L'Homme Qu'on Aimait Trop (2014)

Vanaf 7 augustus in de bioscoop (De Filmfreak)

Prima rustige voortkabbelende film, boeit, prachtig verfilmd en geacteerd die eindigt als rechtbankdrama 4*

Er had meer ingezeten: een losjes, op ware gebeurtenissen gebaseerd verhaal, dat zich afspeelde midden jaren zeventig en nog het meest een combinatie leek tussen een psychologisch drama en een portret van een vrouw die schuldig was aan manipulatie. Het was te tam, kabbelde teveel voort en zowel en ook de (kriebelig overkomende) personages misten de benodigde spanning. Bovendien liet de regisseur teveel ruimte voor interpretaties (onbevredigend). Alles bij elkaar een gemiste kans want het verhaal had potentie. De beelden van de Rivièra waren trouwens prachtig.

Je hebt van die films waarbij je denkt, wanneer gaan ze nou eens neuken. In deze film duurt dat drie kwartier. Voor die tijd gebeurt er niet zo veel. Tussen moeder en dochter botert het niet, maar hoe dat precies zit komen we niet te weten. Agnès gaat graag zwemmen en heeft een oogje op de adviseur van haar moeder. En hij eigenlijk niet zo heel erg op haar. En moeders probeert haar casino aan de Cote d'Azur te redden en wordt behoorlijk dwarsgezeten.

Inderdaad, het kabbelt allemaal een beetje voort met 'kriebelig overkomende personages', zoals gauke ze heel treffend omschrijft. Deze film is van alles wat: moeder-dochter drama, de teloorgang van een casino, de hopeloze liefde van Agnès (Adèle Haenel), een soort whodunit als de dochter verdwenen blijkt en een rechtbankdrama om de moordenaar te ontmaskeren. De film focust zich eigenlijk nergens op, laat te veel vragen onbeantwoord en het échte slot wordt afgedaan met een paar zinnetjes.

Schijnt gebaseerd te zijn op ware gebeurtenissen. Ik werd er warm noch koud van. Maar er wordt prima geacteerd. Altijd een feest om naar Catherine Deneuve te kijken en Adèle Haenel is een lekker ding, zeker zonder kleren aan. Daarom een half sterretje meer dan gauke geeft..

Regisseur doet van alles om er iets moois van te maken.

Helaas komt het niet uit de verf.

Slechte casting van Deneuve als directrice.

Jaren 70 gevoel komt niet over.

Adel Haenel is een talent.

Een lang en saai ter plaatse blijven trappelen van het verhaal in zowat het eerste uur van de film, tot het overduidelijk wordt dat de impact van een listige charmeur een harde wig zal slaan tussen moeder en dochter en dat ook de blinde liefde van deze laatste niet zonder (dramatische) gevolgen zal blijven.

Is de "20 jaar later" achteraf misschien wel even verrassend, het rechtbankgedeelte krikt de film ook wel wat op, al blijven we toch uiteindelijk in het ongewisse over enkele essentiële punten.

Ook ik heb het gevoel dat het beter had gekund, maar als ik er het klassespel van Adèle Haenel er bij tel, kom ik toch aan een, naar boven afgerond, kleine 3,5.

Negende film die ik zag van André Téchiné, een wat eigenzinnige regisseur, vind ik, en die moeilijke onderwerpen niet uit de weg gaat en mogelijks precies daardoor niet altijd gemakkelijk in de smaak valt.