Love (2015)

Noé heeft er een handje van weg om meteen met de deur in huis te vallen. En hoe, de eerste scène was eventjes wennen, maar past geheel binnen de filosofie van de film. Pornografisch is de film allerminst, al moeten we toegeven dat er wel wat meer in komt dan een keer wat bloot. Veel bloot, heel veel bloot zelfs en bij momenten vrij expliciet. Toch heb ik de indruk dat het geen platvloerse doelloze seks is die Noé aan de kijker voorschotelt. Pornografie is toch nog wel wat anders waarbij louter opwinding centraal staat. Maar we zijn het niet gewoon om penissen te zien, laat staan als ze ejaculeren.

Neem nu die eerste scène. Op zich een geweldig mooie scène tussen 2 geliefden. Niet "ranzig", wel mooi en intens, zoals liefdevolle seksualiteit hoort te zijn. En deze seksualiteit evolueert doorheen de film naar meer losbandige gedwongen seks waarbij beide geliefden elkaar verliezen. Dat triootje volgde vrij snel, werd visueel en symbolisch erg knap in beeld gebracht, maar chronologisch gezien vond dat net voor de relatiebreuk plaats.

De film vertelt het verhaal van de wanhopige Murphy die terugdenkt aan zijn zorgeloze leven zonder verantwoordelijkheden. Hij zit nu gevangen in het web van het gezin dat hij heeft gesticht met een vrouw die hij niet liefheeft. Totdat hij op het einde beseft dat dat het enige is dat hem nog rest. Fraai eindshot overigens met zijn zoon en (nieuwe) vriendin in bad.

Noé is trouwens niet vies van wat ijdelheid. Wel grappig dat zijn voor- en familienaam voorkomen in de film. En van Noé weten we dat hij erg veel aandacht besteed aan zijn cinematografie, montage en zijn kleuren (hier rood en groen). Fijn!

10 Erotic Arthouse Films Exploring the Complexity of Love and Desire | Scene360

Met afstand de minste Noé dit.

De film is zo volgepropt met de meest oppervlakkige verwijzingen naar Noé en zijn eerdere werk, dat het ronduit irritant wordt. Zo is de hoofdpersoon aspirerend filmmaker en heeft 2001 als favoriete film, zijn kamer hangt vol met posters van de films die Noé adoreert. Zijn drugs bewaart hij in een VHS-doos van Seul Contre Tous. De maquette van het Love-hotel uit Enter the Void moet een paar keer prominent in beeld komen. De ex van zijn vriendin heet Noé. Toen tijdens de discussie over de naam van het ongeboren kind Gaspar werd geopperd door Murphy, schoot ik echt even in de lach. De film verdwijnt nog net niet in z’n eigen kontgat.

Dat de sex expliciet is is verder prima, maar regelmatig duurt het maar en duurt het maar zonder enig narratief of thematisch doel. Plotelementen blijven maar herhaald worden in dienst van het incoherente thema over liefde met en zonder seks, waarbij de vlakke personages vaak maar gewoon letterlijk vertellen wat Noé wil overdragen. De conversaties tussen het stel richting het einde van de film werken totaal niet door het zwakke spel en de scène met de baby in de badkuip is qua acteerwerk wel het absolute dieptepunt.

Gelukkig is Debie een grootmeester die met enkele prachtshots en individuele scènes tenminste nog wat genietbaars weet te presenteren. En ook het geinige bijrolletje van Noé met z’n grijze pruik was wel leuk.

Het is dat ik Climax inmiddels al heb gezien en dat dat weer een prima film is, maar anders had ik het vertrouwen in Noé toch echt wat verloren na Love. Void was al een flink minder sterke film dan Seul Contre Tous en Irreversible, met z’n veel te lang uitgesponnen flinterdunne plotje maar waar het audiovisuele tot bepaalde hoogte dan nog wat houvast gaf. Maar Love zit daar nog een aardig eind onder en legt vrij pijnlijk en veel meer dan eerder de zwaktes van Noé als filmmaker bloot, met z’n zwakzinnige thematische uitwerking.

1,5*

De aanloop. De films van Noé staan jaren op mijn lijst maar kijk ik gedoseerd niet allemaal op een rij. Bang dat de overload me afstompt wellicht.

Waarom de film me beviel?
Vanwege de vier elementen:
1 liefde (sex en gevoel)
2 volwassen worden
3 kleur en sfeer (no comment)
4 soundtrack (no comment)

1 liefde: de kater na het feest
De sex is expliciet in beeld, maar essentieel voor de hoofdpersonen en het verhaal. Pijnlijk, vernederend, ergerlijk. Je kan het ook in het voordeel van de film uitleggen. En dat doe ik dan ook maar. Noé slaagt erin de kater na het feestje der liefde op pijnlijke en intense wijze te beschrijven. Minder shocking dan bv. Irreversible maar wel herkenbaar voor de feestende mens die plots achter een kinderwagen loopt. Uiteraard wordt dit gegevens in deze film erg hard en meedogenloos uitgelegd. De hoofdpersonen zullen volgens velen geen ruggengraad hebben, junks zijn, verwend en naïef zijn.

2 volwassen worden
Het doet me iets denken aan “Kids” maar dan tien jaar later. Nog steeds aan de dope, maar hoe nu verder? Ook hier geen happy end maar een bad vol tranen

Navelstaren- een interpretatie
Genoeg is gezegd over “navelstaren”. Een weinig toepasselijke term als je het mij vraagt. Maar goed, het gaat blijkbaar om iets typisch Frans. Het irriteert mij in ieder geval niet. Artyfarty, hoofdpersonen uit de kunstscene die verdrinken in zelfmedelijden, ellendige mensen. Tja, Noé ingrediënten dus. Erg herkenbaar, uniek zo je wilt. Menig film zal sentimenteel zijn en een goed einde hebben. Daar denk ik dan aan “navelstaren”: het Franse drama. Noé’s harde films gaan daar juist aan voorbij en zijn juist hard of in dit geval oversentimenteel. Doel jij SilverGun op het oversentimentele als je het hebt over zwakzinnige uitwerking van thema’s?

Nb. De lach vanwege de narcistisch lijkende verwijzing naar Gaspar Noé zal een ieder hebben gehad denk ik. IJdelheid, humor, narcisme?

Overigens sta ik open voor tips: films die het volgens de critici beter in beeld brengen hoe verloren mensen kunnen raken na de periode van vrijheid en onafhankelijkheid (plak er gemakshalve de periode 20-30 jaar op) naar de periode daarna van afhankelijkheid en verantwoordelijkheid.

Tip: scroll even door de comments van Irréversible (2002) voor achtergrond van de straight forward (clockwise) versie van die film. Zou zo’n versie hier ook werken? Ik denk dat ie het trucje niet herhaalt. Wellicht ontneemt het juist de film zijn meerwaarde: de ontrafeling van de liefdestranen.

Voor de derde keer gezien en ik blijf dit toch wel een ondergewaardeerde Noé vinden. Er valt genoeg op aan te merken. Maar hij blijft toch krachtig op zijn eigen manier waardoor ik hem niet veel minder deprimerender of schokkender vind dan de andere Noé’s maar uiteraard wel subtieler.

Zoals Irreversible een harde realiteit die je kan overkomen, maar imo komt het scenario in ‘Love’ bij meer mensen voor wat zorgt voor iets herkenbaars. Natuurlijk maakt de hoofdpersoon niet de slimste keuzes waar je als kijker achter staat, maar wel is het principe hiervan erg sterk genomen. Fouten keuzes maken, bewust of onbewust om hierdoor vervolgens je geliefde kwijt te raken. Iemand waarmee je een intense klik hebt die je niet gauw meer tegenkomt. Wat overblijft is veel overdenken, schuldgevoel, aan de mooie herinneren blijven denken en zoekend naar contact met haar maar tevergeefs.

Wat een openingsscène...

Geen idee waar deze film over ging, stond in het plus pakket, maar de te lange openingsscène wat eerder porno bleek te zijn dan erotiek maakte het vertrouwen al waar dat het niet echt een doorsnee dramafilm zou worden met hier en daar een erotisch tintje.

Dit was ook zo. ( en het dus niet voor mij)

Vond ook de gedachten die hardop verteld werden door de hoofdpersoon al vrij snel behoorlijk irritant.

Te lang, te saai, en de uitgebreide sex scenes konden dat echt niet opkrikken.

De laatste lange film die ik nog moest zien van Gaspar Noe. Een regisseur die ik soms zou willen haten, maar zijn films zijn te sterk. Hiermee komt hij wel het dichtst in de buurt, want het is absoluut zijn minste film. Noe balanceert vaker tussen ergernis en bewondering bij mij, maar meestal slaat het uiteindelijk flink richting bewondering.

Deze film bevat behoorlijk wat cringe-momenten die verder gaan dan de worsteling met plot die soms bij Noe zit. De vermoeiende en bijna lachwekkende verwijzingen naar zichzelf, waaronder een appartement behangen met de posters van de lievelingsfilms van Noe. De stompzinnge transgenderscene, de vrij knullige manier waarop de tegenstelling tussen de Amerkaanse hoofdpersoon en de Fransen wordt neergezet en de gebrekkige dramatische ontwikkeling er is simpelweg minder om dat te compenseren dan in eerdere films. Love is ook aan de lange kant en had de strakkere opbouw van een film als Irreversible goed kunnen gebruiken. Acteurs zijn wisselend. Glusman is vrij overtuigend, Muyock kan ermee door en Kristin bakt er niet zoveel van.

Er is nog steeds veel dat goed gaat. Kleurgebruik en belichting zijn betoverend, misschien wel mooier dan ooit zelfs. Sommige dramatische scenes zijn erg fraai. Hoewel sommige erotische scenes wat statisch ogen voor Noe lukt het communiceren ermee vaak best goed en dat lijkt me nou net vrij lastig. De confrontatie met zijn kind op het einde was de perfecte conclusie helaas gaat de film daarna nog even door.

Meer ergernis en minder om het mee te compenseren en dan kom ik 3 sterren uit. Lager dan ooit.

Meest vervelende film van regisseur Gaspar Noe tot nu toe, met weliswaar veel expliciete seks maar zonder een boeiend verhaal en/ of interessante personages. De drie hoofdpersonen zijn fotogeniek, vooral de dames, maar ze moeten het duidelijk niet van hun akteertalent hebben. De belabberde dialogen helpen ook niet mee. Verder veel referenties naar het eerdere werk van Noe en haast lachwekkende autobiografische details. Tegen het einde van de film, wanneer we op de soundtrack het nummer Night van John Carpenter en zijn thema van Assault On Precinct 13 te horen krijgen, lijkt de boel even op te leven, maar dat gevoel wordt snel de nek omgedraaid door de oersaaie laatste paar scenes.

Love profiteert van een degelijke opmaak en uitstekend acteerwerk van Karl Glusman, maar vormt spijtig genoeg het zwakste werk waar regisseur Gaspar Noé mee op de proppen is gekomen. Er gaat nogal veel aandacht uit naar expliciete seks, hetgeen eigenlijk bijzonder weinig toevoegt aan het verhaal voor de mate waarmee het getoond wordt. Erg opwindend vond ik het allemaal ook niet, zeker de scene waar een stijve pik minutenlang wordt afgetrokken totdat ejaculatie volgt zijn nu niet de dingetjes waar ik enthousiast van wordt (subjectief uiteraard). Met het kleurgebruik is verder weinig mis en de chemie tussen castleden mag er best wezen, maar voor Noé zijn doen is Love bijzonder statisch en uitermate onopvallend. Porno met een filmisch randje, voor de liefhebber.

Wat voor een domme film! Murphy krijgt een telefoon van de mama van Electra. En dan??? Zien we alleen maar het verleden! DOM! DOM! DOM!