Heli (2013)

Door ze te vernietigen brengt hij zichzelf en zijn familie juist meer in de problemen. Het was een daad van emotie. Je weet wat er gebeurt als je waardevolle goederen uit het criminele circuit kwijtmaakt. De cocaïne wordt sowieso aan hem gelinkt, of hij ze nu kwijtmaakt of niet, dat bleek hier ook wel. Als hij de pakjes vervolgens ergens anders zou verbergen en ze vervolgens weer aan kan wijzen als ze bij hem aankloppen, kan je in principe minder zware consequenties verwachten. Als hij het in dit geval had gedaan was alsnog zijn pa neergeknald, maar hij en zijn zusje waren misschien gespaard gebleven van martelingen en verkrachtingen.

Verder vind ik die pionnen opmerking ook maar vreemd. In welk opzicht wordt Heli's familie dan laag afgebeeld? Omdat Heli's vrouw minder zin dan hij heeft? Omdat zij hulp gaat zoeken bij dubieuze personen? Ze worden toch juist menselijk en wat je zelf ook zegt, hardwerkend afgebeeld? Het is wel waar dat er een soort spot in zit (in de hele film, want de film is ook gewoon grappig bij momenten), maar als je dit vervolgens gaat associëren met 'laag' en 'verachting' zegt dit denk ik meer over de kijker dan over de filmmaker, in de zin van dat zulke gedachtegangen juist het neerkijken van de kijker op de personages illustreert, maar dat zij dit onbewust afschuiven op de filmmaker.

Dat klinkt misschien wat bot, maar ik word een beetje moe van die beschuldigen aan het adres van de filmmakers. Dan mag de bal ook weleens worden teruggekaatst. Je hoort het inderdaad vaker bij regisseurs die Verhoeven doordrammers noemt. Seidl mag ook zeker niet in dat rijtje ontbreken.

Het grappige is dat sommige mensen dat ook op zo'n drammerige en ononderbouwde manier kunnen brengen

Heb Heli nog niet gezien en dus de discussie hierboven niet echt gelezen, maar de laatste alinea van McSavah wel en die verdient bijval! Grote bijval wat mij betreft, maar het gebeurt helaas veel te weinig. Mensen projecteren nu eenmaal al te graag hun eigen verwachtingen op films... Of focussen op een verhaal en niet op de onderliggende intenties. Dat is natuurlijk allemaal prima, niemand is perfect en veel films zijn ook niet geschikt voor de totale breedte van het publiek, maar als films afgekeurd worden op iets wat ze niet (willen) zijn - soms zelfs door mensen die wel degelijk op de hoogte zijn van de intenties van de regisseur, maar besluiten dat deze " fout" is - dat zit daar iets enorm stuitents/doms in. Een beetje meer inzicht, openheid voor andere meningen en zelf- relativatie zou welkom zijn bij kritiek op filmmakers.

Kale film van een dorre Mexicaanse bodem die mij heeft weten te boeien maar geen diepe indruk gemaakt heeft. Ben bang dat dit toch een aardig goed beeld geeft van hoe je in Mexico geconfronteerd kunt worden met drugscriminaliteit.

Redelijk tot goed.

Het spijt me, maar ik kan jouw bericht als reactie op de mijne totaal niet volgen. De compassie die ik zoek bedoel ik voor de familie, niet voor de gangsters. Ik heb geen enkel respect voor deze maffia en juist de nietsontziende manier waarop ze hier afgebeeld worden noem ik een pluspunt. Waar ik ergens ook maar suggereer dat ik een happy end wil (of überhaupt hoe je erbij komt dat ik altijd een gelukkig einde wil) gaat compleet langs me heen. Ook is het tonen van harde realiteit geen vorm van spot. Mijn kritiek richt zich totaal niet op de gewelddadige scènes. Het zijn juist de stillere momenten, de huiselijke scènes.

Ik zie dat mijn bericht nogal wat verwarring heeft gezaaid, dus ik zal dat proberen wat beter toe te lichten. De spot zit natuurlijk in een paar overduidelijke momenten, met name in het personage van het vriendje van het zusje, die als wel erg dom wordt afgebeeld. Dat je hem gewichtsoefeningen ziet doen met zijn vriendinnetje maakt hem al snel een wat belachelijk figuur. Dit vind ik niet bijzonder problematisch. Verder heb ik ook geen moeite met dingen als de keuzes die de vrouw maakt. Het zit in kleinere scènes, bijvoorbeeld waarin de hoofdfiguren televisie kijken, huiswerk maken, dagelijkse dingen doen of gewoon een familiemoment hebben. Dit zijn voornamelijk scènes die zich afspelen voordat de hel losbarst. Op een bepaalde manier worden die zo gebracht dat het allemaal extra treurig oogt, dat er geen greintje genegenheid tussen de hoofdfiguren bestaat en dat het niet eens lijkt alsof ze kunnen ademen. Of het nou Escalante's bedoeling was of niet, de boodschap lijkt: kijk eens naar dit zielige hoopje ellende op elkaar gestapeld. Voordat ze werkelijk slachtoffers worden lijkt het alsof ze al nietig verklaard worden. Natuurlijk wordt getoond dat in ieder geval de mannen werken, maar verder ligt vooral de nadruk op hoe oninteressant dit gezin is. Het is voor mij doorgeschoten pessimisme, dat ik als onrealistisch ervaar.

Hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik denk dat er een waarheid zit in mijn eerder genoemde twijfel dat dit de aanpak is die aan Escalante's hart ligt. En ja, ik durf de regisseur hierbij te noemen. Nee, ik weet niet al zijn intenties, maar ik weet hoe de film ging en hoe die voor mij aanvoelde en uiteindelijk komen de vorm en de inhoud toch voor rekening van de regisseur. Wat we hier hebben is een film die een terughoudende stijl gebruikt. Vooral van een afstand gefilmd, geregeld niet met al te gecentreerde shots, vrij langzame montage en met een vrij stille soundtrack. Dit is een stijl die je geregeld vindt in arthousekringen, voornamelijk bij wat subtielere films die daarmee en wat meer objectieve visie lijken proberen na te streven.

Deze aanpak lijkt in tegenstrijd met enkele momenten van de film. Het past bij de verbeelding van de alledaagse beslommeringen, maar ook bij de martelingen. Voor dat eerste heeft het iets onthaastends en brengt het een bepaalde lome sfeer. Voor dat tweede werkt het door het geweld niet nog meer sensationeel te maken, terwijl de lange shots niet wegkijken en de pijn alsnog hard naar binnen kan komen op een onvermijdelijke manier. De stijl is echter minder passend bij eerder genoemde scènes zoals het gewichtheffen, de tank voor de deur, de vrijpostige agente en vrijwel iedere poging tot humor. Daarvoor zijn deze elementen te vreemd, te grotesk. Voeg daaraan toe dat Escalante nogal vette symboliek gebruikt (die games tijdens de martelingen bijvoorbeeld) en juist tijdens de alledaagse scènes overtuigingskracht mist (wellicht dat hij daarom grijpt naar een vrouw die "geen zin" heeft of een enorme desinteresse in elkaar door broer en zus; alles om maar wat melodrama toe te voegen). Ja, dan durf ik inderdaad een conclusie te trekken: dat we hier een vrij opgeblazen film hebben die zich presenteert als iets meer contemplatief. Laten we wel wezen, de boodschap van de film is simpel (de maffia is almachtig en verwoest met gemak levens van onschuldigen in Mexico) en door de focus puur op het gezin te leggen wordt het wereldje van de maffia niet bepaald gedetailleerd uitgewerkt. Als Escalante een wat meer vette stijl had gebruikt waren de "vreemde" elementen misschien wat meer op hun plaats gevallen, al was het dan ook wat meer sensatiegericht geweest en had het waarschijnlijk aangevoeld als een satire. De semi-subtiele aanpak krijg ik geen voeling mee, hier. Daarvoor is het gewoon te plat en stiekem zelfs grotesk.

Het is denk ik dat spel tussen extremen dat er voor zorgde dat de film voor mij niet werkte. Het is een beetje alsof het eindproduct een andere film zichtbaar onder zijn huid heeft zitten, één die niet echt binnen de huid past.



De logica hier ontgaat me wat. Als ze de tweede keer aankloppen (wat ze trouwens niet doen; deze film maakt duidelijk dat ze één keer aankloppen meer dan genoeg vinden) en dan horen dat Heli het drugs alsnog verstopt heeft dan is het met hem en zijn gezin voorgoed gedaan. Nu overleefd hij doordat hij eerlijk was en de drugs niet voor eigen gewin heeft gebruikt. Verstopt hij het ergens anders dan is hij én een leugenaar én lijkt het alsof hij het later zelf nog wilde gebruiken. Er was natuurlijk niets wat Heli kon doen om de situatie ten goede te keren. Toen die andere jongen bekend had waar hij de drugs verstopt was was het gezin verdoemt. Echter, de drugs proberen geheel te verliezen, alsof het nooit bestaan heeft of in de buurt gekomen is van het huis lijkt me verstandiger dan het ergens anders verstoppen. Niet dat er echt een goede keuze gemaakt kon worden hier, overigens.



Het is dat je aangeeft dat je bal terugkaatst, maar het is minstens even onverstandig om in mijn plaats te gaan filosoferen over mijn beleving van de film als dat ik de intenties van de regisseur probeer te doorgronden. En waarom zou ik de regisseur niet kunnen beschuldigen? Hij is toch de eindverantwoordelijke voor het eindproduct? Natuurlijk is hij niet direct verantwoordelijk voor mijn gevoelens of associaties, maar het is onzin om te denken dat een film een compleet objectief object is waar iedereen maar wat los op projecteert. Het is niet eens een middenweg: vorm en inhoud zijn vrij sturend. Niet in absolute zin misschien, maar het is vrij krachtig.

Het is ook een rare opmerking dat het iets over mij zou zeggen dat ik de mensen hier treurig afgebeeld vind worden. Als ik juist natuurlijke sympathie voor ze heb, maar de keuze gemaakt wordt om ze juist alleen te tonen op hun onhebbelijke momenten is dat mijn schuld? Ik verloor dan ook niet mijn sympathie voor ze, juist omdat ik buiten de kaders van wat de film liet zien kon denken. Me iets kon voorstellen bij hoe zo'n gezin omgaat met hun beperkte mogelijkheden. Escalante toont daar bar weinig van.



Slaat dit allemaal op mij? Of ik drammerig ben weet ik niet; ik hoop juist voor een balans en ook voor relativering te gaan, tot op zekere hoogte. Ik zie echter niet in hoe ik bij mijn bespreking hier faal door me alleen op het verhaal te richten en niet op de intenties of dat ik teveel mijn eigen verwachtingen projecteer. Ik ben het deels eens met de stelling dat je open moet staan voor visies van regisseurs. Dingen van een andere kant kunnen zien is één van de interessantste elementen van kunst, maar het zou ook wat belachelijk worden als we alles van ze zouden moeten slikken. Juist met meer inzicht, al dan niet verkregen door de film, kun je nadenken en andere conclusies trekken dan de regisseur. Daar komen ook vaak de discussies vandaan natuurlijk. Hulde voor de regisseur als hij dit weet op te roepen, maar het leidt tot tegenovergestelde reacties en die zijn niet zomaar weg te zetten als bekrompen, ongeïnformeerd of slecht gerelativeerd.

The One Ring, volgens mij heb je mijn bericht over de pakjes niet helemaal goed begrepen. Ik zie ook dat ik een 'vervolgens' te veel in de zin heb staan, waardoor de verwarring misschien is ontstaan. Het gaat niet over een tweede keer aankloppen, maar gewoon over de eerste keer. In plaats van de pakjes te legen in die kuil had Heli ze wat mij betreft beter ergens kunnen bewaren (dat bedoel ik met verstoppen), zodat als de maffia/politie de eerste keer bij hem aan komt zetten hij de pakjes meteen kan teruggeven door ze er naar toe te leiden, wat hij nu ook deed, met het verschil dat de inhoud was opgelost. Als hij het in zijn huis heeft geloven ze hem denk ik minder snel dan als het ergens anders ligt. Ik stelde het bij nader inzien alleen wel te overdreven, want alsnog had hij dezelfde ellende over zich heen kunnen krijgen mocht hij de pakjes niet hebben geleegd. Ik vond het in ieder geval niet de meest logische optie en denk dat het vanuit de emotie is gedaan, maar onvergefelijk dom is het ook weer niet.

Wat betreft het tweede punt: ik dacht eigenlijk al wel dat jij een andere redenatie erop nahield. Het was niet zo persoonlijk bedoeld als ik het schreef. Het spijt me als ik je hiervoor een beetje heb misbruikt. Het was meer dat jouw bericht aanleiding gaf tot een fenomeen waar ik me vaker aan stoor. Ik kan me nog steeds niet echt vinden in jouw kijk op de film en de bedoelingen van de regisseur, maar je weet in ieder geval goed te onderbouwen waarom jou die mening is toegedaan. Het is denk ik vooral het volgende waar ik anders over denk:

Ik ervoer dit niet zo en kreeg niet het idee dat ze zielig en ellendig werden geportretteerd. Misschien heb je gelijk en was het wel degelijk Escalantes bedoeling om dit zo extra aan te zetten, wat me wel zou tegenvallen. Zelf voelde ik dit dus helemaal niet zo, waardoor ik het niet zo fijn vond dat de regisseur hierop verwijten naar zich toe kreeg geworpen. Maar het kan natuurlijk zo zijn dat ik de film niet goed, of in ieder geval anders heb aangevoeld dan de regisseur voor ogen had. Verder kan ik (groten)deels wel mee in de kritiek over de soms te dik erop liggende symboliek, al vond ik de aanpak voor de rest dan wel weer geslaagd te noemen.

Volgens mij is beavis zijn bericht niet speciaal, of misschien zelfs helemaal niet, naar jou toe gericht, maar ik kan niet voor hem spreken.

Nogmaals, ik kan je volgen en je hebt uiteraard het recht om de regisseur er op deze wijze bij te betrekken. Ik kreeg een ander gevoel bij de scènes van de familie, maar ik snap best dat je deze ook anders kan aanvoelen en interpreteren.

Inderdaad. Bedankt voor je verdere toelichting, want daar kan ik me wel in vinden. Ik denk ook dat hij uit emoties handelde en vind zijn keuzes niet echt onlogisch, ongeacht de vraag of het verstandig is. Jouw oorspronkelijke bericht interpreteerde ik meer alsof Heli braaf was door de drugs niet voor zichzelf te verstoppen om vervolgens zelf de dealer uit te gaan hangen. Maar dat is dus niet het geval.


Dat is geen probleem. Het levert interessante discussies op en als het leidt tot dieper nadenken over deze specifieke film of het beoordelen van films in het algemeen is dat alleen maar een plus. Ook is het interessant dat de de discussie hier meer leidt tot verschil in filmervaring en zelfs emotionele reactie en minder over verschil in interpretatie van het verhaal, wat veel vaker voorkomt.

Wake up, dit is Mexico The One Ring. Met het beperkt inkomen dat dit gezin heel wellicht heeft, kun je toch moeilijk verwachten dat ze een rijkelijk gevuld vrijetijdsleven hebben vol met leuke hobby's. Dat is wat mij betreft net wél realistisch, de realiteit van een doorsnee-arbeidersgezin in ruraal Mexico : een leven dat beperkt is tot je dorpje, waar kinderen gewoon naar school gaan en ouders gewoon dag in dag uit werken voor hun kroost. Dit is geen oninteressant gezin, dit is everyday everywhere in Mexico. Termen als "zielig" en "spot" mbt dit gezin kan ik dan ook niet goed plaatsen. Waar ik je dan wel in kan volgen zijn de ontbrekende afstandelijke familiemomenten tussen elkaar.Maar de regisseur moet gedacht hebben dat emotie onwelkom zou zijn in een film die bewust rauw van stijl is.

Ik weet niet waarom ik wakker moet worden, want ik ben het hier allemaal mee eens en zeg nergens het tegenovergestelde. Het gaat me om dit:

Oké, maar waarom? Het is al een grote bak ellende die we voor onze kiezen krijgen. Om dan alleen de vervelende momenten in het gezinsleven voor de gruwelijkheden te benadrukken komt op mij over als de negativiteit overdrijven. Dat kan en mag verder, maar het maakt de film voor mij wel wat minder subtiel en interessant.

Een beetje arthouse begint zonder muziek, met een beeld dat niet alles zegt maar toch wel iets, kent sowieso weinig muziek in de film, de stijl vestigt de aandacht op zichzelf en je hebt zeker wat scènes die niet direct duidelijk zijn maar ongetwijfeld de meeste zeggingskracht hebben. Oké, dat is allemaal wat dik aangezet, maar als je deze film ziet vraag je je af waarom deze film de regieprijs in Cannes won; er zit geen greintje originaliteit in. Soms dacht ik een kopie van Después de Lucía te zien (al is het maar dat beide uit Mexico komen), ook met lange statische shots, ook een begin in een auto kennen en thematisch en qua opbouw ook redelijk gelijkend zijn. En natuurlijk: beter goed gejat dan... En de stijl werkt wel degelijk. Maar toch.

De film valt toch wel in twee delen uiteen, waarvan de eerste een stuk beter is dan de tweede. Nu is die eerste helft opbouw, sfeerzetting en het plaatsen van personages, maar dat alles is interessanter dan wat de regisseur er in het tweede deel mee heeft gedaan. Al was het maar dat de drugsoorlog (de reden dat de film is gemaakt) voor mijn gevoel zo een kleine rol speelde. Ja, er gaat een gezin kapot, en ja, er gaat een persoon psychisch aan onderdoor, maar voor mijn idee was dat meer van een ontvoering die overal kan plaatsvinden, dan dat dit stond voor de Mexicaanse burgerij die hinder ondervind van bendegeweld en drugscriminaliteit. Daarnaast was het voor mij niet duidelijk dat de politie achter die mishandeling zat (zoals ik overal lees - ik dacht gewoon dat het boeven waren in flikkenkostuums), dus ik heb ergens iets gemist. Of dat voor mijn score uitmaakt? Nee, niet echt, maar het was wel iets dat ik wilde benoemen.

Is het dan slecht, de film? Nee, niet per se, want sommige losse scènes mogen er best zijn maar als geheel is het gewoon tegenvallend. Dat neemt dan weer niet weg dat de film eigenlijk nooit verveelt (al duurt hij net iets te lang), enkele goede scènes bezit, soms fraai camerawerk kent en een stijl heeft die weliswaar bekend is, maar ook best past met statische serene shots die juist bij geweld extra tot hun recht komen, doordat het rustig tonen van geweld geen gimmick op zich is maar voortvloeit uit de rest van de film (ook dat foefje werkte overigens uitstekend bij Después de Lucía.) De acteurs ten slotte doen het best fraai, al wordt het nergens heel bijzonder. 3,0*.

saai... niet mijn soort film...2.0

Mexicaans misdaad drama die met serieuze bedoelingen de meedogenloze drugscriminaliteit tot uitbeelding brengt. Deze film kent een zeer somber en deprimerend karakter en schuwt zeker geen geweld. In een door en door corrupt land als Mexico is dit orde van de dag, maar is het verhaal omtrent Heli wel zeer nadrukkelijk zielloos. Deze film is hiermee zeker geen grote publiekstrekker, maar met goede cinematografie en sterk acteerwerk van een redelijk onbekende cast toch zeker niet slecht.

Na vele lovende recensies de film gaan kijken met verwachtingen, ik hou van arthouse films.

Maar deze film wist me toch niet helemaal te grijpen, Hij was gewoon niet meeslepend, of aantrekkingskracht (om t zo te noemen) tot de hoofdpersonen.

Eer zaten wel een aantal gruwlijke scenes in, en het acteerwerk was prima... Toch had de film inderdaad geen ''ziel''.

Was aardig om te zien maar meer niet, kleine 2.5*

Een eigentijdse Mexicaanse film, dan weet je al van tevoren het is er vast niet pluis!

En dat blijkt al vanaf het eerste shot. Wat we hier zien is een dystopie, gebakken in de realiteit van het huidige Mexico, waar er geen ontsnappen mogelijk is voor de protagonisten en werkelijk alles niet deugt.

Tamelijk suffige film, op zo'n beetje al zijn facetten. Sowieso niet zo m'n ding denk ik; Miss Bala viel ook al niet in goede aarde. De personages komen dusdanig zielloos over dat empathie opwekken niet zonder slag of stoot verliep, de zandbak-esthetiek kan mij niet echt smaken, en voor de rest is het vooral open deuren intrappen. Goh, ze zijn corrupt in Mexico, wat had dat gedacht..

1,5* voor een (kinder)handjevol sterke scenes.

Erg rauwe film over de macht van de misdadigheid over een maatschappij, het onbetrouwbaar, lichtzinnig politie-apparaat inbegrepen, en de meer dan dramatische weerslag op de onschuld.

Een film die je eigenlijk in zijn greep houdt en ook al zijn sommige scènes lang aangehouden aan spankracht gaat er niets verloren.

Inzake acting, liet vooral het jonge meisje indruk en de prachtige slotscène waar genot tegenover levenslange trauma wordt gesteld is meer dan suggestief.

Best een goede film. Heftige martel scenes. Verder is het niet een hoogvlieger. Ik miste toch wat meer dialoog en muziek of zo. Maar zeker de moeite waard om eens een keer te kijken. Mexico wordt eens anders neergezet. Dorre omgeving.

Hard werkend onschuldig gezin krijgt te maken met een keiharde drugsbende en vervolgens met een dubieuze politie. Hevig getraumatiseerd mogen ze het daarna zelf zien op te knappen. Een heftig en indringend verhaal dat grote indruk op me heeft gemaakt. De film is behoorlijk afstandelijk gefilmd, maar ik ben er voor mezelf niet uit of dat nou zo'n slecht idee was bij deze film. Immers blijft het gezin na zo'n extreem traumatische ervaring ook behoorlijk afstandelijk en onwerkelijk achter. En dat past wel heel goed bij de boodschap van deze film.

Op een mooie subtiele wijze neemt Heli ons mee naar een van de gevaarlijkste plekken op de aarde. Mexico in de buurt van de Amerikaanse grens. Waar vrijwel iedereen corrupt is en je bijna niet meer kan onderscheiden wie er een kartel is en wie politieagent.

Een politieagent die nog wel te vertrouwen is is de zekere Beto; maar dat word hem ook niet in dank afgenomen. Aan de andere kant volgen we een bij elkaar geraapt gezin die voor elkaar zorgt; de monteur Heli, zijn vrouw, zijn zusje en zijn oude vader. Zijn zusje Estella is verliefd op Beto. Ze laat zich bewonderen door zijn ervaren karakter, de opvulling in haar verveling... maar ook zijn werk. Wanneer Beto besluit om haar een "Ufo" te laten zien, gaat het goed mis.

En het sluipt erin. Eerst volgen we de personages, krijgen we te maken met die politiemacht die voornamelijk bezig is om kilo's coke te verduisteren; en dat uitbundig met het dorp viert, maar hoe langer het duurt, hoe meer Heli en zijn familie, en Beto in een wurggreep gehouden worden. Kortom, en weer die les: een pink in het wereldje en je wordt er gewild of ongewild in meegezogen.

Wat ik af en toe wel vervelend vond was dat ik Heli en Beto niet altijd uit elkaar kon halen.

Maar verder is dit een fraai stukje cinema. Je kan dit wel een arthouse versie van Scicario noemen. Alleen speelt de brigade hier slechts een bijrol. Mooie plaatjes ook van de zanderige vlakte en de broeierige dorpjes die zich onder de adem bevinden van dit genadeloze wereldje.

4,0*

Met nietsontziende drugsbendes wil je zo weinig mogelijk te maken hebben. Maar dat is geen evidentie wanneer je woont in een Mexicaans grensstadje waarbij drugtrafiek en criminaliteit schering en inslag zijn. En op de politie hoef je vaak ook niet te veel te rekenen, want het is niet zij die de plak zwaait in de regio.

Als er dan een lading drugs per abuis jouw richting uitkomt, dan heb je maar drie opties: verkopen, weggooien of terugbrengen. Altijd een linke boel denk ik. De ontvoering en de daaropvolgende marteling was heftig. Die lijfstraffen tot daar aan toe, maar (zijn piet) in brand steken? Niet min. Weet je ook meteen waar de openingsscène vandaan komt.

Je voelt de greep en impact van de drugmaffia in de regio tot in je zetel. Het is een onderhuids sluipend gif, uitzichtloos ook, want wie gaat je beschermen? De terugkeer van het zusje is wraakroepend. Dat is dan meteen de slotscène van de film. Sterk!

Rauw, bij vlagen erg intens drama over een doorsnee arbeidersfamilie die ongewild te maken krijgt met de genadeloze mexicaanse drugsmaffia. Door de afstandelijke, observerende cameravoering liggen sommige gewelddadige scenes behoorlijk zwaar op de maag, ook al voert geweld zeker niet de boventoon in de film. Met weinig middelen weet regisseur Amat Escalante een bijzonder naar en uitzichtloos sfeertje te treffen. Het akteerwerk is niet bepaald geweldig maar kan er mee door. Uiteindelijk iets te onbestendig en niet overal even boeiend, maar de film blijft evenwel lang in het hoofd rondspoken.

Goede dramafilm, prima mee vermaakt.