Love (2015)

Aan mij dan de eer om hier als eerste iets positiefs over Love te schrijven!

Aangezien Noé misschien wel mijn favoriete regisseur is (zowel Irréversible als Enter the Void pronken in mijn top 10) keek ik natuurlijk ten zeerste uit naar deze film. Door de vele commotie rond al de expliciete seks in de film vroeg ik me vooral af of hij deze keer doorgeschoten was in zijn provocatie of er gewoon weer een erg fijne film afgeleverd had. Gelukkig is het het tweede geworden.

Love heeft zijn titel niet gestolen: de film handelt over de liefde in al zijn aspecten: zowel positief als negatief, zowel lichamelijk als emotioneel. De film is wat gematigder dan de vorige films van Noé wat de shockfactor betreft, maar het is nog steeds geen vrolijke cinema. De personages gaan uiteindelijk allemaal ten onder aan de liefde. De (vele en lange) seksscènes voelen zelfs niet eens zo provocatief aan, omdat ze vaak erg sereen in beeld gebracht worden. Op het internet las ik enkele mensen klagen over de simpliciteit van de dialogen, maar dit vind ik geen storende factor. De film portretteert de interactie tussen geliefden, en die praten nu eenmaal niet de hele dag door over hun mening omtrent filosofische vraagstukken. Het verhaal voelt ook meer aan als een middel om de emotie 'liefde' rond te simuleren dan dat het echt de kern van de film is.

De stijl is wel wat anders dan in zijn vorige films. Terwijl Noés vorige werken opvielen door het wilde camerawerk, is dat hier eerder rustig. Er wordt vooral veel gebruik gemaakt van statische camera’s en tracking shots die de personages volgen, maar geen camera’s die overal rondzweven en in de gekste hoeken gebogen worden. Qua thematiek geen slechte keuze, want op dat vlak is de film ook wat gematigder is. Denk echter niet dat de film daardoor op het visuele vlak teleurstelt: de beelden op zich zijn vaak erg mooi. Veel scènes maken gebruik van erg fijne, diepe kleuren (veel rood: de kleur van de liefde?) en in een paar scènes komen de stroboscopen en neonlichten van Enter the Void zelfs even terug. Verder nog een paar leuke knipogen naar Noés vorige werk (op een bepaald moment bedrijven de twee hoofdpersonages de liefde in een rode tunnel, dit keer iets aangenamer dan in één van zijn andere films ) en zo was het al bij al een zeer geslaagde filmervaring. Iets minder dan Irréversible en Enter the Void, maar dat had ik ook wel verwacht.

Vijf jaar geleden is het alweer dat ik in het toen net geopende, nog helemaal naar verf en schuursel ruikende, nieuwe pand van mijn favoriete filmhuis Lantaren/Venster zat te wachten op Noe's eerste tekenen van leven na Irreversible en me aan het eind van die voorstelling naar adem happend, door de achtbaanrit onderuit gegleden in mijn nog maagdelijke, zonet van plastic ontdane stoel (voor mijn gevoel op dat moment voor eeuwig bevuilt van het stinkende mannenzweet) afvroeg hoe hij dit van zijn leven zou moeten gaan overtreffen. Laat ik al zei die de dagen op de kalender zitten af te tellen en iets nog flitsender als Enter the Void verwachten maar adviseren hun euforie iets bij te schroeven want dat is hem natuurlijk niet gelukt en gelukkig heeft hij het niet geprobeerd ook.
Love is veel meer plotgericht en minder style-over substance dan we gewend mogen zijn. De flitsende, nog altijd uniek aanvoelende combinatie van psyschedelische neon strobes en Nan Goldin achtige fotografie zijn gelukkig gebleven maar het is vooral een wat rustigere film met een, voor zijn doen, wat optimistischere kijk op dingen. Zijn personages gunt hij nog altijd geen happy end maar het doet goed om iemand wiens debuut zowaar de meest deprimerende film is die ik ooit zag te horen beweren dat liefde het leven zin geeft. Gelukkig is hij verder nog niets van zijn streken verleert (zo getuigd het bijvoorbeeld niet bepaald van bescheidenheid om personages zowel je voor als achternaam mee te geven, rekwisieten uit je vorige films midden in het beeld zetten en stiekem zelfs een paar van je eigen films in de dvd kast van je hoofdfiguur stallen) hoewel dat ook wel weer van humor getuigd natuurlijk. Daarbij blijft het natuurlijk voornamelijk een provocateur bij uitstek die er genoegen in schept om geregeld een cumshot of penetratie in beeld te vertonen en hier gerust ook een openingsshot van ruim vijf minuten aan wijd. Of we Love daarmee maar meteen als pornofilm moeten betitelen vind ik ook weer wat ver gaan, al (even vanuit het oogpunt van mijn door testosteron getormenteerde alter ego gezien) moet ik wel stellen dat als de helft van alle neuk scenes in genoemde ''natuurfilms'' zo prikkelend, smaakvol en sexy in beeld gebracht zouden worden als hier ik er een stuk vaker naar zou kijken. Zelden zulke mooie, rauwe beelden daarvan gezien. Bijna niet voor te stellen dat het geacteerd is soms zelfs, en dan ben je knap bezig. Daar kunnen von Trier en zijn pretentieuze Nymphomaniac niet aan tippen.
Opvallend goede muziekkeuzes daar in ook. Wie had bijvoorbeeld ooit verwacht Maggot Brain van Funkadelic (in zijn volledigheid) onder een stomende threesome afgespeeld te horen worden? En hoe geniaal ben je als je de soundtrack van de originele Assault on Presinct 13 remixt en het onder een duistere club-orgy gooit. Zowiezo zijn er voor de oplettende kijkers heel wat leuke cult references. Zo is de kamer van Murphy volgestampt met filmposters, uiteinlopend van Pasollini tot Birth of a Nation. En zag ik daar nu werkelijk een poster hangen van underground roughie The Defiance of Good, hehe? Ik weet niet wat 3D nog had toegevoegd maar ik baalde wel lichtjes dat mijn filmhuis die print niet vertoonde, zeker omdat het wel zo stond aangekondigd en ik al een hele week tegen mensen in mijn omgeving aan het grappen was dat ik met een astronauten brilletje naar een pornofilm zou gaan kijken. Ga hem van de maand (zodra hij regulier draait) eens herzien, hopelijk heb ik dan wel de keuze. (4*)

Salem - King Night

Muziekkeuze door de hele film sowieso weer geniaal.

Love haalt het alleen niet bij Irreversible & Enter the Void. Dat waren toch duidelijk wat ambitieuzere films qua cinematografie en script. Deze film wil vooral verhalen over bloed, sperma en tranen. Ik voel het kloppend hart van de film wel, maar kon niet altijd evenveel met de hoeveelheid melodrama. Sexscenes zijn wel erg mooi en sereen in beeld gebracht. Hoogtepunt is absoluut de disco scene, er viel uiteindelijk ook nog genoeg te genieten. Veel leuke referenties ook naar Noe`s eerdere films en andere klassiekers.

Acteerwerk erg sterk, Karl Glusman is een uitstekende eikel en weet toch te overtuigen met zijn pijnlijke relaas. Nu hopen dat Noe zich na deze autobiografische film weer gaat wagen aan een wat uitdagender project. Dik 4*

Een film waar ik al tijden naar uitkeek, en die alleen maar kon tegenvallen. Inderdaad niet helemaal wat ik ervan hoopte, maar het is zeker een bijzondere ervaring. Stel je het einde van Irréversible voor, alleen dan veel langer uitgesponnen, veel explicieter en veel intenser, zonder dat je er als kijker echt zelf van opgewonden raakt. Dat is toch wel bijzonder.

De niet-chronologische uiteenrafeling van de relatie van de hoofdpersonen aan de hand van flashbacks is an sich aardig om te volgen, al voelt het recept erg bekend aan. Het drama werkt alleen niet heel erg goed. Deels omdat de acteurs niet al te best zijn, met name als er tegen elkaar geschreeuwd wordt, maar ook deels omdat de mannelijke hoofdpersoon - uit wiens oogpunt het verhaal gevolgd wordt - eigenlijk best wel een lompe domme eikel is.

Visueel wordt er minder uitgepakt. Wat ook opvalt, is dat Noé op twee gedachten lijkt te hinken wat 2D/3D betreft. Veel onscherpe achtergronden, wat je in 2D vaak graag wilt hebben, maar in 3D juist helemaal niet. Wellicht heeft hij toch vooral een 2D versie in het achterhoofd, veel bijzondere 3D-effecten had de film ook niet, met als uitzonderingen de discoscène en met name de golden shower, die het publiek over zich heen kreeg. Nog nooit in real life ervaren, ook geen behoefte aan, maar zo in de bioscoop was het best een interessante ervaring.

Muzikaal sterk, soms behoorlijk hypnotiserend, en ook behoorlijk variërend. Van rock naar elektronisch tot klassiek. Wel moet ik zeggen dat ik de aria uit Goldbergvariaties van Bach, en met name het gebruik van Gymnopédies en Gnossiennes van Satie enigszins clichématig begin te vinden. Maar passend is het wel.

Bijzonder, maar zeker niet het beste werk van Noé. 3,5*.

Deze film zo'n 2½ maand geleden geprobeerd in 3D in de bioscoop te bekijken, maar dat werd helaas een grote mislukking. Ik werd zo moe van die rotte 3D bril dat ik er na zo'n 20 à 30 minuten de brui aan gaf.

Vandaag deze film op mijn PC scherm bekeken in 2D wel te verstaan en dat beviel me stukken beter. Ook de film waarvan ik niet zo veel van verwachtte viel me 100% mee. Op visueel vlak was het allemaal best mooi. Dat kan zeker ook gezegd worden van de mooie erotische scènes met Electra - die in die sexclub uiteraard niet meegerekend, want dat was gewoon porno, had met erotiek niks te maken. Uitstekende score ook met o.a. muziek van Satie en opzwepende dansmuziek. Minpuntje vond ik Murphy die ik een vreselijk irritant maar ook oh zo zielig mannetje vond. Op Electra daarentegen viel niets aan te merken . Ik moest bij deze film trouwens toch vaak denken aan Noé 's bekendste film "Irréversible" en dan heb ik het over het rustige 2e gedeelte van die film. "Love" weet die film helaas niet te evenaren en ook "Enter the Void" niet, maar niettemin heb ik "Love" ervaren als een zeer onderhoudende film.

4,)*

Een iel verhaaltje over een oversekste sukkel, die het na een triootje nog eens dunnetjes overdoet met zijn buurmeisje. Een paar jaar later is hij op zoek naar zijn spoorloos verdwenen ex-vriendin en laat hij het verleden met veel expliciet bloot en veel schreeuwerig misbaar nog eens de revue passeren. Dat is het wel zo’n beetje.

Tot mijn verwondering wordt deze film in dit forum best hoog gewaardeerd. Aan de acteurs en hun acteerprestaties kan dat niet liggen, want die zijn beide van een bedroevend niveau. Tenminste als je in ogenschouw neemt dat neuken, fellatio en aftrekken weinig met acteren te maken hebben.

Ook het camerawerk is niet om over naar huis te schrijven. Menige pornofilm is beter geschoten.

Dan blijft er niet zoveel over of het moet zijn dat de talrijke seksscènes op sommigen toch nog de nodige indruk maken. Prima, maar ik was allang blij dat na ruim twee uur een einde kwam deze jammerlijke mispeer.

Gaspar Noé stond bij mij niet hoog aangeschreven. Dat is er met deze film niet beter op geworden.

Ik had duidelijk te hoge verwachtingen van 'Love'. Ik wist natuurlijk wel dat er veel seks in zou zitten, maar ik had gehoopt op wat meer diepgang. En hoewel het verhaal an sich niet heel slecht is, raakte het me nooit. Wat ook gewoon te maken heeft met de casting. Het is vrij duidelijk dat de vrouwen in de film puur op hun looks zijn gecast, want acteren kon geen van hen. En die jongen overigens ook niet echt. Vind het ook vrij dubieus hoe Noé die dames heeft gecast. In discotheken vrouwen zonder enig acteerervaring casten vind ik maar raar.

Wat de film wel enigszins glans geeft is het visuele aspect. Ik vond de film schitterend geschoten en daarmee is het ook vrij duidelijk dat dit meer een stuk kunst moet zijn dan een vermakelijke film. Ook de muziek was erg sterk, vooral de elektrische gitaar tijdens de trio. Dat was een magische scene.

Audio en visueel dus behoorlijk indrukwekkend, vandaar nog een 3.5*

Net niet goed genoeg.

Dat deze film zich niet zou gaan meten met Irreversible en ETV was me ondertussen wel duidelijk, maar het blijft toch Noé en dus had ik nog best wat verwachtingen bij deze film. Die worden ook wel deels ingelost, maar toch werd ik verrast door wat lakse puntjes links en rechts.

De film deed me qua opzet eigenlijk vooral denken aan 9 Songs, maar dan met wat dramatische uitbreidingen tussen de erotische scenes ipv concertoptredes. Er zit aardig wat erotiek in deze film, maar elke scene staat in functie van het punt waarop Murphy en Electra zich in hun relatie bevinden. Het is dan ook niet zo dat er zich veel dramatiek ín de erotische scenes zelf bevindt, maar wél in combinatie met dramatische gedeelte waar de film om draait. Op dat gebied dus niet teleurgesteld.

Wel visueel. Jaja, fijne kleurtjes, af en toe mooie shots en goeie kadreringen. Benoît Debie is gewoon een vakman, maar wat oogde het allemaal statisch voor een Noé. Veel ellenlange statische shots, weinig interessante camerastandpunten, weinig creativiteit. Het oogt bijna klassiek, daar zit ik dan toch niet op te wachten.

Ook de soundtrack vond ik te braaf, met als grootste negatieve uitschieter die clubscene. En dan niet eens het nummertje, maar de geluidslevels waren gewoon belachelijk daar. Alsof die muziek uit een zaaltje ernaast kwam. Die hele scene kwam absoluut niet over, terwijl dát nu net de scenes zijn waarvan ik verwacht dat Noé voluit gaat.

Acteerwerk was ook niet altijd super. Glusman en Muyock hebben best chemie samen, maar beiden slagen er niet in om op een goeie manier hun schreeuwende personages neer te zetten. Vooral Muyock is compleet niet geloofwaardig als ze kwaad is. Vervelend aangezien Noé's Love uiteraard geen rozengeur en manenschijn drama is.

Klinkt negatief en da's vooral omdat ik van Noé véél meer verwacht. Maar al bij al is dit nog steeds een bijzondere film. Wat leuke verwijzingen naar z'n eerdere werk (die maquette van het Love Hotel bijvoorbeeld), lak aan subtiliteit en altijd zoekend naar een ervaring in plaats van een plot. Maar het zijn wat details links en rechts die nét in z'n eerdere werk voor een meerwaarde zorgden, die hier wat flauw, gemakzuchtig en vooral braaf zijn uitgewerkt.

Hopelijk is het uit z'n systeem en krijgen we als volgende project weer een volbloed Noé.

3.5*

Noé toont aan dat hij sterk is in sfeer creëren. Ik ken hem voordien van Irréversible en Enter the Void, warme dynamische films. Love is misschien minder dynamisch, maar wel warm. Mooie intieme beelden en prachtige kleuren. Ik vond de muziek wel passend. Soms zelfs in contrast met de beelden en toch erbij horend.

Wat Noé met Love wil tonen is me echter wel niet duidelijk. Dat 'lust' duidelijk is maar 'love' minder evident lijkt te zijn? En of 'love' door velen wel eens verward wordt met 'lust'? De film overdonderde ook niet meteen. Goed gemaakt, maar meer ook niet.

En 'Enter the Void' was nog zo'n meesterwerk. Nodig eens herzien, maar in mijn herinnering echt geweldig. Wat Noé met deze 'Love' allemaal wou betekenen voor de filmwereld, geen idee.. maar enige impact maakt deze prent absoluut niet. Storende factoren zullen me eerder bijblijven; de irritante ''zogenaamd zwoele'' voice-over, het vreselijke accent van Electra en dan nog het bijzonder belabberde scenario.

Wat deze matige acteurs allemaal uitbraken, ongelofelijk. Beneden alle pijl, bij vlagen echt lachwekkend. Ergens tussen het pretentieuze en kinderachtige in. Noé zit ook nogal vol van hemzelf volgens mij - ja, de baby heet Gaspar en de ex heet Noé. Echt waar, net of steekt-ie de draak met zichzelf. En dat terwijl het gevoel heerst dat Noé het verhaal(tje) echt vreselijk serieus wil brengen steeds, vooral naar het einde toe barst deze prent van de tenenkrommende scenes, dat babygedoe o.a. of de scene in het bad. Brr.

Ondertussen wordt o.a. John Carpenter bestolen van een geniaal stukje muziek. En als ik ergens niet van hou is het dit soort jatwerk. Ja in 'Assault on Precinct 13' klinkt het veel beter. Noé weet best wel hoe die een leuk plaatje moet schieten, maar ook hier doet-ie zichzelf tekort. Waar ik in 'Enter the Void' nog werd overdonderd door al het mooie wat de camera had geschoten, werd ik hier teleurgesteld door alles wat miste. Veel stilstaande beelden en pretentieuze tekst. Jammer maar helaas. Noé faalt hier wat mij betreft.

Helaas komt Love niet in de buurt van het niveau van Noé's Enter the Void. MAar dat is dan ook een erg moeilijk om te toppen.

Ik ging misschien wel met iets te hoge verwachtingen de film is. Verwachtend om iets in de lijn van EtV of Irreversible te gaan zien. Wat ik te zien kreeg was iets heel anders. Heel goed maar zeker niet wat ik verwacht had. Verhalend is het een beetje hetzelfde wat Noé al eerder deed. Doormiddel van flashbacks en herinneringen geeft hij ons een kijkje in het leven van het main character. Een man waarbij je in het begin geen enkele sympathie voor kan opbrengen maar gaandeweg toch meer voor gaat voelen. Erg moeilijk om te doen natuurlijk, maar werkt hier toch erg goed. Het verhaal wat vooraf gaat aan de situatie waar Murphy zich nu in bevind blijft interessant om te volgen. Daarnaast zijn de vele expliciete seks scenes niet zo expliciet als wat ik verwachtte. Komt denk ik ook mede door de functie van die scenes binnen de film en het verhaal. De seks scenes dienen hier het verhaal en zijn helemaal niet bedoeld om te shockeren. Het voelt daardoor ook een stuk echter aan en had ook niet zo goed gewerkt was het wat genuanceerder in beeld gebracht. De payoff van het geheel was ook zeker bevredigend.

Acteerwerk is best goed. Zeker gezien dat dit voor de dames de eerste film was en ook Glusman nog niet heel veel ervaring heeft opgedaan. Komt daardoor heel erg echt over. Ook in de seks scenes doen ze het heel goed. Kan me voorstellen dat dit toch ook erg ongemakkelijk moet zijn geweest voor de acteurs.

Technisch is het allemaal perfect. Eigenlijk zoals we van Noé kunnen verwachten. Het camerawerk en de positionering is erg fijn alsmede de belichting. De editing is ontzettend sterk. Eigenlijk in alle facetten niets om aan op te merken.

Love is uiteindelijk een erg goede film waarmee Noé zeker niet zijn vorige project weet te overtreffen. Ik vraag me ook af of dat überhaupt mogelijk is. Love, hoe goed ook, mist gewoon de impact die EtV, Irreversible en zelfs Seul contre Tous wel hadden. Miste dat hier toch wel af en toe wel een beetje.

In Nymphomaniac wordt liefde omschreven als 'lust with jealousy added' en daar lijkt Gaspar Noé zich wel in te kunnen vinden. Afin, dat beeld had ik tenminste van de amour fou tussen Murphy en Electra, misschien ook omdat ik weinig emotionele binding voelde met het liefdeskoppel.

Die typische lijzige Noé-sfeer tekent dus weer present, en op audiovisueel vlak is het (uiteraard) weer genieten. Debie krijgt deze keer minder kans om uit te pakken, maar het oogt allemaal toch weer erg strak. Wel een trapje lager dan Enter The Void en Irréversible.

Ik heb dus zeker genoten, maar ik vind het ook wel de minste Noé tot dusver. De Franse provocateur wordt door non-believers wel eens infantiel genoemd, en voor het eerst kon ik me daar bij momenten ook wel een beetje in vinden.

Ergens tussen 3,5 en 4* na een eerste kijkbeurt.

Cinematografisch blijft Noé hangen in de sfeer van Enter the Void, maar dan wel een stuk minder uitgesproken. Tot in de perfectie verzorgd, maar af en toe lijkt het een B-versie van wat hij allemaal kan. Hier en daar mist dan ook als het ware 'een audiovisuele punch.' Bijzonder sfeervol is 'Love' wel nog steeds, hoewel die een stuk intiemer is dan in zijn vorige werken. Plotgewijs ook allemaal wel oké, en de film kijkt ook redelijk vlot weg. Dialogen waren wel niet al te best (niet dat Noé daarvoor nu bekend staat, maar het irriteerde me toch af en toe) Uiteindelijk was het wel een boeiende ervaring, maar ik heb het gevoel dat Noé wat te weinig hooi op zijn vork genomen heeft. Het smaakt dan ook naar meer. Enter the Void nog eens opzetten dan maar?

Redelijke film over een man die al een lange tijd niets meer heeft gehoord van zijn ex-vriendin. De film is wellicht geslaagd in zijn opzet waarin de seks is verweven in de film. Maar de bijna pornografisch gefilmde scenes voegen uiteindelijk weinig toe en de personages zelf zijn ook niet bepaald boeiend of origineel. Toch wel 3.0 sterren vanwege het visuele aspect van de film en toch ook wel het lef (grensoverschrijdend) waarmee deze film gemaakt is.

Tsja.

Noe en ik gaat nooit iets worden, dat was allang al wel duidelijk. Toch ligt deze film me beduidend beter dan zijn eerdere, ondanks dat ook hier een serie dingen in zitten die me als nagels op een schoolbord zijn. Dat de film wellicht wat autobiografisch is, allez - maar om nou het kind naar jezelf te noemen? Narcisme is de man niet vreemd, maar dit ligt er dan wel weer heel dik bovenop. Net als de op mij als nogal misplaatst overkomende cameo - en misplaatst wat mij vooral omdat je meteen aanvoelt dat hij het zelf is. Beetje triestig toch wel, net als de flauwe verwijzingen naar zijn eigen werk.

Maar daar tegenover staat dan ook weer dat dit geheel wel beter op me overkomt dan z'n vorige films. Volwassener, en dat is wellicht een wat vreemde constatering in een film die verder toch vooral nogal puberaal overkomt, hoe herkenbaar het geheel wellicht ook is. En echt pijn aan m'n ogen doet het niet, hoewel het wel een erg terechte vraag is hoeveel er van de ruim twee uur film overblijft als het niet-functionele naakt er uit geknipt zou zijn. Vernieuwend, grensoverschrijdend of dapper kan ik het dan weer absoluut niet vinden, onverbloemde 'echte' sex in een min of meer pseudo-mainstream film wordt tenslotte al heel lang tot de uiterste grens verkend. En ook best vaak in films waarin dat beter lukt.

Dat de acteurs amateurs zijn is nogal pijnlijk merkbaar - tenminste, het acteren in conventionele zin gaat nogal erg houterig, het fysieke acteren gaat ze wel een heel eind beter af. Noe heeft in ieder geval de dames wel zorgvuldig uitgezocht, dat moet gezegd.

Lange tijd erg fraai. Mooi geschoten met een aantal scènes en beelden die ertussenuit springen. Dat etentje waar de camera langzaam wegtrekt met die prachtige beschilderingen op de achtergrond, die discoscène waar die belichting echt geweldig is, dat triootje van bovenaf met Maggot Brain op de achtergrond, of heel veel kleine momentjes (in dat museum waar nogal een vreemd standpunt is en de achtergrond wat wazig). Sowieso is de muziek de hele film door goed en is het sfeertje echt heerlijk stads. Mooiste shot blijft dat tracking shot na het verhoor op het politiebureau waar twee mensen gewoon in de ochtend door een nog lege stad lopen waar hier en daar wat licht brandt in een winkel of etalage waar men de dag aan het opstarten is.

Grappig ook dat men steeds vergelijkingen trekt met Enter the Void, ik vond dit inhoudelijk en stilistisch veel meer lijken op Irreversible. De neonverlichting is weg, het groen-rode kleurenfilter is terug en het is allemaal veel rustiger. Maar ook qua inhoud en tederheid lijkt het veel meer daarop. Wel is het hypnotiserend, maar dat had ik dan bij Enter the Void totaal niet (en anderen allicht wel). De seks en naakt verder zijn functioneel en nu eens teder, dan weer afstandelijk, naargelang de situatie dat is. Goed gedaan dus. Erotisch wordt het ook nergens, al ligt dat mede aan de halve Chewbacca's die de beide vrouwen tussen hun benen hebben.

Maar 130 minuten zijn er zeker 40 te veel. Na een goede anderhalf uur is het allemaal wel verteld en hetgeen dan komt is niet slecht, maar brengt ook niets nieuws en gaat zelfs vervelen.Dat ligt ook deels aan het matige acteerwerk waardoor je nooit wordt meegetrokken in de leefwereld van Glusman en zijn vriendin. Daarnaast vond ik juist het heden er net iets te veel bijhangen. 3,5*.

De eerste scene laat meteen zien waar je in beland bent. Sympathiek van Noe, de mensen die per ongeluk dachten een soort romkom te gaan zien kunnen hier nog afhaken.

Persoonlijk heb ik eigenlijk niet vaak een film gezien waarin de seks zo mooi is verfilmd, niet ál te porno, maar ook zeker niet te ingehouden, en ook niet vies (zoals die gore seks in Nymphomaniac van Von Trier). Best een prestatie, want zoiets is niet makkelijk. Maar goed, je moet er wel tegen kunnen, mensen die geen zin hebben in piemels en expliciet gedoe kunnen dit maar beter niet opzetten, dit is niet zomaar ‘een film met veel seks’, maar een film waarin de seks toch wel de hoofdrol heeft (en de show steelt).

Als geheel is het nogal style over substance. Het levert vaak wel mooie scenes op (toffe soundtrack ook meestal), maar het miste net wat inhoud om me echt heel onder de indruk te laten zijn van de film als geheel. Daarvoor is alles ook net iets te ‘Noé-light’. Gaat daardoor ook wat te lang duren. Zeker pakweg de laatste 20 minuten is alles wel gezegd, en dan ga je toch wel ernstig op de klok kijken.

3,5*

Expliciete seks is niet iets dat je vaak ziet in films, hoewel Noé wel het type is die dat zo in beeld zou brengen. Ook al komt seks veelvuldig en op allerlei manieren in de film voor, het is nergens pornografisch te noemen. Sterker nog, het eerste dat opvalt is de bijna kunstzinnige cinematografie en muziekkeuze die veel scènes naar een hoger niveau tillen.

Ondanks dat de cast niet extreem goed acteert (ik vond het allemaal wat houterig en vlak) vond ik de liefdesgeschiedenis zeker niet saai om te zien. Alleen wel jammer dat de film te lang duurt om de volle twee uur te blijven boeien. Vooral het laatste half uur was het vooral veel herhaling en gemijmer en toen was de spanningsboog (en mijn aandacht) al vrijwel verdwenen.

Love is toch een stapje terug voor Noé. Audiovisueel is hij nog altijd sterk, maar een goed verhaal ontbreekt. Nou is dat niet altijd belangrijk, maar Love wordt wat repetitief en op driekwart van de film was me niet duidelijk wat Noé nog wilde zeggen wat hij nog niet na anderhalf uur had gezegd.

Acteurs had ik eigenlijk niet eens zo veel op aan te merken maar de dialogen zijn hier en daar wel erg corny ("What is the meaning of life?")

Gelukkig maken de beelden wel een hoop goed, zeker in combinatie met de soundtrack (erg tof, o.a. Frusciante, Death in Vegas, alleen wat te veel Satie naar mijn smaak, hoe mooi ik de Gnossienes ook vind). Al met al redelijk, maar ik had toch op iets meer vuurwerk gehoopt, de dunne verhaallijn wordt niet genoeg gecompenseerd.

Stilistisch stijgt Noe hier op momenten tot grote hoogten. Met name in het kleurgebruik maakt de Franse cineast sterke keuzes; het samenspel van rood en groen is sfeerbepalend. Haast automatisch wordt de cinematografie eigenzinnig en memorabel, maar ook het camerawerk speelt hierin een doorslaggevende rol.

Minder enthousiast was ik over de inhoud. Duidelijk is dat Noe een film wilde maken die onverbloemde emotionele seks zou tonen. De (voor een niet-pornofilm) vrij verregaande beelden zijn in dat verband zeker functioneel, maar door de overdaad verliezen de scènes in kwestie na een uurtje hun zeggingskracht (op het vrij sterke slotstuk na). Op teveel momenten voelt Love daarbij aan als een hedonistisch manifest, met gebrek aan een echte poging meer te doen met het scenario.

Wat niet meewerkt, is het feit dat Noe zijn vrouwelijke hoofdrolspeelsters oppikte bij een feestje, wat ook wel te zien is aan hun beperkte acteerkwaliteiten. Verder is de man wel heel narcistisch, getuige de manier waarop zijn achter (en ik dacht ook voor)naam terugkomt in het script. Subtieler en aangenamer waren dan de verwijzingen naar grote titels uit de filmgeschiedenis (2001, de posters aan de muur).

Love intrigeert door de eigenzinnige regie en de gedurfde stijl, maar tegelijk is de film me te pretentieus en te lang. Het beperkte scenario en het matige acteerwerk wegen op tegen filmtechnische hoogstandjes.

3*

Mwah.

Op zich wel leuk om een heel andere blik op (een aspect van) liefde geworpen te krijgen. Maar over de ganse lijn is het mij toch iets te zeurderig om de dikke 2 uur te blijven boeien. Beide hoofdpersonages spreken mij niet aan, ook al is hun gedrag soms zo uitgesproken dat het in feite alleen maar had kunnen boeien.

Dat ligt volgens mij ook grotendeels aan de cast, die er m.i. weinig tot niks van bakt. Geen idee ook hoe moeilijk het is om talentvolle mensen met acteerambities zo ver te krijgen dergelijke expliciete scènes te filmen. Het zal er misschien iets mee te maken hebben gehad.

Niet dat die scènes voor mij zo schokkend zijn. 't Is natuurlijk weinig verhullend, maar ik ben wel voor de aanpak om seks te tonen zoals het zou kunnen zijn. Na een tijdje weet Gaspar Noé het voor mij wel niet boeiend te houden. De film verzandt in een soort sleur, een opeenstapeling van dom gedrag dat slecht geacteerd wordt, en wat dan weer afgewisseld wordt door een seksscène. Qua kleurengebruik evenwel mooi gebracht, maar in zijn geheel niet goed genoeg om gans de speelduur te blijven boeien.

2,5

Niet oninteressant, maar inmiddels ook niet meer opzienbarend. Grootste teleurstelling Is dat het nogal plat is. En dan heb ik het niet over de seksscenes, maar over het dramatische aspect. Hoewel ik de verliefdheid wel geloofde, gaat Noe veel te lang in op het gehuilebalk, wat iedereen in zijn leven wel eens meemaakt. Ik vond het niet zo veel toevoegen aan het onderwerp Love uiteindelijk. En het wel erg opzichtige self-conscious gedoe is een beetje vermoeiend. Visueel aardig, enkele goede scènes ( ook wel enkele seksscenes) en vond Muyock erg overtuigend (als enige eigenlijk). Daardoor heel nipt 3 sterren.

“Do you know what my biggest dream in life is? My biggest dream is to make a movie that truly depicts sentimental sexuality.”

Love blijft een vreemde en dromerige, maar uiteindelijk ook sterke en originele filmbelevenis. Een film van Gaspar Noé, die wel houdt van een beetje shockeren. Maar Noé doet het niet alleen om te shockeren, en vooral de seksscènes vertellen op zichzelf ook een verhaal. In het begin is de seks tussen Murphy en Electra nog intiem en liefdevol, maar naar het einde toe wordt het steeds onpersoonlijker. En hun relatie bewandelt dezelfde weg.

En dat is het knappe van het script, en het zorgt ervoor dat Love ook erg menselijk en intiem aanvoelt. Love heeft wat problemen, en de verschillende subplotjes worden nauwelijks uitgewerkt. En in de onlosmakelijke band tussen Murphy en Omi geloofde ik ook niet echt, maar dat was natuurlijk ook de bedoeling van Noé. Glusman en Muyock zijn beginnende acteurs, maar vooral Glusman is sterk op dreef. En de ogen van Muyock blijven betoverend.

Secrets make you stronger
No. Secrets make you darker.

Ondanks dat de prenten Seul Contre Tous, Irreversible en Enter the Void me erg geraakt hebben; hikte ik wel een beetje tegen Love aan, waardoor de dvd twee jaar op de plank bleef liggen. Ja, allemaal leuk en aardig; een pornofilm in 3D... Maar om nou bij de aftiteling een rauwe lul over te houden of om handelingen te zien die je ook gewoon op Pornhub kan vinden (en niet twee uur duurt)... Ja, ik had gedacht dat het niet veel zou worden. 9 songs van Winterbottom zat ook nog vers in mijn achterhoofd.

Maar gelukkig was dat niet het geval. Het begin wil er echter al wel op wijzen dat de piemels en de kutten niet worden gecensureerd. Daarna werd ik toch wel alsnog in een typische Noé sfeer gegooid. De innerlijke stem van de zekere Murphy en dan vooral de benauwende uitzichtloosheid en wanhoop die je mee weet te zuigen; ondanks dat de man gewoon een vriendin en een zoontje heeft. Nee... op een Seul Contre Tous achtige wijze krijgen we wederom te maken met diepe zelfhaat en desintegratie. Maar waarom eigenlijk? Het telefoontje van de moeder van een ex vriendin, de zekere eigenzinnige Electra beloofd al niet veel goeds.

En zo volgen we verschillende tijdsbestekken die zich voordeden in de periode tussen Murphy en Electra. De subtiliteit ontbreekt hieraan en we krijgen meteen de harde werkelijkheid te zien; afwisselend met wat rustigere momenten, betoverende momenten, pijnlijke momenten... Nee, niet toewerkend naar een climax, niet van achter naar voor... Nee, op een manier waarbij je soms hoop voelt tussen de scene's waarin het allemaal totaal niet aan de haak is.

Het is eigenlijk bijna een beetje een film dat in de categorie van Shame valt. Waarin het al duidelijk wordt dat seksualiteit en affaires je kunnen maken of breken... ook al lijkt het zo alledaags te zijn. Noé weet je toch opnieuw mee te slepen in een claustrofobische nachtmerrie, en toch wel afwisselend met iets romantisch. Hoogtepuntjes waren die cumshot; waarbij de klodders zelfs in de zwarte beeldbalken te zien zijn, die travestiet, die scenes met Noé, die droogkomische scene met die politieagenten in de hoerentent, die orgyscene, die hartverwarmende eerste ontmoeting... De soundtrack was ook keurig op zijn plaats.

Wat ik echter niet vond linken was: Het feit dat Electra resoluut Murphy in het gezicht spuugt en de benen neemt wanneer ze te horen krijgt dat het buurmeisje per ongeluk is zwanger gemaakt. Iets waar de relatie ook permanent eindigde, terwijl ze hiervoor al wel vaker hebben ingestemd met overspel en triootjes (of dat Murphy zich met een weddenschap door een travestiet liet neuken). Die scene voelt net aan alsof het Murphys allereerste slippertje is.

De acteurs waren ook behoorlijk overtuigend en realistisch. De wispelturige Electra, de lieve naïeve Omi, de labiele Murphy... en zelfs Gaspar Noé mag ook een rolletje spelen als die perverse kunstenaar. Ook de typische Noé elementen geven wederom de handtekening: Zijn favoriete kleur rood, die filmposters, psychedelische beelden, schaduwkanten van Parijs... Jaja...

Ja, dan wel twee jaar verkeerde verwachtingen van deze prent gehad. Terwijl deze gewoon prima werkte op de donkere, ijskoude en winderige herfstavond... en waarbij de lome claustrofobie zelfs nog tot een dag later te voelen is.

Erg grappig ook om erachter te komen dat deze al erg snel out of print is gegaan en er hoge prijzen voor geboden worden.

Gelukkig hoef ik ook niet zo lang te wachten op Climax.

4,5*

Gebeurtenissen in Noe z'n films worden vaak uitgesmeerd over een hele lange speelduur. Meestal vullen de 'saaie' stukken zich op met fantastische sets of audiovisuele pracht. In Love bleef het allemaal wat gewoontjes. Verhaal was erg dun en er gebeurde gewoon te weinig boeiends om mij niet te vervelen.

Tikkeltje saai, maar voor de Noe liefhebber alsnog het kijken waard. De scene's met de agenten waren erg komisch en het rolletje van Noe zelf was zo absurd dat ik het wel fijn vond even goed te kunnen lachen.

Mijn tweede Noé film. Heel anders dan Irreversible. Veel expliciete bloot- en seksscenes, maar dat konden we van Noé verwachten! Geen film voor jonge kijkers of preutse volwassenen. Film is denk ik niet pornografisch bedoeld, maar toont de liefde in al zijn aspecten. En al die baby's in de wereld komen toch ergens vandaan. Het verdriet van Murphy kon ik meevoelen, want wie heeft er nooit liefdesverdriet gehad? Cinematografie was ook mooi, bekende rode (en groene) Noé kleuren. En Noé zijn eigen bijdrage als ex-vriendje was wel komisch te noemen!

Noé heeft er een handje van weg om meteen met de deur in huis te vallen. En hoe, de eerste scène was eventjes wennen, maar past geheel binnen de filosofie van de film. Pornografisch is de film allerminst, al moeten we toegeven dat er wel wat meer in komt dan een keer wat bloot. Veel bloot, heel veel bloot zelfs en bij momenten vrij expliciet. Toch heb ik de indruk dat het geen platvloerse doelloze seks is die Noé aan de kijker voorschotelt. Pornografie is toch nog wel wat anders waarbij louter opwinding centraal staat. Maar we zijn het niet gewoon om penissen te zien, laat staan als ze ejaculeren.

Neem nu die eerste scène. Op zich een geweldig mooie scène tussen 2 geliefden. Niet "ranzig", wel mooi en intens, zoals liefdevolle seksualiteit hoort te zijn. En deze seksualiteit evolueert doorheen de film naar meer losbandige gedwongen seks waarbij beide geliefden elkaar verliezen. Dat triootje volgde vrij snel, werd visueel en symbolisch erg knap in beeld gebracht, maar chronologisch gezien vond dat net voor de relatiebreuk plaats.

De film vertelt het verhaal van de wanhopige Murphy die terugdenkt aan zijn zorgeloze leven zonder verantwoordelijkheden. Hij zit nu gevangen in het web van het gezin dat hij heeft gesticht met een vrouw die hij niet liefheeft. Totdat hij op het einde beseft dat dat het enige is dat hem nog rest. Fraai eindshot overigens met zijn zoon en (nieuwe) vriendin in bad.

Noé is trouwens niet vies van wat ijdelheid. Wel grappig dat zijn voor- en familienaam voorkomen in de film. En van Noé weten we dat hij erg veel aandacht besteed aan zijn cinematografie, montage en zijn kleuren (hier rood en groen). Fijn!

Met afstand de minste Noé dit.

De film is zo volgepropt met de meest oppervlakkige verwijzingen naar Noé en zijn eerdere werk, dat het ronduit irritant wordt. Zo is de hoofdpersoon aspirerend filmmaker en heeft 2001 als favoriete film, zijn kamer hangt vol met posters van de films die Noé adoreert. Zijn drugs bewaart hij in een VHS-doos van Seul Contre Tous. De maquette van het Love-hotel uit Enter the Void moet een paar keer prominent in beeld komen. De ex van zijn vriendin heet Noé. Toen tijdens de discussie over de naam van het ongeboren kind Gaspar werd geopperd door Murphy, schoot ik echt even in de lach. De film verdwijnt nog net niet in z’n eigen kontgat.

Dat de sex expliciet is is verder prima, maar regelmatig duurt het maar en duurt het maar zonder enig narratief of thematisch doel. Plotelementen blijven maar herhaald worden in dienst van het incoherente thema over liefde met en zonder seks, waarbij de vlakke personages vaak maar gewoon letterlijk vertellen wat Noé wil overdragen. De conversaties tussen het stel richting het einde van de film werken totaal niet door het zwakke spel en de scène met de baby in de badkuip is qua acteerwerk wel het absolute dieptepunt.

Gelukkig is Debie een grootmeester die met enkele prachtshots en individuele scènes tenminste nog wat genietbaars weet te presenteren. En ook het geinige bijrolletje van Noé met z’n grijze pruik was wel leuk.

Het is dat ik Climax inmiddels al heb gezien en dat dat weer een prima film is, maar anders had ik het vertrouwen in Noé toch echt wat verloren na Love. Void was al een flink minder sterke film dan Seul Contre Tous en Irreversible, met z’n veel te lang uitgesponnen flinterdunne plotje maar waar het audiovisuele tot bepaalde hoogte dan nog wat houvast gaf. Maar Love zit daar nog een aardig eind onder en legt vrij pijnlijk en veel meer dan eerder de zwaktes van Noé als filmmaker bloot, met z’n zwakzinnige thematische uitwerking.

1,5*

De aanloop. De films van Noé staan jaren op mijn lijst maar kijk ik gedoseerd niet allemaal op een rij. Bang dat de overload me afstompt wellicht.

Waarom de film me beviel?
Vanwege de vier elementen:
1 liefde (sex en gevoel)
2 volwassen worden
3 kleur en sfeer (no comment)
4 soundtrack (no comment)

1 liefde: de kater na het feest
De sex is expliciet in beeld, maar essentieel voor de hoofdpersonen en het verhaal. Pijnlijk, vernederend, ergerlijk. Je kan het ook in het voordeel van de film uitleggen. En dat doe ik dan ook maar. Noé slaagt erin de kater na het feestje der liefde op pijnlijke en intense wijze te beschrijven. Minder shocking dan bv. Irreversible maar wel herkenbaar voor de feestende mens die plots achter een kinderwagen loopt. Uiteraard wordt dit gegevens in deze film erg hard en meedogenloos uitgelegd. De hoofdpersonen zullen volgens velen geen ruggengraad hebben, junks zijn, verwend en naïef zijn.

2 volwassen worden
Het doet me iets denken aan “Kids” maar dan tien jaar later. Nog steeds aan de dope, maar hoe nu verder? Ook hier geen happy end maar een bad vol tranen

Navelstaren- een interpretatie
Genoeg is gezegd over “navelstaren”. Een weinig toepasselijke term als je het mij vraagt. Maar goed, het gaat blijkbaar om iets typisch Frans. Het irriteert mij in ieder geval niet. Artyfarty, hoofdpersonen uit de kunstscene die verdrinken in zelfmedelijden, ellendige mensen. Tja, Noé ingrediënten dus. Erg herkenbaar, uniek zo je wilt. Menig film zal sentimenteel zijn en een goed einde hebben. Daar denk ik dan aan “navelstaren”: het Franse drama. Noé’s harde films gaan daar juist aan voorbij en zijn juist hard of in dit geval oversentimenteel. Doel jij SilverGun op het oversentimentele als je het hebt over zwakzinnige uitwerking van thema’s?

Nb. De lach vanwege de narcistisch lijkende verwijzing naar Gaspar Noé zal een ieder hebben gehad denk ik. IJdelheid, humor, narcisme?

Overigens sta ik open voor tips: films die het volgens de critici beter in beeld brengen hoe verloren mensen kunnen raken na de periode van vrijheid en onafhankelijkheid (plak er gemakshalve de periode 20-30 jaar op) naar de periode daarna van afhankelijkheid en verantwoordelijkheid.

Tip: scroll even door de comments van Irréversible (2002) voor achtergrond van de straight forward (clockwise) versie van die film. Zou zo’n versie hier ook werken? Ik denk dat ie het trucje niet herhaalt. Wellicht ontneemt het juist de film zijn meerwaarde: de ontrafeling van de liefdestranen.

De laatste lange film die ik nog moest zien van Gaspar Noe. Een regisseur die ik soms zou willen haten, maar zijn films zijn te sterk. Hiermee komt hij wel het dichtst in de buurt, want het is absoluut zijn minste film. Noe balanceert vaker tussen ergernis en bewondering bij mij, maar meestal slaat het uiteindelijk flink richting bewondering.

Deze film bevat behoorlijk wat cringe-momenten die verder gaan dan de worsteling met plot die soms bij Noe zit. De vermoeiende en bijna lachwekkende verwijzingen naar zichzelf, waaronder een appartement behangen met de posters van de lievelingsfilms van Noe. De stompzinnge transgenderscene, de vrij knullige manier waarop de tegenstelling tussen de Amerkaanse hoofdpersoon en de Fransen wordt neergezet en de gebrekkige dramatische ontwikkeling er is simpelweg minder om dat te compenseren dan in eerdere films. Love is ook aan de lange kant en had de strakkere opbouw van een film als Irreversible goed kunnen gebruiken. Acteurs zijn wisselend. Glusman is vrij overtuigend, Muyock kan ermee door en Kristin bakt er niet zoveel van.

Er is nog steeds veel dat goed gaat. Kleurgebruik en belichting zijn betoverend, misschien wel mooier dan ooit zelfs. Sommige dramatische scenes zijn erg fraai. Hoewel sommige erotische scenes wat statisch ogen voor Noe lukt het communiceren ermee vaak best goed en dat lijkt me nou net vrij lastig. De confrontatie met zijn kind op het einde was de perfecte conclusie helaas gaat de film daarna nog even door.

Meer ergernis en minder om het mee te compenseren en dan kom ik 3 sterren uit. Lager dan ooit.

Meest vervelende film van regisseur Gaspar Noe tot nu toe, met weliswaar veel expliciete seks maar zonder een boeiend verhaal en/ of interessante personages. De drie hoofdpersonen zijn fotogeniek, vooral de dames, maar ze moeten het duidelijk niet van hun akteertalent hebben. De belabberde dialogen helpen ook niet mee. Verder veel referenties naar het eerdere werk van Noe en haast lachwekkende autobiografische details. Tegen het einde van de film, wanneer we op de soundtrack het nummer Night van John Carpenter en zijn thema van Assault On Precinct 13 te horen krijgen, lijkt de boel even op te leven, maar dat gevoel wordt snel de nek omgedraaid door de oersaaie laatste paar scenes.

Love profiteert van een degelijke opmaak en uitstekend acteerwerk van Karl Glusman, maar vormt spijtig genoeg het zwakste werk waar regisseur Gaspar Noé mee op de proppen is gekomen. Er gaat nogal veel aandacht uit naar expliciete seks, hetgeen eigenlijk bijzonder weinig toevoegt aan het verhaal voor de mate waarmee het getoond wordt. Erg opwindend vond ik het allemaal ook niet, zeker de scene waar een stijve pik minutenlang wordt afgetrokken totdat ejaculatie volgt zijn nu niet de dingetjes waar ik enthousiast van wordt (subjectief uiteraard). Met het kleurgebruik is verder weinig mis en de chemie tussen castleden mag er best wezen, maar voor Noé zijn doen is Love bijzonder statisch en uitermate onopvallend. Porno met een filmisch randje, voor de liefhebber.