Fune wo Amu (2013)

Sympathieke film. Het is een zeer rustig vertelde film, iets dat wel toevertrouwd is aan Japanners. Het meanderende tempo werkt zowel voor als tegen The Great Passage. Het ingetogen spel en verhaal helpen de film opweg, maar zorgen ook dat het bij kabbelen blijft. De speelduur helpt daarbij niet. De film zit vol licht komische momenten en de dramatische gebeurtenissen worden zorgvuldig zo subtiel mogelijk gebracht. De film is net wat lief en wil misschien te veel de goede dingen doen, waarbij het uiteindelijk aan alle kanten op safe speelt.

Jammer dat er niet echt onderscheidende scènes zijn. Bovendien is het visueel nogal saai. Het acteren was nogal gemiddeld.Maar de feel bij deze film is goed en het hart op de juiste plaats. 3 sterren.

Verrassend.

Yuya Ishii is toch iemand die normaal met veel scherpere dramas komt. Eentje van de generatie "droge humor" en "bitter drama". Des te aparter om achteraf zijn naam onder deze film te zien staan. Want hoe je het ook draait of keert, Fune wo Amu is een oertraditioneel Japans feel-good drama.

Gedragen door een trio aan acteurs buiten categorie. Matsuda is een held (en doet vaak denken aan een jonge Asano), Odagiri is sterk als sidekick en Miyazaki perfect gecast als steunpunt voor Matsuda. Toch kunnen ze niet verhinderen dat de film iets te tam is als geheel.

Visueel te braaf en ook de soundtrack had best wat pittiger gemogen. Verder wel een filmpje met het hart op de juiste plaats. Mooi einde, subtiel genoeg drama en een paar mooie momenten zorgen voor een warme gloed achteraf, maar de film mist echte hoogtepunt om méér dan enkel een leuke timewaster te zijn.

Op zich wel fijn, alleen toch jammer dat Ishii een u-turn heeft gemaakt. Van dit soort dramas zijn er ondertussen echt wel genoeg, de films die hij eerder maakte zijn toch een stuk specialer. Kwalitatief ontlopen ze elkaar echter niet veel, dus ook voor deze een dikke 3.5* (al zijn vierde).

3.5*

Fijne feelgooder weer, met het hart geheel op de juiste plek. Onderwerp is misschien wat quirky (en wordt vrij gedetailleerd uitgewerkt), maar doordat de sfeer zo goed wordt neergezet blijft het plezant kijken. Een paar mooie momenten omtrent liefde en life fullfilment deden mij me een paar keer vredig zuchten

Er zijn volgens mij meer enerverende baantjes dan het samenstellen van een woordenboek. Het gezapige karakter daarvan is terug te vinden in de lome sfeer van deze film. Allicht met het oog op de box office wordt Aoi Miyazaki van stal gehaald voor een piepklein, romantisch subplotje dat overigens amper uitgewerkt wordt. Hoewel de protagonisten elkaar nauwelijks gesproken hebben —althans in beeld— klinkt plotseling: ”Ik hou van jou.” “Ik ook.” En dan zijn ze getrouwd. Hoezo? Volgens mij werkt dat zo niet, in ieder geval niet bij mij.
Al met al een tegenvaller, waarbij ik gaandeweg moeite kreeg om de ogen open te houden.