Maidan (2014)

Vanaf 1 juli in de bioscoop (Cinema Delicatessen)

Dat ze nog propaganda durven te maken van die fascisten uit Kiev.

Pardon? teveel naar Russia Today gekeken wellicht?

Nee, Youtube heet zoiets.

Kaalgeschoren Oekraïners met swastika-vlaggen die iedere jood of Russisch sprekend persoon het licht uit de ogen slaan.

En het Westen maar reppen over 'een democratische beweging'.

Ja ammehoela.

Met Maïdan vertelt regisseur Sergei Loznitsa het verhaal van de strijd op het onafhankelijkheidsplein Maïdan in Kiev van januari tot en met februari 2014. Hij doet dit op intieme en objectieve wijze. Hier heb ik een recensie over geschreven. Benieuwd? Lees het hier: Maïdan | Filmrecensie | CultuurBewust.nl

I-N-D-R-U-K-W-E-K-K-E-N-D. Heb er gewoon geen woorden voor. In vergelijking met het 'amateuristische' Rouge Parole of Return to Homs zal het me niet verbazen als dit ooit een Klassieker wordt. Ontstijgt het documentaire-genre met gemak. Van de website van Cinema Delicatessen:

Pas lezen als je de documentaire hebt gezien. Interview met Sergei Loznitsa:

Grappen over ernstige zaken maken “mag” soms niet omdat het te vroeg is, mag je er dan wel al Kunst van maken?

Ik zie op geen enkele manier de toegevoegde waarde van de slowcinema aanpak bij deze documentaire. Voor mij legt het enkel op een hele vervelende manier de nadruk op het auteurschap van de regisseur. Het is mijn inziens zelfs zeer storend om de hele Maidan demonstratie te filmen als ware het een mierenhoop. Ontdaan van menselijke emoties.

Hollywood en commercieele tv zijn kennelijk zo verdacht geworden dat je door het zo ver mogelijk afstand nemen van actie, emotie en zelfs close up's of interviews vanzelf bij Kunst uitkomt. Leent het onderwerp zich daarvoor. Ik denk het niet. Deze docu gaat enkel nog over de esthetische voorkeuren van de maker. En de vermeende sensatie drang van de kijker. Vooral dat laatste is miz zeer badinerend.

Wat ik mis in deze documentaire

-Interviews met betrokkenen, 100.000 mensen demonstreren, waarom, gevoelens?

-Beelden van bijeenkomsten waar de reactie op mogelijk politiegeweld besproken wordt.

-Beelden van twijfelende politieagenten, er zijn overlopers leren we op het einde.

-Close up's van gezichten, beide kanten van het conflict (politie / demonstraten)

-Een poging om de kijker bij de situatie te betrekken.

Waarom mogen we bijvoorbeeld de zangers niet zien bij de begrafenis, te sensationeel? Ik zit absoluut niet te wachten op interviews met huilende mensen, bloed, gewonden of sensationele actie. Ik vindt het een absurde stelling dat je met een meer betrokken aanpak gelijk sensationeel bezig bent. Wat is er mis met het tonen van emoties? Zie bv Harlan County U.S.A (1976) als voorbeeld van een betrokken documentaire die allesbehalve sensationeel is uitgevallen. Kennelijk is het “the fly on the wall” ideaal ook al ten prooi gevallen aan slowcinema.

Onbegrijpelijk dat je zulk materiaal in een “acquired taste” vorm als slowcinema giet. Waarvan je weet dat het 98% van de bioscoop bezoekers totaal niet bevalt. Begrijp me niet verkeerd, ik kan best wel wat hebben op dat vlak. The Autobiography of Nicolae Ceausescu heb ik bijvoorbeeld erg hoog zitten.

Deze docu wekte helaas niets dan ergernis bij me op. Zozeer zelfs dat ik het maken van dit soort docu's een erger teken des tijds vindt dan de hele situatie op Maidan.

Je had al eerder werk gezien van deze kunstenaar?