Gevoel voor Tumor (2018)

Gevoel voor Tumor seizoen 1 Oef: de serie is beter dan de titel. Een mix van drama en humor is wat mij betreft de beste aanpak voor een serie over kanker. Voor een sentimentele draak hoef je dus niet te vrezen, al blijft het natuurlijk wel een heftige reeks die verschillende taboes over kanker niet uit de weg gaat. Met een kwinkslag als het kan, op een serieuze manier als het moet. Wie zich gelukkig mag prijzen en niet vertrouwd is met de ziekte, leert bovendien enkele zaken bij. Toch vertoont de reeks ook enkele gebreken. Zo kijken de scenaristen niet op een cliché meer of minder. Al van bij de aanrijding in de eerste aflevering weet je dat er iets gaat bloeien tussen Tristan en Hanne. Zoiets zie je ook enkel in films en series. Voorts vind ik het jammer dat we de hele lijdensweg door de ogen bekijken van iemand die echt álles te verliezen heeft. Want ja, vooraf is Tristan een perfecte boy die zich de koning van de wereld (of toch van Gent en omstreken) waant. En natuurlijk wordt hij door de ziekte een beter mens. Je ziet het soms van mijlenver aankomen. Voorts probeert de serie iets te hard uit-het-leven-gegrepen te zijn. De reden laat zich makkelijk raden: de kijkers overtuigen dat kanker iedereen kan treffen. De entourage van Tristan gedraagt zich echter zó oer-Vlaams dat het bij momenten op een karikatuur begint te lijken. Vooral de ruzie tussen de ouders lijkt zo uit een aflevering van Thuis geplukt. Nog iets dat deze serie gemeen heeft met een soap, is dat tussentaaltje. Wie in Vlaanderen woont, voelt toch dat zoiets niet 100% authentiek overkomt. Mijn mening hierover is simpel: een serie met ballen durft de keuze voor een dialect te maken. Wel positief is de manier waarop alles in beeld wordt gebracht: sfeervol en af en toe zelfs flitsend. Verwacht geen Darren Aronofsky-stijl, maar voor een zondagavondreeks voelt het wel fris aan. 3*

Gevoel voor Tumor seizoen 1 Volgend. Benieuwd of werkelijk elk aspect aanwezig zal zijn. Na (slechts) twee afleveringen heb ik wel erg de indruk dat het alles behalve subtiel is gebracht op vlak van humor, wat melig. Ook het scenario lijkt wel met de handboek op de schoot geschreven. Van elke aanzet is meteen duidelijk wat de bedoeling is op lange of korte termijn. Erg doorzichtig in dat opzicht. De achterhaalde hipdoenerij op vlak van montagetruukjes komt daar nog eens bovenop. Ik hoop dat er in de resterende afleveringen een meer natuurlijke flow zit met aandacht voor de juiste elementen. Desondanks de minpunten zit het verder namelijk wel snor. Dit kan nog wel iets worden.