The End of the F***ing World (2017-2019)

The End of the F***ing World seizoen 1 Een mensenleven geleden las ik eens een interview in de VARA-gids met de Nederlandse auteur J. Bernlef. Ik kan het helaas niet meer terugvinden, maar de strekking was dat hij koos voor personages met psychische zijnstoestanden als autisme, schizofrenie of dementie. Maar voor hem zouden sociopathie/psychopathie nooit interessante karakters opleveren, en dan al helemaal niet wanneer ze 'onmenselijk' gedrag vertonen als mishandeling en geweld. En toch intrigeerde het mij tot op de dag van vandaag. Het moet toch mogelijk zijn om een seriemoordenaar gestalte te geven als een gelaagd en menselijk personage? Als iemand die (net als iedereen) ontwikkelingen doormaakt en intellectuele inzichten verkrijgt, die misschien blijk geeft van een zeker idealisme of een wens om de maatschappij te veranderen. Wat dat aangaat ken ik weinig films of series waarin seriemoordenaars neergezet worden als gelaagde mensen. Misschien komen Hannibal met Mads Mikkelsen en Dexter met Michael C. Hall nog enigszins in de buurt!? Je begrijpt waarom de premisse van 'The End of the F***ing World' (2017) bepaalde verwachtingen opriep. Niet alleen was de seriemoordenaar van dienst een onzekere tiener, maar James (Alex Lawther) ging op een roadtrip met een potentieel slachtoffer als Alyssa (Jessica Barden). De coming-of-age van twee beschadigde jongeren waarvan de één denkt dat er verlossing te vinden is wanneer hij de ander schade berokkent. Ik was hoogst geïntrigeerd door deze macabere opzet, maar vroeg me tegelijkertijd af hoe je in hemelsnaam een serie gaande houdt waarin 'die ene moord' een intrinsieke motivatie is. Eigenlijk kan het niet anders dan aflopen met een teleurstelling, want als 't James lukt dan verliest hij alle sympathie van de kijker en valt er een ander charismatisch karakter weg. Maar als hij 't niet doet dan is de seriemoordenaars-insteek een tikkeltje onlogisch en vergezocht. Toch hield 'The End of the F***ing World' (2017) mijn aandacht vast omdat ik hoopte op een slim script dat een weg wist te vinden met deze onmogelijke opzet. Nu kun je een serie natuurlijk niet beoordelen op verkeerde verwachtingen mijnerzijds. Op zichzelf is 't gewoon een prima 'road trip' in de geest van Bonnie & Clyde of Tarantino's 'True Romance' (1993). Filmisch imposante sfeershots van het Britse platteland met een ironische knipoog naar het Amerika van de jaren vijftig en zestig. Opvallend lekkere soundtrack met een anachronistische fusion van genres en stijlen: van Rockabilly, Britpop, Garagerock tot gevoelige ballads. Alleen al die heerlijk melancholische terugkeertrack 'Laughing on the Outside' (1962) van Bernadette Carroll. Een paar gevoelige mumblecore-momentjes van twee emotioneel beschadigde tieners die met elkaar de intensiteit van een jeugdliefde ervaren en de kracht verkennen van intimiteit. Maar zoals een wijze filosoof ooit sprak: 'Isn't that cute...BUT IT'S WRONG!' Het aparte is dat je aan 't begin echt een andere serie lijkt te kijken dan tegen het einde. Veel grimmiger en vertrekkend vanuit een werkelijk originele premisse. Daar komt bij dat het subplot rond een lesbisch detective duo alweer de zoveelste Fargo-ripoff is. 'The End of the F***ing World' (2017) heeft onmiskenbaar een eigen charme, maar speelt te vaak leentjebuur bij andere producties en kiest uiteindelijk voor een veilige weg. Zelfs de slotscène - waar destijds veel om te doen is geweest - is stiekem een beetje braaf en voorspelbaar.

The End of the F***ing World seizoen 2 Machtige serie. Kort maar krachtig. Aparte sfeer, veel droge personages, zwarte humor en een boeiend verhaal. Soms komt er een klein beetje een David Lynch gevoel naar boven, wat zeer fijn werkt in deze serie. Mede door ook de briljante soundtrack van Graham Coxon (tot bijv. Scott Walker en noem het maar op) is dit echt een heel bijzonder geheel. Echt iets anders dan je altijd al ziet. Genieten geblazen.

The End of the F***ing World seizoen 1 Ik vond dit zeer terleursstellend . Het was vast een anarchistisch serie met een schurend randje . Zo leek de titel en de trailer . Maar het was ongelofelijk saai , met twee vervelende hoofdrollen .Ze brengen het iedere keer met een soundtrack en shot zo van : zo kijk ons een tof en rebels bezig zijn , maar er gebeurd niks bijzonders . Maar het zijn twee pubers die leeg zijn in hun hoofd en doen en laten .En die zich vervelen . Met moeite uitgekeken . Zal wel aan mij liggen , maar met zo’n titel verwachte je meer .