Love (2015)

Helaas komt Love niet in de buurt van het niveau van Noé's Enter the Void. MAar dat is dan ook een erg moeilijk om te toppen.

Ik ging misschien wel met iets te hoge verwachtingen de film is. Verwachtend om iets in de lijn van EtV of Irreversible te gaan zien. Wat ik te zien kreeg was iets heel anders. Heel goed maar zeker niet wat ik verwacht had. Verhalend is het een beetje hetzelfde wat Noé al eerder deed. Doormiddel van flashbacks en herinneringen geeft hij ons een kijkje in het leven van het main character. Een man waarbij je in het begin geen enkele sympathie voor kan opbrengen maar gaandeweg toch meer voor gaat voelen. Erg moeilijk om te doen natuurlijk, maar werkt hier toch erg goed. Het verhaal wat vooraf gaat aan de situatie waar Murphy zich nu in bevind blijft interessant om te volgen. Daarnaast zijn de vele expliciete seks scenes niet zo expliciet als wat ik verwachtte. Komt denk ik ook mede door de functie van die scenes binnen de film en het verhaal. De seks scenes dienen hier het verhaal en zijn helemaal niet bedoeld om te shockeren. Het voelt daardoor ook een stuk echter aan en had ook niet zo goed gewerkt was het wat genuanceerder in beeld gebracht. De payoff van het geheel was ook zeker bevredigend.

Acteerwerk is best goed. Zeker gezien dat dit voor de dames de eerste film was en ook Glusman nog niet heel veel ervaring heeft opgedaan. Komt daardoor heel erg echt over. Ook in de seks scenes doen ze het heel goed. Kan me voorstellen dat dit toch ook erg ongemakkelijk moet zijn geweest voor de acteurs.

Technisch is het allemaal perfect. Eigenlijk zoals we van Noé kunnen verwachten. Het camerawerk en de positionering is erg fijn alsmede de belichting. De editing is ontzettend sterk. Eigenlijk in alle facetten niets om aan op te merken.

Love is uiteindelijk een erg goede film waarmee Noé zeker niet zijn vorige project weet te overtreffen. Ik vraag me ook af of dat überhaupt mogelijk is. Love, hoe goed ook, mist gewoon de impact die EtV, Irreversible en zelfs Seul contre Tous wel hadden. Miste dat hier toch wel af en toe wel een beetje.

Buiten dat ik jaloers ben haha dat dienen mee 2 vrouwen mocht rollebollen vond ik der niet veel aan.

Trouwens wel weer lekker self conscious gebeuren.. Noe, Gaspar, Electra, Murphy, haha.

In Nymphomaniac wordt liefde omschreven als 'lust with jealousy added' en daar lijkt Gaspar Noé zich wel in te kunnen vinden. Afin, dat beeld had ik tenminste van de amour fou tussen Murphy en Electra, misschien ook omdat ik weinig emotionele binding voelde met het liefdeskoppel.

Die typische lijzige Noé-sfeer tekent dus weer present, en op audiovisueel vlak is het (uiteraard) weer genieten. Debie krijgt deze keer minder kans om uit te pakken, maar het oogt allemaal toch weer erg strak. Wel een trapje lager dan Enter The Void en Irréversible.

Ik heb dus zeker genoten, maar ik vind het ook wel de minste Noé tot dusver. De Franse provocateur wordt door non-believers wel eens infantiel genoemd, en voor het eerst kon ik me daar bij momenten ook wel een beetje in vinden.

Ergens tussen 3,5 en 4* na een eerste kijkbeurt.

Een typische Noé film, audiovisueel weer uitstekend, maar hadden de sexscènes voor mij niet zo expliciet in beeld gehoeven. Het begint interessant en net als bij Enter the Void had ik het na een tijdje wel gezien, het verhaal was wel duidelijk en was nog enkel aan het rekken.

Zoals Murphy ergens halverwege al kortsamengevat zei; .. m'n piemel is om te neuken. En ik heb alles verneukt..

Vreselijke nare en niet erotische film.

Als fan van Noé moest ook deze eraan geloven. Enkel Seul Contre Tous zal nog moeten volgen. Redelijk goede film van een door seks geobsedeerde regisseur, en dat valt er ook op aan te merken. Nouja, tegenwoordig is seks wel hot in films. Is niet de eerste keer dat ik het tegenkom, en zal zeker niet de laatste keer zijn. Het gebeurt zelfs regelmatig, hoewel zelden vertoont in deze vorm. Visueel geen slechte film, het deed me wat terug denken aan eerdere films van Noé (begin van ETV) deze stijl. En ik vind het een goede stijl, want je voelt je meer betrokken en Noé is een sfeermaker - dat die sfeer niet altijd even leuk is en soms bedwelmend is, is ook typisch eigen aan de lieve heer. Ook weer wat anders dan zijn andere films. Jammer dat de visuele superioriteit (het misselijk aanvoelende camerawerk en de stroboscoopeffecten van Enter The Void) hier een beetje minder aanwezig is, en misschien meer zijn plaats moet ruilen door het thema: seks. Ook wel weer licht style-over-substance film, of moet ik zeggen sex-over-substance film? Hoewel er zeker wel een verhaal aanwezig is, hetzij in een iets miniemere vorm maar wel mooi vormgegeven. Ik denk dat dit een cultfilmpje zal worden. Of is het al eigenlijk. Er hangt wel een soort van taboe over de film - dat voel ik toch bij mezelf alleen al. Audio was trouwens zeer goed, en droeg mee bij tot de sfeer. Acteerprestaties ook weer erg goed, met opnieuw een sterk ETV-gevoel. Dat betekent dus dat Noé ook wel typisch sfeer en eigenheid kan gooien bij de acteurs. Weet niet of dat aan de casting ligt, of effectief op de set wordt bijgedragen. Manier van filmen en vooral manier van praten deed me erg sterk daaraan denken.

Twijfel nog wat tussen een 7 of een 8. Vond het eigenlijk wel nog vermakelijk om er twee uur naar te kijken, ook los van de seks. Goede sfeer, ik vond het aangenaam. Ik neig naar een acht.

Wel grappig maar ook narcistisch en pretentieus dat Noé dat kindje naar zichzelf vernoemt Dan opnieuw een verwijzing naar 2001: a Space Odyssey net zoals in ETV. Duidelijk dat Kubrick zijn grote voorbeeld is, en veel inspiratie van daar haalde (wat ik ook al eerder leesde in artikels: het probleem van Noé: te veel Kubrick willen zijn) Wat mij ook trouwens opviel: hij sprak over mogelijk een regisseur willen zijn (hoofdpersonage). Zou deze film een soort van personificatie van de regisseur moeten zijn, of iets in de film dat wijst richting het karakter en het leven van Noé met zijn obsessie voor seks?

Dan viel me ook nog eens op dat die vrouw Electra noemde. Zou dat een verwijzing zijn naar het Elektracomplex, met dat als reden waarom de seksuele behoefte er is.

Moet er nog eens goed over nadenken. Puzzelstukjes vallen nog niet samen, maar ze zijn wel aanwezig. Noé probeert zeker en vast iets hiermee te zeggen.

Cinematografisch blijft Noé hangen in de sfeer van Enter the Void, maar dan wel een stuk minder uitgesproken. Tot in de perfectie verzorgd, maar af en toe lijkt het een B-versie van wat hij allemaal kan. Hier en daar mist dan ook als het ware 'een audiovisuele punch.' Bijzonder sfeervol is 'Love' wel nog steeds, hoewel die een stuk intiemer is dan in zijn vorige werken. Plotgewijs ook allemaal wel oké, en de film kijkt ook redelijk vlot weg. Dialogen waren wel niet al te best (niet dat Noé daarvoor nu bekend staat, maar het irriteerde me toch af en toe) Uiteindelijk was het wel een boeiende ervaring, maar ik heb het gevoel dat Noé wat te weinig hooi op zijn vork genomen heeft. Het smaakt dan ook naar meer. Enter the Void nog eens opzetten dan maar?

Redelijke film over een man die al een lange tijd niets meer heeft gehoord van zijn ex-vriendin. De film is wellicht geslaagd in zijn opzet waarin de seks is verweven in de film. Maar de bijna pornografisch gefilmde scenes voegen uiteindelijk weinig toe en de personages zelf zijn ook niet bepaald boeiend of origineel. Toch wel 3.0 sterren vanwege het visuele aspect van de film en toch ook wel het lef (grensoverschrijdend) waarmee deze film gemaakt is.

Tsja.

Noe en ik gaat nooit iets worden, dat was allang al wel duidelijk. Toch ligt deze film me beduidend beter dan zijn eerdere, ondanks dat ook hier een serie dingen in zitten die me als nagels op een schoolbord zijn. Dat de film wellicht wat autobiografisch is, allez - maar om nou het kind naar jezelf te noemen? Narcisme is de man niet vreemd, maar dit ligt er dan wel weer heel dik bovenop. Net als de op mij als nogal misplaatst overkomende cameo - en misplaatst wat mij vooral omdat je meteen aanvoelt dat hij het zelf is. Beetje triestig toch wel, net als de flauwe verwijzingen naar zijn eigen werk.

Maar daar tegenover staat dan ook weer dat dit geheel wel beter op me overkomt dan z'n vorige films. Volwassener, en dat is wellicht een wat vreemde constatering in een film die verder toch vooral nogal puberaal overkomt, hoe herkenbaar het geheel wellicht ook is. En echt pijn aan m'n ogen doet het niet, hoewel het wel een erg terechte vraag is hoeveel er van de ruim twee uur film overblijft als het niet-functionele naakt er uit geknipt zou zijn. Vernieuwend, grensoverschrijdend of dapper kan ik het dan weer absoluut niet vinden, onverbloemde 'echte' sex in een min of meer pseudo-mainstream film wordt tenslotte al heel lang tot de uiterste grens verkend. En ook best vaak in films waarin dat beter lukt.

Dat de acteurs amateurs zijn is nogal pijnlijk merkbaar - tenminste, het acteren in conventionele zin gaat nogal erg houterig, het fysieke acteren gaat ze wel een heel eind beter af. Noe heeft in ieder geval de dames wel zorgvuldig uitgezocht, dat moet gezegd.

Mooie film met warm kleurgebruik en mooie shots. Het verhaal was ook interessant maar tegen het einde aan werd het mij iets te langdradig. Muziek was vaak goed maar minder dan in zijn vorige films. Wat ik me nog afvraag: Op het einde is hij toch niet samen met Electra, dat ze samen in bad zitten is toch een terugblik of een droom?

'Love' is een pareltje van een film over 'de liefde', met aanhalingstekens. Noé geeft dit tragische verhaal van de driehoeksverhouding en de vergane liefde tussen Murphy en Elektra treffend vorm in prachtige beelden en daaraan complementaire muziek.
Deze aanhalingstekens werkt Noé uit met de plastische sekscènes waardoor deze film in de publiciteit kwam. Deze afbeeldingen van handelingen die onze maatschappijen bevolken, blijken klaarblijkelijk op vandaag nog voor de nodige opschudding te zorgen. De scores op sites als IMDB (6) en Rotten Tomatoes (42%) bevestigen voor mij dat veel mensen niet door deze wikkel heen kunnen prikken door te kijken naar waarom deze scènes juist zó worden getoond.
Want het maken van kinderen, of het oefenen, en het kijken van porno is gemeengoed in ieders vrije tijd, maar dit maakt van onze lust geen dankbaar gespreksonderwerp. Noé doorbreekt dit ongemak door ons met 'Love' te confronteren met onze eigen dubbele maten. En ja dat is, zoals vaker bij Noé, ongemakkelijk.
Want is dit een ordinaire pornofilm? Nee. De seks ondersteunt wat Noé wil overdragen met deze film door het suikerzoete laagje van 'liefde' af te krabben, omdat hij nieuwsgierig is naar wat daaronder zit. Want wat betekent dat alledaagse woord eigenlijk voor het leven van alledag? Hoe geven mensen invulling aan liefde?
Het verhaal over een geëscaleerde driehoeksverhouding is niet origineel, dat klopt, maar de vorm waarin het in Love wordt verteld wel. De overheersende flashbacks maken de verzwegen hedendaagse situatie van Murphy's relatie, en het leven van Elektra, des te schrijnender, omdat de kijker blijft gissen. En al helemaal omdat de herinneringen vaak uitingen zijn van oppervlakkige botvieringen van lust.
Sommige sekscènes zijn oprecht mooi en liefdevol, andere rechttoe rechtaan vunzig en bedoeld om afstand creëren tussen het publiek en de film. Want hoe dicht de hoofdpersonages zich ook bij elkaar bevinden, hoe dicht zijn ze daadwerkelijk bij elkaar, of hoe dicht zijn zij bij zichzelf?
Love is een liefdevolle film over het begrip 'liefde' die daar gaat waar de gebruikelijke romcom's eindigen.

'Do you know what my biggest dream in life is? My biggest dream is to make a movie that truly depicts sentimental sexuality'

Deze quote is afkomstig van de niet toevallig Murphy geheten hoofdpersoon. Evenmin rolt de quote lukraak over zijn lippen. Want wat hij zichzelf vervolgens hardop afvraagt - 'Why haven't we seen this in cinema?' - is precies het gat dat Love vult.

Verschijnt een film met veel expliciete seks, dan voel je je haast automatisch in de verdediging geduwd. Want expliciete seks = porno = vies en plat. We zagen het niet zo lang geleden bij Lars Von Triers Nymphomaniac gebeuren en hetzelfde gebeurde bij dit van tevoren al beruchte werk van Gaspar Noé; twee regisseurs die de confrontatie niet schuwen.

Toch zijn beide films bijna elkaars tegenpolen. Waar in Nymphomaniac het onderwerp seksverslaving zo ongeveer doodgeanalyseerd wordt met de meest vermoeiende anekdotes, gooit Love het over de boeg van passie. Niet een film over passie, maar een film die zelf passie is.

Nee, als je Love al wilt vergelijken met andere films, kom je in andere, niet-expliciete hoeken uit. Zo doet het rustgevende, bijna poëtisch doorwerkende ritmische gefluister me aan de Terrence Malick van de laatste jaren denken. Maar bovenal doet Love met passie wat Linklaters Before-trilogie met het onderwerp liefde doet: de kijker het op alle mogelijke manieren laten ervaren.

Enerzijds doen zowel Linklater als Noé dat door zo ongeveer alle facetten ervan te belichten - verlangen, verliefdheid, lust, jaloezie, onbevangenheid, spijt, valse beloftes, emotionele soft talk, bedrog, verbaal geweld, onzekerheid en nog veel meer wat bij het emotionele spel komt kijken.

Anderzijds gebruiken beiden de vorm van het medium zelf om de gevoelens over te brengen. Zo werken in Love de gebeurtenissen op het scherm op prachtige wijze en enorm goed gesynchroniseerd samen met de muziek. Leren Murphy en Electra elkaar kennen, dan wiegt zachtzoete klassieke muziek in je oren. Hebben ze knallende ruzie, dan dreunt agressieve elektronische muziek door de speakers. Net als dat de kleur van de passie - rood - constant een hoofdrol speelt om de sfeer nóg broeieriger te maken.

Niet dat dat per se nodig was, want de vonken vliegen ervan af. Zelden tot nooit zie je acteurs die daadwerkelijk kunnen acteren zichzelf letterlijk zo bloot geven als Muyock, Glusman en de op een geheel eigen manier prachtige Kristin. Niet zozeer op een ranzige Nymphomaniac-manier, maar heel zwoel en verleidelijk. Met name dé scène waar ze alle drie in spelen, is van een bizarre schoonheid.

Is dat allemaal nodig, al dat naakt, is een vraag die je dan altijd schijnt te moeten stellen. Het antwoord is een volmondig 'ja', het is nota bene het onderwerp van de film. Wat niet wegneemt dat Love zeker een film is waar je voor open moet staan en ook een die ik niet snel in gezelschap zou opzetten. Maar een echte film is het zeker. En geen goedkope, maar een vreselijk mooie en unieke.

Lange tijd erg fraai. Mooi geschoten met een aantal scènes en beelden die ertussenuit springen. Dat etentje waar de camera langzaam wegtrekt met die prachtige beschilderingen op de achtergrond, die discoscène waar die belichting echt geweldig is, dat triootje van bovenaf met Maggot Brain op de achtergrond, of heel veel kleine momentjes (in dat museum waar nogal een vreemd standpunt is en de achtergrond wat wazig). Sowieso is de muziek de hele film door goed en is het sfeertje echt heerlijk stads. Mooiste shot blijft dat tracking shot na het verhoor op het politiebureau waar twee mensen gewoon in de ochtend door een nog lege stad lopen waar hier en daar wat licht brandt in een winkel of etalage waar men de dag aan het opstarten is.

Grappig ook dat men steeds vergelijkingen trekt met Enter the Void, ik vond dit inhoudelijk en stilistisch veel meer lijken op Irreversible. De neonverlichting is weg, het groen-rode kleurenfilter is terug en het is allemaal veel rustiger. Maar ook qua inhoud en tederheid lijkt het veel meer daarop. Wel is het hypnotiserend, maar dat had ik dan bij Enter the Void totaal niet (en anderen allicht wel). De seks en naakt verder zijn functioneel en nu eens teder, dan weer afstandelijk, naargelang de situatie dat is. Goed gedaan dus. Erotisch wordt het ook nergens, al ligt dat mede aan de halve Chewbacca's die de beide vrouwen tussen hun benen hebben.

Maar 130 minuten zijn er zeker 40 te veel. Na een goede anderhalf uur is het allemaal wel verteld en hetgeen dan komt is niet slecht, maar brengt ook niets nieuws en gaat zelfs vervelen.Dat ligt ook deels aan het matige acteerwerk waardoor je nooit wordt meegetrokken in de leefwereld van Glusman en zijn vriendin. Daarnaast vond ik juist het heden er net iets te veel bijhangen. 3,5*.

Bedoel je niet Maggot Brain van Funkadelic?

Oeh, die is zo fijn. En stiekem coverde The Devil's Blood hem live nóg beter.

De eerste scene laat meteen zien waar je in beland bent. Sympathiek van Noe, de mensen die per ongeluk dachten een soort romkom te gaan zien kunnen hier nog afhaken.

Persoonlijk heb ik eigenlijk niet vaak een film gezien waarin de seks zo mooi is verfilmd, niet ál te porno, maar ook zeker niet te ingehouden, en ook niet vies (zoals die gore seks in Nymphomaniac van Von Trier). Best een prestatie, want zoiets is niet makkelijk. Maar goed, je moet er wel tegen kunnen, mensen die geen zin hebben in piemels en expliciet gedoe kunnen dit maar beter niet opzetten, dit is niet zomaar ‘een film met veel seks’, maar een film waarin de seks toch wel de hoofdrol heeft (en de show steelt).

Als geheel is het nogal style over substance. Het levert vaak wel mooie scenes op (toffe soundtrack ook meestal), maar het miste net wat inhoud om me echt heel onder de indruk te laten zijn van de film als geheel. Daarvoor is alles ook net iets te ‘Noé-light’. Gaat daardoor ook wat te lang duren. Zeker pakweg de laatste 20 minuten is alles wel gezegd, en dan ga je toch wel ernstig op de klok kijken.

3,5*

Expliciete seks is niet iets dat je vaak ziet in films, hoewel Noé wel het type is die dat zo in beeld zou brengen. Ook al komt seks veelvuldig en op allerlei manieren in de film voor, het is nergens pornografisch te noemen. Sterker nog, het eerste dat opvalt is de bijna kunstzinnige cinematografie en muziekkeuze die veel scènes naar een hoger niveau tillen.

Ondanks dat de cast niet extreem goed acteert (ik vond het allemaal wat houterig en vlak) vond ik de liefdesgeschiedenis zeker niet saai om te zien. Alleen wel jammer dat de film te lang duurt om de volle twee uur te blijven boeien. Vooral het laatste half uur was het vooral veel herhaling en gemijmer en toen was de spanningsboog (en mijn aandacht) al vrijwel verdwenen.

Love is toch een stapje terug voor Noé. Audiovisueel is hij nog altijd sterk, maar een goed verhaal ontbreekt. Nou is dat niet altijd belangrijk, maar Love wordt wat repetitief en op driekwart van de film was me niet duidelijk wat Noé nog wilde zeggen wat hij nog niet na anderhalf uur had gezegd.

Acteurs had ik eigenlijk niet eens zo veel op aan te merken maar de dialogen zijn hier en daar wel erg corny ("What is the meaning of life?")

Gelukkig maken de beelden wel een hoop goed, zeker in combinatie met de soundtrack (erg tof, o.a. Frusciante, Death in Vegas, alleen wat te veel Satie naar mijn smaak, hoe mooi ik de Gnossienes ook vind). Al met al redelijk, maar ik had toch op iets meer vuurwerk gehoopt, de dunne verhaallijn wordt niet genoeg gecompenseerd.

Love van Gaspar Noe moet toch wel echt de meest teleurstellende film zijn die ik dit jaar heb gezien. Die woede die zo extreem in zijn vroegere werk werd geuit lijkt hier gewoon volledig verdwenen en een bepaalde zelfingenomenheid lijkt er voor in de plaats gekomen te zijn. Noe heeft hier gewoon een pretentieuze flut film gemaakt die geen greintje subtiliteit beheerst.

De film is uiteindelijk vooral een lange sleur vol met zoetsappig, filosofisch gezanik over liefde. De hoofdpersoon, die volgens mij Noe in zijn jonge jaren moet voorstellen (heel de film voelt trouwens ook autobiografisch aan), is een jankerd die op geen enkel moment sympathiek uit de hoek weet te komen. Een jonge vent die alleen maar dingen verpest en onaardig kan doen waardoor er ook totaal geen chemie of voeling is voor zijn relatie met zijn vriendin(nen). Om dit gevoel nog wat te benadrukken is er ook een Terrence Malick-a-like voice-over alleen dan met denigrerende opmerkingen zoals "i'm a dick. A dick has only one purpose and that is to fuck. Yeah, that's what I'm good at, fucking things up."

Maar uiteindelijk is iedereen vreselijk aan het acteren. Het zijn amateurs dat weet ik, fotogeniek misschien maar het acteerwerk is gewoon erg slecht. Nergens wordt geprobeerd om ze ook maar enigszins sympathiek of menselijk over te laten komen, laat staan om ze interessant te maken. Aan hun manier van spreken te horen zijn het ook allemaal Fransen, met uitzondering van de hoofdacteur, dus de grootste hamvraag is uiteindelijk: waarom had Noe dit liefdesdrama niet gewoon in het Frans kunnen maken? Is het voor financiering of is hij zo ambitieus? Het dieptepunt komt dan ook wanneer Gaspar Noe zelf in een cameo voorkomt met een toupetje op, het equivalent van masturbatie.

Bovendien is Love Noe's meest zelfbevlekte film die hij tot nu toe heeft gemaakt. Het kindje van de hoofdpersoon heet Gaspar, een meisje heet Noe. Er liggen XTC-pillen in een VHS-hoes verstopt, rara welke film? Seul Contre Tous! Op het nachtkastje ligt een maquette van het Love-hotel uit Enter the Void. Een oude ex-vriendin uit het verleden heet Lucile, nou is Gaspar Noe getrouwd met filmmaakster Lucille Hadzihalilovic. Het is allemaal wel erg obvious. Tenslotte is er ook nog een bizarre keuze gemaakt om, vergelijkbaar met de stijl van Enter the Void, 'knipperende ogen' te gebruiken in het perspectief camerawerk. Bij Enter the Void is dit een logische keuze omdat we een groot gedeelte van de film kijken vanuit de blik van het hoofdpersonage. Bij deze film is het bizar. Is het metaforisch bedoeld dat wij als kijker een toeschouwer zijn binnen een privé-leven? Al zou dit een motivatie zijn, is het te infantiel en flauw voor woorden.

Maar even voor de duidelijkheid: de film heeft wel zekers potentie; het mooie statische camerawerk waarbij de kleur rood prominent aanwezig is en voor sfeer zorgt, de openlijke manier waarmee de seks is behandeld (dit is verre van pornografie) en tenslotte nog de ontzettend lieve chemie tussen vader en zoon in deze film. Ergens zie ik hier gewoon een filmmaker die de weg kwijt is. Noe is zijn woede kwijt, ik hoop dat het bij zijn volgende film weer wat meer opborrelt en subtiel naar buiten losbarst.

Vond deze toch pak minder dan Enter the Void (2009), Irréversible (2002) en Seul contre Tous (1998)

Bij deze dus wel wat teleurgesteld, slecht was ie niet, maar beetje langdradig en te veel gezwets, visuals zaten dan weer wel goed. 6/10

Wat is dit voor rare observatie, volgens mij is Noé nooit woedend geweest.. Ik moet wel toegeven dat hij hier een paar stommiteitjes begaat (o.a. inderdaad de cameo van hemzelf) maar met dank aan de overwegend uiterst negatieve recensies zoals die van jou ben ik gewoon weer positief verrast door Love. Dit is gewoon weer een sterke film die mij geenszins teleurgesteld heeft.

Tja... wat kan ik zeggen? Ieder zijn eigen mening daarover ten eerste. Ik ben wel degelijk van mening dat Noe zijn woede kwijt is, vooral als je kijkt naar films zoals Seul Contre Tous en Irreversible. Dat zijn horrorfilms over de maatschappij met een nihilistische visie daarop. Dat is bij deze film nergens te bekennen. Ik vind dit gewoon een zelfingenomen filmpje met zeer onsympathieke karakters, een gebrek aan dynamiek waardoor je het verhaal en de chemie niet in wordt gezogen (zie een film zoals La Vie d'Adele die daar naar mijn mening wel ijzersterk in slaagt) en bovendien vond ik de zelfbevlekking wel erg flauw en infantiel (het voelt bij momenten aan als een autobiografie over een of andere onsympathieke lul). Nee, ik vond dit een pretentieuze flut film zonder enige vorm van subtiliteit.

Het is hoe dan ook een film die je niet met een andere film kan vergelijken!

Niet zo moeilijk te begrijpen wat meneer l3gioen bedoelt lijkt me. Vind dit een sterke film, maar inderdaad, het aggressieve en villeine uit zijn eerdere films is hier helaas een stuk minder aanwezig.

Is gewoon een techniek die Noé wel vaker gebruikt (ook in zijn shorts bijvoorbeeld) die niet per se bedoelt is om 'knipperende ogen' uit te beelden. Zal er niet teveel achter zoeken. Vond het hier ook best goed werken.

Oh jawel hoor. In mijn opinie tenminste. Zowel Seul Contre Tous als Irreversible beschouw ik als horrorfilms over de gruwelen van de realiteit. Verontrustend cq choquerend. Nihilistisch vanwege de mentaliteit van de personages. Vooral in Seul Contre Tous zit een bepaalde woede die perfect geuit wordt door het hoofdkarakter, The Butcher. En dat is een bepaalde visie op de maatschappij, op de mensheid. En daar zit zeker woede in.

Wat je zegt over Love is zeker waar. Dit is een liefdesdrama. Ik zeg toch ook nergens dat het feit dat "Noe zijn woede kwijt is" de enige reden is waarom ik dit een vreselijke film vind? Het is vooral een constatering.

De hele film is te flauw voor woorden, ik noemde die zelfbevlekking al ten eerste maar ook het feit dat er totaal geen aanwezigheid is van dynamiek en of chemie tussen de personages. Het hoofdpersonage is een onsympathieke jankerd. Niet dat sympathieke personages een vereiste zijn (dat waren The Butcher en Cassel ook niet in Noe's eerdere films) maar je mag op z'n minst wel een bepaalde voeling voor ze hebben waardoor je in een dubbelstrijd komt of je wel kunt meegaan in hun acties (zie De Niro's personage in Once Upon a Time in America en/of Walter White in Breaking Bad). Hier wordt gewoon afgunst voor het karakter gecreëerd (een jonge filmstudent wiens pseudo interessantdoenerij over het leven, cinema en/of kunst whatsoever overkomt als pretentieus gepuber). Al zou het deels wel autobiografisch zijn (zijn favoriete film is 2001 en volgens mij draagt het personage zelfs kleding die ik Noe ooit in interviews heb zien dragen). Maar een beetje subtiliteit mag een vereiste zijn. Ik kan nog beginnen over het acteerwerk van de spelers maar mijn grootste punt heb ik hiermee wel duidelijk gemaakt hoop ik.

Als je trouwens echt eens een film wilt zien die naar mijn mening slaagt waar Noe keihard in faalt moet je eens La Vie d'Adele cq Blue is the Warmest Color van Abdellatif Kechiche zien, ironisch genoeg een inspiratie voor Noe geweest om een film te maken over de openheid van seks in het dagelijkse leven.

Love is anders ook een behoorlijk nihilistische film. De film gaat eigenlijk alleen maar over seks met een egoistische hoofdpersoon. Het nihilisme zit mij in de structuur van de film, de aankleding en muziek. Al zou je het nihilisme ook wel minimalisme kunnen noemen. Maar een behoorlijk hedonistische film.

Stilistisch stijgt Noe hier op momenten tot grote hoogten. Met name in het kleurgebruik maakt de Franse cineast sterke keuzes; het samenspel van rood en groen is sfeerbepalend. Haast automatisch wordt de cinematografie eigenzinnig en memorabel, maar ook het camerawerk speelt hierin een doorslaggevende rol.

Minder enthousiast was ik over de inhoud. Duidelijk is dat Noe een film wilde maken die onverbloemde emotionele seks zou tonen. De (voor een niet-pornofilm) vrij verregaande beelden zijn in dat verband zeker functioneel, maar door de overdaad verliezen de scènes in kwestie na een uurtje hun zeggingskracht (op het vrij sterke slotstuk na). Op teveel momenten voelt Love daarbij aan als een hedonistisch manifest, met gebrek aan een echte poging meer te doen met het scenario.

Wat niet meewerkt, is het feit dat Noe zijn vrouwelijke hoofdrolspeelsters oppikte bij een feestje, wat ook wel te zien is aan hun beperkte acteerkwaliteiten. Verder is de man wel heel narcistisch, getuige de manier waarop zijn achter (en ik dacht ook voor)naam terugkomt in het script. Subtieler en aangenamer waren dan de verwijzingen naar grote titels uit de filmgeschiedenis (2001, de posters aan de muur).

Love intrigeert door de eigenzinnige regie en de gedurfde stijl, maar tegelijk is de film me te pretentieus en te lang. Het beperkte scenario en het matige acteerwerk wegen op tegen filmtechnische hoogstandjes.

3*

Mwah.

Op zich wel leuk om een heel andere blik op (een aspect van) liefde geworpen te krijgen. Maar over de ganse lijn is het mij toch iets te zeurderig om de dikke 2 uur te blijven boeien. Beide hoofdpersonages spreken mij niet aan, ook al is hun gedrag soms zo uitgesproken dat het in feite alleen maar had kunnen boeien.

Dat ligt volgens mij ook grotendeels aan de cast, die er m.i. weinig tot niks van bakt. Geen idee ook hoe moeilijk het is om talentvolle mensen met acteerambities zo ver te krijgen dergelijke expliciete scènes te filmen. Het zal er misschien iets mee te maken hebben gehad.

Niet dat die scènes voor mij zo schokkend zijn. 't Is natuurlijk weinig verhullend, maar ik ben wel voor de aanpak om seks te tonen zoals het zou kunnen zijn. Na een tijdje weet Gaspar Noé het voor mij wel niet boeiend te houden. De film verzandt in een soort sleur, een opeenstapeling van dom gedrag dat slecht geacteerd wordt, en wat dan weer afgewisseld wordt door een seksscène. Qua kleurengebruik evenwel mooi gebracht, maar in zijn geheel niet goed genoeg om gans de speelduur te blijven boeien.

2,5