Straight outta Compton (2015)

Straight Outta Compton

Ik denk als je toch wel een goed aantal keer naar N.W.A hebt geluisterd, redelijk fan bent van hun muziek en benieuwd bent naar hun opkomst dan is Straight Outta Compton echt een film die je niet moet missen. De film bevat toch aardig wat aandacht puntjes van de N.W.A tijd zoals: het overlijden van Eazy-E aan HIV. N.W.A was niet in mijn tijd, dit was ver voor mij! Maar ik ben wel een soort van 'opgegroeid' met N.W.A. Dit wil niet zeggen dat ik vroeger een gangstertje was op mijn school nee, de GTA San Andreas tijd. Hierdoor luisterde ik veel naar N.W.A!

Het verhaal in Straight Outta Compton is, zoals ik al zei wel gedetailleerd. Ook kun je de bekendheid zien van grote rappers zoals Dr. Dre die mensen weer geïnspireerd hebben om ook te gaan zingen. Zoals Antonev al als voorbeeld noemt: Eminem en Tupac. Wat ik dan wel weer weet was dat dit voornamelijk Dr. Dre is geweest. De drie waren nogal close met elkaar, dan bedoel ik niet met de liefde maar met de zang. Zo heeft Eminem ook zijn single Like Toy Soldiers opgedragen aan een aantal overleden rappers, onder anderen: Tupac (ook Big L, Bugz, en nog één waar ik de naam niet exact van weet). Mooi om te zien en zeker een goede film! Kijken is het waard. De film zit bordenvol actie, spanning en zang waar je, je tijd echt goed kan vermaken! Prima film al zeg ik het zelf.

4.0*

Als je een beetje geïnteresseerd bent in N.W.A. of Gangsta Rap in zijn algemeen dan is dit zeker een film die je niet wilt missen. Prachtig hoe ze deze film in elkaar hebben gezet waarbij alle belangrijke ontwikkelingen binnen de groep worden meegenomen. Het acteerwerk is een aparte benoeming waard. De scene waarbij Eric "Eazy-E" Wright in het ziekenhuis wordt geconfronteerd met de resultaten van zijn bloed onderzoek was heftig en kwam hard aan.

Rest in Peace Eric "Eazy-E" Wright, een legende en grondlegger van Gangsta Rap.

Tegenvaller.

Nogal typische bio-pic. Wat erg jammer is. Het gaat toch over een groep jonge gasten die schoppen tegen de gevestigde orde. Dit had dan de film bij uitstek kunnen zijn waar je audiovisueel ook wat meer durf hebt. Helaas is het allemaal veel te gelikt en daardoor mist het een realistische vibe. Ondanks er vast veel waargebeurde elementen inzitten, is alles wel erg stereotiep en cliché.

Scenario wise is het ook wel een probleem. Niet alleen behandeld de film een hele lange tijdsperiode, je volgt ook nog eens Dre, Ice cube en Eazy-E als protagonisten. Dat verklaart de cliché personages ook en het springen van hoogtepunt naar hoogtepunt. Maar daardoor creëer je geen gevoel. Als dan even snel op het eind Eazy-E aids krijgt en dood gaat blijft een emotionele impact volledig uit.

Het zal de fanboys een worst wezen, maar verwacht geen game changer in bio-pic land.

2 sterren.

"Let me tell you what I see here: A lot of raw talent, swagger, bravado. People are scared of you guys, they think you're dangerous, but you have a unique voice. The world needs to hear it."

N.W.A. (Niggaz With Attitudes) is een groep die in de loop der jaren een revolutie heeft ontketend en behoort toch wel tot één van de grondleggers van de gangster rap. Vanzelfsprekend kon een biopic niet uitblijven.

'Straight Outta Compton' neemt je als kijker in een - chronologische - vogelvlucht mee in de rise and fall rondom N.W.A.; vijf jongens die opstaan tegen de gevestigde orde door op hun eigen wijze kritiek te leveren op de realiteit die men niet wil zien. Het spreekt tot de verbeelding en is zelfs nu nog actueel met de kritiek op de Amerikaanse politie jegens de zwarte minderheid. Zo blijft een nummer als 'Fuck tha Police' hedendaags zijn relevantie behouden.

Om een dergelijk verhaal in een te behappen speelduur te vertellen, moet wel het één en ander weggelaten worden. Centraal staan respectievelijk Eazy-E, Ice Cube en Dr. Dre, waardoor de waarde van MC Ren en DJ Yella onderbelicht blijft. Het komt zelfs over alsof ze vrij weinig hebben toegevoegd. Desondanks weet F. Gary Gray de gebeurtenissen overzichtelijk te houden, bovendien helpt het dat de cast naar behoren speelt. Het is voornamelijk te roemen dat O'Shea Jackson Jr. zijn vader eer aan doet, maar het zegt ook wat dat de vluchtige verschijningen van Tupac en Snoop Dogg op hun evenbeeld lijken.

Wel moet gezegd worden dat het geheel erg geromantiseerd is en je een groot gedeelte met een korreltje zout kunt nemen. Hierin heeft waarschijnlijk de hand van de producers (Ice Cube, Dr. Dre en de weduwe van Eazy-E) een rol in gespeeld. Gelukkig blijft er veel over om van te genieten en staat de soundtrack als een huis. Wat dat betreft behoren de roemruchte optredens tot de vele hoogtepunten die de film te bieden heeft.

Al met al een heerlijke biopic die ondanks zijn speelduur nergens langdradig aanvoelt. Ik was zelfs enigszins teleurgesteld toen de eindcredits kwamen. Hopelijk komt er een director's cut uit, want ik heb vernomen dat de oorspronkelijke versie van Gray maar liefst drie en een half uur zou bedragen.

4,0 Sterren.

Tot de scheurtjes in de groep kwamen, vond ik echt een heerlijke film. Geweldig leuk om die jonge gasten te zien uitgroeien tot een fenomeen, dat moet voor niet-liefhebbers ook gewoon erg leuk zijn om te zien. Dre vond ik niet zo sterk gecast, Cube en (vooral) Eazy waren wel geweldig om te zien.

Daarna begint de film toch een beetje te zwalken, en springt het van gebeurtenis naar gebeurtenis. Het was volgens mij bv. toch niet nodig geweest om te laten zien dat Dre met Snoop en 2pac werkte, of dat Cube ging acteren. Er was natuurlijk geen tijd om dat goed uit te werken, dus had dat dan maar helemaal weggelaten. Het hele Dre/Suge verhaal werkte toch een stuk minder goed dan ik had gehoopt, daar keek ik eigenlijk nog het meest naar uit.

Sterke verfilming vind ik dit,ik ben zelf niet op gegroeid met NWA maar bij mij kwam de intresse pas toen Bone Thugs n Harmony faam maakte in de wereld...tuurlijk 2 pac enzovoorts waren ook tof maar dat vond iedereen al leuk dus daar koos ik liever niet voor.

Of deze film 100% op waarheid berust is betwijfel ik want niet alle partijen in deze film hebben mee kunnen bijdragen aan het verhaal....al zal het wel dicht in de buurt liggen.

Het verhaal word vrij rustig zonder poes pas in beeld gebracht zonder dat het saai word....integendeel best boeiend.

Groot pluspunt vind ik deze film is de gelijkenis tussen de acteurs en de desbetreffende rappers.....echt heel goed gedaan.

Goede soundtrack en visueel ook een sterke film.

Ik heb begrepen dat deel twee al gefilmd word dus ik ben benieuwd.

Ach, écht hoogstaand kun je deze film amper noemen dunkt me; het is een hooguit onderhoudende biopic, die verder netjes binnen de perken van het genre blijft. Maar vermits ik vroeger (en thans nog steeds enigszins) een enorme hip-hop fan was, kon ik het mezelf natuurlijk niet permitteren deze zomaar voorbij te laten varen.

Heb me dan ook gewoon kostelijk vermaakt. Een feest van herkenning, voornamelijk het eerste gedeelte knalt er vlotjes doorheen. Heerlijke aaneenschakeling van hip-hop hits van weleer - al zag de film er visueel wel ietwat te gepolijst en gelikt uit. In het tweede uur wordt er dikwijls wat van gebeurtenis naar gebeurtenis gehopt, waardoor niet alles even veel aandacht krijgt, en neemt het dramatische geleidelijk aan de overhand. Hoort bij het mindere gedeelte van de film, al waren de forse twee uur evenwel voorbij voor ik het wist.

Persoonlijk kan ik het dus niet over m'n hart halen hier lager dan 3,5* voor uit de delen. Heerlijke muziek, en aangenaam om te volgen, al moet je wel enige affiniteit in het onderwerp hebben. Anders blijft er niet bijster veel over. Kleine 3,5*.

Tja, toch wel wat ik ervan had verwacht, hoewel het vrij gek is om een Hollywoodversie te bekijken van een periode die je bewust hebt meegemaakt. Hier en daar komt de film wat houterig over, ook omdat sommige bekende betrokkenen en anekdotes slechts als kleine zijweg behandeld worden. Maar het blijft vermakelijk. Wat dat betreft kan ik me aansluiten bij het bericht hierboven.

Cube en Eazy zijn erg goed gecast. Maar MC Ren krijgt een te kleine rol toebedeeld in het geheel. Dat Dre, Cube en de vrouw van Eazy de film hebben geproduceerd is dan ook duidelijk te merken. Hun belevingswereld staat voorop en daarmee worden de anderen een stuk eenzijdiger belicht.

Opvallend schattig is trouwens dat de partners van de heren afgebeeld worden als steun en toeverlaat, zeker na al die wilde jaren in het begin

Ik moet eerlijk toegeven dat ik mijzelf in het dagelijks leven niet heel veel met de hip-hop/rap scene bezig houdt, maar zelfs als niet liefhebber is dit wel een sterke film. Na films van rappers als Eminem, Notorious B.I.G. en 50 Cent, nu dus een film over N.W.A. Deze groep lijkt toch wel gezorgd te hebben voor "de geboorte" van de muziek die wij tegenwoordig hip-hop/rap noemen.

Persoonlijk vind ik het verwerken van feiten uit die tijd in de film wel sterk. Verder vond ik het interessant om de clashes tussen verschillende echo's wel zorgen voor interessant kijkvoer.

Ook als je niet thuis bent in het genre is het nog steeds een fijn muziekdrama om naar te kijken.

Als je (zoals ik) bent opgegroeid met NWA en zo rond 1990 alle teksten uit je kop kende, is deze film sowieso al geweldig. Voor mensen die nu pas voor het eerst van hen horen, origineel script en cinematografie en briljante dialogen zoeken zou ik wat anders uitzoeken.

Zeer sterke film. De opbouw is prima en elk tijdspad wordt vakkundig uitgewerkt. De combi van film en docu (gespeeld) werkt prima. De film bevat leuke details maar laat ook de keiharde kant zien van de wurgcontracten die artiesten tekenen. De acteurs zijn wat uiterlijk betreft prima gecast, het acteren is niet altijd even goed, maar dat is niet storend. Als je bent opgegroeid met de muziek van NWA, Cube en Dre, dan is de film extra leuk. Topper. 4.5

Damn, that shit was dope! Nostalgie troef in dit boeiende portret van het baanbrekende N.W.A. ("No Whites Allowed?", vraagt manager Paul Giamatti op gegeven moment). Opkomst en vooral ondergang worden belicht, tegen de achtergrond van de gebeurtenissen in Los Angeles eind jaren '80 en begin jaren '90. Bandlid MC Ren komt er zeer bekaaid af en er wordt teveel aandacht besteed aan de solocarrieres van Ice Cube (hier zeer overtuigend gespeeld door zijn zoon) en Dr. Dre, maar afgezien daarvan is dit een overtuigende en vooral onderhoudende film geworden. Niet zo tof als een genregenoot als Boogie Nights, maar oneindig veel beter dan ik had verwacht. En de muziek staat nog steeds als een huis.

Beter dan verwacht. De acteurs zijn zorgvuldig gecast en hebben qua uiterlijk veel gelijkenissen met de legends van het vak. Het verhaal wordt duidelijk naar voren gebracht en blijft redelijk trouw aan de werkelijke gebeurtenissen. Er komt niet overmatig veel geweld in terug, en er wordt duidelijk gemaakt dat de groepsleden het belangrijk vonden om muziek te maken. Bij het slagen van hun missie gaat dit ook gepaard met een bepaalde levensstijl en we zien dan ook dat ze genieten van het leven. Mooi moment toen Dr. Dre in zijn studio even Suge Knight instrueert dat ze niet zomaar elke plek kunnen opeisen om een ordinair feest te houden. Aangename verassing.

Achteraf blij dat ik deze heb overgeslagen in de bioscoop, want het viel toch wat tegen.

Straight Outta Compton is vooral een standaard biopic geworden, waar in een hoog tempo allerlei personages en gebeurtenissen de revue passeren. Van enige diepgang is nauwelijks sprake en emotionele impact heeft het niet. Zelf de dood van Tyree en de sterfscene van Eazy-E voelen afgeraffeld aan.

Voor de fans valt er qua muziek genoeg te genieten, al had ik graag meer willen horen. Wat mij betreft had het net zo goed een documentaire kunnen zijn. 3***

Als Rock en vooral Metal fan heb ik niet veel op met rap muziek, maar dat wil niet zeggen dat ik van bepaalde rappers zoals Ice Cube (ook veel in films te zien), Dr. Dre, Snoop Dogg en Tupac, die in dit verhaal voorkomen en de laatste twee wel maar in een zeer kleine rol, nog nooit gehoord heb en de combinatie van Slayer met Ice T (komt niet in deze film voor) was ook best geslaagd en is ook van toepassing op deze film, want dat nummer "Disorder" gaat namelijk over de rellen in Los Angeles in 1992 (vanwege de donkere weerloze Rodney King die door blanke politie keihard in elkaar werd geslagen en waarna de politie gewoon werd vrijgesproken) en dat komt ook aanbod in deze film.

Het verhaal in deze Muziek / Drama film gaat over de rap formatie N.W.A. (oftewel "Niggaz Wit Attitudes" oftewel "Negers Met Kapsones" ), welke halverwege de jaren 80 opkwam vanuit Compton Californië (beruchte wijk) en bestond uit 5 jonge donkere mannen, te weten Eazy-E (gespeeld door Jason Mitchell), Ice Cube (gespeeld door O'Shea Jackson Jr.), Dr. Dre (gespeeld door Corey Hawkins), Dj Yella (gespeeld door Neil Brown Jr.) en MC Ren (gespeeld door Aldis Hodge). Zij maakten door hun ervaring (veelvuldig in contact met de politie en Eazy-E was in eerste instantie ook een drugshandelaar) brutale, eerlijke maar toch ook provocerende muziek (o.a. met het nummer "Fuck tha Police" wat bij de overheid niet in de smaak viel en ze werden vanaf toen ook in de gaten gehouden door de FBI), waarmee ze een soort van revolutie teweeg brengen (vooral natuurlijk onder de donkere bevolking) en ook een culturele oorlog ontketenen.

Het wordt in dit verhaal vooral bekeken vanuit het oogpunt van Eazy-E (ik had eerlijk gezegd nog nooit van hem gehoord en eerlijk gezegd is dat ook niet erg), Ice Cube en Dr. Dre, waarbij de laatste twee (ook in die volgorde) uit financiële onvrede al snel de rap formatie N.W.A. verlaten. Het verhaal zit best goed in elkaar en weet zeker ook te vermaken en vooral het eerste gedeelte ervan draait om hun muziek. Daarna gaat het echter snel om geld, onvrede en ruzies en daarbij komt eigenlijk niemand echt sympathiek (men is ook best snel agressief en vooral de vreselijke en irritante platenbaas Suge Knight van het platenlabel "Death Row Records") over, vanaf dan is het eigenlijk ook alleen maar een Drama film en de film eindigt ook best dramatisch voor één van de rappers (gaat namelijk dood door Aids). Zoals eerder gezegd komen in deze film ook de rellen in Los Angeles in 1992 voor en ook gaat het over de "West Coast" rap scene. De rivaliteit tussen "Wet Coast" en East Coast" rappers komt er echter niet in voor en ook niet de moorden op de rappers Tupac Shakur en The Notorious B.I.G. Visueel werd alles fraai in beeld gebracht en ook zit er soms wat vrouwelijk bloot in, of zoals de rappers dat poëtisch omschrijven als "nigga tits"

Het verhaal is hier en daar wel wat saai en is ook best langdradig (de film duurt dan ook bijna 2,5 uur). De cast deed het verdienstelijk tot goed en dat geldt ook voor één van de weinige blanke acteurs Paul Giamatti, die in dit verhaal de rol van manager Jerry Heller speelt. Hij was de manager (uitbuiter is zeker ook van toepassing) van de rap formatie N.W.A. en regelde in eerste instantie alleen een contract voor Eazy-E en en daarmee waren Ice Cube en Dr. Dre niet blij mee en vooral vanwege Jerry Heller verlieten die twee ook snel de rap formatie N.W.A. De aftiteling was overigens fraai en daarin wordt ook het huidige succes getoond van Ice Cube en Dr. Dre en personen die hun succes te danken hebben aan Dr. Dre zoals de rappers 50 Cent en Eminem.

Al met al gewoon een degelijke en vermakelijke Muziek / Drama film en dan vooral m.b.t. de rap formatie N.W.A.

Sterke muziek-Biopic dat goed en overtuigend beeld geeft van de wereld waar de west coast Hip-hop muziek uit voortkomt. De karakters zijn goed gecast en Ice-cube en Dr. Dre als de twee hip-hop iconen vertalen uitstekend de kracht van (rap)muziek als uitlaatklep in de explosieve sfeer van de jaren '80 en '90.

De bijna archetypisch platen-manager Jerry Heller (overtuigend gespeeld door Paul Giamatti) kwam kortgeleden nog in het nieuws vanwege zijn aanklacht voor laster tegen Dre en Cube vanwege zijn uitbeelding in Straight Outta Compton.

ondanks dat het niet mijn muziekkeuze was vroeger, gewoon een vetgave film. Goed acteerwerk, lekkere muziek en een goede boodschap.

absoluut de moeite waard om te kijken.

Het verhaal van N.W.A. was mij wel bekend, maar ik heb die periode zelf helaas niet mee kunnen maken. Tracks als 'Fuck Tha Police' en lines als 'Straight outta Compton, crazy motherfucker named Ice Cube' zijn klassiekers in de hiphop scene, dus ik had altijd wel door dat N.W.A. een hele grote indruk achter heeft gelaten..

Deze film vertelt zo nauwkeurig mogelijk het verhaal van de mannen achter deze 3 letters. Ik heb weleens geruchten gehoord dat Eazy E gay zou zijn en daarom uiteindelijk is gestorven aan aids.. Maar daar wordt in deze film verder niet over gesproken. Dat Ice Cube alle teksten schreef was mij ook niet bekend. Maar het bewijst wel waarom juist hij en Dre, op dit moment nog steeds relevant zijn en volop meedraaien in de media wereld. Films, headphones, muziek.. ze zullen er waarschijnlijk nooit mee stoppen. Gelukkig maar.

Na zo'n anderhalf uur besloot ik eens te kijken hoelang de film nog zou duren. Toen kwam ik er achter dat ik nog niet eens op de helft was. Dus ja, de film is wel redelijk langdradig ja.. maar ik vind dat bij een bio-pic niet eens zo heel erg. Alle personages worden namelijk uitgebreid geintroduceerd en ze krijgen allemaal de ruimte om te laten zien wat ze hebben betekent voor de groep.

Ik had het juist jammer gevonden als de film was gestopt bij het moment dat ze groot begonnen te worden. Dan zou je namelijk zo'n anti-climax krijgen als bij het einde van 8 Mile. Nee, het is wel eventjes een zit. Maar het is het meer dan waard. De cameo van de goedlijkende Tupac en de opname van 'No Vaseline' waren voor mij toch wel echt de hoogtepunten. 3.5*

Redelijk vermakelijke biopic, maar mag wel stellen dat hij ietwat opgehyped wordt. De film duurde wat mij betreft ook iets te lang. En dan te bedenken dat de originele cut over de 3 uur zit. De film wisselt sterke scenes af met nogal overbodige scenes. Weet ook niet of het door Ice Cube's rol in de productie komt, maar vind dat er nogal veel nadruk wordt gelegd op wat hij wel niet allemaal kan. Bijvoorbeeld de scene dat hij bezig is met het script van Friday. Totaal nutteloze scene voor het verhaal. Nou ben ik zelf ook alles behalve thuis in deze scene, maar het taalgebruik in de dialogen vind ik gewoon storend.

Visueel is de film wel interessant, maar heb deze regisseur ook wel redelijk hoog zitten. Qua cast merkte je dat ze onervaren waren, er zat ook geen constante lijn in. Zo heb ik me op dezelfde acteurs verbaasd over zowel goede als slechte scenes. En Giamatti vond ik iets te voor de hand liggend gecast. Speelt al te vaak deze rol.

Maar de muziek was verder goed en over het algemeen was het een interessante ervaring.

3*

Commercieel compliment.

Deze filmbiografie van NWA blijkt een enorm commercieel succes. Zodanig zelfs dat er nogal wat records zijn gebroken met betrekking tot het openingsweekend. Het zij Dr. Dre en Ice Cube van harte gegund, evenals de 'consultants' DJ Yella en MC Ren. Er wordt zoveel geld verdiend met de film dat de laatste (naast Ice Cube zonder twijfel de belangrijkste tekstschrijver van de band) kennelijk akkoord ging met het feit dat hij er in deze film wel erg karig vanaf komt. Alsof hij niets betekende.

Sowieso is dit de 'Dr. Dre en Ice Cube-show'. De laatste wordt hier zelfs vertolkt door zijn eigen zoon. Iets wat de zoon van Eazy-E, die dit ook graag wilde, werd ontzegd. Misschien bakte hij er niets van, maar ook hem werd al snel een alsnog geld genererende rol toebedeeld. Als adviseur van de acteur die het wél mocht doen. Je kunt je afvragen of de 'erven Wright' blij zijn met de manier waarop de rapper hier wordt neergezet, maar geld heelt waarschijnlijk alle wonden.

Ice Cube en Dre als helden. Met zowaar lofbetuigingen van andere rappers tijdens de credits. In het geval van Cube zijn er zelfs clips uit zijn filmcarrière. Bij Dr. Dre zijn het naast de bedankjes van 50 Cent, Eminem en Snoop Dogg de verdere zakelijke successen waaronder reclame voor zijn eigen audiomerk Beats. Het mag allemaal, maar toch ben je geneigd te denken dat ze dit soort zelf gegeven complimentjes niet nodig hebben. Ze stonden praktisch aan de basis van de wereldwijde doorbraak van gangsterrap immers.

En dat er zich ook echte gangsteractiviteiten afspeelden destijds blijkt - zoals verwacht - nogal mee te vallen. Eazy-E als dealer en verder wat onterechte arrestaties voor de rest. Gelukkig waren ze meer bezig met muziek, al kun je bij de chronologie van onder meer de liedjes wel wat vraagtekens zetten. Ach, het blijft film en daarmee mag geknoeid ten faveure van het vermaak. Al moet gezegd dat de film helaas niet zo sterk is. Niet zo sterk als de albums van de band in ieder geval. Bij lange na niet.

Of dit te maken heeft met het geheugen van de oud-leden? Yella's pornoverleden komt in elk geval alleen middels een knipoog voorbij. Er is eigenlijk niets nieuws onder de zon. Dr. Dre lijkt zijn eerste echte jointje te hebben gerookt ten tijde van zijn klassieker 'The Chronic' - een rare scène - en heeft vroeger dus écht geen make-up gedragen bij The Wrecking Crew. Alles werd snel pais en vree met Eazy. Het beruchte 'Wit Dre Day' wordt niet gehoord, laat staan het prachtalbum 'It's On (Dr. Dre) 187um Killa' van Eazy-E.

Maar al het zuurpruimen voorbij, valt er dan niks te genieten? Jazeker wel. Gelukkig wordt er veel muziek gedraaid, alle soms ietwat slordige playback ten spijt. Helaas mochten de acteurs - die nogal wisselvallig acteren - zelf ook rappen, iets wat naast O'Shea Jackson Jr. niet had gehoeven. Ice Cube's zoon lijkt griezelig veel op zijn vader. De muziek redt de film, evenals Giamatti's geschmier. Verder gaat men niet de diepte in en de pogingen daartoe doen goedkoop aan. Het duurt te lang en sommige stukken zijn ronduit saai. Een woord dat je nooit in verband zou willen brengen met de pioniers van 'explicit lyrics rap'.

Doorsnee.

Met dank aan Universal voor het recensie-exemplaar.

Wat een welkome verrassing! Damn, that shit was dope.

Laat ik even voorop stellen dat ik geen fan ben van het rap-genre en eigenlijk helemaal niets afwist van het verhaal van Dre, Ice Cube en N.W.A. En dan geeft Straight Outta Compton toch wel een interessante kijk in het leven van deze mannen. Het is allemaal niet heel diepgaand, maar voor mij maakte dit niet uit, omdat het verhaal voor mij helemaal nieuw was.

Van begin tot eind is het interessant om naar te kijken en wordt dit verhaal goed verteld. De soundtrack zorgt er ook voor dat je er helemaal ingetrokken wordt en tijdens het beruchte Fuck The Police-optreden kreeg ik zelf ook helemaal dat badass gevoel. Yes, meer dan tevreden.

*4

Er gingen dus stemmen op dat deze film wel meer Oscar-nominaties had moeten krijgen. Dat lijkt me wat overdreven. Net zozeer als dat het script wel is genomineerd trouwens. Want hoewel de film over de volle lengte vrij onderhoudend is en niet verveelt is dit met de beste wil geen goede cinema te noemen. En dat ligt ook vooral aan het script.

De film, om het beestje maar een naam te geven, is vooral een samenvatting van de geschiedenis van NWA, een collage van losse scènes: de hoogte- en dieptepunten, het concert in Detroit, het ontstaan van Fuck tha Police, de fitties, de aids van E en het vertrek van Dre bij Death Row. De typische biopic dus, met het standaard afvinklijstje waarin men maar geen keuzes durft te maken om iets te schrappen. Daarom vond ik Steve Jobs ook zo verfrissend, door wel keuzes te maken en slecht enkele scènes en momenten te pakken om zo je punt duidelijk te maken. Dat had deze film goed gedaan, door zich slecht op een onderdeel van de groep NWA te richten, of desnoods volledig op Dre of Eazy-E. En dat gaat maar door met clichés ook nog eens. Dre die weggaat bij zijn moeder uit huis (en wie denkt niet dat zij ergens nog wel zal zeggen dat ze trots op hem is) of alleen al de intro van de drie hoofdfiguren. We zien Eazy-E met drugs bezig, Dre luistert zijn funkplaten en Ice Cube is wat teksten aan het schrijven en zo zijn ze al netjes in hun hokje gestopt. Kom op, je kan toch iets origineler verzinnen? Maar genoeg voor een Oscar-nominatie dus.

En toch, slecht is het allemaal niet. De film weet ondanks een behoorlijke lengte goed te vermaken, vooral door het hoge tempo. Dat maakt dat het allemaal wat oppervlakkig blijft (zelfs het wat meer duistere tweede deel) maar ook dat je je niet snel verveelt. Verder is de muziek lekker, het zomerse sfeertje wordt goed gevangen door de camera en je krijgt een aardig idee van de sfeer toentertijd. Inclusief de politie met de iets te kleine piemeltjes die vroeger waarschijnlijk bij gym als laatsten werden gekozen en om hun bevrediging te krijgen dan maar een beroep daarvoor kiezen. Om andere te irriteren, het leven zuur te maken of pleziertjes te ontnemen. In Nederland heb je die types ook, maar die gaan ook wel werken bij Stap of Stivoro.

Maar goed, uiteindelijk had je net zo goed een docu kunnen maken die een uur korter duurt. Dan leer je evenveel en heb je niet het idee iets gemist te hebben. 3,0*.

Goede biopic die niet hoogstaand is maar wel vermakelijk, en, bijzonder bij dit type films, een goed tempo heeft. N.W.A. waren pioniers en hebben het genre (mede) groot gemaakt en dat komt goed over, net als hun aanvaringen met de politie. Die komen er zoals verwacht slecht van af- wat dat betreft is er niet zo veel nieuws onder de zon want nog steeds zijn ze bijna wekelijks negatief in het nieuws.

De voor mij onbekende acteurs waren erg goed gecast. Ik vemoedde al dat de zoon van Ice Cube de rol van zijn vader speelt want dat zijn 2 druppels water. Maar ook de overige acteurs zijn geloofwaardig. Paul Giamatti als twijgelachtige manager doet het ook goed- wel bleef onduidelijk hoe hij Eazy E. nou precies had genaaid, zelf is hij het in elk geval niet eens met hoe hij geportretteerd wordt.

Sommige stukken waren wel minder. Zo komt MC Ren er wel erg bekaaid van af, en de sentimentele scenes (dood van broertje van Dre, overlijden van Eazy E.) waren het minst. Ook jammer dat gebeurtenissen waarin de minder goede kanten van Dre en Ice Cube tot uiting komen onbesproken blijven, Dr Dre en Ice Cube hadden dan ook een grote rol in de productie van deze film zoals uit de wat misplaatste aftiteling blijkt.

Maar over het geheel toch genietbaar en ondanks de lange duur heb ik me geen moment verveeld.

Dit biografisch drama was voor mij een zeer aangename wegkijker waarbij de lange speelduur zo voorbij ging. Waarheid versus film blijft hier voor mij een issue maar de N.W.A. en hun revolutie tegen het gezag was vooral door de manier waarop zij dit tot uitdrukking brachten erg indrukwekkend geportretteerd. De hiphop is dan ook sterk vertegenwoordigd en maakt het echt een geheel. Het acteerwerk was niet van een bijster sterk niveau maar het kon er mee door.

Goeie film over vijf vrienden uit Compton die een rapgroep beginnen genaamd N.W.A. Een prima, maar weinig verrassende muziekfilm die zich afspeelt in het Los Angeles eind jaren '80, begin jaren '90. Die periode wordt goed neergezet en de film ziet er verder ook goed uit. Uitstekend acteerwerk van de gehele cast.

“Let me tell you what I see here: a lot of raw talent. Swagger. Bravado. People are scared of you guys. They think you're dangerous, but the world needs to hear it.”

Sterke muziek biopic over het ontstaan van de groep N.W.A. Ik ben geen die hard fan van rap muziek maar bij sommige nummers was het moeilijk stilzitten. De herkenbare nummers worden op een aanstekelijke manier gefilmd en gezongen en de overwegend onervaren acteurs waren zonder meer overtuigend. Jason Mitchell als Eazy-E en O’Shea Jackson jr. als Ice Cube blinken uit maar ook de andere acteurs spelen erg sterk.

De jaren 80, begin jaren 90 komen op geweldige wijze tot leven en regisseur F. Gary Gray verdient alle lof want het is allemaal uitermate sfeervol, en ondanks de lengte (tweeënhalfuur) blijft de film over het algemeen een aangenaam tempo houden. Discriminatie, politiegeweld, louche zakenmannen (hallo Paul Giamatti met een hilarische blonde pruik) maar ook de onderlinge verstandhouding, contractbreuk en ziekte, alles komt langs in deze erg lange biopic. Of het allemaal zo gegaan is zoals deze film ons wil doen geloven betwijfel ik maar het levert wel een uiterst vermakelijke film op. Wanneer de onderlinge spanningen toenemen zakt de film een beetje weg en wordt het allemaal wat langdradig. Hier wordt ook wel duidelijk dat niet alle personages (Dr. Dre bijvoorbeeld) goed geschreven, geacteerd en interessant zijn. De emotie die het laatste gedeelte eigenlijk moet opwekken was er bij mij dan ook niet ook al is Mitchell hier weergaloos. De film had wat meer focus kunnen gebruiken maar Straight Outta Compton is zeker een geslaagde biopic.

In 2009 kwam de film Notorious uit, het levensverhaal van Notorious B.I.G. en de strijd tussen East en West. Terwijl daar meer aandacht ging naar de strijd tussen de twee gangstarapgroepen, gaat het in Straight Outta Compton vooral over de muziek. De echte start van gangstarap. Niet per se de rise en fall zoals we dat gewoon zijn, maar evengoed met de nodige spanningen. De sfeer en de muziek staan centraal en dat is de grote troef van deze film. Sterk geacteerd en zeker geen brave Hollywoodfilm. We zien ook even namen als Snoop Dogg, Warren G en Tupac, maar gelukkig trekken die niet te veel de aandacht die vooral naar N.W.A. gaat. En logischerwijs iets meer naar Dr. Dre, Easy-E en Ice Cube. Vooral omdat die individueel ook bekend zijn. Maar MC Ren en DJ Yella worden zeker niet vergeten.

De film volgt soms iets te veel het biopic-stramien. Verwacht dus geen creatieve insteek. Maar als je van de muziek houdt en kan genieten van een interessant stuk muziekgeschiedenis, is dit een absolute aanrader.

Laat ik vooropstellen dat ik niks heb met rap, gangsterrap, N.W.A. of ook maar iets in die scène. Toch was ik benieuwd naar Straight Outta Compton, ook door de verhalen van mijn partner die wél altijd naar N.W.A. en de individuele leden luisterde. Dus gisteren eindelijk de film gekeken en wat werd ik positief verrast!

De film greep me, het verhaal was pakkend (soms tragisch, soms humoristisch, soms energiek) en het acteerwerk zat prima in elkaar. Het zien (en voelen) van het onrecht wat de zwarte gemeenschap werd (en nog steeds word) aangedaan in Amerika rechtvaardigt in 1 keer de harde teksten in de nummers van N.W.A.

Het was interessant, zelfs voor een niet-liefhebber als mijzelf, en dat wil heel wat zeggen. Ik heb de speelduur zonder moeite uitgezeten en vind Straight Outta Compton 1 van de interessantste films in tijden. Top!

4,5*

9/10 (IMDB)

Props to F. Gary Gray, voor een regisseur met een toch niet al te overtuigend palmares trekt hij alle registers open om begin jaren '90 L.A. tot leven te laten komen, incluis archiefbeelden van gelikte nieuwsankers die laconiek over Rodney King rapporteren. O'Shea Jackson Jr. is net z'n vader! Indrukwekkend zeg. Kreeg zo zin om Amerikkka's Most Wanted vanonder het stof te halen. Blijft echter wel een tikkeltje ironisch dat het verhaal van zelfverklaarde anti-establishment figuren in zo een 'inspirerende biopic'-eenheidsworst gedraaid wordt, Oscar-bait tot en met: gezwollen dramatiek met eindeloos veel toneelmatige ruziescènes (tof cliché uit de Amerikaanse prestigefilm: twee kemphaantjes steken elkaar de loef af in machogedrag en ontwikkelen hierdoor wederzijds respect), gimmicky bijrollen (Hé daar heb je 2pac! Die lange slungel moet vast Snoop Doggy Dogg voorstellen) en een über-sentimenteel slot vol traantjes, broederschap, verzoeningen, monogamie (because behind every great man there's a woman) en een wijze zedenles over de gevaren van onbeschermd vrijen (of om het met de woorden van Eazy E te zeggen: u know I like afterschool specials ). Bovendien werd Straight Outta Compton gemaakt over het goedkeurend oog van the compton boys themselves (met eeuwige patser Dre die het niet kon laten om tijdens de credits even reclame te maken voor zijn koptelefoons en nieuw album) en niet door grijpgrage Joodse mannetjes - zoals met hun muziek blijkbaar wel het geval was - dus hebben ze helemaal geen excuus. Misschien is dat establishment zo slecht nog niet?

Meer dan prima film over de rise en fall van N.W.A., met een voortreffelijke cast. De film duurt lang en komt af en toe wat moralistisch over, maar veel belangrijker: de film boeit. Van begin tot eind is het een heerlijke zit en heb ik me geen seconde verveeld. Lekker hoor.