Knight of Cups (2015)

Soundtrack komt uit op 25 maart: Exclusive: 2 Songs From ?Knight Of Cups? Score By Hanan T | The Playlist - blogs.indiewire.com

Ik heb daar weinig aan toe te voegen. Zo'n beetje de vervelendste film die ik ooit gezien heb. Een opzichtige vorm van quasi-artistieke zelfbevlekking.

Waarom begin je er dan aan. Je weet bij Maleck inmiddels toch wel wat je kunt verwachten?

Ik heb van Malick eerder Badlands (3,5*) en Tree of Life (4,0*) gezien. Prima films. Ik kan van tevoren toch niet weten dat hij met zo'n narcistisch gedrocht op de proppen komt.

Deze vorm samen met To the Wonder (die ik minder vond, te hermetisch) en Tree of Life een autobiografisch drieluik. Waarom vond je deze narcistisch en Tree of Life niet?

Basto:

In de “Tree of Life” zit na de spectaculaire, vaak oogverblindende openingscyclus tenminste nog iets van een verhaal over twee opgroeiende jongens en de relatie met hun ouders. Dat ontbreekt in deze film ten enenmale. Het is een plotloze (lege) film over lege mensen, heel af en toe afgewisseld met mooie plaatjes. Volgens mij wil Malick alleen maar laten zien dat hij wel heel eigenzinnige films kan maken. Een vorm van zelfverheerlijking. Zolang er mensen zijn die dat mooi vinden, is dat prima, hoor. Maar aan mij is dat niet besteed. Ik vind het vooral zonde van mijn tijd, want ik had in dezelfde tijd een andere, vast en zeker mooiere film kunnen bekijken.

Gebrek aan plot zieik niet als een leegte. De film spreekt juist veel meer in op gevoel dan het ratio zoals een plot doet. Het gaat juist ook juist over vertwijfeling en het gebrek aan houvast. Ik kan juist die open zoektocht vol levensvragen erg waarderen. Maar het vergt wel inzet van de kijker, die zijn eigen gedachtes/twijfels erop moet reflecteren. Het is daarom juist verre van narcistisch, eerder trancedent.

Ik wil me wel enigszins aansluiten bij de recensie van BBarbie. Ook ik was niet bepaald gecharmeerd door deze laatste film (2,0*) van Malick's drieluik. Ook The Tree of Life (3,0*) kon ik na herziening niet bepaald waarderen, maar To the Wonder (4,5*) vond ik daarentegen een wondermooie film.

Toch ga ik mij binnenkort maar eens aan een herziening wagen van Knight of Cups maar dan wel thuis op mijn T.V. scherm. Word ik tenminste niet gestoord door rumoerige bioscoopbezoekers die met hun geklets etc meestal hun onvrede uiten over de films van Malick waar zij doorgaans niets van snappen.

Daar scheiden zich onze wegen waar het betreft films kijken. Ik ben een enorme liefhebber van verhalen. Mijn opa (een binnenschipper) kon héél, héél geleden prachtige verhalen vertellen. Dat heeft geleid tot mijn liefde voor boeken en in het verlengde daarvan voor films met een mooi of degelijk verhaal. Ik weet dat heel wat leden van dit forum de voorkeur geven aan “style over substance”. Ik hoor daar niet bij.

Ik kan me niet herinneren ooit een film gekeken te hebben met de bedoeling aan zelfonderzoek te doen. Prima dat anderen dat doen, maar voor mij is film kijken primair amusement. En soms steek ik daar nog eens wat van op. Dat hoop ik toch.

Ik geloof dat het niet zinvol is deze discussie langer voort te zetten. Jij hebt jouw mening, ik heb de mijne. Ik kan daar goed mee leven.

Dat een film niet plot driven is, maakt het niet direct tot 'style over substance'.

Ik zou juist willen betogen dat deze film veel meer substance heeft dan menig thriller of verhalend drama.

Maar ok, we hebben duidelijk een andere kijk op film. Dat mag gelukkig ook.

To The Wonder en Knight of Cups gaan vooral verder op de hoofdlijn van The Tree of Life: het verwarde bestaan waar Jack (Sean Penn) op reflecteert. Malick heeft in toenemende mate vorm en inhoud proberen te verenigen. Waar het in The Tree of Life vooral Sean Penn is die vraagt, zoekt, en reflecteert, is het in Knight of Cups - nog meer dan in To The Wonder- ook de camera die dit onderdeel van het verhaal voor z'n rekening neemt. Buitengewoon ambitieus en interessant.

Hoewel ik persoonlijk nog m'n twijfels heb over de uitvoering, dat moet ik er eerlijkheidshalve wel weer bij zeggen.

Malick weet me hier niet mee te raken. Hoe mooi de plaatjes en de muziek zijn. Het was me allemaal veel te afstandelijk.

Twijfel tussen 3* en 3.5*

Gelukkig is deze Knight of Cups weer een stap in de goede richting, na het iets tegenvallende To the Wonder. Malick staat vaak garant voor prachtige beelden en gelukkig zie je dat hier weer terug. Het camerawerk is geweldig en de beeldenpracht die voorbij komt is echt geweldig en zeer gevarieerd.

De acteurs en actrices hebben hier zeer weinig dialoog en ondergaan als het ware hun rol. Ondanks dat er soms weinig verhaal in lijkt te zitten, komt het wel goed over en is het allemaal behoorlijk meeslepend. De soundtrack is goed en bij vlagen is dit weer erg hypnotisch, al zitten er een paar momenten van lichte verslapping tussen.

Maar ik heb hier bij vlagen zeer van genoten. Erg fijn dat Malick op latere leeftijd nog zo actief is geworden. The Tree of Life blijft dan weliswaar op eenzame hoogte staan, maar zolang zijn werk van dit niveau is, hoor je mij niet klagen.

Ik kijk alweer uit naar zijn volgende project.

4,0*

Afgezet. Dit 'diepe' geneuzel kon ik niet langer dan een half uur aan.

Mmm behoorlijk wat afkeurende reacties. Normaliter twijfel ik niet over een film met Bale, maar gezien de regisseur hier blijkbaar erg pretentieus is (ik heb Bad Lands en Tree of Life niet gezien) weet ik niet of ik me eraan gaan wagen.

De score is wel weer ruim boven de drie..?

Begin eerst eens met Tree of Life, die is een stuk toegankelijker.

Zal me benieuwen of Malick iemand in zijn omgeving heeft die hem durft te vertellen dat het misschien beter is dat hij geen films meer gaat regisseren. Want we mogen toch wel stellen, na dit dieptepunt uit zijn oeuvre, dat hij de golden touch definitef kwijt lijkt?

Deze film is doelloze mooifilmerij, vervelend en pijnlijk om na te kijken. Vergelijk dit eens met zijn beginfilms(Days of heaven, Badlands)....Toen wist hij de fraaie beelden nog te combineren met een pakkend verhaal en het scherp neerzetten van zijn personages(zelden zoveel verscholen krankzinnigheid gezien als bij Martin Sheen in Badlands). Nu speelt hij het klaar om the dark knight zelf, de meeste intense acteur van zijn generatie nota bene, als een geest door zijn nieuwste film te laten paraderen. Foei!

Film kijken is voor mij vooral het bekijken van een goed verteld verhaal, en die kwaliteit is Terrence helaas ergens onderweg kwijtgeraakt.

Mallick is het slechts vertellen van een verhaal al lang ontstegen. Is ook een beetje saaie vorm van cinema. Maar als dat je ding is, vind ik het wonderlijk dat je niet al bij Days of Heaven bent afgehaakt.

Waarmee je volgens mij aangeeft dat Malick beter in zijn opzet is geslaagd dan jij op dit moment toe zou willen geven ....

Vond dit wel een alleraardigst 'eerbetoon': Knight of Cups - GTA V

Als geen ander weet Malick de vraag bij me op te roepen wat cinema nou eigenlijk is. Waar een bijzonder groot deel van de filmwereld daarvoor de koers kiest van een verhaal dat in beelden verteld wordt, kiest Malick een duidelijk andere richting - beelden, sfeer en emotie, dat lijkt me een aardige hoewel misschien ook wel wat al te simplistische uitleg.

Deze film is daar tot dusver denk ik dan zeker de meest extreme vorm van, verder dan TTOL en TTW en haast een combinatie van stijl en motieven van die twee. Helaas misschien ook een combinatie van de slechte kanten van die twee, want voor mij gaat het toch wel erg vaak mis. De motieven blijven erg losjes in de lucht hangen, de mooifilmerij is tergend ver doorgeslagen in de kunst van het weglaten, en de soundtrack is wellicht nog het meest veelzeggend - de welhaast eindeloze herhaling van de drie minuten Peer Gynt die mooi zijn, maar als je de moeite neemt om je daarin te verdiepen blijkt dat de rest van het stuk tegenvalt.

Zo lijkt het hier ook te gaan. Malick levert met dit werk zo ongeveer een parodie op zichzelf af, maar dan zonder dat het ergens grappig wordt. Motieven en emoties zijn erg interessant als onderwerp, maar als je er niet in slaagt om je publiek te binden aan de personen die die motieven en emoties hebben blijft het zo ongeveer even interessant als een screensaver. Die parallel zat ook vrij snel in m'n hoofd - ik heb zo'n screensaver die mijn foto's over het scherm laat lopen. Ook erg mooi, maar nogal nietszeggend voor iedereen die niet met mij op vakantie was.

En daarmee terug naar het begin. Wat lof verdient is dat Malick het lef en de visie heeft om iets echt anders te doen, durft te experimenteren, op zoek blijft naar vernieuwing. Maar daar hoort ook bij dat je moet kunnen erkennen dat het experiment mislukt is. Of het moet zijn dat Malick's intentie was om een film af te leveren die past bij het motief van de scene op het dak - de puzzelstukjes van het leven die doelloos neergesmeten worden. Dat komt er wel uit.

"Fragments... pieces... of a man"

Zo kun je dit misbaksel van een film, zonder verhaal, wel omschrijven. Fragmentarisch, zonder plot, zonder karakterontwikkeling... niks! Een aaneenschakeling van vage scènes met nog vager gezever verteld middels een zweverige voice-over. Wel mooie shots en de muziek vond ik ook mooi maar verder heb ik hier niet van kunnen genieten. Ik hou best van aparte films maar dit gaat me te ver... dit gaat nergens over! Zonde, want de cast is geweldig.

Klinkt goed!

Kan me voorstellen dat niet iedereen dit kan waarderen, maar in het Malick-universum zijn dit stuk voor stuk positieve punten. Als hij ook maar in de buurt komt van To The Wonder wordt dit weer genieten.

Definitief niet mijn ding. Sorry voor de Malick fans. Maar dit zal de laatste zijn dat ik er van gezien heb. Als je een film bekijkt. Wil je nadien toch wel kunnen wat je is nagebleven van de film. Welke scenes de beste waren.En ja de talloze filmbeelden gecombineerd met de voice over vertellen het verhaal. Oke. Maar dit laat me koud. Het blijft saaie cinema.

Navelstaren op zijn Malickiaans, nog pretentieuzer zelfs dan Tree Of Life en To The Wonder, die toch al behoorlijk zweverig en wazig waren. Van de drie is dit verreweg de minste, al komen thematiek en sfeer sterk overeen. De indrukwekkende cast heeft weinig te doen; hoofdrolspeler Christian Bale heeft amper tekst. Voornamelijk luisteren we naar hoogdravende voice-overs van verschillende personages. De boel wordt enigszins gered door het wederom geweldige camarawerk. De hele film is een lust voor het oog, met dank aan cameraman Emmanuel Lubezki, eerder verantwoordelijk voor de schitterende plaatjes in oa Gravity, Birdman en The Revenant.

Hoe beoordeel je een film van Terrence Malick? Daar is eigenlijk maar één antwoord op mogelijk: puur op gevoel. Een boek kan slecht zijn, een gedicht kan je hooguit koud laten. Zo werkt het ook min of meer met films versus Malicks.

De beeldkunstenaar - 72 inmiddels - zal voelen dat z'n jaren beginnen te tellen. Verschenen zijn eerste drie films in een tijdsbestek van liefst 25 jaar, voor zijn laatste drie had hij slechts vier jaar nodig. En de volgende staat alweer op het punt van verschijnen. Gelukkig gaat het niet ten koste van de kwaliteit, want Knight Of Cups is bijna net zo schitterend als To The Wonder.

Hoewel ook deze meest recente Malick vaak het verwijt krijgt geen verhaal te vertellen, is dat zeker niet het geval. Voor zijn doen is het basisplot juist vrij helder: Een man is na de raadselachtige dood van zijn broer - was het zelfmoord? - op zoek naar de zin van het leven. Hoe meer structuur hij zoekt, hoe fragmentarischer zijn leven wordt. Tot hij leert het leven te aanvaarden zoals het is en hij rust vindt.

Het verschil met "reguliere" films is echter dat Malick dit verhaal niet met beschrijvende dialogen vertelt, maar op zijn eigen karakteristieke wijze aan de hand van een soort mood boards. Rommelt het in het hoofd van de hoofdpersoon, dan zie je schokkerige beelden, snel schakelend van de ene luchtbel naar de andere. Verkeert hij in rustiger vaarwater, dan dansen de rustige natuurbeelden vloeiend voor je ogen langs, ondersteund door meditatieve klassieke muziek.

Dat veel mensen helemaal niets met zijn werk kunnen, kan ik me heel goed voorstellen. Het is een cliché om te zeggen dat je in de stemming moet zijn voor een film, maar bij Malick is dat absoluut cruciaal. Weet je niet de rust te vinden om je te laten vangen door het kalme tempo van in dit geval Knight Of Cups, dan is het alsof je nog snel even vijf minuutjes wilt mediteren voordat je de trein moet halen; dat werkt niet.

En dan kom je weer terug op de openingsvraag: hoe beoordeel je zo'n film? Ook deze Malick brengt me volledig tot rust en doet me nadenken over mijn eigen leven. En op de ultieme momenten zit ik met de gedachten volledig op nul als betoverd naar het scherm te staren, bevangen door de beelden, muziek en fluisterende gedachten van de personages. Waarmee ik gevoelsmatig wederom op een 8 uitkom.

Het blijft een uniek geval, die Malick. Geen regisseur, maar een genre.

" Like To the Wonder, Knight of Cups has both celluloid and digital source material to work with, and some of the imagery is Malick's most aggresively non-film textured yet; to his credit, he’s not trying to make digital look like film, but probing what it is and could be. (That said, this isn't exactly Blackhat, but at least he’s trying.) But because of his unique editing method, Malick is perhaps as purely a digital filmmaker on the post-production level as Michael Mann is on the visual one. "

filmmakermagazine.com

Films van Mann hebben meer een ' klassieke ' vertelstructuur & spanningsopbouw à la John Ford .

Thuis herzien en de film valt enorm tegen . Malick mag dan wel filosofie te hebben gestudeerd aan Harvard , maar hij heeft van Knight of Cups (2015) een onnodig ingewikkelde film gemaakt . De filosofie die hij hier uiteenzet / hanteert is al vaker aan bod gekomen in andere films . Deze film is eigenlijk een mislukking omdat de film niet echt op een speelse manier de filosofie ( visie ) probeert over te brengen .

Knight of Cups (2015) heeft geen ziel en duurt ook misten 45 minuten te lang ...

Zware woorden om deze film een mislukking te noemen.

Weergaloze film. En wat een openbaring! Ik heb een film nog nooit op deze manier gezien. Nagenoeg elk shot verandert tijd en context. Elk narratief ontbreekt. Waar is hij, waarom is hij daar, hoe is hij er geraakt? Je hebt werkelijk geen flauw idee. Je krijgt in de plaats pure esthetiek en rauwe emotie. Dit is doorgaans hoe ik muziek beleef. Je kan goede muziek dan ook blijven spelen, daar waar een film meestal is afgelopen na de ontknoping, het narratief is te dominant. Dit kan je daarentegen blijven spelen, je kan zelfs perfect halverwege inloggen. Geniaal! 5/5

Smaken verschillen....

Ik lees over deze film verschillende reacties, zeer goede en ook zeer slechte.

Maar ieder zijn mening natuurlijk, ik behoor tot de laatste groep.

Ondanks de prachtige cast, die het ook zeer goed doet, spreekt deze film me totaal niet aan.

Ik vond het ronduit een saaie bedoening, sorry voor diegenen die het niet met me eens zijn.

Maar zoals reeds gezegd, ieder zijn mening en smaken verschillen nu eenmaal....