Masahiro Shinoda

Ooit ruim 10 jaar gelden Buraikan op het IFFR gezien en hoewel ik toen een grote voorliefde voor Japanse films ontwikkelde vond ik dat helemaal niks. Een reden om Shinoda Masahiro eigenlijk een beetje links te laten liggen. Nu zijn ouder werk via DVD ook via 'serieuze' labels als Eureka! en Criterion beschikbaar komt is het tijd voor een nieuwe poging en wellicht erkenning! De tweede film die ik van hem zag was pas deze middag en was een voltreffer: Ansatsu (Assassination). Toch nieuwsgierig geworden naar ander werk.

Ansatsu (1964) ****

Kawaita Hana (1964) ****1/2

Utsukushisa to Kanashimi To (1965) ***

Shinjû: Ten no Amijima (1969) ****1/2

In korte tijd mijn Shinoda kijk-lijstje kunnen verdubbelen, en niet met de minste films zeg! Qua beeldcompositie en stijl behoort dit absoluut tot de top van de Japanse new wave, maar ook de thematiek en inhoud zijn bijzonder.

Mijn favoriet blijft misschien toch nog wel Kawaita Hana door het duister laagje "doem" dat over de film hangt.

Ansatsu zag ik afgelopen vrijdag en is moeilijker om jezelf in te verliezen/vinden. Niet door de plot, die niet zozeer ingewikkeld is alswel achtergrond kennis (en toch wel enige oplettendheid) vereist, maar omdat de hoofdpersoon een soort aso versie van Yojinbo is die uit is op het vergaren van respect ipv gerechtigheid. Juist dit aspect maakt de film wel origineel en de politieke achtergrond maakt de plot ook meer gegrond in realiteit dan doorgaans bij dit soort films!

Vanavond zag ik alweer een heel unieke film. Shinjû: Ten no Amijima is een verfilming van een beroemd Japans (poppen)theater stuk van Chikamatsu (misschien morgenavond Chikamatsu Monogatari (1954) ook maar eens opzetten...) en dan op zo'n manier, met echte acteurs, maar met de traditionele zwart-geklede poppenspelers in beeld, dat het bijna lijkt op een deconstructie van het stuk. De theatrale manier van (over)acteren reduceert de plot iig tot een hysterische soap... maar dan zijn er dus ook die poppenspelers, en het feit dat de vrouw en de maitresse door dezelfde actrice gespeeld worden, en Ozu-achtige transities die de balans uiteindelijk wat mij betreft de andere kant doet omslaan. Shinoda lijkt geen afstand te willen nemen, maar juist dieper nog de kern in. Het is wel het summum van de Japanse cultuur, dus alle 'socio-culturele' lagen die er in het stuk verborgen liggen zullen wellicht voor een groot gedeelte ook aan mijn Westerse neus voorbij gaan... maar met liefde en dood als centrale thema's zal het uiteindelijk toch (ook) om transcendentie gaan. Tot nu toe misschien dus wel de meest complexe Shinoda die ik zag (duidelijk ATG materiaal). Puur op esthetisch vlak is het sowieso genieten. En hoewel de stijl van acteren mij niet echt aansprak (waardoor ik het dus bijna zelfs als een parodie ging interpreteren) is de aanpak uiteindelijk toch puur cinematisch en overstijgt het wat mij betreft het bronmateriaal.

Heb nog een paar andere films van deze regisseur in de kast nu, maar op mijn wensenlijstje staan er twee die nog jammergenoeg onvindbaar blijken op DVD of elders, met Engelse subs.

Himiko (1974) is nog een ATG film en ook weer een bijzondere mix van theater (butoh!!) en film. EDIT: ik zie nu geloof ik opeens toch Engelse subs... joy!!

en de ander is Tears on the Lions Mane (1962) geschreven door Terayama, met muziek van Takemitsu en in de cast de "Japanse Brigitte Bardot" Mariko Kaga! (de laatste twee lijken Shinoda regulars, maar nog altijd bijzonder genoeg om te noemen!!)

Ik dacht dat de beste man allang dood was, maar hij leeft nog zie ik!

Slechts vier films gezien, waarvan twee als enige hier op MM:

Shonen Jidai (1990) 4,5*

Ansatsu (1964) 3,5*

Setouchi Munraito Serenade (1997) 3,5*

Yari no Gonza (1986) 3,5*

Silence staat nog in de kast. Met o.a. Tadashi Imai en Satsuo Yamamoto één v/d regisseurs waarvan ik graag meer beschikbaar zou zien.

Shinoda is relatief niet slecht vertegenwoordigd op DVD, ik heb er minstens 8 in de kast staan.

ik 6 volgens mij, de drie waar ik hierboven wat over schreef, silence, samurai spy en gonza the spearman... welke mis ik nog??

Het zijn er zeven, de VIER waarover je schreef plus de drie die je noemt. Ik was in de war, want ik heb er acht gezien, met als extra op de 7 DVD's Buraikan op IFFR 1996 - zie mijn eerste post.

Ik zie dat zowel jij als baggerman Silence nof niet hebben gezien. Dat was wel één van de films waar mijn verwachtingen totaal niet werden ingelost.

Silence lijkt me een lastige inderdaad... maar wie weet, over Double Suicide ben ik zo te zien ook een stuk enthusiaster...

Omdat ik die vierde (waar ik verder niets over geschreven heb ) niet op DVD had gezien, had ik even gemist dat die toch ook gewoon uitgebracht is... denk niet dat ik die alsnog ga kopen, dus dan ben ik gelukkig "compleet" momenteel. dank.

De VIER die je hebt gezien dan en die in je lijstje stonden:P

(is uit op Panorama, R3 inderdaad).

Double Suicide viel mij ook enigzins tegen, maar ik denk dat dat kwam omdat ik ervoor net een aantal Yoshida's had gezien en het daar toch niet aan kan tippen. Double Suicide is de film met de dames met parasolletjes op de brug, toch? Tenminste dat is erg blijven hangen.

das een mooi shot uit de film inderdaad

Yoshida Kiju is qua beeld/compositie (in zijn beste films) nog nét weer even een klasse apart inderdaad, maar wat Shinoda in Double Suicide inhoudelijk doet staat wat mij betreft wel op een gelijk niveau. Ik wordt door deze beide heren tot nu toe iig meer gegrepen dan door de bekendere new wave regisseurs Imamura, Oshima en Suzuki... wil niet zeggen dat ik die niets vind uiteraard, maar om een voorbeeld te geven: a Man Vanishes zag ik ook recent, ook ATG materiaal, maar inhoudelijk (en zelfs qua stijl) kan het wat mij betreft bij lange niet niet tippen aan Double Suicide.

Zijn aanpak ligt me gewoon wel. Tehsigahara, om maar weer eens een andere topper te noemen, probeert inhoudelijk bijvoorbeeld altijd wel dingen die bij Kiju en deze paar Shinoda films aasluiten, maar vind ik in de uitvoering tot nu toe altijd rommelig (alsof hij moeite heeft met keuzes maken)... dus op een gegen moment is het misschien ook weer appels met peren vergelijken. Blijft allemaal bijzondere cinema (die meer gezien moet gaan worden!)

Je moet bij mij niks lelijks over Imamura zeggen hoor en al helemaal niet over A Man Vanishes. Onvergelijkbaar qua stijl met Yoshida en Shinoda, maar door de aardse benadering komt het bij mij erg goed over.

ik probeerde zo positief en genuanceerd mogelijk over te komen

"Aardse benadering" is wel een aardige omschrijving. "Gevoelsmatig" noemde ik het zelf in mijn comment bij a Man Vanishes, en dit dus in tegenstelling met deze regisseur, die voor de intellectuele aanpak gaat als ik het zo mag noemen. Niet dat ik nu zelf zo intellectueel ben...

maar als je wilt bestuderen hoe fictie een weergave is van iets werkelijks (hoe fictief een documantaire is valt daar ook onder) dan kan ik persoonlijk meer met Double Suicide dan met a Man Vanishes (hoewel beiden op zichzelf ook gewoon erg prettig zijn om naar te kijken als je verder niet al te veel over het onderwerp wilt nadenken)

Toen ik het merendeel van de Imamura films op het doek zag tijdens een retrospectief(NFM/Cinemariënburg) heette dat geloof ik de rauwe cinema van Imamura, waarin het woord onderbuik vaak voorkwam. Dat vind ik erg kloppen. Ten ook het bijbehorende boekje gekocht (uitgegeven door Toronto Film Festival) en dat geeft toch ook altijd veel duidelijkheid.

Vind de Yoshida reader helaas wat moeilijker leesbaar, maar dat is meer in lijn met zijn films

Maarre dit is een topic over Shinoda geloof ik.... Bij Shindo kennen zowel de Eureka! MoC als de Criterion releases natuurlijk wel fijna extra info in de bijgevoegde booklets. Bij Samurai Spy hielp mij dat wel over een dood punt heen, bij Silence (en Double Suicide) vooralsnog niet.

(en de grootste schok was je vrij lage waardering bij Suzuki's master piece Hana to Doto).

nog maar even of topic dan, wellicht te verplaatsen naar de film zelf)

Ik kon in Hana to Doto inderdaad geen meesterwerk ontwaren. Ik zag wel heel duidelijk een regisseur die probeerde de verspelbaarheid van het genre te doorbreken (kijk de film bijvoorbeeld back-to-back met de genre-getrouwe Hibotan Bakuto: Nidaime Shumei (1969) en het lijkt alsof je hetzelfde script verfilmd ziet door twee verschillende mensen!). Het verhaal boeit hem in weze niet, maar hij kan/mag het nog niet volledig loslaten (zoals hij later wel zou doen) en het resultaat is nogal rommelig en, als je meer in deze hoek hebt gezien, nergens zo uitzonderlijk dat er het master piece predikaat opgeplakt kan worden

Tsja, dat is toch geen steekhoudend argument/verwijt dat je mij zou kunnen maken (hoop ik). Ik heb júist meer gezien in dit genre / tijd / stijl en vond het daarbinnen dan weer opvallend sterk.

zeker geen verwijt, ik had het over mezelf en de rede waarom ik niet bijzonder jubelend was over bepaalde composities, kleuren, figuren, plotontwikkelingen e.d. die allemaal goed zijn maar wat mij betreft dus nergens echt bijzonder...

Dan stond de kleuren instelling van je TV misschien niet goed (of je TV op zijn kant)

Nog iets over Shinoda ??

Ben vooral benieuwd naar wat anderen nog over Shinoda te melden hebben op dit moment

Maar kan wel nog zeggen dat ik juist in de analyse van genre conventies ik wederom Double Suicide ontzettend sterk vond. Japanners zijn bij uitstek goed in genre cinema. In de exploitation hoek resulteerd dit soms in erg exotische sub-sub-sub genres, maar een andere kant van de medaille is ook het constant opnieuw brengen van dezelfde verhalen (hoe vaak is Forty-seven Ronin al verfilmd ondertussen?!?). Het verhaal van Double Suicide was ook zeker niet nieuw voor me en de toneelschrijver op wiens werk het gebasseert is heeft ook inderdaad meerdere werken geschreven rond het thema van de dubbele-zelfmoord. Juist door dit te benadrukken weet Shinoda dieper door te dringen in die Japanse eigenschap om ipv een verhaal steeds nieuwer / origineler / groter te brengen, te schaven aan een verhaal om de essentiele elementen daarvan steeds beter aan het licht te brengen. Suzuki's genre-doorbrekende vroege werk komt hier in vergelijking wederom niet in de buurt

Genre cinema en het steeds opnieuw heruitvinden is inderdaad iets sterk Japans. Bij Shinoda dat deel juist helaas weinig tegengekomen, behalve in Ansatsu die ik zelfs nog sterker vond dan Seppuku. Qua getroebleerde non-heroische samoerai films zijn dat toch wel de uitschieters wat mij betreft (boven die van Okamoto).

Toch is er ook in Japan wel veel genre cinema die maar eindeloos kopieert zonder vernieuwing. Suzuki zou ik nooit onder die noemer scharen. maar bij de bescheiden hoeveelheid vrouwen revenge films die ik heb gezien zie ik nu al verzadiging. Female Poisnonous Seductress is wat mij betreft nergens te betrappen op voldoende eigenheid, Rica moet ik nog aan beginnen. Sex and Fury die wel weer verder ging verrasste mij dan weer postief.

En over Shinoda dan tot slot: Buraikan was een van de eerste Japanse films die ik uit deze periode zag. Later ook vaker gelezen dat het een klasse film is. Ik vond het niks, ik herinner mij met name een koddige, mislukte boertige film. Wel heel kleurrijk. Als er een Shinoda kan worden herontdekt door mij, om te onderzoeken of deze voldoet aan het heruitvinden van genre-cinema.

En nu mag iemand anders...!

Slechts 4 films van de man gezien en mijn favoriet tot nu toe is Pale Flower (1964). Lijkt wel een noir; enorm duister!

moonlight serenade is ook op DVD uitgebracht zag ik zojuist, Panorama Engelse subs

Lijkt me dan weer minder essentieel.

Hoewel Oshima (Suzuki en Imamura in minder mate - maar toch ook zeer verdienstelijk) heeft bewezen dat ook de Jaren 90/21e Eeuw output nog ter zake doende was heb ik daar bij Shinoda op basis van Gonza the Spearman al weer minder fiducie in. Van Shindo zag ik één film buiten de bekende drie films uit de Sixties en dat was ook mislukt.

Killers On Parade (1961)

nog één die onmiddelijk in de toevoeging mag!!

zojuist bij calve verschenen en ook te zien voor mensen met het Criterion / Hula kanaal

ziet er weer schitterend uit

de Engelse omschrijving en de plaatjes doen me heel erg aan Mr. Freedom denken

Taking his cue from Jean-Luc Godard’s use of style and filmic form, Shinoda’s Killers on Parade (aka My Face Red In the Sunset) exposes Japan’s ever-growing, post-war fascination with Western culture. A pop-art-comic-book style action satire shockful with hitmen and -women singing Revue songs, a killer who expresses himself solely in tankas or haikus and a female assassinator who walks around with her sheep, Killers On Parade was heralded as one of the great works to emerge out of the Japanese new wave. The screenplay written by Shuji Terayama, who’s unique avantgarde pop-art sensibility dominates every aspect of the film, tells the story of a a construction tycoon who wishes to dispose of a journalist who has learnt too much of his unscrupulous business deals. He hires a band of eclectic assassins to finish her off and a bizzare chase is set in motion…

Dat calvépotje trek ik dan straks ook maar even open

Haha, en meteen maar gekeken. Heerlijke onzinfilm. Doet nogal denken aan Suzuki, met name Tokyo Drifter, en ook Ôshima's Japanse Summer: Double Suicide die ik niet zo lang geleden zag. Deze film was er dus al een stuk eerder, al weet ik verder niet of het daarmee ook één van de eerste is met dit stijltje. Qua kleuren en (originele) decors wat minder dan Suzuki (nog steeds sterk), maar daar staat tegenover dat hier iets meer guerrillatactieken lijken toegepast. Verder vielen de melige maffe liedjes op (leuker dan Tokyo Drifter), de geinige filmtrucjes (flauwe editing, slow/fast motion), het over the top moralistische einde (inclusief decor) en daarnaast is de hand van Terayama wel voelbaar, vooral in de groep huurmoordenaars. Overigens loopt het meisje van dat groepje met een geit rond, en niet met een schaap zoals die Engelse omschrijving ons wilt doen geloven

t klinkt iig heel Japans, heb er erg zin in!!

Had je Mr. Freedom (1969) ook al gezien? maar als de Shinoda film uit 1961 komt dan is hij zijn tijd sowieso vooruit!!

Mr. Freedom moet ik inderdaad nog zien ja, goed dat je het nog een keer zegt En het lijkt ook wel op Godard, maar dan vooral Godard van midden/eind jaren 60. Als ik het jaartal niet gezien had zou ik ook gedacht hebben dat het van een paar jaar later zou zijn.

Schaf meteen maar Eclipse Series 9: The Delirious Fictions of William Klein aan dan, wel een aanrader (voor mij) denk ik?

Moeilijk in te schatten in hoever de films echt zullen bevallen, maar vooral mr Freedom is een film om gezien te hebben. Zelfs als je de satirische elementen niets zou vinden, dan spreekt de humor en de pop-art stijl nog steeds wel aan volgens mij. En Delphine Seyrig is altijd brilliant.

Een goed stuk over het werk van Shinoda

http://www.slantmagazine.com/house/2010/09/new-york-film-festival-2010-elegant-elegies-the-films-of-masahiro-shinoda/#more-17424

interessante quote:

"Shinoda knows exactly how and when to frame people on opposite sides of the shot. For reasons I don't know (some critics have claimed the influence of Japanese scroll painting), the Japanese New Wave filmmakers as a group used black-and-white CinemaScope better than any other in film history"

Criterions Hulu kanaal is weer verder geript en een pseudo-Eclipse boxje is "verschenen" met vier vroege Shinoda films...

raar om dit als nieuws te melden, maar ik wordt stiekem toch wel heel erg blij met de mogelijkheid om deze films, waar ik inmiddels veel over gelezen heb, ook eens te kunnen zien... en ik hoop maar dat dit de kansen niet verpest dat Criterion nog daadwerkelijk een boxje om van te watertanden als dit fysiek gaat uitbrengen

Oelala

1 - Double Suicide - 5

2 - Pale Flower - 5

3 - Himiko - 4,5

4 - The Assassination - 4

5 - Samurai Spy - 4

6 - Sharaku - 4

7 - Captive's Island - 4

8 - Dry Lake - 4

9 - Killers on Parade - 3,5

10 - Silence - 3,5

11 - Tears on the Lion's Mane - 3,5

12 - With Beauty and Sorrow - 3

RIP