The O.C. (2003-2007)

The O.C. seizoen 1 Welcome to the O.C., bitch! Het was met deze heerlijk foute one-liner in de eerste aflevering van het eerste seizoen van The O.C. die ervoor zorgde dat ik besloot om dit eens een kans te geven. In een periode toen ik series nog maar begon te ontdekken (The O.C. was met Veronica Mars de eerste serie die ik echt begon te volgen) maakte de show van Josh Schwartz een diepe indruk. Fast forward naar meer dan 10 jaar later en ik besloot om de gehele reeks eens aan een herziening te onderwerpen. Ik was wel vergeten hoeveel afleveringen dit seizoen eigenlijk bevatte, maar bovenal hoeveel verschillende verhaallijnen er hier eigenlijk al aan te pas komen. Je hebt natuurlijk de komst van Ryan die alles in gang zet, maar ik dacht bijvoorbeeld dat heel dat Oliver gebeuren en de zwangerschap van Theresa pas in een later seizoen aan bod zou gaan komen. Soit, The O.C. lijkt op papier niet veel soeps te zijn. Een show die zich concentreert op het wel en wee van een stel rijkeluis tieners in het zonnige Californië die eigenlijk alles hebben wat ze nodig kunnen hebben. De dynamiek tussen de Core Four (Ryan, Marissa, Summer en Seth) is echter erg aantrekkelijk, met The Best Chrismukkah Ever als hoogtepunt in het seizoen, en het voelt nog allemaal erg fris aan. De Seth - Summer relatie, Ryan die continu bij vechtpartijen betrokken geraakt en dan natuurlijk de beste finale episode uit heel de reeks. Ik krijg nog altijd kippenvel van Seth die met zijn zeilboot vertrekt op de tonen van Jeff Buckley's Hallelujah. De hierboven genoemde Core Four bestaat natuurlijk uit Ben McKenzie (Ryan), Adam Brody (Seth), Rachel Bilson (Summer) en Mischa Barton (Marissa). In de loop der jaren niet echt vee meer van gehoord (Barton heeft nog wel eens hier en daar een filmrolletje gespeeld en McKenzie doet tegenwoordig mee in Gotham), maar het matcht gewoon vanaf de eerste seconde tussen hen. Die eerste scène tussen hen (Who are you? - Whoever you want me to be) spreekt al boekdelen. Mooi meegenomen ook dat er aan de bijrollen ook nog aandacht is besteed. Peter Gallagher is heerlijk als Sandy Cohen, de pater familias, en Melinda Clarke blijft natuurlijk heerlijk als opperbitch. Het is in eerste instantie wat de juiste feeling zoeken, maar met de herziening viel het me in positieve zin op hoe snel die feeling al wordt gevonden. De strijd tussen Ryan en Oliver gaat misschien net iets te lang door, maar daar staan een aantal degelijke subplots (Luke's vader die homo blijkt te zijn onder andere) tegenover. Toegegeven, een nogal hoog soap gehalte but I loved it 4*