Inside Llewyn Davis (2013)

Oh sjittes... schrijf ik Justin... komt er automatisch Bieber achteraan. Major Mistake! Timberlake natuurlijk. Dank voor de correctie.

De toon van deze Drama / Muziek film film is al net zo melancholiek als de folkmuziek van de zanger uit de titel. Er valt heus wel wat te lachen om de onnavolgbare dialogen van de de regisserende broers Ethan Coen en Joel Coen, maar onder de oppervlakte gaat ook veel treurigheid schuil.

In "Inside Llewyn Davis" maken we kennis met Llewyn Davis (Oscaar Iscaac), een singer-songwriter die een zwervend bestaan leidt in Greenwich Village in de jaren zestig. Hij schrijft protestsongs, beschikt over een prima stem en heeft zelfs een lp gemaakt. maar het grote succes blijft uit. Grotendeels is dan aan Llewyn Davis nogal eigengereide karakter te danken, waardoor hij (vaak onbedoeld) zijn eigen glazen ingooit. Als hij op een dag de kans krijgt naar Chicago te liften, grijpt hij die met beide handen aan. Zijn doel is om in die stad bij een bekende producer langs te gaan om hem te interesseren voor zijn liedjes. De weg ernaartoe gaat echter gepaard met de nodige hindernissen.

Via Llewyn Davis ontmoeten we in deze film tal van figuren binnen en buiten de muziekindustrie die niet zo goed weten wat ze precies met de eigenzinnige zanger aan moeten. Oscaar Iscaac zet een mooie rol neer, daarnaast zijn er goede bijrollen van o.a. Carey Mulligan, John Goodman en Justin Timberlake en duikt Bob Dylan in één van de laatste scènes op in een cameo. De dialogen, de muziek en de beelden van New York van een halve eeuw geleden zijn erg sterk. Overigens was de echt bestaande folkzanger Dave van Ronk een inspiratie voor deze film.

Al met al een even stekelig als geestige Drama / Muziek film (duurt circa 100 minuten), met een opvallende bijrol van Justin Timberlake.

Omzwervingen van een folkmuzikant

Niet iedereen is gemaakt om het te maken in het leven. Llewyn Davis hoort in die categorie. Hij heeft wel talent en eerlijk is eerlijk, de liedjes die hij brengt zijn best pakkend. Maar hij heeft zijn bestaan niet in handen en maakt voortdurend foute keuzes waardoor hij constant financieel aan de grond en zonder thuis zit. Eén van de zwaarste ontgoochelingen zijn de royalties die hij misloopt van "Please Mr Kennedy" die hij zelf opneemt met twee anderen en die een onverwacht succes kende waardoor hij wellicht van al zijn problemen verlost kon geraakt zijn . Vanop een afstand bekeken zou je er bijna mee lachen maar het is groen lachen.

Die kat zit er niet voor niks in. Ik denk dat Davis zichzelf wat erkent in dit dier: rondzwervend naar links en naar rechts, en dan steeds naar huis terugkomend (van zijn vrienden, of ex liefje) om te slapen of om achter iets te bedelen. Maar het is vooral een portret van een man zonder toekomstvisie en die geen bestaan kan opbouwen.

Ik vond het niet de beste van de 10 films van Coen die ik heb gezien maar toch weten ze er weer een meeslepend drama van te maken, niet in het minst door een schitterend acterende Oscar Isaac.

Al heel lang gratis bij KPN, maar omdat ik én geen fan ben van dit muziekgenre en ik ook nooit zoveel had met de Coen-brothers: is dit ook te genieten als je zoals ik geen fan van beiden bent? Ik stel dit soort vragen nooit - normaal is het bij mij altijd kijken en gaan - maar toch ben ik even nieuwsgierig.

Ik ben zelf geen groot fan van folkmuziek maar vond de film ook maar mwoah. Al geloof ik goed dat ik een goede film over muziek buiten mijn smaak prima zou kunnen uitzitten. Mijn bezwaren komen niet voort uit de aversie jegens folk. Hoe sta je gemiddeld tegenover Coen-films?

“If it was never new, and it never gets old, then it's a folk song.”

Sterke en sfeervolle film van de Coen broers. Inside Llewyn Davis heeft een perfecte balans tussen melancholie, humor en drama, en weet dat de gehele film vol te houden. De sterkste punten zijn de sfeer, de cinematografie, de acteurs en de goed gekozen muziek. De gehele film is schitterend geschoten in een soort van grijs/bruine kleur, en het zorgt voor een plezierige en tegelijkertijd treurige kijkervaring.

De acteurs zijn prima gecast, en Oscar Isaac weet goed een (on)sympathiek en meelijwekkend personage neer te zetten. Je vindt Llewyn een triest figuur en een eikel, maar tegelijkertijd leef je wel met hem mee. Mulligan zet een mooi personage neer, en ook Timberlake doet het goed. De scène waarin Timberlake, Isaac en Driver samen een nummer opnemen (Please Mr. Kennedy) is een hoogtepunt. Inside Llewin Davis is een echte Coen film, en dat pakt in dit geval positief uit.

Aangename film —met een authentiek ogende jaren 60 sfeer— over een liedjeszanger, die een professioneel bestaan in de muziekwereld nastreeft. Door zijn eigenzinnige houding zit hij daarbij vooral zichzelf in de weg.

Oscar Isaac zet een prima hoofdrol neer. Bovendien beschikt hij over een mooie stem, die ervoor zorgt dat de film een bijzonder aangename soundtrack bevat.

De bijrollen van John Goodman, Justin Timberlake, Carey Mulligan en Adam Driver zijn goed beschouwd niet veel meer dan wat opgerekte cameo’s. Ze spelen amper een wezenlijke rol in het verhaal.

Ik vond er echt geen zak aan. Sorry not sorry

Tijd om deze film te herzien omdat ik als liefhebber van het genre, de muziek wel goed vond. Toch had ik een ander beeld van de film als ik die voor het eerst zag. De films van de Coen Brothers hebben dan wel een eigen stijl, ze zijn meestal één grote parodie. Of zo komen ze toch over. Dat gevoel had ik soms wel bij Inside Llewyn Davis, dat de Coens met deze film de folkscene leken uit te lachen. Sommige scènes lijkt dat ook nog zo, maar de muziek is in elk geval wel goed. Dus ze moeten toch van het genre houden denk ik dan.

Llewyn Davis is geen personage waar je van houdt. Een egoïstische man die om zich heen trappelt met iedereen die hem probeert te helpen. Als je ziet welke kansen hij laat liggen of beslissingen die hij neemt, is het geen wonder dat hij niet vooruit gaat in het leven. Je krijgt er als kijker ook geen pasklaar antwoord op. Het zal wel te maken hebben met een depressie na het overlijden van zijn partner en het feit dat zijn muziek niet doorbreekt. Hij ziet zijn muziek als een vak en wil zelfs qua stijl niet afwijken als het gaat over een iets commerciëler nummer of samen spelen met andere muzikanten of zangers. Bij alles wat hij nog doet voor de muziek, komt geld op de eerste plaats. Belangrijk natuurlijk als je van muziek wil leven, maar hij speelt ook niet voor zijn plezier. En het is net bij folkmuziek (of wat je nu als een singer-songwriter kan beschouwen), moet je menen wat je zingt.

Terwijl Llewyn Davis in zichzelf gekeerd is en zijn folkmuziek als een vak ziet, wordt hij net omringt door mensen die wel van folk houden. De mensen waar hij mag blijven slapen, de muzikanten die wel met passie aan hun muziek werken, de pub-eigenaar die ondanks alle grapje die hij maakt toch duidelijk van folk houdt, … En dat botst natuurlijk met die mensen. Ironisch dan ook dat zijn solo album 'Inside Llewyn Davis' heet, terwijl je dat als luisteraar nooit te horen krijgt. En daarom zijn album ook voor geen meter verkoopt. Maar hij is technisch wel goed en heeft jaren terug bewezen wat hij kan.

Dat oppervlakkige zie je ook terug in zijn relaties en metaforisch bij de kat. Als hij na een nachtje slapen de kat kwijt speelt en die gaat zoeken, vindt hij die later zogezegd terug. Hij kent de naam niet en gaat er gewoon van uit dat het die kat is, omdat die ook ros is.

De film is mooi gemaakt en als je er wat door kijkt zie je ook wel wat de Coens willen meegeven. Dat Llewyn Davis geen aangenaam persoon is en soms wat oppervlakkig, is net het onderwerp van de film. En de contradictie met de muziek die hij maakt. Je moet wel van het genre houden denk ik. En de film mist de humor van de andere films van de regisseurs. Maar op zich is dit best wel een mooie film.

De Coen-Brothers in 2013.

Ze lijken van alles te proberen en benaderen verschillende genres met een verschillende benadering. Het lijkt alsof alleen horror nog moet komen van de regisseurs. Maar daarvoor lijken ze geen interesse te hebben, en houden het bij drama dit keer.

Deze film is wel ok, ik vond het nergens echt bovenuit steken. Qua humor uiterst voorzichtig benaderd, maar toch nog wel redelijk lomp hier en daar. De meeste humor komt dan ook in de vorm van boze buien en andere niet al te geslaagde grappen.

De drama boeit dan wel iets meer. Maar dit gebeurd vooral pas na 40 minuten, als Isaac aan zijn roadtrip gaat beginnen. Alles wat daarvoor kent weinig hoogtepunten. De kat is dan nog het hoogtepunt helaas. En ja, Isaac acteert behoorlijk aardig.

Voor de rest hebben we een miscast in de vorm van Mulligan. Laat haar maar die onschuldige types spelen, dit was echt vreselijk. Veel te geforceerd. Bovendien krijgen de acteurs die ook nog zowat bekend zijn relatief nutteloze en kleine rollen. Maar toegegeven, sommige onder hen maken de film wel interessant.

Hier en daar mooi lichtspel, en dan heb je het meest positieve eigenlijk wel gehad. De film weet te boeien en Isaac doet het sterk, en dan heb je het beste wel gehad eigenlijk. Het zal wel enkele kleine boodschapjes met zich hebben, maar voor mij is het vooral een normaal filmpje. Merk voor de rest ook weinig verschil als dit door iemand anders geregisseerd zou zijn.

Voor de rest vond ik de argumenten en rouw helemaal niet zo indrukwekkend verdrietig. Ik raakte meer overstuur van Isaac die die kat bij Goodman achterlaat. Dan sla je als regisseur ook een beetje de plank mis naar mijn mening.

Maar daarbuiten, een nette, vermakelijke film met hier en daar wat humor en wat drama. Af en toe een redelijk sterke scene. Bijvoorbeeld de Timberlake/Isaac/Driver scene was nog wel grappig. Voor de rest is het alleen maar een ok-gevoel voor mij.

Dat was 'ie dan: m'n laatste film van het decennium. Waarin de echte geluksvogel pas aan het einde te horen is en nooit in beeld komt.

Mooi memorabel affiche. Het is helaas alleen niet heel veel meer dan dat. De sfeer is goed, de muziek is fijn, met de drama zit het ook goed. Het acteren is grandioos. Toch miste ik wat. Hij kwam behoorlijk willekeurig over.

Degelijke film over een folkzanger die zijn brood wenst te verdienen met zingen. Voor de rest deugt hij nergens voor en zijn leven is eigenlijk één grote puinhoop. Eigenlijk is hij dakloos en tracht hij al zingend de eindjes aan elkaar te knopen. Hij kent weinig verantwoordelijkheidsgevoel en leeft van dag tot dag. Carpe diem en eigenlijk heeft hij daar ook weinig problemen.

Leuke en prima rol van Oscar Isaac overigens als nonchalante folkzanger. Zit goed in zijn rol. Ook Carey Mulligan doet het prima en hun ruzie op het bankje waarbij ze verhult dat ze zwanger is van hem vond ik één van de beste scènes van de film. Daarnaast ook enkele leuke nummers uiteraard die er de luchtigheid moeten inhouden.

Voor de rest weinig memorabel, maar heb er wel van genoten. Degelijke film, zonder meer. Fijne toevoeging wel van de rosse kat die te pas en te onpas ging gaan lopen.

Wat is dat met al die zesjes en zeventjes

Omdat ik zeker fan ben van de films van de gebroeders Coen heb ik deze prent, aangespoord door de hoge beoordelingen, bekeken. Nu vraag ik me af wat ik heb gemist? Waar komen die hoge cijfers vandaan? Het is een film over een oninteressant figuur met oninteressante gebeurtenissen. En van dat dejavu moment aan het eind snap ik niets.

De broertjes Coen weten hoe ze een film moeten maken, technisch mankeert er dan ook niks aan. Ze verstaan de kunst om je anderhalf uur te laten kijken naar gebeurtenissen die nergens toe leiden. Je verwacht toch een of andere apotheose... die komt er dus niet.

In de film "O brother, where art thou?" komt de voorliefde van de folkmuziek van de Coen's ook al naar voren. Daar is het meer op zijn plaats en vormt het een grappig element. De zeikliedjes van Llewyn verhogen de pret niet.

Film over een zanger die werk probeert te vinden. Het is een hele saaie film die eigenlijk van niets naar nergens gaat. En de muziek sprak me ook al helemaal niet aan. Die is al net zo saai. Het hoogtepunt van de film is eigenlijk het optreden van de kat. Die was wel erg leuk. Dus ik zou zo zeggen; volgende keer graag minder muziek en meer kat. Pas bij de aftiteling zag ik dat deze film van de Coen broertjes was. Dat verklaart tenminste waarom ik deze film uitgekozen had om te bekijken. Maar het is wel een mindere film.

Precies wat mijn voorganger al zei, saai en de muziek was niet mijn ding. Goed gezongen door Isaac, dat dan weer wel.

Nogal treurige comedy/drama film van de Coen broers, met een mislukte folksinger en een kat in de hoofdrol. Aparte film die op zijn geheel eigen wijze wel boeit.

Ik zat Inside Llewyn Davis maar ik wilde er alleen maar uit. De kat vond ik nog het leukste en ik heb een hekel aan katten.

Wat een treurige, nikserige depressieve film.

Een jaar of tien geleden hier eens begonnen, maar niet echt verder gekeken. Nu dus nog eens een kans gegeven. Ik kan het beter trekken dan toen en het is ook minder een pure muziekfilm dan ik dacht. Er zijn veel meer onderliggende thema's, met de muziek eerder als setting. Maar ik zie wel ook waarom ik het indertijd ook niet echt kon trekken. Eigenlijk geeft deze film voor mij na het zien van enkele Coenfilms wel een beter beeld van hun typische kenmerken in films, al is het een meer deprimerende film (en ook ietsje meer voor artsy kringen). Maar het heeft nog altijd zeer duidelijk de Coenstempel.

Heel veel goede en boeiende elementen die ik zie in de film, maar net zoals in het tweede deel van No Country for Old Men ook gewoon te veel gezeur (dialogen die mij echt niet boeien of te specifiek zijn waardoor ik niet alles begrijp). Laat dat juist het sterktepunt zijn van The Big Lebowski maar daar is het gezeur ook gewoon hilarisch. Ook een thema misschien dat naar mijn idee te veel terugkeert in film (broken/failed artist trope). Maar al bij al wel een goede film.

Ik sta er nooit genoeg bij stil wat voor een ongelooflijk uitgebreid en bijna consistent sterk oeuvre de Coen-broers doorheen de decennia hebben neergezet. Er zijn genoeg films van hun hand waarmee ik niet vibe, maar het vakmanschap valt nooit te ontkennen. Inside Llewyn Davis stond al langer op m'n lijstje en een tijdje geleden kwam het er dan eindelijk van. En wat ik aanvankelijk voelde was een initiële teleurstelling. De film gaf me een heel duister, deprimerend, eigenlijk gewoon depressief gevoel, en ik wist niet goed hoe ik het moest plaatsen allemaal. De duidelijke mythische laag in het verhaal, iets wat de Coens wel vaker doen, met een niet onduidelijke allusie op de mythe van Sisyphus, en de cyclische aard van zijn bij voorbaat onhaalbare taak, klikte ook niet meteen bij me. Hoogstens op intellectueel vlak, maar niet op gevoelsmatig gebied. Maar na het een paar dagen te laten bezinken, begon mijn gevoel en mening langzaam te draaien. Tuurlijk liet de film me met een depressief gevoel achter, het is nu eenmaal een film die letterlijk draait om een zwaar gedeprimeerde man die hoop en roem zoekt in een kleurloze wereld die dat niet te bieden heeft. Wel aan enkele lucky few, maar daar hoort Llewyn niet bij, en daar zal hij bij voorbaat nooit bijhoren. Het is een gedoemde, hopeloze queeste, verpakt in één van de meest kleurloze, grijze films die ik ooit gezien heb, dus het gevoel waar je als kijker mee achterblijft is vrij doelbewust. Vind ik het briljant, zoals sommigen? Nee, nog steeds niet. Ik vermoed ook niet dat dat nog gaat komen. Maar het is wel een heel sterk staaltje filmwerk, en de film laat als geheel een goede nasmaak achter.

Vooral over het cyclische bleef ik nadenken, en ik denk dat dat ook het enige aspect van de film is waar je een beetje hoop aan kan ontlenen, als je het wil zien. Llewyn zit vast in een loop, hoe letterlijk of metaforisch je dat ook wil interpreteren. De film eindigt exact zoals het begon. Hoewel, niet helemaal exact. Er zijn subtiele verschillen. De grootste indicator is dat hij op het einde de kat niet laat wegrennen. Wordt er geïmpliceerd dat het in de volgende 'cyclus' Llewyn meer voor de wind zal gaan? Wie zal het zeggen; net zoals Llewyn, kan een mens hopen. Een kleine glimmer in de duisternis.

Heel sterke acteerprestatie van Oscar Isaac overigens, die hier zo'n beetje mee 'doorbrak' geloof ik. De bijrolletjes zijn zoals altijd vrij Coen-esque, ook al is het hier allemaal een paar gradaties serieuzer en zwaarder dan in een pakweg Fargo.

Al bij al is het kwartje dus wel gevallen, grotendeels. 3.5*.