Toy Story 4 (2019)

Leuke animatie, ziet er prima uit, aardig verhaal.

De nostalgie voor Toy Story heb ik niet daar ik in 1995 ook al geen kind meer was, al is het natuurlijk niet onmogelijk om nostalgisch van deze serie te worden als je tien al ouder dan 10 was. Maar eigenlijk vind ik Shrek veel te gekker.

Ik heb TS 1 2 en 3 pas gezien toen we kinderen hadden, best leuk en aardig (en dat vond ik deel 4 ook) maar ik ga niet mee in de 5 sterren zoals die in verschillende recensies uitgedeeld worden. Daarvoor doet het mij te weinig en 5 sterren geef ik sowieso bijna nooit.

Moviemeter heeft (mijn) aangepaste samenvatting geaccepteerd. Ik heb 'm geschreven kort nadat ik 'm zelf in de bios had gezien.

Ondanks dat ik hier weer van genoten heb is dit voor mij wel het minste deel.
Er zijn nu erg veel personages en buiten dat zien we vooral Woody, Buzz en Bo Beep in actie komen. Dan is er nog een heldenactie van Jessie met het prikken van die autoband. De rest was weinig actief. Voor Timothy Dalton was er een (zoals verwacht) zeer kleine rol voor Mr. Pricklepants, de man kreeg twee zinnen maar ik vind hem een zeer fijne stem hebben. Zoals gewoonlijk bij Pixar altijd nog een emotionele ondertoon erin maar natuurlijk ook humor. En ook met verwijzingen naar andere films en personages van Pixar. De locatie waar het zich afspeelt vond ik wel erg leuk en ook het door Bonnie in elkaar geknutselde " Forky" was amusant. Naar mijn gevoel was de film korter dan die 100 minuten misschien een goed teken dus ik heb zeker met plezier gekeken naar onze vrienden. Maar ze weten hier niet de voorgaande delen te evenaren. 4,0.

Die eerste (twee) was dan ook erg slecht. Twijfel meer aan de verstandelijke vermogens van de hoogstemmers....

Maar dat niet snappen past wel als hoogstemmer van de eerdere films, schijnbaar?

JM is a bear of very little brain.

De eerste (twee) = de eerste & de tweede

Prachtig slotakkoord in de beste animatie reeks. Geen één van de Toy Story films stelt teleur en deze gelukkig ook niet. Enige kritiekpuntje dat je zou kunnen hebben is dat een paar van de bekende bijfiguren wel heel erg afwezig zijn. Maar gelukkig zijn de nieuwe karakters erg sterk en grappig. Blijf het knap vinden hoe goed ze de combinatie van emotie en humor zo sterk kunnen combineren.

4*

Ze flikken het gewoon weer. Gelukkig.

Ik was erg bang voor een smet op de drie eerdere films, maar wonder boven wonder blijft dat uit.

Toy Story 4 is donkerder en introspectiever van toon, terwijl de actie en luchtige humor door enkele nieuwe karakters behouden blijven. Een verrassend volwassen slotstuk, wat mij betreft.

4,2*

Ik krijg nu beelden voor me van Pikachu en Mewtwo in combinatie met zweepjes en kaarsenvet...

You’re welcome

Je hebt ons in elk geval smakelijk doen lachen, mijn vriendin ging compleet stuk toen ik het liet lezen.

You’re Bonnie’s toy. You are going to help create happy memories that will last for the rest of her life.

Ah, Toy Story. De topreeks van Pixar die met elk nieuw deel beter werd. Het komt niet vaak voor dat vervolgfilms net zo goed zijn als het origineel, laat staan zelfs beter. Maar Pixar is het in mijn ogen wel gelukt. Toy Story 2 en zeker deel 3 kenden prachtige diepere lagen die bij vlagen heel emotioneel en raak waren. Daardoor is dit zo'n reeks dat per deel wel beter werd. Toy Story 3 staat bij mij op 4,5 ster, daarmee tot een select groepje van mijn favoriete films behorend. Ondanks dat ik echt wel van deel 4 heb genoten is het jammer om te constateren dat ze het niveau van de vorige twee vervolgdelen niet hebben aan kunnen raken.

Toy Story 4 doet namelijk een aantal dingen anders. De focus ligt niet meer volledig op Wood & Buzz + de overige speelgoedfiguren die me al drie delen erg goed hebben vermaakt. Woody speelt nog wel de hoofdrol, maar de rest van de screentijd gaat grotendeels naar schapenhoedster Bo Peep en naar nieuwkomer Forky. Beiden konden me niet bekoren. Bo Peep zat natuurlijk al wel in de eerdere delen, maar slechts als bijrolletje. Ze was gewoon een lief meisje in een schattige jurk. Maar we leven nu in 2019 en dan ben je schijnbaar als bedrijf verplicht, zeker als je onder Disney werkt, om van een vrouw een powervrouw te maken. Bo Peep draagt nu een broekpak, is nu stoer en is een zelfverzekerde vrouw. Dat geneuzel komt me echt de strot uit, dat is een hele ergerlijke trend. Ik heb niks tegen sterke vrouwen (insert flashbacks naar Linda Hamilton en Sigourney Weaver die tof waren), maar wel als het steeds zo overdreven geforceerd moet. Dat rolmodel uit moeten stralen is gewoon vermoeiend. Verder is er dus Forky, het zelfgemaakte stukje speelgoed van meisje Bonnie . Forky krijgt ook een hoofdrol als speelgoed dat z'n rol niet beseft, maar ik vond hem maar druk en weinig interessant. Niet echt een memorabel Toy Story personage. Die twee nemen dan de screentijd in van hilarische figuren als Rex, de Potato Heads, Ham en Slinky Dog. Jammer. Uiteraard komen ze er nog wel in voor, maar de meesten doen voor spek en bonen mee. Zelfs Buzz komt niet verder dan een figurantenrol.

Er zitten weer een aantal levenslessen in de film, iets wat de voorgangers ook hadden, maar ze raakten me minder. De mooiste lessen hebben ze eigenlijk al gehad. Het leven gaat verder, je moet je doelen bij durven te stellen en uiteindelijk ook voor je eigen geluk durven te kiezen. Waar het einde met Woody en Bo Peep een tranentrekker zou moeten wezen, deed dit me nu niet zo heel veel. Het was ook een tikje jammer en misplaatst, omdat het einde van deel 3 juist zo mooi was omdat iedereen bij elkaar bleef. Wel vond ik het mooi dat de pop Gabby Gabby een nieuwe bestemming kreeg bij een verdrietig meisje die haar ouders kwijt was. Haar rol was trouwens wel geinig, samen met die buikspreekpop-hanglangers. Ook Duke Caboom vond ik leuk, goed vertolkt door Keanu Reeves. Bunny & Ducky konden er ook wel mee door. Die twee leverden samen met Duke Caboom wel leuke grappen op, zoals hoe ze de sleutels konden pakken of Duke zijn motorstunt waarbij hij zijn hoofd stootte. Want dat was wel positief, er zaten nog voldoende geestige stukken in.

Toy Story 4 is wel een heel degelijk vervolg. Pixar heeft er echt genoeg gemaakt die zwakker zijn, maar van deze reeks verwacht ik misschien net wat meer. Dat het er wonderschoon uit ziet (de kermis bij nacht, wow!), de stemmen weer geweldig zijn en de film gewoon klasse uit weet te stralen is allemaal waar, maar een tikje teleurgesteld ging ik wel eigenlijk de bioscoopzaal weer uit. Misschien is er nog een vijfde film nodig om de reeks echt waardig te laten afsluiten?

3,5*

De film lijkt een kinderfilm en is dat misschien primair ook. De film heeft anders dan veel andere Pixar/Disney-animatiefilms zoals Wreck-It Ralph (2012) - MovieMeter.nl, Inside Out (2015) - MovieMeter.nl en Incredibles 2 (2018) - MovieMeter.nl ook geen filosofische thema’s. Maar ook voor volwassenen is de film zeer genietbaar: veel van de humor is ook voor volwassenen grappig en veel is herkenbaar uit het eigen volwassen leven. De speelgoedpoppen verbeelden natuurlijk ook gewoon echte mensen: in die zin is de film een echte poppenkast. Voor kinderen zal veel boven hun hoofd gaan (sorry voor het lelijke anglicisme) en ik vroeg me af of de horrorpoppen in de antiekwinkel niet te eng zijn voor kinderen want zelfs als volwassene ervoer ik een geslaagd horroreffect. Maar bovenal weet de film te ontroeren als het zijn levensles van ‘niemand achterlaten’ c.q. ‘de zin van het leven is om de ander te verbinden zodat ie niet verloren is’ in de praktijk brengt: knappe volwassene die het dan nog droog houdt.

Toy Story 4 is een absolute topper binnen de reeks met voor iedere leeftijd een boodschap. Ondanks de zeer geslaagde humor schuilt er veel emotie en wijsheden die gebaseerd zijn op het pure leven an sich. De nieuwe karakters zijn zo ontzettend geslaagd en het verhaal gaande naar het einde meer dan verbluffend. Echt een knaller binnen de reeks en heb er in de bios met vrouw en onze drie kindjes ontzettend van genoten. Ik geef zelf zelden vijf sterren maar deze film maakt het meer dan waar om daar niet eens over na te hoeven denken!!!

Leuke film, nostalgie ten top! Ik vond wel dat de film teveel om Woody draaide. De anderen kwamen te weinig aan bod. Ook leuk om nog wat “oude” karakters tegen te komen. Leuk feitje: Toy Story 4 is mijn 2000’ste stem hier op MovieMeter.

Woody & Buzz was bij deel 3 ook niet echt meer een focuspunt (net herkeken). Het was meer Woody & de rest.

Deel 3 had natuurlijk een perfect, emotioneel en afgerond einde. Dus ze snijden zichzelf in de vingers als dit enigszins een ontevreden einde geeft als ik het zo lees bij jou. Beter dan deel 3 wordt het qua afronding niet denk ik.

Ik ben wel benieuwd, zsm heen. Andere films hadden even de voorkeur afgelopen week.

Ja, als je erover nadenkt dan zit er toch veel meer filosofie in dan op het eerste gezicht lijkt…

Wat betreft het existentialisme: de kern hiervan is dat existentie aan essentie voorafgaat. Sinds Plato en Aristoteles is het in de filosofie gewoon te denken dat alles zijn wezen (zijn ‘zijn’) wil realiseren: het gaat erom te ‘worden wie je bent’. Zo is het de bedoeling dat elk individueel mens zijn wezen – de menselijke natuur, bv. het gebruik van de rede – realiseert. Eerst is er dus de Idee, het wezen of de functie van iets dat het particuliere ding wil realiseren: essentie gaat aldus aan existentie vooraf. Existentialisme keert dat om: elk (menselijk) individu is in de wereld ‘geworpen’ en maakt zichzelf tot wat hij is (zijn wezen) door middel van zijn keuzes (welke keuzes hem ook verantwoordelijk maakt voor wie hij is en welke vrijheid hem dan ook angst inboezemt).

Nu speelt deze thematiek inderdaad een hoofdrol in de film. De kern van het verhaal is immers dat Woody de zin van zijn bestaan is verloren sinds Bonnie hem negeert. Woody definieert namelijk zichzelf – op de klassieke wijze van Plato en Aristoteles waarbij essentie aan existentie vooraf gaat – als speelgoed zodat de zin van zijn bestaan is dat hij Bonnie gelukkig moet maken (maar hoe kan hij dat nog doen als Bonnie hem links laat liggen?). Hij wil zichzelf realiseren als speelgoed (zijn ‘wezen’) maar dat lukt niet meer: hij bevindt zich aldus in een ‘existentiële crisis’ (of moeten we zeggen: een 'essentialistische crisis'?).

De eerste breuk met dit klassieke ‘essentialisme’ zien we al met Forky die ontstaat doordat Bonnie uit afval speelgoed maakt. Is het wezen van Forky nu afval, waarvan de lotsbestemming de afvalbak is, of speelgoed, waarvan de lotsbestemming is met Bonnie mee te gaan zodat hij Bonnie gelukkig kan maken? De quasi-existentialistische les hier is dat omdat je in de wereld bent gebracht als afval je geen afval hoeft te blijven: Bonnie grijpt existentialistisch in en maakt van Forky speelgoed. Er is geen essentie en hier zit natuurlijk ook een politieke/sociale boodschap in: niemand is uitschot omdat dat zijn wezen c.q. hij zo geboren zou zijn. Het duurt een tijdje voordat Forky dit begrijpt.

De pop Bo is de echte existentialist: zij besluit zelf om geen speelgoed meer te zijn en een ‘vrij’ leven te leiden. Gabby daarentegen lijdt enorm onder het feit dat kinderen haar niet willen als speelgoed wegens een defect (fabrieksfout). Dit is een berucht aspect van Aristoteles’ filosofie: bv. elke graszaadje wil zich realiseren tot mooie, glanzende, sterke grasspriet maar sommigen ontwikkelen zich niet goed door omstandigheden of een aangeboren defect. Sommige individuen zijn meer gelukt in de realisering van hun wezen dan anderen. Gelukt zijn brengt geluk voort en Gabby is omgekeerd kwaadaardig geworden. Maar de film toont dat zij vooral een tragisch figuur is (à la Griekse tragedies). En ze wordt gered door de goedheid van een ander (à la het christendom).

De christelijke wortelen van het existentialisme vinden we ook in de les dat je naar je innerlijke stem moet luisteren in crisissituaties als antwoord op de vraag wat je moet doen. Een essentialist zou menen dat die innerlijke stem je essentie is, maar dat idee wordt belachelijk gemaakt door Buzz die om zijn innerlijke stem te horen simpelweg z’n knopjes indrukt waarop de door de fabriek voorgeprogrammeerde zinnen worden afgespeeld die totaal niet relevant zijn voor de voorliggende situatie zodat zijn innerlijke stem louter ‘at random’-bevelen zijn. Maar bovenal ligt de existentialistische notie van vrijheid ten grondslag aan de innerlijke stem: je bestemming is niet gedetermineerd (door je essentie) maar je moet een keuze maken. Een keuze die beslissend zal zijn voor wie je bent.

Nu neigt het existentialisme naar individualisme, ongebondenheid en eenzaamheid (elke invloed van je omgeving belemmert je vrijheid en dus je authenticiteit; reeds de blik van de ander probeert te je bepalen en je aldus van je vrijheid te beroven: ‘de hel dat is de ander’) waarop Sartre zijn existentialisme aanvulde met het marxisme als het sociale complement. Maar bij bv. Kierkegaard zien we dat de ultieme bevestiging van je vrijheid de keuze voor het geloof is – het jezelf in vertrouwen aan God onderwerpen – en de film lijkt ook een dergelijke oplossing (vrijheid in verbinding) voor te staan: een verloren of achtergelaten stuk speelgoed is als ongebonden individu misschien radicaal vrij maar dat levert precies de existentiële crisis op waarbij de verbinding of zelfs zelfopoffering aan de ander, zoals in de liefde, de keuze is die je bestaan zin geeft.

Woody was in deel 3 nog wel een focuspunt, Buzz veel minder ja. Ik kan best leven met een vierde film, maar het verhaal was in deel 3 beter afgerond inderdaad. Die eindigde perfect. Neemt niet weg dat TS 4 bijzonder de moeite nog is.

Ha, zie je wel. En je zei nog even dat er weinig filosofie inzat

bedankt voor je analyse, De filosoof!

film reviews in 100 woorden: Toy Story 4 (in 100 woorden) - filmreviewsin100woorden.blogspot.com

In Toy Story 4 draait het verhaal voornamelijk rond Woody, Bo Peep en nieuwkomer Forky, de overige kleurrijke personages uit de vorige films worden deze keer jammer genoeg wat aan de kant geschoven. Na de perfecte trilogie komt Pixar toch met frisse ideeën op de proppen, vooral Woody’s verhaallijn neemt naar het einde toe een onverwachte (en enorm volwassen) wending. De humor en emotionele ondertoon worden prima gecombineerd, ook de animatie en cinematografie zijn van een bijzonder hoog niveau. Toy Story 4 is eerder het buitenbeentje van de hele saga, maar dit bedoel ik dan op de meest positieve manier.

4,5*

Mooi hoe zoiets weer gemaakt is.. tot in detail goed.

Het verhaal weer met een lach en een traan. ..

3.5 ***

De andere delen van deze serie heb ik nooit gezien, maar ik ging er vanuit dat dat niet nodig was om deze film te bekijken. Dat bleek een juiste aanname.

Geinig filmpje over kinderspeelgoed dat een eigen leidt, en waarvan de leden eigen sores hebben. Ook gewoon geweldig gemaakt, je gaat zelfs als oudere jongere gewoon helemaal op in de fantasywereld van die poppetjes.

De andere delen zal ik wel niet gaan zien, want het lijkt me toch bij uitstek bioscoopmateriaal.

Toy Story 3 was een geslaagd einde voor de Toy Story-reeks. Geen losse eindjes en dus eigenlijk geen noodzaak voor een vervolg, maar het is nu eenmaal een van de meest geslaagde films van Pixar dus natuurlijk konden ze het niet laten er nog een te maken.

De film is weliswaar overbodig, maar ik vond hem zeker niet slecht en uiteindelijk is het een prima avontuur met de bekende personages. Veel nevenpersonages komen vrij weinig voor in de film en het lijkt in dat opzicht een beetje op het patroon van de eerste film, waarin Woody vooral het verhaal beleefd. Het plot rond Bo voelde een beetje alsof Pixar wel heel erg op de politiek correcte-bandwagon mee ging, maar uiteindelijk viel dat best mee.

Interessant aan dit deel was dat de drang van speelgoed om te spelen met kinderen heel erg centraal stond: hoe voelt vergeten speelgoed zich? En daarnaast gingen ze ook erg out-of-the-box met Forky: wat maakt speelgoed speelgoed?

Prima film van Pixar, maar niet zo iconisch als Toy Story en Toy Story 2.

Dit deel had voor mij van tevoren niet zo gehoeven. Drie delen is een mooi aantal, en daarnaast was deel 3 ook écht een goede film met een prima afsluiter voor de Toy Story-wereld. Een deel 4 (van wat voor reeks dan ook) is natuurlijk behoorlijke uitmelkerij.

Maar goed, het blijft Pixar, dus op zich wel een bioscoopbezoekje waard.

De film is vermakelijk genoeg en prima gemaakt zoals je van Pixar mag verwachten, maar ook zeker niet zonder minpunten. Zo vind ik het allemaal weer erg 'we moeten die en die redden, oke dat is gelukt, nu moeten we daar- en daarheen'. Dat is nooit zo mijn ding. Toegegeven, nu zit elke Toy Story-film wel ongeveer zo in elkaar, maar in deze film voelde het, meer dan anders, wat aan als los zand, wat fragmentarisch. Er is geprobeerd wederom zoveel mogelijk nieuwe figuurtjes en personages in de film te stoppen, en dat geeft een wat rommelig en vluchtig effect. Daar komt bij dat een flink deel van de originele karakters behoorlijk aan de kant geschoven wordt, met nauwelijks echt interessante screentime in het hele avontuur.

Ook het einde met Woody's keuze om mee te gaan met Bo vond ik, hoewel voor een deel begrijpelijk (personages moeten weleens 'groeien') tegelijkertijd ook wel erg out of character. Woody is van iedereen toch de pop die het meeste hecht aan de vastigheid en liefde van een kind. Dan merk je toch wel dat een deel 4 inderdaad net wat veel is van het goede en je wat raardere keuzes moet gaan maken om de boel niet te repetitief te laten worden.

Maar goed, los van deze kritieken is het natuurlijk op zich weer prima vermaak, aardige grappen, nieuwe personages (Forky is best geslaagd, net als die creepy poppen in de antiekwinkel) en met de aloude gevoelige Pixar-snaar die altijd wel werkt.

3,5*

Laat ik vooral eerst zeggen dat de film er technisch geweldig uitziet. Met zoveel detail dat de film van zichzelf daar al mooi door wordt, want getekende films met detail hebben een bepaalde betoverende schoonheid, of dat nu Japanse anime is, of dus deze Toy Story. Al mag men wel qua esthetiek nog wat eraan doet, want an sich is het allemaal niet heel mooi.

Prima verhaaltje verder. Onnodig na het derde deel dat eigenlijk het verhaal mooi afrondde, maar leuk genoeg nog wel met enkele prima personages en een constante glimlach, al heb ik nooit echt heel hard moeten lachen. Het emotionele niveau van deel 3 wordt nergens gehaald, maar puur als popcornvermaak mag deze nog wel tellen. 3,5*.

Bij Toy Story 3 had ik heel erg het gevoel dat de serie 'volwassen' was geworden en dat ook wilde uitstralen. Kinderen worden ouder, tijden veranderen, we nemen afscheid van het oude en het leven gaat door. Soms ontroerend, soms grappig als vanouds en daarmee een prachtige nostalgische afsluiter van de serie.

En dan tóch nog een deel 4, waarvan ik niet verwacht dat die ooit nog zou volgen. Natuurlijk had ik enige argwaan ("is dit uitmelkerij?"), maar was ik ook nieuwsgierig naar wat Pixar er nu weer van gemaakt heeft. Kwalitatief zit het namelijk (bijna) altijd wel goed bij Pixar.

Eerlijk is eerlijk, het is geen sléchte film te noemen. De visuals zijn wederom prachtig en zelfs weer een sprong voorwaarts ten opzichte van deel 3, dat al een enorme sprong was ten opzichte van deel 1 en 2. Weggeblazen ben ik echter nergens. Sterker nog, het is voor het eerst dat ik een Toy Story-deel echt wat vind tegenvallen.

Dat zit hem vooral in het plot van de film. Waar deel 3 de 'afsluiter' was, is deel 4 het ietwat overbodige nakomertje dat wezenlijk niets toevoegt. Niet alleen zit het minder creatief in elkaar, ook is het rommelig en langdradig opgezet. Speelgoed raakt telkens kwijt of opgesloten, de andere toys moeten telkens fratsen uithalen om de anderen te redden. Het is eigenlijk een herhaling van zetten, terwijl de emotionele diepgang en het verrassingselement ontbreken.

De nieuw toegevoegde toys zijn soms leuk en aandoenlijk (Forky), soms middelmatig (Gabby, Duke Caboom) en soms ronduit stom (Ducky en Bunny, Giggle McDimples). Bo Peep heeft trouwens een girl-power transformatie ondergaan die in de media weliswaar breed werd uitgemeten maar die ik niet heel opzienbarend vond. Tot slot hadden de old-school personages uit de vorige delen vaak maar een kleine, nietszeggende rol.

Misschien is het meest spraakmakende van de hele film dan misschien nog het einde, waarin Woody besluit om samen met Bo als 'vrije' toy door het leven te gaan en zijn vrienden vaarwel te zeggen. Dat is wellicht wat out of character voor iemand die zo loyaal is geweest naar Andy en Bonnie, maar het is wel de enige mate van karakterontwikkeling die van enige betekenis is, mocht er -god verhoede- nog een vijfde deel komen.

Toy story blijft leuk! Eigenlijk wel mijn favoriete Disney films. Toy Story 3 blijft voor mij de beste uit de hele reeks.

Uitermate knap als er 4 delen zijn die mij stuk voor stuk zo kunnen boeien. En weer zitten er prachtige grappen in voor volwassenen, zoals 'papa heeft even ruimte nodig' bij het verwisselen van een band. Het verhaal is rechtlijnig. Het komt wat traag op gang, maar later treedt de ene verwikkeling na de andere op en vliegt de tijd om. Woody is als vanouds en verveelt nooit. Jesse speelt een bijrolletje maar Bo steelt de show. Buzz is er natuurlijk ook weer met zijn gebruikelijke capriolen en daar voorbij. Heerlijk

Tjonge jonge, wat een afknapper... en eigenlijk als je niet zoveel trouwe en loyale fans zou hebben die het blijven steunen; een afgang. Een dergelijke no. 4 had er zo nooit mogen komen; d.w.z. beschouwd vanuit de te verwachten kwaliteit en uniciteit (de Toy Stories stonden ver bovenaan en hadden daarom een naam hoog te houden). Vanuit commercieel oogpunt beschouwd is het wel een groot succes! (Iedereen is er ingetuind).

Toy Story 4 vervallen tot een cliché-werkje, waarvan dergelijke bedrijven weten; succes verzekerd. Allemaal verwijfd gedoe, vertrutting en infantilisering. Veel grote opgezette ogen, veel geglinster en getraan, overal maar weer die irritante puberale gezichtsuitdrukkingen, overal die vreselijke muziekpartijtjes om diepgang te suggereren... ; alles even theatraal en sentimenteel. Lekker makkelijk scoren zo, bah! Een verhaal van niets. En ook makkelijke humor. Nee... TS is van z'n voetstuk gevallen. Laat maar... triest.

Een dikke 1

Zoals wel meer bij animatiesequels verdwijnt de charme en het drama om enkel nog een drukte met veel 'humor' te brengen. Humor bewust tussen aanhalingstekens omdat eerder een intentie is dan een geslaagde poging. De meeste figuren uit de trilogie mogen blij zijn dat ze 5 seconden in beeld komen. Woody bekommert zich om Forky, een knutselwerk met een spork en wat afval, en daarmee is het verhaal verteld. De originele trilogie had zijn charme, maar dit is absoluut een overbodige sequel. Kindjes zullen hiervan smullen, maar het is nergens verrassend of boeiend genoeg om een breder publiek aan te trekken. Geef dit vierde deel maar aan een vierjarige zonder speelgoed. Die zal er nog blij mee zijn...