Un Ange (2018)

Bij Koen Mortier:

Blijkbaar wordt zijn volgende prent een verfilming van een novelle van Dimitri Verhulst, over de laatste uren van wielrenner Frank Vandenbroucke voor zijn dood in Senegal. Verteld vanuit de ogen van de prostituee die bij hem verbleef. Opmerkelijk project.

YeaH, Koen Mortier komt volgend jaar eindelijk met een nieuwe langspeler. Camerawerk gaat Nicolas Karakatsanis doen en de montage Nico Leunen.

Openingsfilm op het komende filmfestival van Oostende en metéén ook geselecteerd voor de internationale LOOK competitie die zich focust op de cinematografie en production design van de geselecteerde films.

Er staat in de Dag Allemaal (een roddelblaadje) een artikel waarin de dochter en moeder van Frank Vandenbroucke op wie het verhaal geinspireerd is, duidelijk de film niet zien zitten en aangeven dat Mortier en Verhulst geld verdienen op hun kap. Ik moet wel zeggen dat ik het daar absoluut niet mee eens bent. Ik denk dat wel deze film erg goed zal zijn.

Samen met Climax van Noé toch wel de film waar ik dit jaar het meest naar uitkijk. Mortier, Verhulst, VDB, Senegal... Oi oi oi.

En dat is ie ook

Had wel indruk dat het meer mainstream volk in de zaal het allemaal wat minder volk, wat me ook niet echt verbaasde.

Maar wat een heerlijke kleurencontrasten heb ik gezien zeg heerlijk.

De emotionele kern van deze film kwam voor mij echt niet over door de simplistische monologen en dialogen. De hoofdpersonages zeggen letterlijk (tegen de camera, op voice-over of tegen elkaar) wat er in hun hoofd omgaat. Klungelig overbrengen van info waar ambiguïteit interessanter geweest was.

Bovendien is Karakatsanis is hier veel te maniëristisch bezig qua camerawerk. Hoeveel onderbelichte fetisjistische close-ups van donkere lichamen kan je draaien? Hoeveel douchescènes en zwembadscènes heb ik gezien??

Moment waarop ik echt uit de film werd gerukt was die totaal ongeloofwaardige wielerrit met de val. Heel rare stijlkeuze om dat zo in beeld te gaan brengen.

Van spanningsboog is er nauwelijks sprake in het script. Mortier & Leunen proberen dat weg te stoppen met extreme close-ups en een onheilspellende drone op de geluidsband. Maar dat voelt vooral heel willekeurig aan. Er zijn ook een hoop magisch-realistische doem-dromen. In Ex Drummer werkte dat heel goed. Hier voelt het hol en repetitief aan. Ik had echt een "whatever" gevoel bij deze film. Jammer...

'Gezien op 28/09/18)

Het is me nog maar weinig overkomen dat ik een film zo vlug na de lancering ben gaan bekijken.

Dat heb ik me niet beklaagd. Het is een uitstekende film.

Slechts matig gebaseerd op wat wielerheld Frank Vandenbroucke overkwam.

De engel van deze prent is Face. Een wondermooie verschijning.

Thierry kun je de gevallen engel noemen.

Beiden gaven hun lichaam aan anderen, de ene als sportman, de andere als prostituee ('gazelle').

(De regisseur laat in een sprekende sequentie hun gezichten in elkaar vloeien!)

Nu vinden ze elkaar in hun feitelijke eenzaamheid. Er is onvoorwaardelijke liefde.

Het zal wel een poëtische gedachte zijn, maar de film laat mooi zien dat liefde alles is.

Dat hij niet spannend is, klopt, maar dat vond ik niet echt jammer ...

Niet het meesterwerk waar ik op gehoopt had, maar toch weer een knappe film van Mortier. Visueel sterk (hoewel ik niet omvergeblazen werd zoals bij bijvoorbeeld Ex-Drummer) en Fatou N’Diaye speelt de pannen van het dak.

Prachtige film als je de wielrenner Frank vdB hebt gevold, zo is het waarschijnlijk gegaan in Senegal. En inderdaad de wielerscenes waren ietswat amateuristisch. Maar toch sfeerrijke film. Onze Vlaamse wielergod is gestorven en laat nog altijd een leegte achter.

Een verhaal over eenzaamheid en liefde, met een overduidelijke link naar de persoon en leven van wijlen wielrenner Frank Vandenbroucke.

Film die ik absoluut wou zien (wat zijn er hier bij MM toch weinig in dat geval) en ook van genoten heb.

Knap gemaakt met volgens mij één klein minpuntje, namelijk dat de dramatische climax iets te lang voor het einde van de film valt waardoor er van dat lange laatste stuk van niet veel meer dan van de mooie soundtrack te genieten valt.

Vincent Rottiers is ons genoegzaam gekend voor uiteenlopende rollen en bewijst ook deze aan te kunnen. Zijn tegenspeelster is ontegensprekelijk mooi.

Bedoel je dit kwa uiterlijk?

Ik had een apart gevoel bij deze film. Het voelde voor mij dromerig en zinderend, versterkt door de muziek erbij en mijn slaperigheid op het moment dat ik in het filmhuis zat. Ik moest helaas weer vechten tegen de slaap, maar dat kwam door te weinig slaap en niet door de film. Ik vind het een goede, meevoerende film met een sterke cast. Ik ben niet helemaal omver geblazen, maar het was een bijzondere ervaring. Wel een deprimerend verhaal. 3,5*

De boxen van de Filmhallen konden de score niet aan

Prachtige cinematografie weer en dito editing. Vertelling niet zonder gebreken en ik had wat vragen bij de dialoog tussen feit en fictie zoals ze zich hier voltrekt, maar Mortier-Leunen-Karakatsanis is me toch een straf drietal.

Hoofdrol voor de camera van Karakatsanis. Visueel erg sterk, verhalend wat minder. Die transformatie van Thierry in Fae heb ik eerder gezien in Mandy.

3,5*

Als je het wielrennen volgt en je de onfortuinlijke wielrenner VDB onder de loep neemt, dan denk je bij deze "Engel" hier wel eens aan terug. Niet dat het een must is - integendeel zelfs - om deze voorgeschiedenis te hebben, maar het deed me toch op een andere nostalgische manier naar de film zien.

Centraal staat de ontluikende prille liefde tussen een wielergod Thierry en een mooie Senegalese prostitué. Ik vond de "liefde op het eerste zicht" niet zo sterk uitgewerkt, maar op zich ook niet noodzakelijk voor de film. Wel sterk waren beide personages. Rottiers was goed, maar het was vooral N'Diaye die de show stal.

De film is ook visueel een pareltje met een hoge techniciteit wat te verwachten was met Nicolas Karakatsanis en Nico Leunen achter de schermen. De stijl en aanpak van beelden zijn legio met onderwaterbeelden, handheld, ... en ook het felle kleurgebruik (rood en blauw). Verder ook hier en daar flashbacks en illusies/visioenen.

Interessant ook dat het leven van een mediatiek figuur aan bod kwam. De roem en vooral de tol van het succes is een leven dat Thierry (en bij uitbreiding VDB) niet aankon. Het stemt je tot nadenken hoe sommigen opgejaagd wild zijn in een leven dat ze niet voor ogen hadden. In dat opzicht toont dit ook wat gelijkenissen met de docu van Diego Maradona (2019) die ik onlangs zag.

Mooi, maar wel lastig.

Ik hou niet zo van fictieve verhalen die gebaseerd zijn op levende/pas-overleden personen. Wanneer het gaat over historische figuren is het wat anders, maar VDB is pas een jaartje of 10 dood, er zijn nog steeds veel onbeantwoorde vragen en deze film gaat geregeld tegen zaken in die wél bekend zijn. Maar eens je dat kan loslaten, heb je wel weer een vintage Mortier te pakken.

De relatie tussen de twee is mooi, de druk waar de wielrenner mee moet omgaan wordt ook kundig aangesneden. Maar het is vooral een film die je moet voelen, mede dankzij de geweldige cinematografie en de drukkende score, die Mortier perfect weet samen te brengen.

Het bronmateriaal doet me niet veel, maar de film zelf vond ik uiteindelijk wel meer dan de moeite, wat bij een herziening eigenlijk alleen maar beter kan uitpakken. Mortier toont zich nogmaals een erg bekwaam regisseur, na drie films is dat duidelijk geen toeval meer.

4.0* en een uitgbreide review

Een pareltje van Mortier. Cinematografisch erg sterk met mooi verzadigde kleuren versus de grijze flashbacks. Prachtig acteerwerk van met name Fatou N'Diaye, maar ook Vincent Rottiers doet het zeer verdienstelijk. De soundtrack geeft me regelmatig kippenvel, ook wel door de destructieve en fatalistische levenswijze van Thierry.

Vooralsnog 3,5☆