. in het heden zie je hoe ze proberen te overleven terwijl ze op zee drijven en in het verleden zie je hoe ze elkaar leren kennen en hoe uiteindelijk het ongeluk gebeurt. het is een waargebeurd verhaal wat in 1983 is gebeurd en de film is gebaseerd op een boek wat Tami heeft geschreven over de reis en het ongeluk. ben wel blij dat ik bepaalde dingen van te voren niet wist want er zaten wendingen in die ik absoluut niet verwacht had. erg indrukwekkende film waar ik erg van heb genoten.

The flashbacks van het verleden haalde behoorlijk de spanning uit dit verhaal. On the other hand: zou dit verhaal chronologisch verteld worden, dan was het nog saaier geweest. Dan maar opgeknipt. De dialogen waren ontzettend tuttig: 'ik hou van jou, ik blijf je trouw'. Jammer! Toch zat er een prachtige wending in die ik niet zag aankomen! Het verhaal van de jongen die 227 dagen op een boot dobberde samen met een tijger (Life of Pi) was 100 keer boeiender.

Saaie film.

Acteurs konden mij niet bekoren, zeker de mannelijke acteur niet.

Ik voelde het niet, mss door de flashbacks.

Ik zit me hier gewoon te vervelen, sry, voor mij echt te slaapverwekkend.

Zo'n film moet je pakken en dat doet het gewoon niet.

Een saai, romantisch schipbreukelingendrama. Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, we zien twee geliefden ronddobberen op een bootje wat wordt afgewisseld met beelden van hun ontmoeting tot aan het punt waar ze schipbreuk komen te lijden.

De cast speelt nog redelijk maar kan de film niet redden, er gebeurd gewoon te weinig. Het is allemaal een beetje tuttig en best wel zoet.

tsjonge jonge over een uitgemolken concept gesproken

man, vrouw, verliefd, boot, storm, overleven......

niks nieuws onder de zon

op deze manier kijk ik al reikhalzend uit naar Adrift deel 84

Waargebeurd verhaal wat aardig verfilmd is, acteerwerk is goed, camerawerk ook.

Dit soort film zijn inmiddels al wel talloze keren gemaakt.

blijft toch mooi al weet je hoe hij afloopt

Meeslepend en pakkend drama.

Beelden van de rampzalige gebeurtenissen uitstekend in beeld gebracht.

Een schip op volle zee en vrijwel slechts twee hoofrolspelers die de film dragen.

En toch blijf je anderhalf uur gekluisterd aan je scherm plakken.

Verrassend plot in dit dramatisch verhaal.

3.5*/ 4*

Redelijk drama. Het verhaal is bekend, maar de film heeft meer zijn effect als je de afloop niet kent. De uitwerking is best goed. Middels flashbacks probeert Kormakur voor wat afwisseling te zorgen en dat werkt best goed. Maar de film wordt gedragen door Woodley. Zij toont aan een volwaardige actrice te zijn. Verder bevat de film voldoende spanning en zijn de effecten goed. Zoals gezegd zorgt het einde voor wat extra dramatische impact. Prima film. 3.5

Meer romantiek van bouquetreeks niveau, dan spanning en actie, voor mij redelijk teleurstellend dus. Ook weer niet echt slecht, maar films over mensen die hopeloos verdwaald raken op de grote boze zee hebben we vaker gezien, en meestal toch wel een stukje beter dan dit. Kormákur probeert de spanning er wat gekunsteld in te houden door het verhaal in niet chronologische volgorde te vertellen, maar dat kan niet verhullen dat dit toch vrij simpele, voorspelbare kost is. De wending aan het slot is verrassend, maar niet helemaal geloofwaardig en overtuigend. Grootste pluspunt is de doorleefde rol van actrice/producente Woodley die je voor de toekomst betere films en scrips gunt, want deze mevrouw heeft talent.

Net niet wat ik er van verwacht had, maar ik geloof ook niet dat er veel meer had ingezeten .

Zoals meestal is Shailene Woodley weer helemaal in vorm , en speelt ze de rol keurig , net als het keurige karakter. Met ruwe kantjes door middel van haar reislust .

Maar groot minpunt was dat de romantiek een van de grootste rode draden is .

En daar ben je wel of niet van gediend , ik vond het niet super storend, maar het is mijn ding niet .

Wat mooi was , waren de natuurbeelden, persoonlijk vind ik Woodley oog erg prettig voor het oog.

Het bootongeluk was ook erg indrukwekkend in beeld gebracht , in een shot van boven naar onder water .

Dat het waargebeurd is vind ook zeker een plus punt , heeft in mijn ogen vaak een meerwaarde , omdat het natuurlijk allemaal een stuk realistischer is . En het zal vast niet geheel zo zijn gegaan , maar veel veranderen hoeft ook niet perse in dit verhaal , dat in zijn geheel natuurlijk ook niet super indrukwekkend is .

Maar toch wel bijzonder verhaal .

Maar al met al , is dit meer wat te romantisch en idyllisch voor mijn smaak .

Gisteren Hauschka in Tivoli gehoord, anderhalf uur fenomenale improvisatie. Voelde logisch om de dag erna een film te kijken waarvan hij (onder zijn echte naam) de soundtrack had gecomponeerd.

Inmiddels teveel lost at sea films gezien om echt onder de indruk te zijn, maar slecht vond ik Adrift evenmin. Die wending aan het einde met de hallucinatie had van mij niet gehoeven, al kon ik hem ergens stiekem nog een klein beetje waarderen ook. Maar Shailene was zeker de moeite, en ik mag haar nog steeds graag zien.

Genoeg van dit soort films gezien en ik blijf het mooi vinden. De romantiek van de zee en de snelle veranderingen van het weer vind ik altijd mooi. Maar sinds ik Shailene Woodley in "The fault in our stars" heb ontdekt, kan ze niks meer verkeerd doen. Een prachtige en zeker een goede actrice. Volgende keer graag een oceaan extra.

It's intense.

The infinite horizon.

After a few days, I feel reborn.

You know, just you, the wind and the sound of the boat cutting through the ocean.

Als je “Adrift” gaat vergelijken met de film “All Is Lost” waarin Robert Redford het zilte nat doorkruist aan boord van een flink uit de kluiten gewassen zeilboot, dan zal je enkele overeenkomsten opmerken. Maar ook enkele verschillen wat “Adrift” een interessantere film maakt. Allereerst kan je je weeral verwachten aan enkele idyllische beelden waarbij de woorden horizon, ondergaande zon en zeilen die wapperen in de wind gebruikt kunnen worden om een bijhorende zin mee samen te stellen. In beide films is het een opkomende storm die ervoor zorgt dat de kraaknette zeilboot gereduceerd wordt tot drijvend wrakhout. En vervolgens zie je een bewonderenswaardige overlevingsstrijd. Dat dit de overeenkomsten zijn is niet verwonderlijk. Wat anders had je verwacht in een film over een schipbreuk?

Er zijn echter ook enkele significante verschillen. Laten we het eerst eens over de conversaties hebben. In “All is lost” zijn er zoveel dialooglijnen als dat je verkeerslichten tegenkomt op de oceaan. Geen enkele dus. Maar ja. Robert Redford dobberde moederziel alleen rond, terwijl hier Tami (Shailene Woodley) en Richard (Sam Claflin) samen de oversteek wagen. Ontbrak hier enige vorm van conversatie, dan kon je wel stellen dat de beide globetrotters niet echt voor elkaar geschapen waren. En de trip over de Stille Oceaan zou in dat geval oersaai zijn geweest voor beiden. Het meest vanzelfsprekende verschil is het geslacht van diegene die alles eraan doet om te overleven. En tenslotte is er het psychologische aspect waarbij je direct aan “47 Meter down” moet denken.

De film kan je opsplitsen in twee hoofdstukken. Het gedeelte voor en na de storm natuurlijk. Verwacht je een apocalyptisch uitgesponnen gedeelte waarbij een woeste zee het bootje doet rondzwalpen als een okkernoot waarna het tenslotte geplet wordt als een kokosnoot onder een loodzware kei, dan zal je toch ontgoocheld zijn. Het stormgedeelte is extreem snel achter de rug. Waar wel veel aandacht aan wordt geschonken is enerzijds de ontmoeting tussen Tami en Richard. En anderzijds de verschrikkelijke periode op een verwoeste boot met een beperkte voorraad voedsel en drinken. En als vegetariër wordt het nog eens extra moeilijk daar het doorspiezen van een vis eerder voor kokhalzen zorgt dan voor blijdschap over vers eetbaar visvlees. Zou ik in een gelijkaardige situatie verzeild geraken, dan zou ik toch mijn principes eventjes overboord zetten.

Inhoudelijk waren de beide delen op zich wel boeiend genoeg. Alleen het romantische gedoe vond ik bij momenten een beetje teveel van het goede. Ik begrijp wel dat men trachtte het contrast tussen de gezellige en de erbarmelijke momenten aan te tonen. En dan kom ik toe aan het naar mijn gevoel minst geslaagde gedeelte. De afwisseling van fragmenten uit de twee verschillende tijdslijnen met behulp van steeds weerkerende flashbacks. Net dat je je hebt kunnen inleven in het dramatische gedeelte waarbij Tami zich tracht te beredderen en het onmogelijke doet om de zwaargewonde Richard op te monteren, flitst men terug naar een romantisch tafereel met de twee tortelduifjes die zwijmelend naar een ondergaande zon kijken terwijl ze samen aan een Cuba Libre slurpen. Ook al zijn dit soms taferelen met prachtige beeldfragmenten, vond ik toch dat ze het tempo en de spanning uit de gehele film haalden. Na elke flashback dacht ik bij mezelf “Komaan vervloekte storm. Waar blijf je?”. Maar eens dit vreselijk gebeuren voorbij is, is het wel een fascinerende film met een doordachte twist.

Uiteindelijk is “Adrift” geen slechte film. Of je moet een bloedhekel hebben aan romantiek of je wordt terstond zeeziek bij het zien van een zeilboot. Wat wel indruk maakte was het samenspel van Shailene Woodley (die hier probleemloos het acteerniveau uit “Divergent” overstijgt) en Sam Claflin. Hun liefdesrelatie leek overtuigend en realistisch. Geen nep-aanvoelende momenten. Het waren echt twee zwervende zielen die per toeval elkaar ontmoeten en gezamenlijk deze avontuurlijk zeereis ondernemen. Ze zijn niet eens in het echt verbonden en ze ondervinden nu al wat het betekent om samen te zijn in goede en kwade dagen. De film is gebaseerd op waargebeurde feiten wat meestal bij mij onthaald wordt op minachtend gegniffel. Maar was het resultaat een enorm respect voor de vrouw die deze rampspoed heeft meegemaakt. Tami Oldham is het levende bewijs dat men niet moet spreken over het zwakke geslacht en dat vrouwen in bepaalde omstandigheden best hun mannetje kunnen staan. “Adrift” laat zien dat de term “Girlpower” geen loos begrip is. Alleen zou ik er niet naar gaan kijken als er in de nabije toekomst een bootreisje op het programma staat. Ik ben er zeker van dat je met knikkende knieën aan die welverdiende vakantie begint.

3.5*

Ongeveer wat we hadden verwacht, een ontluikende liefde die wordt voorgezet op vele vierkante kilometers water, noemen wij de Oceaan, een storm, een aanvaring en uiteindelijk een redding.

Een aardig gegeven die de meeste mensen aan zal spreken, ons dus ook, en waarmee je weer anderhalf uur verder bent in het leven. Voor het vermaak, verhaal en goede acteurs is hier onze beloning voor Baltasar Kormákur (regisseur) en aanhang: 7+!