Whiplash (2014)

Iemand die stelt dat hij niet van Jazz houdt heeft duidelijk te weinig jazz beluisterd.

ik vind het dodelijk vermoeiende muziek. Er zullen vast stukken zij die ik wel pruim maar meestal ben ik het na 1 minuut beu dat moeilijk gedoe.

Ben ook geen superfan hoor, maar Jazz moeilijk en vermoeiend? Dar zijn nou niet bepaald woorden die bij jazz passen...

Deze film over een ambitieuze drummer en een bijzondere muziekleraar zit boordevol jazz muziek. Daar luister ik normaal nauwelijks naar, maar hier wordt wel duidelijk dat het extreme eisen stelt aan de muzikanten. De film verloopt verre van rechtlijnig en de relatie tussen de student en leraar wordt bijzonder fraai in beeld gebracht. Sterk is ook dat je bepaalde twists niet ziet aankomen. Gezien de score had ik er nog wat meer van verwacht, maar het kleine wereldje waar in het zich allemaal afspeelt is me toch te beperkt.

Top film. Zeer sterk geacteerd. Film met een geweldige intensiteit

Wel jammer dat het over 2 zeer verknipte figuren gaat, niet ongebruikelijk maar ik prefereer iets meer realisme, afgezien daarvan desalnietemin prima film.

Een goede drama/muziek film...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteurs Miles Teller en J.K. Simmons spelen goed...

Goed beeld, geen HD aanwezig, ivm Canvas...

Goed achtergrond geluid/muziek, geen Dolby Digital aanwezig i.v.m. Canvas...

Prima camera beweging...

There are no two words in the English language more harmful than "good job"

Whiplash was zo'n film die al een tijd op mijn verlanglijst stond. La La Land was een voor mij erg onverwacht succes en ik was wel benieuwd wat regisseur Damien Chazelle voorheen nog had gemaakt. Hij heeft echter niet zo'n gigantisch groot oeuvre en wanneer je dan ook nog eens ziet dat zijn debuut (Guy and Madeline on a Park Bench) amper gezien is, dan kom je snel uit bij deze Whiplash. Een tijd geleden eens opgenomen vanop televisie, gelukkig zonder reclame, en dan gisteren eindelijk eens voor gaan zitten.

Want zoals zo vaak kan ik me tijdens het kijken voor het hoofd slaan dat ik hiermee zo lang heb gewacht. Ik had het gevoel dat je in een bepaalde stemming moest zijn om Whiplash te kunnen waarderen, maar eigenlijk neemt de film je direct mee in zijn eigen wereldje zodat je vanaf de eerste seconden in de film wordt gezogen. Fletcher en Andrew zijn twee figuren met een serieuze hoek af en het is juist de wisselwerking tussen hen die de film zijn geweldige vibe geeft. Dat, en een aantal indrukwekkende muzikale intermezzo's. Heb zelf nooit gedrumd dus absoluut geen idee in hoeverre dit technisch hoogstaand is, maar het ziet er verdomd goed uit en het klinkt zowaar nog beter. Verder wel een redelijk voorspelbaar plot, maar mooi dat Chazelle het einde wat open houdt. Voor de ene zal de beslissing van Andrew een slecht idee zijn, de andere vind het misschien een leuke weerwraak. In ieder geval een uitstekende film over het maken van noodzakelijke offers puur en alleen om de beste te zijn.

Dit soort uitdagende rollen kan alleen maar goed lukken wanneer je van goede afkomst bent. J.K. Simmons bewees in het verleden dat hij een goede acteur was, maar gaat hier misschien nog wel net dat stapje hoger. Die monoloog in het jazzcafé hoe hij uitlegt wat zijn drijfredenen zijn.. Ik hing helemaal aan zijn lippen en dat is knap als je bekijkt dat ik het in de verste verte niet eens was met zijn uitleg. Misschien hier en daar net iets teveel een kopie van zo'n typische drill-sergeant (legendarisch gemaakt in Full Metal Jacket) maar Simmons geraakt er mee weg. Ook Miles Teller is hier bijzonder indrukwekkend als de jonge Andrew die wel een heerlijk potje kan drummen. De confrontaties tussen hen beide zijn de drijfkracht achter de film en zelfs in die mate dat ze overige personages er bekaaid vanaf komen. Zo had er meer mee gedaan kunnen worden met Nicole (een altijd aimabele Melissa Benoist) maar het is een kleine smet op een voor de rest uitstekende film.

Tof! Het soort film waar nog wel eens een verhoging kan gaan inzitten wanneer ik hem nog eens kijk en ik ben er vrij zeker van dat dat effectief wel zal gebeuren. Hopelijk komt Chazelle met zijn volgende film wel eens met iets anders (anders wordt het gebruik van jazz wel een gimmick) maar naar het schijnt is hij met een film over Armstrong bezig. Het gaat deze keer echter niet om de trompettist maar om de astronaut. Kan ook wel eens de moeite worden.

4*

Ik heb een hekel aan caps lock, maar moet het nu toch even gebruiken: WAUW.

Whiplash stond al een tijdje op het lijstje om te bekijken en ik kan mezelf wel voor m'n hoofd slaan waarom ik deze film niet eerder heb bekeken. Kan amper in woorden uitdrukken hoe goed ik dit vond. Zou zomaar in mijn persoonlijke top tien kunnen komen, maar ik laat deze eerst even bezinken.

Ode trouwens ook aan J.K. Simmons, wat een rol.

Stevige film die het Spartaanse karakter van de leraar over de jonge leerling extra "mooi" laat zien. Een zeer overtuigende JK Simons die oververdiende Oscar heeft gekregen voor zijn bijrol (nuja, hoofdrol wat mij betreft) in deze film. Lang geleden dat ik een acteur zo heb zien smijten...
Het verhaal zelf geeft me een gemixt gevoel. Jonge muzikanten worden tot bloedens toe aangespoord om succesvol te zijn, maar in tegenstelling tot een Black Swan kon deze film me toch net iets minder bekoren (ook al gaat de vergelijking uiteraard maar ten dele op)

Ik volg helemaal wat o.a. Aceofspades, arno74, en Sergio Leone hier al schreven:: dit is gewoon niet goed.

Het eerste belangrijke punt is het feit dat Miles Teller niet speelt wat je hoort. En ook al is dit in de eerste plaats een drama, toch is het perfectionisme van de drummer een zó belangrijk onderdeel van het verhaal, dat het effectief noodzakelijk is om een acteur/drummer te vinden die hier zelf alle werk kan doen. Gewoon irritant.

De tweede stoorzender is de overdaad aan dramatiseren; voortdurend over the top, twee stappen te ver, ongeloofwaardig - waardoor alle charmes six feet under the stage in plaats van bij de kijker terecht komen.

Smaken verschillen uiteraard, gelukkig maar zou ik zeggen. Maar: The Green Mile en American History X kwamen in m'n gedachten: films waarvan ik de hoge notering gewoon niet kan vatten. Dat Whiplash hier op plaats 145 staat...: in mijn ogen heel bizar.

Dit noem ik nou een topfilm. Het acteerwerk is subliem. J.K. Simmons en Miles Teller spelen hun rol vol overgave, het verhaal deed echt iets met mij en de manier waarop het is uitgewerkt vind ik heel sterk. Mooi beeld. Perfectionisme, obsessie en de lat (te) hoog leggen voor jezelf, vind ik interessante thema's. Er zijn films die je na een tijdje vergeet, maar dit is een film die mij bij zal blijven. Naar het eind toe verslapte mijn aandacht ietwat, toen had de film zijn hoogtepunt voor mijn gevoel al bereikt, maar toch... Geniaal! 4,5*

Acteerprestaties van zowel Teller als Simmons zijn indrukwekkend en hun wisselwerking maakt wat deze film zo boeiend maakt .

Aan de andere kant is de mate van overdramatiseren toch iets wat me niet realistisch lijkt , ok dat je als leraar je studenten tot het uiterste wil drijven en ze niet met fluwelen handschoenen wil aanpakken om zo

hun weerbaarheid te testen kan ik nog tot op zekere hoogte in megaan maar dat gaat hier af en toe wel

flink over the top en dat gaat soms ten koste van het realisme .

Kunst? Nee, het is een wedstrijd. Die je niet winnen kan, volgens Bram Vermeulen, maar die tragiek komt hier niet heel erg uit de verf.

Teller (of het scenario) heeft het niet in huis om Neiman z'n ziel overtuigend aan de duivel te laten verkopen; ik geloof hem ook niet echt zoals hij van de weeromstuit verandert van een schijnbaar best aardige jongen in een ongelooflijk obsessieve eikel. De episode waarin het Neiman een tikkie teveel tegenzit om op tijd te komen voor een optreden, is onbedoeld hilarisch.

Simmons vond ik wel erg goed, maar ook in de dynamiek meester-leerling geldt: it takes two to tango.

Er wordt eigenlijk een film lang op hetzelfde aambeeld van 'Winners never quit and quitters never win' getimmerd, en dat vind ik in dit geval niet genoeg.

Wat dat betreft is de maar voortdurende slotscène exemplarisch: je hoopt op een gegeven moment toch dat Rita Moreno even langs komt, met een paar bekkens.

Ik zag vanmiddag nog de shortfilm hiervan die zorgde voor de uiteindelijk funding: Whiplash | Cortometraje | 2012 - YouTube

Daar zit Simmons grappig genoeg ook in. Zeer goede shortfilm, die eigenlijk gewoon een scene uit de lange film is.

Ik denk toch dat mensen zoals Steve Jobs dan ook ten onrechte op een voetstuk gezet zijn. Mensen die het zover schoppen zijn over het algemeen toch behoorlijk egocentrisch en meedogenloos voor hun omgeving. Een beter uitgewerkte biopic vind ik dan wel 'Ray', waar het hoofdpersonage ook echt geconfronteerd wordt met zichzelf en hoe hij anderen behandelt.

Het is officieel: de drilinstructeur uit Full Metal Jacket is een softie. De nieuwe eindbaas van het witte doek heet Terence Fletcher. Beroep: muziekleraar.

J.K. Simmons walst als een bulldozer over alles en iedereen heen. Zelden heb ik een acteur zo geniaal over de rooie zien gaan. Het helpt natuurlijk dat Simmons eruitziet als een portier van een louche nachtclub. Die look is mooi meegenomen, al was ik vooral onder de indruk van de flair waarmee hij zijn beledigingen uitspuwt. Adembenemend.

Het mag duidelijk zijn dat Whiplash enkel op papier een “muziekfilm” is. Dit is een verhaal over obsessie, over zelfdestructie, over een drummer die hunkert naar succes zoals een junk verlangt naar een shot heroïne. Miles Teller, die de drummer vertolkt, gaat helemaal tot het gaatje. En hoewel hij (net) niet kan tippen aan Simmons, verdient ook Teller alle lof voor de bezieling die hij aan de dag legt. Zijn personage maakt bovendien een geweldige evolutie door, van onzeker kneusje tot de Rocky Balboa van de drumwereld.

Ook achter de camera stond een perfectionist. Chazelle eiste niet alleen het uiterste van zijn cast, maar ook van de rest van de crew. De shots tijdens de repetities en de optredens zien er zinderend uit. En dat is best knap, want het gaat hier uiteindelijk over een bigband, niet meteen een ensemble dat je associeert met veel rock ‘n roll. Maar naast de motherfuckers uit deze band lijkt AC/DC wel een stel koorknapen.

Grootse cinema. 4.5*

Hier had ik hele hoge verwachtingen van. De titel van de film staat me nog bij van toen hij uitkwam. Werd destijds overladen met positieve recensies en dook later ook in diverse top 10 lijstjes van het jaar 2014 op. Een film over een muzikant in opleiding vind ik sowieso al een interessant gegeven, dus dit kon haast niet fout gaan.

Maar ik moet me aansluiten bij de overduidelijke minderheid die niet zo gecharmeerd was van Whiplash. Toegegeven, het was geen vervelende zit. De film weet nauwelijks te vervelen en er is een duidelijke focus. Miles Teller en J.K. Simmons leveren daarnaast beiden goed werk; ik twijfel er niet aan dat beiden veel energie in het spelen van deze personages gestopt hebben. Het grote probleem waar ik tegenaan loop: ik geloofde de film geen moment. Het wilde er bij mij om te beginnen niet in dat deze docent ongerept op deze wijze zijn gang kan gaan. Maar daar blijft het niet bij. Andrew verandert wel heel snel van sympathieke knul in een geobsedeerde klootzak, tijdens drumrepetities doet hij dusdanig zijn best dat het bloed over het drumstel vloeit (right...), hij drumt niet altijd wat je hoort, hij stapt na een behoorlijk heftig auto-ongeluk zomaar even uit de auto en zet het op een lopen (een onbedoeld hilarisch moment) en nadat de docent hem tot het uiterste heeft gedreven en zijn droom kapot gemaakt heeft, besluit hij... nogmaals te gaan spelen voor diezelfde docent. Tijdens dat laatste optreden (waarbij Andrew wederom genaaid wordt - of eindelijk het licht ziet - hoe je het ook wil bekijken) had de film al zo veel aan geloofwaardigheid ingeboet dat het nauwelijks nog wat met me deed.

Ik weet gewoon niet zo goed wat ik hier van moet denken. Ik wil nogmaals benadrukken dat ik vind dat Simmons het echt niet slecht doet, maar zijn personage werkte gewoon niet wat mij betreft. Zijn 'burns' zijn soms wel komisch, maar je zit hier toch niet naar een sitcom te kijken... Geen student die het beleid van deze man zou pikken. Als de film zichzelf niet zo serieus zou nemen, zou mijn kritiek nog een ander verhaal zijn geweest, maar Whiplash lijkt juíst realistisch te willen zijn. Nog een pluspunt? Vooruit, de opnames van de uitvoeringen waren best mooi. Ook die drumsolo op het einde wordt goed in beeld gebracht. Maar verder heb ik hier vooral met gefronste wenkbrauwen heen zitten kijken; iets dat ik vooraf absoluut niet had zien aankomen.

2*

Prachtfilm. En ook erg realistisch.

Ik verbaas me over de commentaren die zeggen dat het verhaal ongeloofwaardig is. Zelf werk ik in het (voortgezet) onderwijs als kunstdocent, en de relatie docent-leerling vind ik dan ook buitengewoon interessant. Het machtspel dat in deze film ontstaat is dan ook herkenbaar, zij het dat het wel een stuk extremer is dan ik gewend ben.

Prestigieuze muziekscholen, en kunstopleidingen in het algemeen, zijn vaak wat anders dan de gemiddelde hogeschool. Wie nooit op zo’n school gezeten heeft kan zich er misschien moeilijk iets bij voorstellen. Mijn docenten ruzieden rustig met elkaar over wat goed en fout was qua gemaakt werk. Dat ligt in de kunst nog wel eens lastig. Ook het persoonlijke vlak wordt flink onder de loep genomen op een kunstopleiding, en ook bij mij op de opleiding was wekelijks wel iemand in tranen om wat een docent gezegd had. Beoordelingen komen nu eenmaal veel harder binnen als het over persoonlijk werk gaat, en subtiliteit was soms ver te zoeken. De school die we in deze film zien is de beste van het land, dus de eisen en de emoties lopen er dus logischerwijs nog wat hoger op dan elders. Ik heb dit geen moment als onrealistisch ervaren.

Fletcher komt nergens mee weg, zoals sommige commentaren lijken te beweren. Daarnaast is het in werkelijkheid opvallend overigens hoe lang sommige docenten kunnen onderwijzen op een pedagogisch onbekwame manier voordat er daadwerkelijk maatregelen kunnen worden genomen. Vergeet ook niet dat hij in een machtige positie zit: als je niet in zijn band wilt, stap je toch op? Genoeg anderen. Maar elke student weet dat deze band de meeste toekomstkansen biedt. De angst (en ambitie) regeert, dus natuurlijk spreekt niemand Fletcher tegen. Deze luxepositie maakt dat hij dus alle vrijheid heeft om zijn studenten maximaal te laten presteren, en daarbij is blijkbaar elk middel gedoogd.

De allesvernietigende ambitie van Andrew wordt realistisch in beeld gebracht. De ambitieuze topdrummer zit er vanaf het begin al in, alleen is hij dan nog erg verlegen, waardoor hij ogenschijnlijk aardig overkomt. Maar zijn egoisme is eigenlijk vanaf het begin al voelbaar.

Sterke muziek ook, dit soort big-band jazz is niet echt mijn smaak, maar biedt een perfecte bombastische soundtrack voor dit dramatische verhaal. Zelf drum ik ook, dus deze film vind ik sowieso een feest om naar te kijken. En hoewel het drumspel soms niet synchroom loopt, vind ik het over het algemeen niet storend. Het zijn ook lastige dingen die gespeeld worden.

Al met al een bijzonder spannende film, waarbij Fletchers woede-aanvallen toch wel de hoogtepunten vormen. En een spannende film over drumles aan een conservatorium, wie had dat gedacht? Een mooi psychologisch drama dat ik zeker meerdere keren kan bekijken.

4,5*

Ik blijf het keer op keer onvoorstelbaar vinden hoe nagelbijtend spannend een film kan zijn over een drummer en zijn docent. Telkens als ik de film kijk zit ik op het puntje van mijn stoel, iets dat de meeste thrillers en horrors niet lukt, maar dit drama over een jongen die graag de beste wil zijn in het bespelen van een instrument wél. Whiplash is enorm intens. De film bevat twee fantastische acteerprestaties; van een geloofwaardige Miles Teller tot een fe-no-me-nale JK Simmons. Wat een rol! Zoals de leerlingen stil worden als hij de ruimte binnenkomt, zo hou je als kijker ook je adem in als hij op het scherm verschijnt. Zijn onvoorspelbare karakter zorgt dat je elke scène weer afvraagt wat hij gaat doen en wat er gaat gebeuren. Ik kreeg steeds rillingen van die vent, heel erg knap gedaan. En ook fijn dat hij geen eendimensionaal personage is, wat je ergens wel zou verwachten. Hoe vaak ik de film ook kijk, Whiplash blijft z’n gehele speelduur bijzonder fascinerend en bespottelijk spannend!

5 sterren, geen twijfel.

Ik heb het idee dat hier te veel discussies plaatsvinden over jazz. Maar hier is het slechts een vehikel om menselijke relaties te tonen. Het had net zo goed bluesmuziek of voor mijn part heavy metal kunnen zijn. Of elke andere vaardigheid die veel passie en doorzettingsvermogen vraagt.

De film is een metafoor voor wat de moeite waard is.... is waard om de moeite voor te nemen. Nog afgezien van de twijfelachtigheid van de pedagogische methoden (baart veel oefening ook kunst als je geen natuurtalent bent?), kun je ook zien dat het nodige scherp is aangezet vanwege de dramaturgische effecten. Wat de muziek vetreft... het was voornl. ol' school big hand jazz. Goed acteerwerk. Niet bijster sympatieke karakters natuurlijk. Moraal? Om het te maken moet je jezelf en anderen niet ontzien?

'I can still fucking see you, Mini Me! '

Verbijsterend, verbazend, choquerend, prikkelend, humoristisch....Whiplash is wat mij betreft een 'homerun' op alle fronten. Een bijzonder vermakelijke en prikkelende topfilm met top acteerprestaties en dat terwijl er eigenlijk weinig tot niets gebeurt en vooral de vraag wekt hoe ver je gaan mag om het beste in iemand boven te krijgen.

Als liefhebber van Jazz moet ik wel zeggen dat het niet echt om Jazz gaat, tenminste niet het soort Jazz dat ik in gedachte heb wanneer men over Jazz praat. Dit neigt naar swingband/schoolband achtige jazz, soort van opstap van het conservatorium richting echte jazz-quartets. Maar dat mag de pret niet drukken.

Men neme een 'talentvolle' leerling, men zet daar een leraar tegenover met een nogal buitenissige aanpak die, als je hem mag geloven, het beste in muzikanten naar boven wil halen. Of is het gewoonweg schudden aan de boom en kijken wat er blijft hangen? Het is dan ook de vraag waar de film op uit gaat draaien wanneer je begint te kijken. Wat is de toon? Feel good, hand op de schouder en het komt allemaal wel goed...? Nee gelukkig niet.

Vanaf de eerste ontmoeting tot het laatste optreden is er de constant opbouwende prikkel van de aanpak van Fletcher, die niet alleen de jonge Andrew gedrevener krijgt, maar hem ook als persoonlijkheid doet ontwikkelen met als climax de grote bek en het te lijf gaan, met als laatste en uiteindelijke krachtmeting het optreden waarin hij in de zeik lijkt te worden gezet, maar die kennelijk puur bedoeld is om hem te dwingen improviseren en boven zichzelf uit te stijgen. Iets wat Andrew tot groot genoegen met vlag en wimpel doet. De aanpak lijkt te slagen...Over de aanpak gesproken, de hele film blijft het gissen naar Fletcher. Is de man zo'n vreselijke draak? Wat is nu de insteek van de aanpak? Het prikkelen en iemand boven zich uit laten stijgen of het breken van iemand? Die twijfel wordt dan nog extra gevoed door de zelfmoord van een ex-leerling. In veel gevallen lijkt de man toch mensen gewoon te willen breken. Even lijkt hij na zijn ontslag en het opduiken in de kroeg verandert te zijn, het was een act. Maar, dan dat optreden...'You think I'm fucking stupid? I know it was you.' Tegen die tijd denk ik toch, dit is persoonlijk, hij wil hem kapot maken...Fletcher zei nog wat voor volk er in de zaal zat en dat een misser catastrofaal zou zijn voor een carriere.

De acteurs, Melissa Benoist, altijd leuk. Meer dan goede rol van de jonge Myles Teller en ik moet zeggen dat de jongen toch meer dan prima de geobsedeerde, perfectionistische, door faalangst gestuwde jongeling neerzet. Formidabel! Maar hij kan wat mij betreft niet in de schaduw staan van de rol en verschijning van JK Simmons. Ik herinner me de man als een goedzak in The Mexican en Patriots Day, weliswaar heeft hij al wat een andere rol als Jameson, maar deze prestatie en rol is next level. De arrogantie, scheldpartijen, zijn hele presentatie als testosteronbom in zijn zware shirtje die oogt alsof hij inderdaad ieder moment je fysiek in tweeën breekt. En dan toch weer die aanpak. Wil hij breken of maken? In ieder geval fascinerend.

Fascinerende film, één van de beteren die ik gezien heb dit jaar.

Na lange tijd me hier aan gewaagd maar toch behoorlijk overgewaardeerd als je t mij vraagt. Het verhaal is vrij simpel en klein eigenlijk, ik had zoveel meer verwacht. Het acteren van de hoofdrolspelers is wel super! Nee, dit hoort naar mijn mening niet in de top 200 thuis!

Sterke film met prima rollen. Wat ik minder vind is dat Teller in no time verandert van sweet boy naar een niets ontziende ambitieuze dude. Had hem dan maar vanaf het begin al van die trekjes in zijn karakter meegegeven. Nu kwam de transformatie wel erg snel en daardoor wat geforceerd over. Ook het plot is zeer geinig te noemen.

Een overdonderende film, dankzij het script, de ethische kwesties die worden opgeworpen (hoever mag je gaan...), de van tijd tot tijd behoorlijk swingende muziek, de prima rol van Miles Teller, en bovenal de vertolking van J.K. Simmons van wie ik mijn ogen niet kan afhouden – een fascinerende rol waarbij ik niet weet of ik moet lachen of haten. Dat er met Damien Chazelle een belangrijk talent is opgestaan hebben zijn films sedertdien wel duidelijk gemaakt, maar verder is dit voor mijn gevoel toch helemaal Simmons' film. Wat hij zegt wanneer hij vlak vóór het laatste optreden van de film even voor Andrews drumset komt staan zag ik niet aankomen.
        Heeft iemand zich wel eens afgevraagd wat er met die map is gebeurd? Van de IMDb-FAQ-pagina: "More than likely Fletcher took it because he had said he did not want to see another folder left laying around. Another possibility is that Andrew either hid the folder or lost it on purpose to sabotage Tanner and take his place as the core drummer." Of misschien heeft Fletcher de map wel ingepikt om Andrew te dwingen ter plekke boven zichzelf uit te stijgen? Zegt Chazelle daar iets over op het audiocommentaar van de DVD?

Volkomen over the top en niet serieus te nemen maar wel vermakelijk. Jazz is niet mijn ding maar ik vond het hier goed te pruimen. Kijkt verder lekker weg maar ik snap niet waarom dit zulke hoge waarderingen krijgt.

Verhaal dan wel plot is er vrijwel niet. Wat er wel is, is naar mijn mening ongeloofwaardig.

Karakterontwikkeling is ook niet aanwezig. Het zijn allebei eikels van begin tot eind.

Cinematografie vond ik ook niet bijzonder interessant.

Wat overblijft zijn twee solide acteurs en prima muziek.

Nah ja. Het zal aan mij liggen.

Wat een sterke film. Acteerwerk is erg sterk, in mijn ogen zelfs fantastisch.

Het genre spreekt mij niet aan, maar toch met plezier gekeken.

Oke laat ik het anders formuleren: muziek waarvan ik denk dat het Jazz is vind ik over het algemeen niet interessant. Reden? Ik vind het vaak te ver gezocht en te druk klinken. Te vergezocht misschien ook. Er zullen vast meerdere stromingen Jazz zijn en benoem ik hier niet alle mee, het zij dan zo...

Hoe vaak kijk je nou naar een film over drummen, en hoe interessant kan het uiteindelijk worden. Na een hoop goeie recensies toch maar eens bekeken (2 keer inmiddels), en wat een intense film is dit. Vanaf het begin voel je al de spanning tussen Andrew en Fletcher, de een wiens passie tot een obsessie leidt en de ander een pestkop met een drastische kijk op perfectie. Beiden rollen worden erg goed neergezet en vooral J.K. Simmons speelt heel erg goed. Het verhaal speelt zich af als een drama, maar voelt op momenten ook erg aan als een thriller, het gaat hier puur om de 2 hoofdpersonen, en naarmate het verhaal ontwikkelt word de intensiteit steeds groter en groter, tot het eind waar Fletcher, in een fantastisch beklemmende scene, toch krijgt wat hij wilt. Jazz doet me persoonlijk weinig, in de film is het wel lekker upbeat, en uiteindelijk draait de film meer om het verhaal erachter. Tot nu toe weet Damien Chazelle alleen nog goeie films te maken, ben benieuwd wat hij in de toekomst nog allemaal uit gaat brengen.

Een intense film die je aandacht grijpt en niet meer loslaat tot het eind van de film, alles is heel strak in elkaar gezet, met geweldige acteerprestaties, soms wat ongemakkelijk om naar te kijken, net geen 4,5 dus voorlopig een 4,0!