Aala Kaf Ifrit (2017)

Indrukwekkend film. Tunesische recensenten schrijven dat dit een realistisch verhaal is...shockerend! Eigen aan de arabische cultuur... misschien. We hebben natuurlijk ook MeToo en de kerkschandalen in onze cultuur gekend. Toch wel een film om over na te denken. Aanrader!

Ik was er niet zo kapot van. Misschien omdat ik me niet voor kan stellen dat deze mannen echt zo nasty en simpel kunnen zijn.

Doet me qua thematiek wel wat denken aan Sofia (2018) die nu draait; die echter nog niet gezien

Vond het ook niet veel soeps...

Rare politie in die landen als Tunesië...

Vond het verhaal van Youssef ook vreemd.

‘Hij heeft geen bankrekening’ ??

Nouja...

Ongelooflijke film,,,, met dank aan Canvas,,,helaas is dit in zeer veel landen 'n bijna normaal gebeuren,,,,onrecht zeer veel onrecht,,!

Extra ster,,,,

Een aangrijpend verhaal gebaseerd op ware gebeurtenissen. De hoofdrolspeelster deed 't niet onaardig, evenmin haar "toeverlaat" Yousef, maar hierbij eindigt dan ook de opsomming van positieve punten voor deze film, want die politie-agenten, en ik weet uit ervaring wat een onmensen het kunnen zijn, werden wel enorm karikaturaal neergekwakt: dit waren geen honden, maar randdebielen.

Afijn, toch zou ik willen adviseren: kijken, al was het alleen maar omdat in sommige landen de uitvoering van het recht zo corrupt als de pest was, is en wellicht zal blijven.

nou ik ben gaan kijken wat een corrupt zooitje,ja, daar was de politie niet je beste vriend....

Aala Kaf Ifrit is een aangrijpend zelfs schokkend relaas over een vrijgevochten Tunesische jongedame die plezier wil maken. Nadat ze verkracht wordt door de politie en klacht wenst in te dienen wordt ze geïntimideerd. De naar moslimnormen schaars geklede dame krijgt afwijzende blikken te verduren en krijgt het (stilzwijgende) verwijt het zelf gezocht te hebben. Ook de moslimcultuur speelt een rol en er is ook indirect een verwijzing naar de Anjerrevolutie.

Het personage van de man die haar vergezelt vond ik wel wat eigenaardig. Vond hem vrij opdringerig en iets te veel op de voorgrond treden om goed te zijn. Ik vond zijn motieven onduidelijk. Het had nog krachtiger geweest wanneer de vrouw er eerder alleen voorstond wat later in het plot wel zo was. Knappe prestatie van Mariam Al Ferjani. Ondanks de sterke punten toch ook een kritische blik op de agenten die vrij karikaturaal werden afgebeeld. Waren dat agenten? Het leken me eerder criminelen te zijn die geen enkel greintje respect of oog voor de wet hadden. Desalniettemin sterke film.

Deze eens meegepikt en ik vond het toch wel een indrukwekkende film. Overtuigend gebracht door de hoofdrolspeelster. Het verhaal is toch wel ongelooflijk dat dit nog steeds kan.

Ik vond het wel een prima film en de moeite waard om te bekijken.

Interessante film en nam me wel mee in de spanning.

Maar hoe extreem slecht was dit geacteerd, en wat voor een bordkartonnen personnages allemaal?

Leek op sommige momenten wel een schooltonneel.

Desondanks om een of andere reden heb ik me er bij deze film niet te hard aan gestoord.

Geînspireerd op echt gebeurde feiten waarbij de Tunesische politie toch wel een striemende veeg uit de pan krijgt, maar eigenlijk is de film terzelfdertijd ook een bewijsvoering van hoe de vrouw nergens terecht kan in een machtige mannenwereld. Er is het meisje, maar ook de verpleegster, de journaliste tot zelfs de vrouwelijke politie-offiecier.

Een heel goede act wordt neergzet door Mariam Al Ferjani als het vernederde meisje dat in haar zoektocht naar recht nog meer verschrikkingen doorstaat.

Het levert de kijker emotionele gevoelens van medelijden op, in schril contrast met de afschuw van een verwilderde bende, hun functie diep onwaardig.

De schurende flirt tussen vrouwenemancipatie en politiek activisme. Of hoe Tunesische twintiger Mariam (Mariam Al Ferjani) in de kleedkamer nog twijfelt of ze de weinig verhullende jurk van een studiegenoot aanneemt, en ze probeert nog even haar vader telefonisch af te poeieren. Ze is op een studentenfeest waar de alcohol rijkelijk vloeit en de omgangsnormen los zijn. De stille aanwezigheid van haar pater familias klinkt door in het controlesysteem waarmee haar studentenhuis onoorbaar gedrag doorseint naar het ouderlijke front. Mariam's eerste stappen op de dansvloer zijn weifelend en schuldbewust. Elke 'misstap' kan grote gevolgen hebben wanneer ze durft toe te geven aan haar eigen seksualiteit en vrijheidsverlangen. Maar ze zet door en betreedt de dansvloer, zelfs wanneer opdringerige mannen als roofdieren afkomen op haar kwetsbare positie. Haar blik blijft hangen op een aantrekkelijke jongeman. Iets ouder dan zij en hij oogt alsof hij zich vertrouwd voelt in deze ruimte. Wat er die avond ook gebeurt, maar Mariam wil hem.

De zinnelijke en erotische opbouw is zo sterk omdat de camera vrijwel onafgebroken op Mariam blijft. Ze vult de ruimte in hoe ze zich langzaam op dat ene feestje ontpopt van het schuchtere muurbloempje in de hoek naar iemand die haar eigen ruimte zal claimen. Ze zet zich over haar schroom heen en stapt af op de mysterieuze vreemdeling. Youssef (Ghanem Zrelli) blijkt een galante en intelligente jongeman, met uitgesproken ideeën over de nasleep van de Arabische Lente, een periode die hij zelf meemaakte als activist. De staatsrepressie toont geen respect voor de rechten, vrijheden en lichamelijke integriteit van burgers. Met tradities als een hypocriete dubbele moraal om criticasters in de hoek te drijven. Toch is er in deze jonge generatie een vonk van onverzettelijkheid aangestoken. Mariam en Youssef vinden een belofte van vrijheid en verandering in elkaars samenzijn. Ze verlaten het feestje om met elkaar langs het strand te lopen.

Zo dicht als de camera op Mariam bleef toen ze langzaam het water aftastte in een feestomgeving, zo beklemmend wordt het wanneer de volgende scène een sprong maakt in de tijd. Er is iets voorgevallen waar de jonge vrouw voor weg probeert te rennen en de jongeman probeert haar tot bedaren te brengen. Niet direct getoond, maar de implicatie ligt er dat er een ernstige vorm van seksueel misbruik heeft plaatsgevonden. In schokkerige, episodische fragmenten vervolgt 'Aala Kaf Ifrit' (2017) de martelgang van een Tunesische vrouw om haar recht te krijgen na deze diep traumatische ervaring. Beginnend bij hoe ze diezelfde nacht nog op zoek moet naar een een medische check-up om haar verhaal te staven dat ze slachtoffer was van een ernstig misdrijf. Als het ontmoedigende bureaucratische systeem nog niet genoeg hindernissen opwerpt, dan wel de bijkomende vernedering van slutshaming en een onwil om naar haar te luisteren. En dan moet de aangifte zelf nog komen...

De kracht en zwakte van 'Aala Kaf Ifrit' (2017) is dat het een rechtlijnige pamfletfilm is met een duidelijke boodschap. Het laat weinig aan de verbeelding over in welke beklemmende horrorsituatie Mariam terechtkomt, terwijl terdege wordt onderstreept dat ze het niet over zichzelf heeft afgeroepen of heeft verdiend. Ik vind zelf het aardigst hoe de dynamiek zich ontwikkelt met 'love interest' Youssef, die doorheen de avond steeds meer zijn glans verliest als hij niet de redder blijkt zoals hij zich aanvankelijk presenteerde. Is het de activist werkelijk te doen om haar vrijheid, of is het ook voor hem zo dat haar emancipatie een middel is tot iets anders? Tegelijkertijd maakt de overdaad aan noodlot dat 'Aala Kaf Ifrit' (2017) zowel qua plot als thematisch zit dichtgetimmerd. Zelfs een knoertharde mokerslag zie je aankomen wanneer het de zoveelste op rij is en het inmiddels duidelijk is dat er groot maatschappelijk onrecht geschiedt.

Lang geleden dat ik nog zulke tenenkrullende acteersprestaties heb gezien.

Indrukwekkend en schokkend verhaal over de door en door verziekte masculiniteit in Tunesië.

Erg sterk waargebeurd verhaal dat je dankbaar maakt in Nederland te wonen.

En toch kom ik niet verder dan 3 sterren, simpelweg vanwege de uitermate teleurstellende acteerprestaties. Met name de politie wordt erg karikaturaal weggezet.

Er is allicht van alles aan te merken op deze film, maar dat kon niet verhinderen dat ik van lieverlee op het puntje van mijn stoel zat. Uit boosheid. Deze heftige film, gebaseerd op waargebeurde feiten, confronteert je met het feit dat een jonge vrouw bij voorbaat kansloos is in een machocultuur. Vooral als de macho’s elkaar de hand boven het hoofd houden. Dat speelt niet alleen in Tunesië, maar vrijwel overal ter wereld.

De protagoniste Mariam Al Ferjani is een getalenteerde actrice. Die hoop ik nog vaker tegen te komen.

Begin dit jaar heb ik een film uit India gezien (Pink, 2016) met een iets ander verhaal, maar al even ergerniswekkend.

De beste films komen vaak het meest onverwacht. Ik was hier aan begonnen met het idee een soort rape revenge film te krijgen - wraak is zoet en kan heerlijk in beeld gebracht worden - en dan krijg je dit... waanzinnig sterk.

In tegenstelling tot veel anderen hier was ik juist wél enorm onder de indruk van het acteerwerk. Razend knap om zo de hele tijd je focus te houden en door te moeten blijven spelen - die lange ononderbroken shots voegden voor mij héél veel toe, ook hierin. Meer dan bij films die tijdens de montage zijn ontstaan voelde ik me hier heel erg een machteloze toeschouwer, tot op het punt dat ik er bijna niet naar kon kijken omdat de spanning me soms te veel werd.

Voor een korte periode vond ik trouwens ook dat de film een enorme mannenhaat tentoonspreidde, maar daar kom ik op terug. Eerder is het wellicht een wat onsubtiele blik op het politieapparaat van Tunesië maar ook daar valt wel wat voor te zeggen. Ik wil graag geloven dat de zaken er op die manier aan toe gaan in ziekenhuizen, op politiebureaus - dit soort films worden niet zomaar gemaakt.

Razend knap gemaakt dit ook productioneel gezien, al die figuranten in dat ziekenhuis en al die vele gangen, om dat in goede banen te leiden.

Een lekker ouderwetse 4,5*.

Nou, productioneel was dit juist niet bijzonder en over het matige acteerwerk is al genoeg gezegd.

De film moet het hebben van de schrijnende boodschap, maar die komt door de gebrekkige kwaliteit niet altijd helemaal goed naar voren.

Overigens de tweede post-Arabische lente film uit Noord-Afrika die ik onlangs zag, na Eshtebak, beide vrij deprimerend.

Deze film juist bekeken op: www.cinemember.nl. Het was een fantastische film, wel erg dat het waargebeurd is. Ergens vond ik het wel jammer dat ze in scènes speelde. (1. ze komt samen met haar vriendinnen, 2. Ze loopt weg, 3,...) maar verder vond ik het wel leuk om naar te kijken. Alleen het laatste ... Was ze echt verkracht, of niet? Wat was precies de echte waarheid???

Goed bevonden. Een jonge dame in Tunesië wordt door meerdere politieagenten verkracht en gaat met een vriend die ze die nacht op een fuif ontmoette, klacht indienen bij de politie. Maar waar het in de film om draait is niet zozeer het verkachtingsverhaal maar de misbruiken en corruptie binnen de politie. De feiten worden verdraaid en ze wordt geïntimideerd en vernederd om de klacht in te trekken, want je wil toch niet dat mensen een verkeerd beeld van de politie hebben. En zo wordt het slachtoffer eigenlijk beschuldigd omdat ze verkracht is. Een erg meeslepend drama met thriller-momenten dat ook goed gespeeld wordt door alle acteurs. De impact kon nog sterker door de verkrachting in scène te zetten, zoals The Accused (Film, 1988) met Jodie Foster ook deed, maar voor een Arabische film is dit misschien teveel gevraagd. De genderrollen spelen in de film ook een rol natuurlijk maar dat wordt best subtiel en niet te beschuldigend uitgewerkt om grove veralgemening te voorkomen bvb die oudere politieman. Toch positief dat dergelijke films gemaakt worden... natuurlijk "gebaseerd op een reëel feit" of wat dacht je?

Uiteindelijk niet uit kunnen zitten dus ik zal mij van een score onthouden. Ernstige praktijken in het Tunesische politieapparaat, maar na een tijdje (‘een paar hoofdstukken’) is het punt wel gemaakt. En eenmaal voorbij dat punt ging ik mij storen aan onder andere het matige en hysterische acteerwerk.

Goeie film. Acteerwerk af en toe tenenkrommend. Heftig verhaal. Ik voelde me af en toe woest worden op de mensen, inclusief de vrouwen, vanwege hun respectloze, vernederende en mensonterende gedrag.

Heel verdrietig

In de openingsscène van deze opmerkelijke thriller, zien we hoe de 21-jarige Mariam [Mariam Al Ferjani] zich met Faiza [Anissa Daoud] klaarmaakt voor een avondje clubben in Tunesië met de camera als spiegel. In een nachtclub raakt ze in gesprek met Youssef [Ghanem Zrelli]. De scène eindigt abrupt en vervolgens zien we een ontredderde Mariam rennen over straat met Youssef in haar kielzog. Al snel wordt duidelijk wat is gebeurd en Youssef doet wat hij kan om Mariam te helpen datgene te doen wat nodig is om de daders te vervolgen. Youssef en Mariam stuiten op onverschilligheid vermomd als bureaucratie en worden steeds wanhopiger, zeker wanneer ze proberen aangifte te doen bij de politie. Verteld in episodes die steeds in een doorlopende take zijn gefilmd. Die documentaireachtige benadering werkt niet altijd even goed, maar dankzij het sterke scenario en het indrukwekkende spel van Al Ferjani is dit een niet te missen nagelbijter. Gebaseerd op ware gebeurtenissen, ook dat nog!

Tunesisch sociaalmaatschappelijk drama in 9 hoofdstukken. Gebaseerd op ware gebeurtenissen. Mariam ontmoet Youssef op een studentenfeest. Het is luidruchtig dus gaat het tweetal naar buiten Dat is deel één. In deel twee heeft het noodlot toegeslagen en rennen ze naar een ziekenhuis omdat ze is verkracht door politieagenten. Hoe verder je naar deel negen toegaat hoe meer problemen er ontstaan. Nu lijken de bezigheden van Mariam en haar vriendinnen gewoon maar bepaalde dingen zijn in de conservatieve Tunesische samenleving "Not Done". (bv. kleding, feesten, alleen naar buiten met een jongen) Deze film is dus vooral een aanklacht tegen de man-gedomineerde samenleving en het staatssysteem. Het is jammer dat veel scenes te lang doorgaan. Na de zoveelste corrupte en bureaucratische instituut ietsjes minder en genuanceerder was in dit geval zeker beter geweest ! Middelpunt van de film is actrice Mariam Al Ferjani en zij speelt haar naamgenoot erg goed! Regisseur Ben Hania had geen betere actrice kunnen kiezen om met lange shots, kil blauwgeel kleurgebruik en toneelmatige composities dit verhaal centraal te vertellen. Omdat dit soort films en thema in vele landen helaas geen vanzelfsprekendheid zijn, een iets positiever cijfer voor deze aardige film!

Nadat de jonge studente Mariam is verkracht door leden van het politiecorps, volgt een ontnuchterende nacht waarin ze probeert om aangifte te doen. Zo eenvoudig is dat niet. Ze loopt te hoop tegen een vijandige infrastructuur van vrouwonvriendelijke opvattingen, kille bureaucratie en ontmoedigende desinteresse. De film doet verslag van een lange schrikbarende nacht waarin Mariam een pijnlijke, emotionele en uitzichtloos lijkende strijd levert om gerechtigheid te verkrijgen. Een intrigerende en boosmakende film is het resultaat.

Een groot wit cijfer 1 tegen een zwarte achtergrond. Zo begint de film. Mariam voor een spiegel in het vrouwentoilet. Dancemuziek klinkt op de achtergrond. Mariam werkt geconcentreerd aan haar make-up en wipt ritmisch mee op de beat van de muziek. Ze heeft er zin in. Het is de eerste blik in het leven van de jonge studente. Gefilmd in vrolijke kleuren en in een vrolijke sfeer. Omdat haar jurk een scheur heeft, leent ze een jurk van een vriendin. Het is een opvallende blauwe jurk die laag is uitgesneden. Als ze zichzelf in de spiegel bekijkt ontlokt haar sexy beeltenis haar de opmerking dat ze zo toch niet kan uitgaan, niet in het openbaar. Toch doet ze het.

Het cijfer 1 markeert het eerste hoofdstuk van dit verhaal. In totaal bevat de film 9 hoofdstukken, die steeds een nieuwe stap op de weg naar gerechtigheid vertegenwoordigen. In de hoofdstukken is weinig of niet gesneden. Lange tracking shots volgen Mariam in de club en begeleiden haar op haar verdere reis in de nacht. Als het cijfer 2 in beeld verschijnt verandert de sfeer in de film. De vrolijkheid is aan de kant geschoven en heeft plaats gemaakt voor paniek, angst en pijn. De overgang is groot. De sfeer is opeens kil en grimmig en die zal de komende hoofdstukken niet erg veranderen.

De meeste scènes spelen zich in kleine ruimtes af. In een kamer op het politiebureau. In een gang in het ziekenhuis. In een kantoorruimte. Een toneelmatige aanpak die de camera dwingt om dicht op de personages te zitten. Het effect is beklemmend. Het genereert een ongemakkelijk gevoel. Dat gevoel is goed af te lezen op het gezicht van actrice Mariam Al Feriani. Zij levert een geweldige vertolking af. De overige personages zijn minder overtuigend in hun présence. Met name de karikaturale manier waarop de politiemensen zijn ingevuld is erg belachelijk en doet de beleving geen goed.

Toch is Alaa Kaf Ifrit een sterke film. Een indrukwekkende en moeilijk te verdragen film met intieme en ontroerende inhoud, met een uitstekende hoofdrol en lange takes, die behalve mooi ook indringend werken en zorgen voor meer betrokkenheid bij de gebeurtenissen. Ik was beurtelings ontdaan, gedeprimeerd en boos. Kaouther Ben Hania heet de vrouwelijke regisseur. Ze heeft meer interessante films gemaakt. Le Challat de Tunis (2013) bijvoorbeeld. Nog zonder stemmen op moviemeter. Eens kijken of ik die film ergens kan opsnorren.