Black Caesar (1973)

Één van de betere blacxploitation-films. Het verhaal wordt af en toe een beetje errug ongeloofwaardig, maar het is prima kijken. Goeie soundtrack ook

Mooie film inderdaad. Hier en daar een beetje van de hak op de tak, maar een mooi verhaal in de beste traditie van opkomst en ondergang van een gangster. James Brown verzorgde de muziek en deed dat voortreffelijk.

toch de betere soundtrack...

Black Caesar is losjes gebaseerd op de gangsterfilm Little Caesar (1931); het vertelt het verhaal van de opkomst en ondergang van een zwarte gangster, Tommy Gibbs (gespeeld door Fred Williamson). De heerlijk soundtrack wordt verzorgd door niemand minder dan James Brown ("Down and Out in New York City" vind ik het beste nummer ervan). De film bevat alle ingrediënten van blaxploitation, maar we krijgen vooral veel actie te zien, met een onvergetelijke climax waarin Tommy op straat neergeschoten wordt.

Sterke film met een geweldige soundtrack, een erg goede Fred Williamson en een aantal sterke, geweldadige en ritmische scènes. Jammer dat de film na de schoensmeerscène nog even doorgaat want dat was een beter einde geweest.

3.5*

Zo'n beetje de zwart-wit versie van Scarface (1932), maar dan volledig in het zwart en iets knulliger. Dat gepruts ligt hem waarschijnlijk bij de regisseur -mensen die It's Alive gezien hebben, weten wat ik bedoel.

Nu moet ik toch toegeven dat de film buiten dat geript verhaal zeker en vast wat te bieden heeft, alleen weet ik niet goed wat:

Misschien was het de zeer dramatische -op de rand van het belachelijke af- schoensmeerscène, misschien waren het de heerlijke James Brown-tracks of misschien zelfs dat idiote concept om een only-niggers-alowed movie te gaan schieten met een dikke laag kritiek op het apartheidssysteem.

Ik heb er geen idee van, maar iets beviel me eraan en vandaar nog een dikke voldoende. 3.0*

Ik denk geen parodie maar wel een soort van remake.

Ik was erg enthousiast over Coffy en om verder kennis te maken met blaxploitation huurde ik ook even Black Caesar.

Deze beviel me een stuk minder goed.

Het verhaal is vrij stupide en de acteerprestaties zijn matig tot lachwekkend.

Wel een vermakelijke b-film met lekker veel overdreven 70s details, daarom toch nog 2,5 sterren.

Een soort zwarte Scarface. Een film die stand houdt door de geweldige soundtrack van "The Godfather of Soul"James Brown en het lekkere 70's sfeertje. Het typische rise and fall verhaaltje is matig uitgewerkt, maar de stoere citaten en het fenomenale, bloederige einde maken veel goed.

Een aardige blaxploitation film. De film had een erg goede soundtrack van MR. soul himself. Het eenvoudige verhaal is toch boeiend genoeg gemaakt dat deze film wel lekker wegkijken. Krijgt een 3,0.

Matige blaxploitation film waarvan de muziekscore werd verzorgd door niemand minder dan James Brown. Typisch verhaal over de rise and fall van een gangster, dit keer een zwarte gangster. Het verhaal is nogal rommelig en nogal fragmentarisch. Ook het acteerwerk viel tegen, vooral de jeugdige versies van de hoofdrolspelers aan het begin van de film waren echt slecht. Een aantal geweldadige scenes waarvan een scene Quentin Tarantino wellicht inspiratie heeft opgedaan voor zijn oor-scene in Reservoir Dogs.

Vond dit wel een geinige gangsterfilm. Williamson is sowieso altijd badass.

Leuke blaxploitation elementen (alleen geen mooie vrouwen ) en misschien wel 1 van de beste soundtracks ooit, door James Brown en z'n posse in hun hoogtijdagen (naar mijn mening).

Hele leuke misdaad film en sterke rol van Williamson.

Aardige actie scenes.

3,5 ster

YouTube - James Brown - Down And Out In New York City

Blaxploitation is een genre waar ik nog praktisch niet bekend mee ben. Ja, ik heb Black Dynamite gezien, maar Fred Williamson heeft in interviews al aangegeven dat hij deze film niets vindt, in welk geval ik kan stellen dat Black Caesar de eerste echte blaxploitation film is die ik ooit heb gezien. Veel racisme en onderdrukking van de blanke machthebbers, fijne muziek van James Brown, een erg stoere Fred Williamson en een verder redelijk standaard verhaal is de uitkomst. Het acteerwerk is grotendeels in orde, maar qua actie en dialogen blijft de film nauwelijks overeind en is het allemaal nauwelijks serieus te nemen. De sterke eindscene waarin Tommy de corrupte agent te grazen neemt door hem zwart te schminken is daarentegen wel erg sterk.

Black Caesar is een intrigerende eerste indruk, maar ik hoop dat er toch meer spectaculaire films in het genre te vinden zijn, want echt bijzonder is het allemaal nu ook weer niet.

Grappige film met leuke actie waar vooral frustratie in schuil gaat. Heel veel frustratie. Fred Williamson is natuurlijk een held, maar iedere gelegenheid aangrijpen om de discriminatie van onze gekleurde medemens aan te kaarten, begint op den duur wel wat vermoeiend te worden. Al met al is het een leuke kennismaking met blaxploitation. De actie is goed en wordt vergezeld van smaakvolle soul en funk. Het verhaal is volgens vaste formule, maar wordt nog redelijk interessant aangekleedt met rassenkwesties. Fred Williamson weet ook erg leuk met (corrupte) agenten en vage partners om te gaan. Geinige actie dus, maar wel gedateerd. Alleen interessant als je interesse in het genre hebt.

Why they'd hang me right off that terrace, Jew folks ain't even allowed here

Ik probeer altijd een zo breed mogelijke filmsmaak er op na te houden. Er zijn nu echter eenmaal veel verschillende stromingen waardoor er bepaalde genres altijd overschieten. Blaxploitaition is zo'n genre maar wel één dat erg hard mijn interesse trok. Zeker omdat het een soort film heeft voort gebracht waarin Fred Williamson zijn naam mee heeft gemaakt en dan heb je mijn interesse gewekt. Ik zit hier echter met een enorme kijkachterstand maar voor Black Caesar op het filmkanaal MGM maakte ik wel even een uitzondering.

En dit is in ieder geval een erg aangename kennismaking met het genre te noemen. Op zich is dit eigenlijk niets anders dan een standaard rise & fall gangsterfilm maar dan met een hoop kleurlingen in de meeste rollen. Het is dan ook jammer dat de film ietwat fragmentarisch en chaotisch aanvoelt op sommige momenten. Gelukkig maakt het einde wel veel goed. Het is een redelijk cliché einde maar het wordt wel geslaagd in beeld gebracht. Gibbs heeft teveel gesnakt naar geld en roem waardoor hij de goede raad van Joe om zich te concentreren op jeugdcenters en dergelijke in Harlem naast zich heeft laten liggen. De taxirit is een heerlijk moment, net als de confrontatie met McKinney, en hij overleeft werkelijk alles. Tot hij uiteindelijk op het einde het loodje legt vanwege een stel hangjongeren die hem bijeen timmeren en beroven. De grote Gibbs is niet meer en het is vooral de manier waarop die me erg aanspreekt. Ik heb eerlijk gezegd dan ook niet al teveel zin in de vlugge sequel (Hell Up in Harlem) die in hetzelfde jaar volgde waaruit blijkt dat hij de aanval heeft overleefd.

Hetgeen dat direct opvalt wanneer je in de eerste minuten van Black Caesar zit is de magnifieke soundtrack. Niet moeilijk ook wanneer je een James Brown in zijn volle glorieperiode hebt kunnen strikken. Down and Out in New York City zet meteen de toon en Mama's Dead is de perfecte, weliswaar iets te dramatische, song voor de begrafenis van de moeder. Maar het is toch vooral Fred Williamson die de show weet te stelen als de charismatische Tommy Gibbs. Ben altijd al wel fan geweest van de man in onder andere From Dusk Till Dawn maar dit is schijnbaar een Williamson op het toppunt van zijn carrière en het is geweldig om te zien. De rest van de cast oogt eerlijk gezegd wat minder. Het ontbreekt hen aan het charisma van een Williamson en het is eigenlijk enkel Julius Harris die als de vader van Gibbs zich staande weet te houden. Art Lund is trouwens wel nog erg geslaagd als de smerige klabak McKinney.

Aangename kennismaking maar ik heb het gevoel dat dit niet het beste is dat het genre te bieden heeft. Williamson is heerlijk op dreef maar de rest van de cast is niet zo memorabel. De film springt dan ook nog eens ietwat van de hak op de tak wat resulteert in een vermakelijke maar niet fantastische film. Mijn interesse is in ieder geval wel gewekt!

3,5*

Middelmatig misdaadfilmpje. Een onbehouwen script, de cliché's van het genre en vaak overacting.

Eerder belachelijke slotscènes.

Misschien te onthouden, de tegenstelling blank-zwart, ook in de misdaadwereld.

Ja, de soundtrack van James Brown. Geweldig. Wordt ook nog met enige regelmaat gebruik van gemaakt. Misschien wel de beste keuze van Cohen. Ik heb wel eens wat aantrekkelijker blaxploitation spul gezien. Williamson heeft nog een stoer voorkomen, maar een cool cat is het allerminst. In ieder geval te weinig om een dergelijk rise and fall verhaaltje te dragen.

Houterig natuurlijk en dat mag, maar ook met slappe dramaatjes rondom ouders en overspel. Heeft een film als deze niks aan, al dat gegrien. Smerige bekken en klodders rode verf, dat smaakt heel wat beter, maar bij de meer actie gerichte scènes laat Cohen een nogal lompe indruk achter. Zo ook in het slot, maar daar is nog wel een leuk ideetje te ontwaren.

De kwaliteit van James Brown's muzikale bijdrage ontstijgt de kwaliteit van het beeldmateriaal behoorlijk in deze prent van Cohen.
Ik kende de man enkel van zijn (cheesy) horrorfilms, maar in '73 leverde hij dus deze blaxploitation af met Fred Williamson in de hoofdrol.
Hij ziet er wel stoer uit, maar komt niet "badass" genoeg over om door te gaan als maffiabaas. Niet alleen dat, maar hij mist ook de koelbloedige uitstraling die mannen als Marlon Brando en Al Pacino wel konden hebben. Bij Williamson blijf je nog veel emotie zien, al lijkt dit hier en daar wel de bedoeling te zijn. Met name zijn frustraties tijdens de moord op McKinney worden met opzet uitvergroot.
Verder doet de afrekening met de Cardoza familie wel heel erg aan The Godfather en ondanks het gebrek aan subtiliteit kan ik de ode nog wel waarderen.
Nog best tof dat Cohen de schietpartijen zo bloederig heeft gemaakt, maar achteraf gezien is dit wel logisch als je naar de films kijkt die hij hierna maakte.
Al met al wel een aardige blaxploitation flick met een toffe rol voor Williamson.

Larry Cohen + Fred Williamson + James Brown = Briljant. Eén van de betere blaxploitation flicks out there.

In deze blaxploitation, die ook bekend staat onder de titel ´The godfather of Harlem´, is letterlijk alles zwart-wit. Nuances laat regisseur Larry Cohen niet toe. Hierdoor komt alles nogal goedkoop en ietwat amateuristisch over. Daarbij staat de film bol van de racistische dialogen met een hoog testosteron gehalte, met als doel te laten zien hoe verdord de wereld in elkaar ziet. Daarnaast zitten en vreemde momenten in de film. Zo komt Tommy kersvers uit de gevangenis na acht jaar en draag een eersteklas maatkostuum. Ook het geluid van een huilende baby kopt niet helemaal met het beeld van een baby die een beetje drollig om zich heen zit te kijken, bloed zit al op kleren, nog voordat de persoon neergeschoten wordt. En zo zit de film barstens vol met dit soort slordigheden, de actie is knullig in beeld gebracht en ook het acteerwerk verdient geen nominaties. Dit alles maakt van ´Black Caesar´ eerder een curiositeit dan een onderhoudende film.

De soundtrack is geweldig, maar de film zelf is helaas zeer middelmatig. Ik hou wel van een rise and fall gangsterfilm, maar het hele verhaal is hier veel te fragmentarisch gebracht. Het sprong van de hak op de tak waardoor ik niet lekker in de film kwam en geen binding kreeg met het personage van Williamson. De film moet het echt hebben van de soundtrack en een aantal sterke individuele scenes (taxi rit, aanval maffia familie). Ga het vervolg nog wel checken denk ik....

2 sterren

Dat regisseur Larry Cohen gave horrors maakte was ik al achter! Maar dat de man ook zo goed uit de voeten kon met blaxploitatiefilms … De van de regisseur bekende stijl van handcamera gedraaide scènes werkt ook erg goed op de straten van Harlem. En geven alles een bepaalde rauwheid. Black Caesar heeft daarnaast veel hart en ziel en meer maatschappelijke ambitie dan zijn veel van zijn leeftijdsgenoten. Met zijn verhaal van opkomst en ondergang van een gangster heeft veel gemeen met latere films als Scarface (1983) en American Gangster (2007) De film draait om Tommy Gibbs, een jochie die schoenpoets in het Harlem van de jaren '50 waarna het vooruit gaat naar 1965. Waar Tommy (nu gespeeld door Fred Williamson) een genadeloze zwarte killer is geworden. De vereiste actiescènes meer dan prima, de aanval op een maffia-villa was zelfs bijzonder indrukwekkend. Naast de sterke performance van Williamson helpt het ook dat de film wordt begeleidt door een geweldige muzikale soundtrack van James Brown, die past prima bij de filmbeelden. Al was dar ook mee bekend omdat het nummer "The Boss" regelmatig is gesampled. De vele actie, de soms wat amateuristisch gespeelde rollen en het “low budget”-karakter van de speelfilm zijn dan ook zeer onderhoudend! Een goede film in zijn genre!

Misschien te veel van verwacht. Soort zwarte Scarface met een shoeshiner uit de straat die het tot gangsterbaas schopt. Hij laat de orde met bruut geweld handhaven. Dat wordt hem niet in dank afgenomen.

Geweld, racisme en een vleugje soft-erotiek... alle ingrediënten van de blaxploitation film zijn er... en vergeet ik dan zeker niet de geweldige soundtrack van James Brown te vermelden... veruit de grootste troef van de film. De Godfather of Soul neemt de Godfather of Harlem onder handen.

Rise&fall verhalen hebben het nadeel om niet heel origineel te zijn en Black Caesar lijdt hier ook onder: je ziet alles van mijlenver afkomen, maar daarbovenop zijn ook de personages niet heel boeiend. Behalve die Joe die het met Black Caesars vrouw doet, zie je nauwelijks leden van zijn bende aan bod komen met een lijn dialoog. Kleine 3*