Maid (2021)

Moeder en dochter in de hoofdrollen.

Over de helft en vind het vet goed drama met een top Margaret Qualley, waar ik toch wel zwak voor heb.

Gisteren de eerste twee afleveringen gezien. Erg sterke serie tot nu toe. Zelf een dochter van 3 en van 1 hebbende maakt dat veel van de emotie erg dichtbij me staat.

Ik vond dit een afschuwelijke serie, met echt belachelijk slecht acteren acteren van Andie MacDowell. En weer verschillende fouten, ze krijgt voor het proces kleding van haar vriendin in het opvanghuis, maar die is wel een halve meter kleiner, dus dat is niet mogelijk, en ook weer dezelfde oude fout, drinken uit duidelijk lege tassen en andere bekers, en trouwens, ze weten blijkbaar in vele films en series niet dat koffie en thee moet dampen, en dat je lippen daar nat van worden, is dat nu zo moeilijk....

Stephanie Land schreef het boek en executive producer Molly Smith Metzler maakte er een serie van. En wat voor een. Maid is een goede serie, met een voor Netflix begrippen opvallende diepgang. In een levendig scenario gaat dit verhaal over jonge moeder Alex (Margaret Qualley) die uit een relatie stapt, in de problemen. We krijgen als kijker veel voor onze kiezen, waarvan armoede en bureaucratie er slechts twee zijn. Het Amerikaanse zorgsysteem krijgt er behoorlijk van langs; voor elke steunmaatregel en program is wel een regel bedacht om de hulp onmogelijk te maken. Gaat lekker zo.

Daar komt de moeder van Alex (Paula, gespeeld door Andie MacDowell) nog bij. MacDowell en Qualley, in het dagelijks leven moeder en dochter, staan voor het eerst samen in een productie. Paula is bipolair én artistiek én naïef én esoterisch. Goeiemorgen, hoeveel kan een mens verdragen? En hoewel Maid af en toe heftig is, wordt het nooit te zwaar. Qualley geeft Alex een bepaalde lichtheid en onbevangenheid mee, met een vleugje optimisme. Fijne serie!

Op zich een vrij aardige serie maar niet elke aflevering is even goed. Qua cijfer een 6.8, hier afgerond naar 3.5 ster

Meeslepende serie, waarvan ik bij aanvang dacht dat het te zwaar zou worden. Want het drama is realistisch en zwaar. De serie bevat echter ook genoeg lichtvoetigheid. Andie Mac Dowell schmiert er bijvoorbeeld lustig/heerlijk op los als getroebleerde moeder. Ik was niet meer zo van drama uit de VS, maar dit komt waarachtig over, net als de prachtige film Nomadland (2020) met Frances McDormand, gaat dit over een ongepolijst soort VS.

De Amerikaanse droom is niet meer, welkom in de realiteit.

Halverwege Maid. Snap de lovende reacties niet helemaal. Eerst 3/4 afleveringen heel diep met die rechtszaak bezig, en nu weer "compleet" ander onderwerp.

Tevens is Andie MacDowell een vreselijk irritant karakter.

Maar goed, we zullen wel zien waar het eindigt. Voor nu een zesje.

Sterke serie. Alles wat voor Alex tegen kan zitten zit ook daadwerkelijk tegen en haar sociale omstandigheden maken het bijzonder lastig om een nieuw bestaan op te bouwen. Maar zoals diversen boven mij ook al aangaven houdt de positieve instelling van Alex haar op de baan en de serie niet al te loodzwaar.

Na enkele afleveringen dacht ik: ok, dramatisch tot aangrijpend, maar het draait zowat rond hetzelfde: huisvesting, werk, kinderopvang...

Het vervolg brengt evenwel meer aspecten van deze door partnergeweld geplaagde vrouw. Een ijzersterke jonge vrouw trouwens, van nature optimistisch en begripvol, die heel lang de tegenslagen verwerkt maar toch de hulpeloze, ten einde-raad-momenten kent, een vrouw ook die liefde in haar hart draagt, niet alleen voor haar kind maar ook voor wie haar helpt, haar moeder, ondanks de alles overstijgende moeilijkheden, tot de bereidheid tov haar echtgenoot...

Heel veel energie en warmte dus in deze serie die ons ook een blik laat werpen op de hulporganisatie, zoals meestal drijvend op de inzet van enkelen.

Schitterende vertolkingen van Margaret Qualley en eigenlijk niet veel minder van Andie MacDowell.

Uitstekende serie waarin Alex en haar jonge dochter tracht te ontsnappen aan een problematische en giftige relatie. Alcohol, armoede, overleven. Alex maakt soms naïeve keuzes, maar is een doorzetter, volhouder en vooral een prachtig mens. Haar dochtertje is haar alles, en ondertussen vecht zij tegen meerdere demonen, haar psychiatrische moeder en haar ex die een paar goede, maar vooral slechte kanten heeft. De radeloosheid en machteloosheid is vaak schrijnend, en het gebrek aan professionele begeleiding is afwezig. In de Verenigde Staten ben je overgeleverd aan de liefdadigheid en vooral jezelf. Margaret Qualley speelt op een overtuigende en krachtige manier Alex, een vrouw waarvoor je wel respect moet krijgen als deze serie je aangrijpt. Geen valse sentimenten, maar de keiharde werkelijkheid. Indrukwekkend.

Indrukwekkende miniserie. Ik heb het in 3x uitgekeken omdat het zo meeslepend was. Het heeft ook mijn ogen geopend dat je er met vertrekken alleen nog lang niet bent. Alex loopt niet alleen tegen bureaucratische regelingen aan bij de overheid, uitzichtloze armoede, maar ook op haar omgeving (vrienden, familie) kan ze niet voldoende bouwen om uit haar situatie te komen. Erg om te zien dat mensen aan haar twijfelen en niet écht voor haar klaar staan (vooral haar vader vond ik erg frustrerend om te zien, hoe hij haar zo kon laten vallen en misschien daadwerkelijk wel niet in zag hoe fout hij zat). Heel sterk van de serie, omdat het laat zien waarom het zo lastig is om van mishandeling af te komen. Maar ook waren er genoeg hoogtepunten die de de serie erg mooi maakten. De hulp uit juist soms onverwachte hoek en de wilskracht en liefde die Alex heeft voor haar dochter. Het is een serie die me bij zal blijven, en waarvan ik denk dat het heel goed en belangrijk is dat hier aandacht voor is.

Prima serie, ik kreeg een hekel aan moeder Paula, dat is dus erg goed geacteerd van Andie MacDowel. Hele serie is ook neergezet in een kleurloze setting in een armoedige buurt. Acteurs spelen goed, maar ik blijf toch bij een 7. Het duurde me namelijk allemaal iets te lang, serie had ook gemakkelijk in 6-8 afleveringen gekunt, zo had er ook meer snelheid ingezeten. die miste ik dus.

Sympathiek drama. Vooral sterk dat een serie over huiselijk geweld voor de verandering eens vooral gaat over geestelijk misbruik en verbaal geweld, en zonder dat de complexiteit van misbruik over het hoofd wordt gezien. Al dat geworstel met onmogelijke bureaucratie en het de eindjes aan elkaar moeten knopen levert een stressvolle serie op waarin Qualley bijzonder veel indruk maakt in de hoofdrol.

Ik vond de serie vaak wel wat gedramatiseerd overigens, met soms tamelijk onzinnige manieren om drama te creëren, zoals met dat uit de hand gelopen kinderfeestje bijvoorbeeld. Het verhaalverloop wordt ook wel erg vaak bepaald door iemand die telefonisch niet bereikbaar is. Wellicht was het beter geweest het iets korter en simpeler te houden en wat minder tijd te besteden aan karikaturale bijfiguren. Zelfs Paula is aanvankelijk een strontvervelend typetje dat vooral voor de humor wordt ingezet.

Het einde voelt soms wat makkelijk. Alex kan zo haar studie weer oppikken, en ook wat andere dingen kom haar op een wat ongeloofwaardige manier aanwaaien. Dat neemt wat weg van de werkelijke ervaring van veel vrouwen in zo'n positie. Toppunt was nog wel die hoarder-klant die Alex via haar contacten aan een eindeloos stroom werk kan helpen. De serie is overigens verrassend fraai gestileerd, met visueel aardige momentjes en ook een leuke soundtrack.

Best een sterke serie en dan relatief waargebeurd wat steeds een bijkomend accent is. Niet te zwaar aangezette, realistische drama over een moeder en haar peuter uit een problematische gezinssituatie. Je beleeft alle fases daarin mee en het komt ook daadwerkelijk binnen en het doet je iets. Soms wat mindere momentjes maar overall blijft het steeds beklijven.

Meeslepende, erg goed geschreven en uitgewerkte serie over een jonge moeder (Margaret Qualley) die met haar dochter een nieuw leven probeert op te bouwen nadat ze aan huiselijk geweld is ontsnapt. Aanvankelijk vraag je je af hoe de makers in godsnaam tien afleveringen gaan vullen met dit karige uitgangspunt, maar al snel wordt je als kijker volledig ingepakt door de fascinerende personages en de rauwe, realistische aanpak van het geheel. Dialogen en sfeersetting zijn daarnaast eersteklas. Prachtig gespeeld door vooral Qualley, maar de volledige cast is uitstekend. Andie MacDowell, als de zweverige artistieke moeder van Qualley, steelt de show.

I want him to see I’m not scared of him anymore.

Dat komt dan langs in de 9e aflevering, en wellicht is het een breekpunt - het soort breekpunt waarop je zou verwachten dat ieder normaal mens bij zijn positieven komt. Toch blijkt dat niet zo te zijn, want in de VS is het nog steeds een ding dat abortus verboden is, maar de hulp aan moeders zonder inkomen kan je met een zoet lantaarntje zoeken. Wat een absurd land is het toch, en hoe absurd wordt ook onze wereld naarmate we ons steeds meer daarnaar richten - ongemerkt via de social media, geprogrammeerd via de algorithmes.

Qualley draagt de serie, en net als in het narratief is haar moeder MacDowell af en toe een zegen, af en toe een kwelling - ik zou haast zeggen vanzelfsprekend, want ze is me nooit in de verte sympathiek geworden in al haar rollen. Perfecte casting in dat opzicht. Even perfect als Qualley die af en toe duidelijk niet weet hoe het buskruit uitgevonden worden moet, maar daar uiteindelijk wel komt, met maar al te vaak een beetje hulp. Dan moet ik meteen denken aan al die mensen die net een tikkie minder slim zijn, en die niet tegen die hulpvaardige menschen aanlopen. De gewone mensen, zeg maar.

En tegelijkertijd hebben we hier dan zo’n opleving van het idee dat de mensen aan de onderkant van de samenleving alleen maar hun hand ophouden, want ‘werken loont niet’. Dat komt dan altijd wel wat over alsof degene die dat roept nooit de deur uit komt, de hele dag alleen voor netflix heeft en bijpasselijk wereldvreemd is - en kennelijk deze serie dan toch ook net weer niet gezien heeft. Net zoals het eeuwige geklaag over bureaucratie - die mensen doen gewoon hun werk, en om jou te helpen. Als de regels moeilijk zijn, dan is dat omdat er iemand heeft lopen zijken dat er misbruik gemaakt wordt - en dat is dus iemand zoals jij, zowel qua zijken als misbruik maken.

Neem liever een voorbeeld aan de brave hardwerkende Alex - en besef dat haar verhaal uitzonderlijk genoeg is om boeken over te schrijven en series van te maken, Maar hoeveel alleenstaande moeders hebben dat talent net niet, missen net die ene aansluiting, wonen in de verkeerde buurt. Deze serie vertelt een feelgood verhaaltje wat in het echt geen happy end kent voor de mensen waar het over gaat.

En ondertussen wordt de samenleving nog steeds rechtser. Leg het mij maar uit.