Alicia (2017)

Best een aangrijpend portret heb wel met Alicia te doen en wat jammer dat zo'n meisje niet in een veilig gezin kan opgroeien.

De documentaire probeert the fly on the wall methode te volgen en dat lukt aardig. Filmisch verder weinig interessant.

Er zijn vrij veel van dit soort documentaires over kinderen in lastige situaties of met stoornissen, maar deze vond ik wel behoorlijk goed in zijn soort.

De maakster is erin geslaagd om belangrijke momenten vast te leggen, zodanig dat je echt heel erg in het moment zit en vergeet dat er ook nog een camera bij staat.

Hartverscheurend natuurlijk dat zo'n geschiedenis zich herhaalt. Helemaal het laatste shot is veelzeggend en erg triest, dat ze uiteindelijk in dezelfde gesloten instelling zit als waar haar moeder op 13-jarige leeftijd zat. Je hoopt dat het beter wordt voor dit soort kinderen. De cirkel kan eigenlijk alleen doorbroken worden als zij nu niet ook tienermoeder wordt, maar weet op te groeien tot een stabiele volwassene.

3,5*

Een interessante documentaire. Verdrietige situaties. Aangrijpend vertoond. Naarmate de documentaire vorderde, hield het steeds beter mijn aandacht vast. Ik vraag me regelmatig af hoe het nu met Alicia is. 4*

In actie voor alle Alicia’s in Nederland - In gesprek met regisseur Maasja Ooms - 2Doc.nl

Wat een ontzettend walgelijke verzorgers lekker betaald naar dat meisje zitten kijken die er niks aan kan doen. Vervolgens lekker op de antipsychotica en antidepressiva zetten, oh goh het gaat niet zo goed met haar... Stelletje beunhazen.

Alicia is een goede reden om er eens wat beter over na te denken of je wel echt kinderen op een wereld wilt zetten die zo lelijk kan zijn als de onze. Een docu die gezien zou moeten worden door de mensen die bij een abortuskliniek staan te demonstreren over hoe belangrijk het is om alle kinderen geboren te laten worden. Alicia was namelijk al een slachtoffer van haar omgheving nog voor het zaadje het eitje binnendrong. Van haar achterlijke, chronisch zwangere moeder die al haar verantwoordelijkheden ontloopt maar wel tegen haar verzorgers loopt te prediken hoe het allemaal wel en niet moet. Tot de medewerkers van het kindertehuis die elke schreeuw om hulp, aandacht of afwijkende pre-puberale gril beantwoorden met een straf. Werken de anti-depressiva en psychotica niet? Dan plaatsen we dit kind, dat een van alle vrijheden voorziene inrichting al een eenzame gevangenis noemt, toch gewoon op een gesloten afdeling. En daar zitten nogal wat jongens dus misschien is het verstandig om haar ook maar meteen de prikpil te geven omdat ze toch wat slechte genen heeft, en je weet maar nooit? Je ziet haar op die manier steeds verder verwilderen en wil alles en iedereen door elkaar schudden omdat je het idee hebt dat jij het met je boerenverstand meer bij het juiste eind hebt dan de mensen die ervoor gestudeert zouden hebben. Want het enige dat dit meisje wil is toch gewoon een stel stabiele ouders dat helemaal voor haar gaat. Die geen draaideurcriminelen zijn, alcohol/drugs problemen hebben of al drie schreeuwende peuters hebben rondlopen die haar voortdurend overstemmen op een dag waar ze het hele jaar naar uit heeft gekeken. Maar nee, het enige antwoord dat ze al die jaren al voor haar hebben is dat ze geduld moet hebben, waardoor haar situatie in mijn optiek niet meer verschilde dan dat van een bejaarde zwerfhond in een asiel dat meer geld kost dan dat ze opbrengt. Ik kan me dan ook heel slecht voorstellen dat de medewerkers van het tehuis hier aan mee hebben gewerkt, gezien het ze, vanuit welk perspectief je het ook bekijkt, niet bepaald in een goed daglicht stelt. En laten we vooral niet vergeten dat er de gehele dag te pas en onpas een fucking camera op haar gericht staat. Wat me met een nogal dubbelzinnig gevoel liet zitten. Was dit niet allemaal veels te intiem en persoonlijk om vast te leggen? Misschien had ik al te lang geen documentaire meer gezien, maar die scene waar ze dat papiertje aan het opeten is ging toch echt veels te ver? Anderzijds lijkt me het toch enorm van belang dat dit gemaakt is, kan me niet voorstellen dat dit niemand in meer of mindere maten zal roeren. Hopelijk heeft het nog wat zoden aan de dijk gezet? (3,5*)

Tja... en dan die ‘moeder’ met een tweede kind?! Ik was helemaal verbaast. Owja en die honden na 2 weken weer op marktplaats zetten!

En dan... op t einde.. de moeder een dérde kind! Mijn bek viel open. En dit kindje dat schreeuwt om liefde en aandacht van haar moeder komt niet opdagen op f*cking) (sorry ik word echt boos nu) afspraken van haar eigen dochtertje. Gewoon weken niet bezoeken. Belt ze (ZE BELT HOE MOEILIJK IS HET OM JE EIGEN KIND EVEN TE WOORD TE STAAN PER TEL) en neem je niet op. Keer op keer op keer.

Ja, dit soort mensen moeten een verbod op kinderen krijgen!

'k Vroeg me toch af bij het zien van deze documentaire hoe ze er in geslaagd zijn dit allemaal te filmen, in dergelijke levendig, verhitte momenten waarbij er toch meerdere zijn die echt naar de keel grijpen en waaronder de slotscène, noch min of meer een gevangenis, niet van de minste is.
Zware en mensrakende materie die de volle aandacht en inzicht van overheid, artsen, opvoeders...mag opeisen.
Stof tot nadenken ook bij de kijker en waarbij het beeld van het ongelukkge meisje, Alicia moeilijk uit je hoofd te bannen is.

Ik kan nu niet zeggen dat ik bepaalde uitspraken van de leiding stimulerend kan noemen. Jij bent speciaal. Je bent bang. Daar zou ik ook complex van krijgen.. maar het kind heeft duidelijk herkenbaar gedrag. De oorzaak lijkt ook wel duidelijk (naast aangeboren oorzaken wellicht). Hoe dan ook als ik het zo bekijk helpt de opvang niet echt, deels wellicht door gebrekkige kennis anderzijds wellicht door totaal verkeerde aanpak, hoe hard ze ook hun best doen. Hoe het wel moet. Wist ik het maar. Maar een veilige thuisbasis missen zorgt voor een hoop ellende..

Ik snap je boosheid, en ik zoek zeker niet naar excuses voor haar gedrag, maar die moeder zat zelf in jeugdzorg en ze was zelf nog een kind toen ze haar kreeg. Maakt het niet minder triest maar wel meer verklaarbaar.