Toy Story 4 (2019)

hilarisch vervolg dat net het niveau van de derde film niet haalt. Het is lang geleden dat ik zo heb moeten lachen om een animatiefilm. Vooral duke caboom en duckie en bunny waren geweldig. Het einde waarin woody afscheid neemt van zijn vrienden is best een tranentrekker voor fans van de serie.

Toy Story 3 was voor mij uitstekend, dus lagen mijn verwachtingen enorm hoog voor deze opvolger. Kon de vierde film mijn hoop inlossen?

Wel… Neen, eigenlijk niet. Toy Story 4 is een goede vermakelijke film, maar op emotioneel gebied bleef ik wat op mijn honger zitten. De humor werkt en de nieuwe personages zijn énorm geestig (Ducky Bunny met voorsprong), alleen bleven de scherpere randjes wat uit.

Echter: dit blijft een heel leuke, goed gemaakte animatiefilm zoals we van Pixar gewend zijn. Verwacht anderhalf uur entertainment met nét dat beetje meer, maar niet genoeg om te tippen aan de twee vorige delen.

(Mening via Twitter)

Gisteravond naar de sneak geweest in de Pathe.

Het bleek Toy Story 4 te zijn!

Onbegrijpelijk dat er een aantal mensen na 2 minuten de zaal uitliepen. Maar goed dat terzijde.

Toy Story blijft ook met dit vierde deel een heerlijke filmreeks.

Humor voor jong en oud, vriendschap, liefde, beetje spanning en toch op een gegeven moment een brokje in je keel (althans ik wel).

By far de beste quadrilogie die tot nu toe is gemaakt. Alle vier de delen zijn op zichzelf al topfilms, maar samen vormen ze een nog mooier geheel.

Misschien is deel 3 toch net iets beter, maar dit vierde deel kan zich zonder meer meten met de overige 3 delen.

Ik verwacht dat dit toch echt het laatste deel is geweest en heb gisteren "met een lach en een traan" bij de post credits toch een beetje afscheid genomen van Woody, Buzz en alle andere toys.

Overigens die beschrijving die bij deze film staat klopt voor geen (movie)meter.

Dit past beter:

Een onnodig (en onnodig ingewikkeld) vervolg op de franchise met teveel nieuwe karakters die daardoor onvoldoende uit de verf komen. Het verhaal vereist dat we geloven dat speelgoed op mysterieuze wijze verplaatst of verdwijnt en opeens weer verschijnt zonder dat kinderen of hun ouders daar vraagtekens bij zetten, maar het is vooral het gebrek aan originaliteit waardoor deze reboot teleur stelt.

Woody [Tom Hanks] voelt zich (opnieuw) gepasseerd, zeker wanneer zijn nieuwe eigenaar Bonnie [Madeleine McGraw] - Andy [John Morris] is inmiddels een tiener - een speeltje gemaakt van afval, waaronder een plastic vorkje, boven hem verkiest. Het nieuwe avontuur komt op gang wanneer de verwarde Forky [Tony Hale] er tijdens een vakantiereisje tussenuit knijpt en Woody hem besluit terug te brengen.

De eerdere films in de serie wisten je als kijker steeds weer te verrassen met originele invalshoeken, maar deze keer is er een te hoge mate van déjà vu. Technisch is er niets op aan te merken en er zijn wel degelijk originele momenten, waaronder de introductie van de Canadese stuntman Duke Caboom [Keanu Reeves, slim gecast], maar het verhaal heeft vooral actie en weinig hart. Het beste moment komt wanneer de eenzame pop Gabby Gabby [Christina Hendricks] eindelijk haar lotsbestemming vindt - een echt brok-in-de-keel moment - maar het is jammer dat er niet meer van dat soort momenten zijn. Afgezien van Annie Potts als Bo Peep heeft de rest van de cast, inclusief Tim Allen als Buzz Lightyear, weinig te doen.

Nakomertje.

In alle opzichten een film die men er een beetje achteraan heeft geplakt. Sowieso was de reeks eigenlijk al gedaan na het derde deel, deze film voelt meer aan als een halve spin-off dan het echt verderzetten van het Toy Story verhaal. Ook de keuze van de regisseur is daar tekenend in, al is Pixar nu nooit écht een regisseurshuis geweest. De studio heeft een stijl, de rest zijn toch vooral inhoudsloze namen.

Probleem voor mij blijft dat ik met de humor en personages absoluut niks heb. Woody is een vervelende do-gooder die zich overal tegenaan bemoeit en gebukt gaat onder de tegeltjeswijsheden, Bo doet haar rokje uit en gaat in broekpak verder om ass te kicken als zelfstandig boegbeeld voor alle jonge meisjes. Op het einde bedacht ik me zelfs of het wel genoeg zou zijn voor de immer kritische maatschappijbewuste voorvervechters van minderheden. Geen genderfluid kind te zien bijvoorbeeld. Hoe grappig dan ook om te lezen dat er toch weer een paar mensen wat te zeiken hebben en de racisme kaart proberen trekken. Zelfs bij een film als deze.

De film zelf is klassiek Pixar vertier. Veel drukte, veel wilde gebaren, duidelijk afgelijnde emoties en grote momenten, maar leuk vond ik het nergens. Het grappigste aan de hele film is dat er een Canadees inzit die Rejean heet, en dat was het qua humor wel zo'n beetje. De spork is vervelend, die schapen zijn niet echt leuk en de beer/eend combo had gewoon volledig geschrapt moeten worden. Resten 4 Jimmy Carr poppen die een beetje creepy zijn.

Er zit gelukkig wel vaart genoeg in en de film duurt niet al te lang, maar halverwege begon de verveling toch al aardig in te zetten. Het is gewoon niet aan mij besteed, laat ze er na deze vierde film maar echt mee ophouden. Bedenk eens iets nieuws, leuks.

1.5*

Er zijn meerdere redenen waarom ik huiverig was voor deze film. Ten eerste heeft Pixar niet bepaald een geweldige track record wat betreft vervolgfilms. Van Finding Dory tot Monsters University tot het langverwachte Incredibles 2; allemaal kwalitatief toch enigszins teleurstellend. Bij de Toy Story reeks lag het niveau altijd een stuk hoger, deel 2 en 3 zijn immers zelfs beter dan de eerste film. Maar deel 3 leek een perfecte afsluiter van een ijzersterke trilogie, dus waarom nóg een deel maken? Het antwoord op die vraag is uiteraard geld (ik bedoel, zie hoeveel Toy Story 3 heeft opgebracht), maar was er daadwerkelijk genoeg reden om nog een deel te maken? Het antwoord op die vraag blijkt zowel ja als nee.

Om maar positief te beginnen; Toy Story 4 is een beter vervolg dan al die andere Pixar-sequels. Althans, behalve Toy Story 2 en 3, dan. Het hoeft eigenlijk al niet meer benoemd te worden, maar qua techniek is men weer flinke stappen vooruit. Vooral in de openingsscène komen een paar technische hoogstandjes voorbij. Daarnaast vuurt Toy Story 4 een flinke reeks grappen op de kijker af. Grappen die weliswaar niet altijd even goed werken, maar er zitten her en der wel een paar héle leuke, met die derde G.I. Joe pop, die maar geen high five krijgt voorop. Maar ook de ’hoe zijn jullie aan die sleutel gekomen’ of Duke Caboom die z’n hoofd stoot tijdens zijn heldhaftige stunt. Het zijn vooral zulke kleine momenten, want in de grote lijnen is Toy Story 4 niet per sé erg geestig. Het konijn en de eend - personages van Key en Peele - hebben hun momenten, maar zijn véél te veel aanwezig. Net als die vork. Die zou een leuke nieuwe toevoeging moeten zijn, maar vond ‘m vooral vervelend en zelden grappig.

Dat laatste komt vooral omdat men wil focussen op nieuw speelgoed, het verhaal van het oude speelgoed is wel verteld. Dus een Ham, Mr. Potato Head of Slinky Dog komen maar amper aan bod. En zelfs Buzz heeft eigenlijk maar een klein nietszeggend bijrolletje. De focus ligt vooral bij Woody, die vork en Bo Peep. Was zij in de eerste film nog een saai figuur van het kaliber ‘damsell in distress’, Disney schijnt te eisen dat in alle films de vrouwelijke personages zo onafhankelijk en stoer mogelijk zijn. Goede leiders, alwetend en praktisch flawless. Dat maakt ze er alleen niet veel interessanter op. Ook een Woody is geen uiterst boeiend personage, maar kampt tenminste nog met een aardig dilemma. Eigenlijk is de bad guy hier het meest interessante figuur. En heeft - met die buikspreekpoppen - ook geinige handlangers. Maar de manier waarop zij in het verhaal wordt geschreven is wel weer erg lui. De film is weliswaar leuker dan ik had verwacht, maar alsnog had ik prima kunnen leven met slechts drie Toy Story films.

3,5 sterren.

Ondanks dat ik hier weer van genoten heb is dit voor mij wel het minste deel.
Er zijn nu erg veel personages en buiten dat zien we vooral Woody, Buzz en Bo Beep in actie komen. Dan is er nog een heldenactie van Jessie met het prikken van die autoband. De rest was weinig actief. Voor Timothy Dalton was er een (zoals verwacht) zeer kleine rol voor Mr. Pricklepants, de man kreeg twee zinnen maar ik vind hem een zeer fijne stem hebben. Zoals gewoonlijk bij Pixar altijd nog een emotionele ondertoon erin maar natuurlijk ook humor. En ook met verwijzingen naar andere films en personages van Pixar. De locatie waar het zich afspeelt vond ik wel erg leuk en ook het door Bonnie in elkaar geknutselde " Forky" was amusant. Naar mijn gevoel was de film korter dan die 100 minuten misschien een goed teken dus ik heb zeker met plezier gekeken naar onze vrienden. Maar ze weten hier niet de voorgaande delen te evenaren. 4,0.

Prachtig slotakkoord in de beste animatie reeks. Geen één van de Toy Story films stelt teleur en deze gelukkig ook niet. Enige kritiekpuntje dat je zou kunnen hebben is dat een paar van de bekende bijfiguren wel heel erg afwezig zijn. Maar gelukkig zijn de nieuwe karakters erg sterk en grappig. Blijf het knap vinden hoe goed ze de combinatie van emotie en humor zo sterk kunnen combineren.

4*

You’re Bonnie’s toy. You are going to help create happy memories that will last for the rest of her life.

Ah, Toy Story. De topreeks van Pixar die met elk nieuw deel beter werd. Het komt niet vaak voor dat vervolgfilms net zo goed zijn als het origineel, laat staan zelfs beter. Maar Pixar is het in mijn ogen wel gelukt. Toy Story 2 en zeker deel 3 kenden prachtige diepere lagen die bij vlagen heel emotioneel en raak waren. Daardoor is dit zo'n reeks dat per deel wel beter werd. Toy Story 3 staat bij mij op 4,5 ster, daarmee tot een select groepje van mijn favoriete films behorend. Ondanks dat ik echt wel van deel 4 heb genoten is het jammer om te constateren dat ze het niveau van de vorige twee vervolgdelen niet hebben aan kunnen raken.

Toy Story 4 doet namelijk een aantal dingen anders. De focus ligt niet meer volledig op Wood & Buzz + de overige speelgoedfiguren die me al drie delen erg goed hebben vermaakt. Woody speelt nog wel de hoofdrol, maar de rest van de screentijd gaat grotendeels naar schapenhoedster Bo Peep en naar nieuwkomer Forky. Beiden konden me niet bekoren. Bo Peep zat natuurlijk al wel in de eerdere delen, maar slechts als bijrolletje. Ze was gewoon een lief meisje in een schattige jurk. Maar we leven nu in 2019 en dan ben je schijnbaar als bedrijf verplicht, zeker als je onder Disney werkt, om van een vrouw een powervrouw te maken. Bo Peep draagt nu een broekpak, is nu stoer en is een zelfverzekerde vrouw. Dat geneuzel komt me echt de strot uit, dat is een hele ergerlijke trend. Ik heb niks tegen sterke vrouwen (insert flashbacks naar Linda Hamilton en Sigourney Weaver die tof waren), maar wel als het steeds zo overdreven geforceerd moet. Dat rolmodel uit moeten stralen is gewoon vermoeiend. Verder is er dus Forky, het zelfgemaakte stukje speelgoed van meisje Bonnie . Forky krijgt ook een hoofdrol als speelgoed dat z'n rol niet beseft, maar ik vond hem maar druk en weinig interessant. Niet echt een memorabel Toy Story personage. Die twee nemen dan de screentijd in van hilarische figuren als Rex, de Potato Heads, Ham en Slinky Dog. Jammer. Uiteraard komen ze er nog wel in voor, maar de meesten doen voor spek en bonen mee. Zelfs Buzz komt niet verder dan een figurantenrol.

Er zitten weer een aantal levenslessen in de film, iets wat de voorgangers ook hadden, maar ze raakten me minder. De mooiste lessen hebben ze eigenlijk al gehad. Het leven gaat verder, je moet je doelen bij durven te stellen en uiteindelijk ook voor je eigen geluk durven te kiezen. Waar het einde met Woody en Bo Peep een tranentrekker zou moeten wezen, deed dit me nu niet zo heel veel. Het was ook een tikje jammer en misplaatst, omdat het einde van deel 3 juist zo mooi was omdat iedereen bij elkaar bleef. Wel vond ik het mooi dat de pop Gabby Gabby een nieuwe bestemming kreeg bij een verdrietig meisje die haar ouders kwijt was. Haar rol was trouwens wel geinig, samen met die buikspreekpop-hanglangers. Ook Duke Caboom vond ik leuk, goed vertolkt door Keanu Reeves. Bunny & Ducky konden er ook wel mee door. Die twee leverden samen met Duke Caboom wel leuke grappen op, zoals hoe ze de sleutels konden pakken of Duke zijn motorstunt waarbij hij zijn hoofd stootte. Want dat was wel positief, er zaten nog voldoende geestige stukken in.

Toy Story 4 is wel een heel degelijk vervolg. Pixar heeft er echt genoeg gemaakt die zwakker zijn, maar van deze reeks verwacht ik misschien net wat meer. Dat het er wonderschoon uit ziet (de kermis bij nacht, wow!), de stemmen weer geweldig zijn en de film gewoon klasse uit weet te stralen is allemaal waar, maar een tikje teleurgesteld ging ik wel eigenlijk de bioscoopzaal weer uit. Misschien is er nog een vijfde film nodig om de reeks echt waardig te laten afsluiten?

3,5*

De film lijkt een kinderfilm en is dat misschien primair ook. De film heeft anders dan veel andere Pixar/Disney-animatiefilms zoals Wreck-It Ralph (2012) - MovieMeter.nl, Inside Out (2015) - MovieMeter.nl en Incredibles 2 (2018) - MovieMeter.nl ook geen filosofische thema’s. Maar ook voor volwassenen is de film zeer genietbaar: veel van de humor is ook voor volwassenen grappig en veel is herkenbaar uit het eigen volwassen leven. De speelgoedpoppen verbeelden natuurlijk ook gewoon echte mensen: in die zin is de film een echte poppenkast. Voor kinderen zal veel boven hun hoofd gaan (sorry voor het lelijke anglicisme) en ik vroeg me af of de horrorpoppen in de antiekwinkel niet te eng zijn voor kinderen want zelfs als volwassene ervoer ik een geslaagd horroreffect. Maar bovenal weet de film te ontroeren als het zijn levensles van ‘niemand achterlaten’ c.q. ‘de zin van het leven is om de ander te verbinden zodat ie niet verloren is’ in de praktijk brengt: knappe volwassene die het dan nog droog houdt.

Toy Story 4 is een absolute topper binnen de reeks met voor iedere leeftijd een boodschap. Ondanks de zeer geslaagde humor schuilt er veel emotie en wijsheden die gebaseerd zijn op het pure leven an sich. De nieuwe karakters zijn zo ontzettend geslaagd en het verhaal gaande naar het einde meer dan verbluffend. Echt een knaller binnen de reeks en heb er in de bios met vrouw en onze drie kindjes ontzettend van genoten. Ik geef zelf zelden vijf sterren maar deze film maakt het meer dan waar om daar niet eens over na te hoeven denken!!!

film reviews in 100 woorden: Toy Story 4 (in 100 woorden) - filmreviewsin100woorden.blogspot.com

In Toy Story 4 draait het verhaal voornamelijk rond Woody, Bo Peep en nieuwkomer Forky, de overige kleurrijke personages uit de vorige films worden deze keer jammer genoeg wat aan de kant geschoven. Na de perfecte trilogie komt Pixar toch met frisse ideeën op de proppen, vooral Woody’s verhaallijn neemt naar het einde toe een onverwachte (en enorm volwassen) wending. De humor en emotionele ondertoon worden prima gecombineerd, ook de animatie en cinematografie zijn van een bijzonder hoog niveau. Toy Story 4 is eerder het buitenbeentje van de hele saga, maar dit bedoel ik dan op de meest positieve manier.

4,5*

Toy Story 3 was een geslaagd einde voor de Toy Story-reeks. Geen losse eindjes en dus eigenlijk geen noodzaak voor een vervolg, maar het is nu eenmaal een van de meest geslaagde films van Pixar dus natuurlijk konden ze het niet laten er nog een te maken.

De film is weliswaar overbodig, maar ik vond hem zeker niet slecht en uiteindelijk is het een prima avontuur met de bekende personages. Veel nevenpersonages komen vrij weinig voor in de film en het lijkt in dat opzicht een beetje op het patroon van de eerste film, waarin Woody vooral het verhaal beleefd. Het plot rond Bo voelde een beetje alsof Pixar wel heel erg op de politiek correcte-bandwagon mee ging, maar uiteindelijk viel dat best mee.

Interessant aan dit deel was dat de drang van speelgoed om te spelen met kinderen heel erg centraal stond: hoe voelt vergeten speelgoed zich? En daarnaast gingen ze ook erg out-of-the-box met Forky: wat maakt speelgoed speelgoed?

Prima film van Pixar, maar niet zo iconisch als Toy Story en Toy Story 2.

Dit deel had voor mij van tevoren niet zo gehoeven. Drie delen is een mooi aantal, en daarnaast was deel 3 ook écht een goede film met een prima afsluiter voor de Toy Story-wereld. Een deel 4 (van wat voor reeks dan ook) is natuurlijk behoorlijke uitmelkerij.

Maar goed, het blijft Pixar, dus op zich wel een bioscoopbezoekje waard.

De film is vermakelijk genoeg en prima gemaakt zoals je van Pixar mag verwachten, maar ook zeker niet zonder minpunten. Zo vind ik het allemaal weer erg 'we moeten die en die redden, oke dat is gelukt, nu moeten we daar- en daarheen'. Dat is nooit zo mijn ding. Toegegeven, nu zit elke Toy Story-film wel ongeveer zo in elkaar, maar in deze film voelde het, meer dan anders, wat aan als los zand, wat fragmentarisch. Er is geprobeerd wederom zoveel mogelijk nieuwe figuurtjes en personages in de film te stoppen, en dat geeft een wat rommelig en vluchtig effect. Daar komt bij dat een flink deel van de originele karakters behoorlijk aan de kant geschoven wordt, met nauwelijks echt interessante screentime in het hele avontuur.

Ook het einde met Woody's keuze om mee te gaan met Bo vond ik, hoewel voor een deel begrijpelijk (personages moeten weleens 'groeien') tegelijkertijd ook wel erg out of character. Woody is van iedereen toch de pop die het meeste hecht aan de vastigheid en liefde van een kind. Dan merk je toch wel dat een deel 4 inderdaad net wat veel is van het goede en je wat raardere keuzes moet gaan maken om de boel niet te repetitief te laten worden.

Maar goed, los van deze kritieken is het natuurlijk op zich weer prima vermaak, aardige grappen, nieuwe personages (Forky is best geslaagd, net als die creepy poppen in de antiekwinkel) en met de aloude gevoelige Pixar-snaar die altijd wel werkt.

3,5*

Laat ik vooral eerst zeggen dat de film er technisch geweldig uitziet. Met zoveel detail dat de film van zichzelf daar al mooi door wordt, want getekende films met detail hebben een bepaalde betoverende schoonheid, of dat nu Japanse anime is, of dus deze Toy Story. Al mag men wel qua esthetiek nog wat eraan doet, want an sich is het allemaal niet heel mooi.

Prima verhaaltje verder. Onnodig na het derde deel dat eigenlijk het verhaal mooi afrondde, maar leuk genoeg nog wel met enkele prima personages en een constante glimlach, al heb ik nooit echt heel hard moeten lachen. Het emotionele niveau van deel 3 wordt nergens gehaald, maar puur als popcornvermaak mag deze nog wel tellen. 3,5*.

Bij Toy Story 3 had ik heel erg het gevoel dat de serie 'volwassen' was geworden en dat ook wilde uitstralen. Kinderen worden ouder, tijden veranderen, we nemen afscheid van het oude en het leven gaat door. Soms ontroerend, soms grappig als vanouds en daarmee een prachtige nostalgische afsluiter van de serie.

En dan tóch nog een deel 4, waarvan ik niet verwacht dat die ooit nog zou volgen. Natuurlijk had ik enige argwaan ("is dit uitmelkerij?"), maar was ik ook nieuwsgierig naar wat Pixar er nu weer van gemaakt heeft. Kwalitatief zit het namelijk (bijna) altijd wel goed bij Pixar.

Eerlijk is eerlijk, het is geen sléchte film te noemen. De visuals zijn wederom prachtig en zelfs weer een sprong voorwaarts ten opzichte van deel 3, dat al een enorme sprong was ten opzichte van deel 1 en 2. Weggeblazen ben ik echter nergens. Sterker nog, het is voor het eerst dat ik een Toy Story-deel echt wat vind tegenvallen.

Dat zit hem vooral in het plot van de film. Waar deel 3 de 'afsluiter' was, is deel 4 het ietwat overbodige nakomertje dat wezenlijk niets toevoegt. Niet alleen zit het minder creatief in elkaar, ook is het rommelig en langdradig opgezet. Speelgoed raakt telkens kwijt of opgesloten, de andere toys moeten telkens fratsen uithalen om de anderen te redden. Het is eigenlijk een herhaling van zetten, terwijl de emotionele diepgang en het verrassingselement ontbreken.

De nieuw toegevoegde toys zijn soms leuk en aandoenlijk (Forky), soms middelmatig (Gabby, Duke Caboom) en soms ronduit stom (Ducky en Bunny, Giggle McDimples). Bo Peep heeft trouwens een girl-power transformatie ondergaan die in de media weliswaar breed werd uitgemeten maar die ik niet heel opzienbarend vond. Tot slot hadden de old-school personages uit de vorige delen vaak maar een kleine, nietszeggende rol.

Misschien is het meest spraakmakende van de hele film dan misschien nog het einde, waarin Woody besluit om samen met Bo als 'vrije' toy door het leven te gaan en zijn vrienden vaarwel te zeggen. Dat is wellicht wat out of character voor iemand die zo loyaal is geweest naar Andy en Bonnie, maar het is wel de enige mate van karakterontwikkeling die van enige betekenis is, mocht er -god verhoede- nog een vijfde deel komen.

Tjonge jonge, wat een afknapper... en eigenlijk als je niet zoveel trouwe en loyale fans zou hebben die het blijven steunen; een afgang. Een dergelijke no. 4 had er zo nooit mogen komen; d.w.z. beschouwd vanuit de te verwachten kwaliteit en uniciteit (de Toy Stories stonden ver bovenaan en hadden daarom een naam hoog te houden). Vanuit commercieel oogpunt beschouwd is het wel een groot succes! (Iedereen is er ingetuind).

Toy Story 4 vervallen tot een cliché-werkje, waarvan dergelijke bedrijven weten; succes verzekerd. Allemaal verwijfd gedoe, vertrutting en infantilisering. Veel grote opgezette ogen, veel geglinster en getraan, overal maar weer die irritante puberale gezichtsuitdrukkingen, overal die vreselijke muziekpartijtjes om diepgang te suggereren... ; alles even theatraal en sentimenteel. Lekker makkelijk scoren zo, bah! Een verhaal van niets. En ook makkelijke humor. Nee... TS is van z'n voetstuk gevallen. Laat maar... triest.

Een dikke 1

Zoals wel meer bij animatiesequels verdwijnt de charme en het drama om enkel nog een drukte met veel 'humor' te brengen. Humor bewust tussen aanhalingstekens omdat eerder een intentie is dan een geslaagde poging. De meeste figuren uit de trilogie mogen blij zijn dat ze 5 seconden in beeld komen. Woody bekommert zich om Forky, een knutselwerk met een spork en wat afval, en daarmee is het verhaal verteld. De originele trilogie had zijn charme, maar dit is absoluut een overbodige sequel. Kindjes zullen hiervan smullen, maar het is nergens verrassend of boeiend genoeg om een breder publiek aan te trekken. Geef dit vierde deel maar aan een vierjarige zonder speelgoed. Die zal er nog blij mee zijn...

Vanilla.

Ik weet het niet helemaal met Pixar meer. Het is technisch allemaal ontzettend knap maar het is qua flow en scenario allemaal zo vanilla. Het voelt ook allemaal zo slap. Bo Peep die dan een zelfstandige powerfull woman is geworden. Het is allemaal weer zo opzichtig. Daarbij vond ik die pop die zijn voice box wil ook wel wat armoedig allemaal. Toch een heel groot deel van de film zitten we weer te kijken naar een evil pop en Woody en zijn vriendjes. Dat zij uiteindelijk toch niet zo evil is doet daar niet veel aan af.

Ik ben nog niet zo cynisch dat ik het helemaal niet leuk vind om te volgen. Maar ik vind het verschil tussen Pixar en bijv. Illumination niet zo groot meer.

3 sterren.

Vond 't niet zo geweldig. Deel 3 blijft echt de allerbeste. Ondanks dat dit 4e deel echt supermooi geanimeerd is en qua film verder ook best wel vermakelijk is, valt er genoeg op o.a. het scenario aan te merken. Forky is sowieso gewoon een slappe kutvork die dit podium niet verdient.

Grotendeels overbodig maar over de hele linie genomen wel zeer onderhoudend vierde deel van de ultieme Pixar-franchise, begonnen in 1995. Meer van hetzelfde, maar hetzelfde betekent in dit geval gelukkig wel veel leuke grappen en een vlot tempo. De animatie is (uiteraard) van hoog niveau, net als de stemmencast, met ditmaal leuke bijrolletjes van oa Jordan Peele en Keanu Reeves. En het nieuwe personage Forky is helemaal geweldig. Getuige het einde lijkt de koek nu wel op te zijn, zodat we dit prettige toetje maar moeten koesteren.

“I am not a toy, I was made for soups, salads, maybe chili, and then the trash. Freedom!”

Ah, de ‘Toy Story’ reeks. Waarschijnlijk wel mijn favoriete animatieserie die er op het moment is, puur door het ontzettend hoge jeugdsentiment wat vooral de eerste twee delen met zich mee brengen. Ik was verslaafd aan deze films, heb ze heel vaak gezien maar tot op de dag blijft het me niet vervelen. Ook dit vierde deel komt ontzettend leuk uit de kast, maar helaas kan het voor mij niet meer dat leuke gevoel geven als hiervoor maar misschien komt dat wel omdat ik nu ook wat ouder ben. Desalniettemin is het feel-good gehalte heel erg hoog en heb ik me eigenlijk nergens verveeld.

Op de dag van vandaag kijk ik eigenlijk nog zelden zulke animatiefilms. Ik had altijd gedacht dat ik ze wel zou blijven kijken maar mijn interesse is toch ergens anders. Echter, voor vervolg delen van oude films die ik vooral in mijn jeugd heb gezien maak ik graag een uitzondering. Ook bij dit vierde deel, waar ik mij ontzettend goed mee vermaakt heb. Dit keer dan wel in het Engels met Nederlandse ondertiteling, dat was wel even wennen maar de stemacteurs deden het prima met o.a. Tom Hanks.

Het vierde deel is leuk maar geen spektakel. We volgen de speelgoed tijdens de eerste lessen van Bonnie op de kleuterschool. Ze heeft daar nieuw speelgoed gemaakt genaamd ‘Forky’ en dat is op het moment haar lieveling speelgoed. Echter wil dit figuur constant terug naar de afvalbak en Woody moet hem zien te stoppen. Dankzij deze taferelen komen ze in allerlei situaties terecht en moeten ze wederom samen werken om alles vlekkeloos te laten verlopen.

Leuke film, maar het was nergens heel erg lastig om te volgen. De animatie zag er strak uit, en ik heb me waanzinnig vermaakt. Dit is dan ook de laatste film voor de oktobermaand waar ik alleen maar horrorfilms in wil kijken, dus ik zeg een prima afsluiter zo.

4.0*

Ik had zin om simpel geamuseerd te worden. Geen gecompliceerd gedoe, gewoon een vermakelijke film. En mede in het kader van de aankomende jaarlijst ben ik voor een veilige keuze gegaan - de eerste drie Toy Story-films bevielen alle drie uitstekend, en hoewel het verhaal van die films redelijk afgerond leek te zijn, leek me dit alsnog een solide optie. Dacht ik.

Tja, misschien word ik een oude zeur, en ik zie John Milton al aankomen met z'n hooivork, maar ik vond hier vrij weinig aan. Er wordt weinig nieuwe grond betreden, met wat dezelfde mijmeringen over de zin van het leven, eenzaamheid en achtergelaten worden (en waar je schijnbaar een epistel over existentialisme op kan baseren ), maar dat was ook al voldoende duidelijk in de eerste drie films. Maar goed, daar gaat het ook niet echt om bij een film als dit, Toy Story 4 had moeten vermaken. En daar gaat het ook faliekant mis. We zien precies dezelfde soort situaties met dezelfde soort karakters, met dezelfde soort grappen, maar dan een beetje flauwer. De nieuwe karakters bevallen ook niet allemaal. Ducky en Bunny waren nog wel oké, Bo (niet nieuw, wel veel prominenter aanwezig) is niks anders dan een vrouwelijke Woody; de booswicht-pop en haar Magic-achtige helpertjes zijn weer een herhaling van zetten, en met name Forky bleek een drol van een karakter. De animatie van Toy Story is verder prima verzorgd, dat dan nog wel, maar daarbuiten was het meer van hetzelfde qua verhaal, grappen en situaties, maar dan van een niveautje minder en met irritantere karakters. Ze hadden wel een film eerder mogen stoppen.

Op zich voegt deze film weinig toe aan de Toy Story reeks. Het eind doet vermoeden dat dit het sluitstuk is en dat is ook prima. Het verhaal is ook wel verteld en hier zit niet veel nieuws in. Wat dat betreft was het goede derde deel een betere afsluiter geweest. Het is overigens geen slechte film en het kijkt best aardig weg. De animatie is ook in orde. Er is echter niks bijzonders aan en het nieuwe personage Forky heeft echt nauwelijks inhoud.

Pixar en vervolgfilms. Het is een beetje een ongelukkige combinatie. Oké, commercieel gezien natuurlijk niet want die vervolgen brengen bakken met geld op, maar op artistiek niveau komen ze vaak nog niet in de buurt van het origineel. De Cars-reeks, Incredibles 2 en Finding Dory waren stuk voor stuk middelmatige films die weinig nieuws te bieden hadden.

De uitzondering op die regel was nog wel de Toy Story-reeks. Stuk voor stuk prima films, die qua niveau niet onderdoen voor elkaar en misschien nog altijd wel het beste zijn wat de Pixar-studio te bieden heeft. Toy Story 3 was zo'n beetje het beste sluitstuk van welke trilogie dan ook en had een perfect einde, maar helaas kiest Pixar er dan toch weer voor om 9 jaar later er nog een vierde deel uit te poepen (waarschijnlijk om commerciële redenen). En helaas lijdt deze 4e film aan hetzelfde euvel als de vervolgfilms uit de andere reeksen.

Het verhaal is flinterdun en bepaalde scènes (zoals de reddingscène van Forky uit de antiekwinkel) worden veel te lang uitgerekt. De rol van Buzz Lightyear is ditmaal erg beperkt en dat is jammer, want hij blijft het leukste personage uit de reeks. De bijfiguren zijn ook niet bijster interessant. Wat rest is de prima animatie, maar dat mag je tegenwoordig ook wel als minste verwachten bij een Pixar-film. Alleen aan het einde laat de film nog iets van zijn vroegere briljantie zien. Voor de rest is dit in mijn ogen een compleet overbodig vervolg,

“She'll be okay. Bonnie will be okay.”

Uitstekend vierde Toy Story avontuur. Woody, Buzz, Jessie, Bo Peep, Rex, Mr. en Mrs. Potato Head etc. Ze zijn allemaal terug, maar de focus in deze vierde film ligt echt op Woody en zijn identiteitscrisis. Hij behoort niet meer tot Bonnie’s favoriete speelgoed, maar de trouwe Woody wil ook niet zomaar weglopen.

Forky is een geweldige toevoeging, en de grotere rol voor Bo Peep pakt ook uitstekend uit. Bo Peep is stoer, zelfverzekerdheid en wat cynisch, en de band tussen haar en Woody vormt het hart van dit vierde avontuur. Visueel ziet het er allemaal weer schitterend uit, en ook de combinatie tussen humor, actie en sentimentaliteit werkt perfect. De film moet even op gang komen, maar tegen het einde zit je toch weer met een brok je in keel naar het “afscheid” tussen Woody en Buzz, Jessie en de anderen te kijken. Woody kiest voor het avontuur met Bo Peep, en geef hem eens ongelijk.

En nog maar weer een deeltje in de extreem succesvolle animatiereeks. En waarom ook niet, zolang het bakken met geld oplevert? Ik vind de voorgaande drie delen allemaal ongeveer wel gelijkwaardig, met het derde deel toch als absolute winnaar. Dit vierde deel is voor het eerst een mindere. Nog steeds vermakelijk, maar het valt nu toch wel wat in herhaling.

Wederom moet goedzak Woody een verloren pop redden waardoor hij in een groter avontuur belandt. Helaas hebben oude bekenden zoals Buzz, Rex, Mr. Potato Head, Hamm en Slinky een veel kleinere rol. De ietwat saaie Bo Peep is omgetoverd tot stoere sidekick van Woody, nog net zonder latexpakje en superheldenmasker. Slachtoffer is kwestie is Forky, een zelf in elkaar geflanste spork die continue de prullenbak wil induiken. Soms grappig, maar niet geslaagd genoeg voor zo'n grote rol, valt een beetje uit de toon.

De grootste troef is de verbluffende animatie, de sfeervolle locaties en het wederzien met de oude cast. Het is nergens hilarisch, maar de leuke poppen diverse capriolen zien uithalen is gelukkig nog steeds vermakelijk. Ook wat leuke verwijzingen naar o.a. The Shining, sowieso nogal creepy met die poppen die regelrecht uit een horrorfilm lijken te komen. Het einde voelt ook niet helemaal goed. Woody is juist degene die altijd zorg draagt voor zijn mede-poppen dat ze goed terecht komen. Dat hij nu opeens zijn oude gang en kind verlaat voor een ander avontuur is nogal rigoureus. Het lijkt me eerder dat hij Bo had overtuigd om met hem mee terug te gaan.

Was dit nou deel één geweest... maar het is deel vier, en we zijn ondertussen wat gewend van deze top-serie. Dit deel vond ik iets minder sterk, voor mij als volwassene iets teveel een lange actiefilm met weinig rustmomenten, maar het einde gaf me gelukkig wel de indruk dat het nu (terecht) écht afgelopen is.

Het personage Gaby Gaby vond ik eigenlijk het sterkste: raakte een emotionele snaar en gaf weer éven het gevoel van de eerdere afleveringen.

Op zichzelf eigenlijk een prima film (m.n. voor kinderen), maar in vergelijking met al het voorafgaande ontbreekt er voor mij "iets".

De Toy story-reeks moet zowat het beste zijn wat de (commerciële) animatiewereld te bieden heeft. Geen enkele reeks doet beter wanneer zelfs het vierde deel verfrissend en verrassend uit de hoek kan komen. Van verveling of kopiegedrag is geen sprake. Deze animatiefilm blijft top en blijft teren op nostalgie en op de emoties van vele kijkers. Een film geschikt voor zowel kinderen áls volwassenen. Zeer sterke franchise, punt aan de lijn!

De creatie van Forky is een schot in de roos. Sukkelend met zijn existentiële bestaan is hij een boeiend personage. De animaties zijn top en ook met de sfeer zit het goed. Het antiquariaat is met zijn rommel en duistere hoekjes creepy, om nog maar te zwijgen van die spreekpoppen. Naast het avontuur ook best veel grappige elementen. In de eerste plaats Forky zelf, maar ook die twee pluchen beesten waren geweldig. Gaby raakt een gevoelige snaar en brengt enige moraal in het verhaal.

Kortom, wederom een geslaagde Pixar. Nooit het gevoel gekregen dat de reeks uitgemolken is en dat is al heel wat. Mooi!

Uitstekende film waarin een klein meisje niet meer zonder haar zelf gemaakte speelgoed kan. Vergeleken met de vorige film komt het verhaal net iets minder origineel over en is deze ook wat minder ontroerend. Desalniettemin weer een onderhoudend avontuur met inventieve actie-scenes. De animaties zien er weer prachtig uit, de stemmencast is perfect en de nieuwe personages zijn leuk en voelen al snel als vertrouwd binnen het Toy Story universum.