High-Rise (2015)

Het verhaal vond ik een stuk minder dan bv de sound de acteerprestaties en de algehele stijl en sfeer. Is er wel plek voor een verhaal in een film die in flarden de etages (klassen) belicht? Mensen menen dat de film, het verhaal los zand is. Het lijkt welhaast opzet...

Nu de film mij een zintuiglijk hoogtepunt en dus onuitwisbare ervaring gaf, kom ik op 4* uit. De Portishead soundtrack was te gek. De film leverde mij associaties op met A Clockwork Orange: de werkelijkheid verbeeld in een onwerkelijke wereld. Daarbij was het een eigenaardige terugblik op de seventies met een knipoog naar het heden. Heel origineel.

Fijn filmpje, maar lijdt duidelijk onder een beperkt budget. Oogt hierdoor visueel wel een beetje pover en mist de nodige scope.

3,5*

PS

Die Portishead cover van ABBA is geniaal

Interessante film, sterk thema en visueel heel pakkend. Eigenlijk wat ik verwachtte na het zien van de trailer. Een uitstekende cast ook, wat erg belangrijk is voor de film vanwege de af en toe iets te 'artistieke' wegen in het script. Wel een vuilkuil, want de film verliest zich soms in de chaos. Maar soms is de chaos ook weer erg interessant. De film is zeker sensueel, ook die beelden zijn erg sterk geschoten. Art department verdient ook veel complimenten en de muziek is erg sterk.

3.5*

Gedeeltelijke misser van regisseur Ben Wheatley, gebaseerd op het boek van J.G. Ballard. Het eerste uur is prima te doen, maar zodra surrealisme en chaos de plot gaan overheersen glijdt de film langzaam de afgrond in. De prima cast is er duidelijk voor in en qua retro vormgeving ziet de film er indrukwekkend uit, maar het wordt gaandeweg steeds moeilijker om de aandacht bij de vage gebeurtenissen te houden.

Interessant.

Waarbij ik nog maar geen poging doe om te duiden hoe het geheel bedoeld is en of we daar wellicht een boodschap uit hadden moeten halen. Kan je van alles in zien, lijkt me zomaar, maar of dat dan is wat er bedoeld is lijkt me wat moeilijker. Het lijkt toch zeker niet het doel geweest een eenvoudig te duiden film af te leveren - en Ballard had ook niet echt het doel om simpel weglezende boeken te schrijven. Geloof niet dat ik dit boek gelezen heb overigens, maar voor de film maakt dat misschien ook minder uit.

In de film zelf dan de ouderwetse kunst van het volstrekt uit de hand lopen, en dat in de overtreffende trap. Los dus van wat we daar in moeten zien of van horen te denken, is het wel volstrekt geniaal mooi in beeld gebracht en schitterend gespeeld. Waarbij ik het dan vooral fascinerend vind dat ik daar kennelijk volstrekt geboeid naar kijken kan terwijl ik in veel berichten lees dat de film aftakelt of dat het moeilijk was er de aandacht bij te houden. Heel persoonlijk, kennelijk. Maar voor mij daarom niet minder mooi.

Erg matig. Zoals wel vaker bij Wheatley: aan ideeën geen gebrek, aan een sterke uitwerking daarentegen wél (Kill List uitgezonderd). Sluit me vooral aan bij wat Belon reeds zei; nogal een vis noch vlees film waarin Wheatley maar niet lijkt te weten wat ermee aan te moeten. Eerste uur valt nog wel doorheen te worstelen, maar zodra het tweede uur intrede doet verliest de film compleet de focus, in hoeverre die überhaupt aanwezig was.

Visueel verder wel aardig al was het zeker niet genoeg om de film te dragen. Soundtrack vond ik ook tegenvallen; van Portishead mag je toch op zijn minst verwachten dat het de film een aparte vibe meegeeft, maar echt verheffend was het geenszins. Voor het visuele aspect en de flamboyante rol van Irons kan ik nog 1,5* kwijt, voor de rest een saai janboeltje. Wat jammer weer, want uit zo'n concept valt toch een betere film te puren.

High-Rise is een aparte film over een flat. Zo simpel is het. Net zoals in de film Snowpiercer gaat de film over een klassenverschil, ditmaal dus in een flat.

In het begin is het verhaal nog redelijk te volgen, maar gaandeweg ontspoort de film volledig en wordt volledig bonkers. Verhaal is niet meer te volgen (als dat er al is) en de personages doen de meest geschifte dingen. Ondanks, of misschien dankzij de ontsporing is het een geslaagde film. De film is prachtig geschoten. Er is veel oog voor kleur en door het camerawerk heeft de film een heel vervreemdend effect op de kijkers.

Een ding wat zeker is: een film als deze vergeet je niet heel snel meer.

High-Rise is een anarchistische film die op een bijna romantisch-melancholische manier teruggrijpt naar het verleden. Het plot vliegt alle kanten op en soms zelfs vet uit de bocht, waardoor elementen in plaats van dramatisch eerder onbedoeld komisch overkomen. Dat kan nooit Wheatley’s bedoeling zijn geweest.

Het draagt alleen maar bij aan het idee dat Wheatley’s film een aaneenschakeling is van stijlelementen, van onheilspellend naar grappig en weer terug. Style over substance? Misschien, maar lekker duister en bleek en rafelig maar ook ragfijn, dat in ieder geval wel.

Lees verder: Cinema Interruptus

Mja toch wat tegenvallend. Het verhaal an sich is veelbelovend helaas is de uitwerking niet top. Het is nogal rommelig net als het flatgebouw op een gegeven moment en identificatie met de personages is nauwelijks mogelijk.

Geen hoogvlieger.

De hoge verwachtingen werden niet ingelost.

Het begin is nog best aardig, een soort flatgebouw Utopia, maar verzandt halverwege in absurde chaos. Een soort Clockwork Orange muiterij-achtige setting. -gaap-

De personages zijn zonder uitzondering werkelijk weinig boeiend en naar het einde toe was het echt een hele beproeving om hem af te kijken.

Skippen als je hem nog moet kijken is mijn advies.

Begint goed, maar loopt ergens halverwege helemaal fout. De makers lopen zichtbaar over van ambitie en ideëen, wat in den beginne, ondanks de beperkte locatie, leid tot enkele visuele pareltjes. Maar als vervolgens de personages zijn geïntroduceerd, en er een verhaal verteld moet worden gaat het hopeloos mis. Zelden de laatste tijd zo'n pijnlijk gerommel gezien als in de tweede helft van High-Rise. Zou trouwens best wel eens met opzet gedaan kunnen zijn door de makers, omdat men op deze manier de leegheid van deze samenleving wil laten zien, maar mijn conclusie is dat dit dan toch zijn doel volledig is voorbijgeschoten

Jammer voor Hiddleston die ik eigenlijk voor het eerst een behoorlijke uitstraling vind hebben. Irons doet zijn ding, maar de schmierende Luke Evans(dracula) moet op deze manier gaan vrezen dat zijn rol in speelfilms binnenkort is uitgespeeld.

Bah, alweer zo'n pretentieus gevalletje. Een film die te nadrukkelijk probeert maatschappijkritische punten erin te rammen op een semi-satirisch, dadaïstich, onbegrijpelijk, vrijblijvende manier. Nou ja, de punten zijn wel duidelijk, maar waarom dat moet leiden tot dit soort pseudo-artistieke werkjes zal mij altijd een raadsel blijven. Ze zijn er gelukkig niet veel meer, maar dit een geval van een slap verhaal dat zich door allerlei artistieke truukjes meent te kunnen verkopen als 'kunst'. Maar elke film die kunst probeert te zijn, is niet te pruimen. Dit dus ook niet, ondanks de ijzersterke cast.

Gisteren plaatste ik een primaire reactie na het zien van High-Rise zonder op de inhoud in te gaan. Wheatleys films hebben de eigenschap dat ze, althans in mijn gedachten, blijven nagalmen en deze is geen uitzondering.

Ik heb het vermoeden dat een van de redenen dat de film thematisch all over the place lijkt, juist een aanwijzing is voor de thematiek van de film. Op enig moment, volgens mij als Laing met Royal, de 'architect', spreekt over de nostalgie naar een onbekende tijd van de vrouw van de laatste, kenschetst Royal zichzelf als een modernist.

Het modernisme - een begrip dat overigens verschillende definities kent - als stroming in de kunst kenmerkt zich onder meer doordat de modernistische kunstenaar zijn positie bepaalt tot de moderniteit, tot de opkomst van de massa(cultuur), tot democratiserings- en emancipatieprocessen. De verhouding van de modernist tot dit 'project' van de moderniteit is getroebleerd en leidt niet zelden tot een zeker cultuurpessimisme, een elitaire teruggetrokkenheid, een 'ivoren-toren'-positie, die hier nogal letterlijk verbeeld wordt door de penthousebewoning van Royal (een speaking name die weinig aan de verbeelding overlaat). Overigens waant Royal zich weliswaar een democraat, maar de paradoxale vorm die hij geeft aan zijn illusoire gelijkheidssentiment, is een onmiskenbaar symbool van ouderwetse, aristocratische, verticale hiërarchie.

De elite trekt zich terug in decadente, nostalgische verbeelding, hoog in hun letterlijke en symbolische toren, waar zij feesten houden die doen denken aan het Franse hof in de achttiende eeuw (er is zelfs een referentie aan 'cake'), terwijl onder hun voeten (net als in die achttiende eeuw) het vuur van de revolutie begint te smeulen. Wanneer zij doordrongen raken van de noodzaak om zich te verhouden tot de roep om democratisering, is hun handelen hopeloos achterhaald en inadequaat, waarmee zij hun eigen ondergang uiteindelijk onontkoombaar maken.

Die ondergang van het modernisme betekent de opkomst van een nieuw tijdperk, een postmoderne samenleving. Postmoderne kunst is in tegenstelling tot moderne kunst niet meer voor een thematisch gat te vangen, versnipperd, all over the place kortom, net als de film. De onderliggende norm van coherentie, het eenheidsdenken dat in de modernistische kunstopvatting nog domineert, heeft plaatsgemaakt voor de fragmentatie die gepaard gaat met de ontmaskering van de grand récits , voor de 'kleine verhalen' van het postmoderne denken.

Er is nog een ander (politiek) aspect aan die paradigmatische (power)shift, aan de machtswisseling. Het lijkt erop dat de vrouwen in deze film er het beste vanaf komen en de suggestie wordt gewekt dat dit niet geheel toevallig is. De oude, patriarchale, elitaire leider is dood; de dierlijke bruut, Wilder (weer een speaking name) die het opstandige volk leek te leiden ook, afgeslacht door het collectief van de vrouwen. Laing lijkt zich te realiseren dat er enige opzet zit in het handelen van deze vrouwen, die in hun schijnbare afzijdigheid het heft in handen hebben gekregen en hem - hij wordt van meet af aan geobjectiveerd door de vrouwen in het gebouw - aanhouden als toyboy. Met de overgang naar een matriarchale samenlevingsvorm heeft de eerder genoemde onbestemde nostalgie van de vrouw vorm gekregen.

Uiteindelijk zit de bastaardzoon, excusez-le-mot, van Royal - buitenechtelijke kinderen verwekken is een dierbare hobby van mannelijke monarchen - op een potsierlijke uit puin opgetrokken troon en klinkt er een speech van Thatcher. Dat juist deze vrouwelijke, democratisch verkozen, Iron Lady het laatste woord krijgt, onderstreept dat de era van de vrouw is aangebroken, maar ook dat we van de dageraad van dit nieuwe tijdperk niet te hooggespannen verwachtingen moeten hebben.

Ruw Pareltje!

Wat een hoop gezever over deze film... Het is een (helemaal niet zo moeilijke) film over de klassenverschillen in één gebouw (dat je als dé wereld zou kunnen interpreteren) en de strijd en chaos die daar uit voort komt. Dat je bijvoorbeeld op een gegeven moment niet meer weet wie precies wie is (van welk kamp dus), geeft die chaos juist erg goed weer en is denkelijk exact de bedoeling!

Zowel surrealistisch als realistisch verbeeld. Heb een aantal geniale scenes voorbij zien komen. Prachtige cinematografie; super sfeervol en aparte combinatie tussen retro en modern. Ondersteund door een heerlijk uitgedokterde soundtrack.

Ben Wheatley heeft inmiddels dubbel en dwars bewezen een bijzonder en veelzijdig regisseur te zijn die bij al zijn films de kijker in een soort maatschappelijke spiegel laat kijken. Met een hele vette knipoog! 8/10*

Om te beginnen: het boek van Ballard is ontzettend de moeite waard. Het speelt zich af in een wolkenkrabber die eigenlijk een metafoor is voor het verval van een ganse samenleving waarin verschillende lagen van de bevolking met elkaar in conflict komen, meer nog, het is een organische entiteit waarin intermenselijke processen en alle uitwassen daarvan woekeren. Tot op het punt dat de boel escaleert.

Hoewel een film plottechnisch veel beperkter is dan een boek, slaagt men er toch in om het standpunt van Ballard in High-Rise afdoende uit te beelden. Dit gebeurt aan de hand van een fragmentarische aanpak met tijdsprongen die van de kijker enige inspanning vragen, inspanning om bepaalde zaken zelf in te vullen en mee te gaan in de logica van de personages. Dit aspect blijft weliswaar onderbelicht, in die zin dat zelfs de centrale personages heel afstandelijk geobserveerd worden. Maar dat is stiekem ook wel plezierig, omdat je als kijker het gevoel hebt een voyeur te zijn tijdens de excessen (gaande van geweld en seks tot decadente denkbeelden) zonder er echt bij betrokken te zijn. Langzaam maar zeker gaat het flatgebouw, zowel letterlijk als figuurlijk, ten onder aan zijn eigen waanzin. De donkerste kantjes in elke bewoner gaan zich zo sterk manifesteren dat er, ondanks de hoogtechnologische snufjes, een primitieve mini-maatschappij ontstaat.

Het is moeilijk om te beoordelen of dit nu een goede verfilming is. Ik ben geneigd te zeggen van wel. Alleszins is het een waardige poging, met een heel eigen beeldtaal weliswaar, maar je blijft de indruk hebben dat het boek van Ballard net iets te complex is voor een audiovisuele vertaling. En ik vraag me ook af wat Cronenberg – zelf een notoir Ballard-fan (zie Crash) – hier van zou vinden, en hoe zijn hypothetische adaptatie van dit verhaal er zou hebben uitgezien.

Het nadeel van deze film is misschien dat er een populaire acteur in speelt (Hiddleston). Hierdoor gaan veel mensen deze film zien die iets heel anders verwachten. Het is bepaald geen doorsnee film. De thematiek en beelden zijn belangrijk, een vlot lopend verhaal wat minder. Daar gaat het hier ook niet om.

De film wil iets uitdragen / uitbeelden. Probleem is eerder dat dit niet helemaal uit de verf komt. De verschillen tussen de elite en het volk. Chaos als creator voor iets nieuws. Iets heel anders missschien? Hoe dan ook best interessant en mooi gemaakt, maar uiteindelijk toch te vaag.

Matige film over een man die in een appartementencomplex komt te wonen waar een bepaalde hiërarchie binnen de bewoners is. De hele aankleding van de film ziet er zeker mooi uit. Echter wordt het, overigens wel originele, verhaal te chaotisch gebracht en is het hoofdpersonage aan de saaie kant. Ik heb het boek niet gelezen, maar vermoed dat dit een gevalletje 'het boek is beter' is.

High-Rise

Vreemde, warrige en expliciete film. Het idee achter de film snap ik wel, maar regisseur Wheatley verdwaalt volgens mij een beetje in zijn eigen fantasie. Scènes lijken wel zonder logische volgorde aan elkaar geplakt en er zit veel overbodige ballast in.

Klassenverschillen, status, macht, de oerdrift van de mens, de rol van de vrouw etc. Het zit allemaal in High-Rise, maar je moet wel goed zoeken. Visueel is het wel mooi gedaan en de acteurs weten de gekte goed te spelen. Want High-Rise ontaardt in totale anarchie en op zich is dat aardig weergegeven.

In ‘High-Rise’, naar de SF-roman van J.G. Ballard uit de jaren zeventig, wordt een wereld geschetst die in grove lijnen daadwerkelijk bestaat: een wereld van morele verloedering en grootstedelijke vereenzaming. Een wereld die in deze film is teruggebracht naar een 40 verdiepingen tellende, betonnen hoogbouwflat. De bewoners, onder wie dokter en onderwijzer Robert Laing (Tom Hiddleston), hebben alles wat hun hartje begeert, waarbij je moet denken aan zwembaden, een supermarkt en zelfs een school. Ze hoeven het pand enkel nog maar te verlaten om naar hun werk te gaan. De rijkelui zitten op de bovenste etages van het appartementencomplex, terwijl het voetvolk de lagere verdiepingen bewoont. Een zelfvoorzienend systeem, maar al snel beginnen de eerste barstjes zichtbaar te worden. Want die mini-maatschappij blijkt in de praktijk uit te draaien op mensen die zichzelf zoveel mogelijk toe-eigenen en beginnen door te draaien. Dit zijn natuurlijk metaforen voor materialisme en kapitalisme en wat dit bij mensen kan teweegbrengen. Helaas boeten deze aan kracht in omdat ze bijna uit het niets verschijnen. De personages blijven te veel op afstand daarom is er geen echte spanning. En wanneer de anarchie echt losbarst, kijken we naar tal van enorm vermakelijke gebeurtenissen die jammer genoeg geen geheel vormen. Het is natuurlijk mooi dat de wanorde in de film overslaat op de kijker, maar dit zorgt soms toch echt voor te veel verwarring, waar dit in boekvorm waarschijnlijk veel minder een probleem is. Ondanks dat de film vrij chaotische is, het verhaal enigszins ingewikkeld en uit jaren '70 stamt is het resultaat uiteindelijk toch nog wel leuk om naar te kijken. Helaas moet ik concluderen dat regisseur Ben Wheatley het verhaal net niet goed genoeg over weet te brengen. Erg jammer want het blijft zeker een intrigerende film.

Het doet me een beetje denken aan Snowpiercer, maar dan in een futuristisch flatgebouw, en met wat minder gore, actie en heftigheid. Het kabbelt wel voort maar weet door de vele interessante personages en de kunstmatige, zorgvuldig in elkaar gezette decors, altijd te boeien. Jeremy Irons speelt hierin weer een uitstekende rol als een passieve middenklasser die net is komen intrekken in het pand. Al snel maakt hij kennis met de roekeloze Wilder en raakt hij verliefd op Wilder's zus Charlotte en... maakt hij kennis met zowel de onderklasse als de bovenklasse in het gebouw. Een psychologisch machtspelletje onder de twee partijen is onvermijdelijk... maar weet het de kijker onmogelijk te maken welke partij hij precies moet kiezen. Aan de ene kant zou je denken dat hoge klassers altijd egoïstisch en zelfzuchtig zijn.... maar het lijkt er ook verdacht veel op dat de onderklassers wel blijven provoceren....

En wat in het begin nog relatief onschuldig blijft, wordt op den duur wel een surrealistische samenloop der omstandigheden. De strijd wordt hier subtiel en psychedelisch neergezet en het is nog altijd de vraag waarom dit alles had moeten gebeuren. Nee, ik vind dit knap gemaakt.

En dan de sfeer en de decoratie. Gewoon subliem en zorgvuldig gemaakt. Naderhand begin je wel te beseffen dat Wheatley zijn best deed om hier een echte retro jaren 70 film van te maken. Zonder enige dingen uit het heden te gebruiken. Alsof het een late meelifter van A Clockwork Orange is.

Een visueel pareltje.

4,0*

Naar aanleiding van Mother! deze herzien vandaag. Nu was ik de eerste keer al onder de indruk, maar ook ik raakte toen op 2/3e het spoor eningszins bijster. Bij herziening vond ik het prima te volgen. Wat een waanzinnige film is dit. Sex, surrealisme, chaos, sociaal commentaar, horror en design in een blender. Zelden heeft een cocktail zo perfect gesmaakt.

5*!

Deze ook eens meegepikt en had hier wel wat meer van verwacht met zo'n cast. Ik vond hem niet zo meeslepend. De film zag er wel goed uit en de cast deed het prima, maar het verhaal liep niet echt als een trein.

Deed me in het begin denken aan The Bothersome Man, vooral qua setting en sfeer. Maar deze vliegt, nog meer dan die film, volledig uit de bocht na een intrigerend eerste 3 kwartier. Ik ben niet bekend met het werk van Ballard, maar afgaande op deze verfilming valt hij onder de categorie “moeilijk verfilmbare auteurs”, net als bijvoorbeeld Kurt Vonnegut en Douglas Adams.

Met acteurs en cinematografie is niet zo veel mis. Iemand vergeleek het spel van Hiddleston al met Fassbinder, daar moest ik ook aan denken, fijne onderkoelde stijl. Grappig om Jeremy Irons weer eens tegen te komen, al kon hij niet veel met zijn rol. En het is allemaal stijlvol gefilmd, wel wat veel slowmo te pas en te onpas, maar High-Rise heeft zeker kwaliteiten. Erg fijne soundtrack ook. Maar ja, het verhaal- een vage dystopie met een flat als metafoor voor de maatschappij die gaandeweg verandert in totale anarchie- dat klinkt op papier leuker dan wat er uitkwam. Ook totaal onvergelijkbaar met A Clockwork Orange, een vergelijking die ik hier en daar tegen kom, een boekverfilming die trouwens wél goed uitpakte.

Een stuk beter dan verwacht, sterker nog, uitermate interessante film. Het verhaal is een soort allegorie over de (Engelse) samenleving, met een upper-class, middle-class en lower-class, samengepropt in één zelfvoorzienend flatgebouw. De neerwaartse spiraal wordt al vanaf het begin aangekondigd (en resulteert verrassend genoeg in een nieuw evenwicht, zo lijkt het althans). Gezien voorgaande ligt een vergelijking met Mother! voor de hand en hoewel beide films in gebrek aan subtiliteit niet voor elkaar onderdoen, is High-Rise in elk geval meer ambigu. Vond het daarnaast mooi geschoten, haarscherp vooral, en de soundtrack is geweldig (Clint Mansell tekende hiervoor). Een fascinerende film dus die met veel lef en flair gemaakt is. Dit verdient een hogere waardering.

Eindelijk gezien.

A Field in England heeft bij mij een redelijk diepte wonde achtergelaten. Vond Wheatley altijd wel leuk, maar die film was écht niet te pruimen. Gelukkig is High-Rise weer een stuk beter, al haalt Wheatley ook hier niet z'n beste niveau.

Dat ligt ook een beetje aan het boek en de materie. Een flat als symbool voor de verschillende klassen en de maatschappij in het klein. Met de onderdrukking van de lagere klasse en de decadentie van de rijken. Beetje saai en makkelijk? Daarnaast ook al 100 keer gezien, in elke mogelijke vorm. De film voegt verder ook niks toe op dat gebied, het enige wat er gebeurt is dat alles in een onstopbare spiraal van geweld en decadentie terechtkomt.

Wheatley zet het allemaal nog wel aardig neer. Visueel is het redelijk, maar het is vooral de soundtrack die indruk maakt. Zorgt dat het best sfeervol is en het van begin tot eind interessant blijft. Eerste uur is wat traag verder, maar het twee uur is duidelijk beter. Dat maakt dat er uiteindelijk toch een best positief gevoel overheerst.

Het mag allemaal iets origineler, en als dat niet kan dat zeker wat intenser, maar memorabel is het wel. Fijn filmpje, die nieuwe Wheatley toch maar wat extra prioriteit geven.

3.5*

Het begon redelijk, maar het werd steeds chaotischer en oninteressanter. Ik begreep er op een gegeven moment niks meer van. Het acteerwerk is in orde, maar dat maakt mijn score niet veel hoger. Ik heb hier niks mee en had deze film prima kunnen missen. 1,5*

Een warrige film. Dit boek van Ballard zou onverfilmbaar zijn. Ik ben nu bezig in het boek, maar of het me echt gaat liggen weet ik niet. Ik zie wel potentieel in de film. De soundtrack en cinematografie zijn eigenlijk best van een hoog niveau. Toch verliest Wheatley mij als kijker ergens in de helft van de film al.

Wheatley kan er wel wat van maar tot nu toe is hij niet direct my cup of tea. Free Fire vond ik een slap aftreksel van Reservoir Dogs. Kill List was wel een aardige horror, al zijn cult/sektefilms ook niet echt mijn favorieten binnen het genre. In High-Rise zie je wel een tamelijk strakke regie met een aantal sterke scènes. Maar het verhaal is simpelweg niet te volgen. Misschien dat de chaotische vertelstijl wel strookt met de chaos in het appartementsgebouw. Voorlopig 2* maar misschien krijgt deze ooit nog eens een kans. Meestal blijf ik bij een eerste mening maar deze heeft potentieel om die toch te wijzigen bij een herziening.

High-Rise deed me erg denken aan een Pornstar Martini, maar dan zonder de Martini en heel veel Pornstar. Regisseur Ben Wheatley gaat gretig te werk met allerlei genres en weigert zich bij een specifieke categorie neer te leggen, maar eenmaal de boel loskomt in de tweede helft is het als geheel amper meer te volgen. Het helpt ook niet dat een film als deze last heeft van de oubollige vormgeving qua inhoud, het boekmateriaal werd tenslotte in het jaar 1975 geschreven. De personages voelen nogal karikaturaal en gespeeld aan, waardoor de onderliggende maatschappijkritiek amper serieus te nemen is. Met het acteerwerk is niettemin weinig mis en op visueel vlak heeft Wheatley de touwtjes stevig in handen, maar ik kon de wat rustigere eerste helft een stuk beter waarderen dan de ongeremde tweede helft. Vanwege de onvoorspelbare en originele inhoud nog wat extra punten, maar de opgave om deze film door te komen bleek achteraf een stuk moeilijker dan verwacht.