Calvary (2014)

Wat een geweldige film. Ik geloof niet in God, niet in de kerk en als je ziet wat die kerk doet is zeker dat laatste terecht. Dus een film over een pater? Misschien wel leuk, goede waardering, Iers. Maar eens proberen.

Maar het werd een juweeltje. Een intense film over de mensheid, waar maar weinigen écht goed zijn.

Prachtfilm geweldig geacteerd door Gleeson, hij droeg de film naar het bovengemiddelde.

Diepgang over kindermisbruik en het geloof zelf. Aanrader voor een rustige filmavond.

Beklijvend!

Naast zijn persoonlijke sores krijgt de arme Gleeson ook heel het dorp over zich heen in zaken aangaande de kerk, inderdaad genoeg om van te gaan drinken.

Leuk om ook acteurs als O'Dowd (IT-crowd) en Moran (Black Books) die toch vooral bekend zijn van televisie langs te zien komen.

Hij bevalt me heel goed die McDonagh!

Herziening van dit meesterwerkje met een schitterende Brendan Gleeson. Blijft na een tweede kijkbeurt even sterk zelfs misschien nog beter. Dit zijn de films die blijven hangen.

Aparte film die boeit en uitstekend geacteerd. 3.0

Niet bedoeld om de wijsneus uit te hangen, maar: de film speelt zich af (en is grotendeels gefilmd) in county Sligo, aan de westkust van Ierland. (Dublin ligt aan de oostkust).

(Natuurlijk zou je heel Ierland als 'het prachtige gebied rondom Dublin' aan kunnen duiden, maar dat is een ander verhaal... )

Een goede drama film...

Goed verhaal...

Bekende acteur Brendan Gleeson...

Goed acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Mmmh.....redelijk.Het is dat Brendan Gleeson zo'n sterke rol neerzet anders was de score beslist lager uitgevallen.De centrale verhaallijn was vrij dun zodat een verzameling losse scenes (soms goed,soms wat minder) de film moesten complementeren.Verder wel in orde,vooral qua acteurs en locatie,al had ik persoonlijk wel wat meer verwacht van Calvary.

Goeie film over een priester die een bedreiging ontvangt tijdens een biecht. Nogal fragmentarisch qua opzet, maar de scenes zelf zijn goed genoeg en de bevolking van het stadje wordt goed neergezet. Verder helpt het sterke einde ook wel mee. Brendan Gleeson zet een goeie rol neer en deelt een prima scene met zijn zoon (Domhnall Gleeson).

De herder is van goede wil, maar de schapen houden er uiteenlopende meningen over de Kerk op na.

Sommige schrijnende, zoals in de sterke openingsscène, andere met zekere vooroordelen of zonder veel mening en telkens is het de imposante figuur van de pastoor, in klassieke zwarte klederdracht, en vertolkt door een schitterende Brendan Gleason, die hun te woord staat.

Film moet het dus vooral hebben van de betekenis van de vele dialogen maar blinkt ook uit inzake beeldcomposities.

Deze aangrijpende prent was misschien niet de meest handige keuze als ongedwongen familiefilm op kerstavond. Dat maakt het verhaal over een extreem sympathieke priester in geloofsnood (Brendan Gleeson) wel extra betekenisvol. 'Calvary' oogt aan de oppervlakte als een lieflijke streekvertelling over een tijdloos dorpje met stereotiepe dorpelingen en een plaatselijke pub. Te midden van overweldigend Iers natuurschoon trekt de vaderlijk ogende priester langs zijn parochianen. Soms staat hij ze bij met goedbedoeld advies. Soms helpt hij ze met praktische zaken. Soms legt hij de biecht af of biedt een luisterend oor. Niks mis met die man, ook al oogt hij met zijn pikzwarte habijt als een symbolisch relikwie uit lang vervlogen tijden. Een effect dat op een knappe manier versterkt wordt met surreële overzichtsshots en beeldcomposities van hoe het habijt steeds uit de toon valt.

Onderhuids sluimert en broeit het in de dorpsgemeenschap. Kerkelijke representanten hebben een slecht imago gekregen door vele claims van machtsmisbruik en kindermisbruik. Priesters zelf zijn onderdeel geworden van een eeuwenoude traditie van commerciële uitbuiting van spiritualiteit als geld genererend geheel. Daarnaast zijn parochianen zelf óók geëmancipeerd met een versterkt gevoel van zelfbewustzijn naar eigen verlangens en verwachtingen. Die combinatie van factoren maakt dat een groot deel van de (voormalige) geloofsgemeenschap cynische rede verward met het recht om hoon en spot te uiten naar openlijk belijdende gelovigen. Brendan Gleeson is steengoed als de zachtaardige priester die steeds de afweging maakt óf hij vanuit zijn overtuigingen spreekt, óf dat hij meegaat met de tijdsgeest en besluit om milder te zijn naar zijn afvalligen.

Voor mij gaat 'Calvary' over de nostalgie naar een voorbij tijdperk, waarin sociale cohesie en collectieve betrokkenheid in ieder geval nog afgedwongen werden door de kerk. Wellicht slecht georganiseerd op een manier dat misbruik van het systeem kon worden gemaakt, maar dat neemt niet weg dat 'religieuze herders' óók als een anker van betrokkenheid en eenduidigheid fungeerden. In de versplinterde postmoderne wereld van nu worstelen mensen meer dan ooit met existentiële vraagstukken van zingeving en betekenis, terwijl de positieve waarden van religieuze gemeenschappen (het goede doen, vergeving vragen en krijgen, wereldse betrokkenheid) vervangen zijn door individualisme en cynisme.

Typische film waarvan er dertien in een dozijn passen. Calvary blijft echter de moeite waard dankzij één man en dankzij het wonderschone Ierland.

Prachtige film die, wat mij betreft, meerdere lagen lijkt te hebben. Prachtige beelden en een zeer sterk hoofdpersonage.

De zwarte humor , zeer (subtiel) aanwezig.

Zowel de cover als de begeleidende tekst geven de daadwerkelijke inhoud van de film niet heel goed weer.

Het is een briljant moreel dilemma, een uitgangspunt dat door een onkundig regisseur finaal om zeep kan worden geholpen. John Michael McDonagh weet Calvary echter overtuigend op de rails te houden. Net als zijn broer Martin – regisseur van In Bruges (2008) en Seven Psychopaths (2012) – gaat McDonagh niet voor de makkelijke lach, maar richt hij zich op de donkerste tonen van het humorspectrum en overgiet hij de film met een licht-existentialistisch sausje. Geloof, mortaliteit en de innerlijke strijd tussen goed en kwaad zijn de hoofdthema’s in Calvary. Gleeson als Lavelle is een gelaagd personage, een complexe man die zijn eigen strijd voert. In een Ierland dat het laatste decennium in een collectieve geloofscrisis terecht is gekomen heeft hij het vertrouwen van zijn dorpsgenoten verloren. Hij is als de herder die zijn schapen kwijt is en het feit dat hij nooit aan de bel trekt over zijn doodsvonnis geeft aan dat hij die in opoffering gedoopte rol accepteert.

Lees verder op Cinema Interruptus

Sterke film met een mooie rol van de heer Gleeson die zwarte humor weet te mengen met zware thema's en daarin wonderwel slaagt. De titel is uiterst raak gekozen.

Aanrader.

Speciaal film, over een priester, in een dorp, die omgeven is door meerdere psychiatrische gevallen.

Ik had nog nooit eerder van Calvary gehoord, maar wou deze toch een kans geven. Calvary telt het verhaal van een priester die tijdens de biecht geconfronteerd wordt met de dood. Hij worstelt met het dilemma of hij dit aan de grote klok zou hangen of niet. Hoe ver gaat het beroepsgeheim en hoe moet je er al priester mee omgaan. Lavelle heeft de drang om als goede herder onvoorwaardelijk voor zijn schapen te zorgen, maar ervaart dat zijn schaapjes alles behalve op het droge zijn. Hij wordt geconfronteerd met allerlei misdrijven en tracht het ideaalbeeld na te streven, alsof dit nog steeds de rol van de kerk zou zijn.

De acteerprestaties van Gleeson zijn uitstekend. Zijn ouderwetse habijt benadrukt de afstand die symbolisch wordt gecreëerd tussen het goddelijke en de goddeloze verdorven maatschappij. Ook de plaatjes van het mooie Ierland zijn een mooie toevoeging aan de film. Het einde is goed en beklijvend. Het is fijn om niet wederom naar een happy ending te gaan. Ook de dialogen tussen Lavelle en zijn parochianen waren erg sterk. Het is net Gleeson die de film naar een hoger niveau brengt. De hoge IMDB-score en een meer dan degelijke 3,5* lijkt me dan ook gerechtvaardigd.

Calvary heeft erg veel provocerende teksten nodig om de aandacht vast te blijven houden. Het lijkt wel of men er niet zeker van was dat de inhoud alleen het zou redden..... Dat lijkt terecht overigens, want daarvoor komen er teveel stereotypen voorbij met bijvoorbeeld gewoon teveel geld of hormonen. Nee, het was leuk het functioneren van het dorp te zien, maar verder kon ik er weinig mee.

Je moet er inderdaad wel naar zoeken in onze heerlijke postmoderne wereld waarin het eeuwige lul-maar-raak-virus gedijt als nooit tevoren (en waarin bijvoorbeeld een geloofsbelijdenis verward wordt met een biecht. Kan die synopsis hierboven even aangepast worden? Dit staat wel een beetje slordig hoor, zeg ik als nota bene niet-katholiek).

Sterk scenario ergens tussen Dostojevski en Greene in, en dat Bernanos expliciet genoemd wordt, zal ook wel niet toevallig zijn. Zijn Journal d'un Curé de Campagne werd door Bresson verfilmd, en dit deed daar een beetje aan denken, al heeft dit qua stijl verder niets met Bresson te maken.

Ik had wel iets teveel moeite met het Ierse Engels dat hier gesproken wordt, dus ik ga eerst iets regelen met ondertitels voor ik er eventueel verder nog wat over zeg.

Ben hier per toeval in gesukkeld op Sundance (fr). Ik vond het zo geestig en scherp dat ik het maar ineens opgenomen heb en achteraf bekeken. Ik dacht dus dat om een soort komedie ging. Werd ik hier even op het verkeerde been gezet, zeg, maar op de een of andere manier pakte dat net goed uit. De humor was nadrukkelijk aanwezig, de dialogen werden steeds maar scherper… tot aan het onthutsende einde. Gleeson is op alle mogelijke manieren imposant. Pareltje.

Wat een heerlijk verrassende film.

Wat me tijdens de film bezig hield was het thema van een soort omgekeerde Sherlock Holmes detective.

Het gaat er niet om te ontdekken wie de moordenaar was, maar het gaat er om wie de moordenaar zal worden.

Mooie film, dramatisch verhaal, voortreffelijk geacteerd, maar ver van enige realiteit. Jammer, doet afbreuk aan het geheel.

Calvary is een film waarin vooral het acteerwerk in het bijzonder opvalt. Zo ongelooflijk goed acteerwerk van een gehele cast met in het bijzonder Brendan Gleeson. Het toneel leent zich er goed voor maar het voorhaal ansich vond ik wat te deprimerend. Je moet er van houden alleen maar ellende te aanschouwen zonder enig lichtpuntje.

Vakkundig maar leeg.

Kende McDonagh voor de rest niet als regisseur, maar het is duidelijk wel een vakman. Het is alleen een beetje jammer dat dit dan het resultaat is. Het neigt erg naar arthouse-achtige taferelen, maar ik kan het eigenlijk nooit echt arthouse noemen.

Gleeson is wel het element dat de film een beetje aan elkaar lijmt. Want verhaalsgewijs, hoe slim sommige dingen ook uitpakken, is er niet veel bijzonders. Het is vooral Gleeson die de stad een beetje rondloopt en de ene na de andere sukkel tegenkomt.

Vaak voelt de film wat leeg en saai aan. Ik spot erg weinig details en vooral een lege film. Het probeert een beetje bijzonder te zijn en zichzelf te onderscheiden van andere films, maar het is vooral het acteerwerk wat deze film doet onderscheiden.

Acteerwerk is gelukkig erg sterk, maar van echt sterke insteek van regie zag ik pas in de laatste 15 minuten. Wel is het duidelijk dat een vakman aan het roer staat, want het is moeilijk om dit soort verhalen tot een goed einde te brengen, maar McDonagh kan er uiteindelijk aardig mee overweg.

Maar er ontbreken wel dingen. Vooral detail en een echt sfeertje ontbreken. Er hangt wel een soort troosteloos sfeertje, maar dit had wel iets rauwer mogen uitpakken. De zwarte humor vond ik ook wat te subtiel om echt leuk te vinden. Wel behoorlijk gedurfd soms, maar toch te voorzichtig.

De finale is wel sterk. Gleeson acteert voortreffelijk en is wel de key van de film. Zonder Gleeson in de hoofdrol was dit wellicht veel minder sterk geweest. Het is wel een goede film, maar er ontbreekt toch te veel mocht het mij echt charmeren.

Wat een dramatiek in deze film zeg. Niet dat ik daar niet van houd, integendeel zelfs. De priester in deze aangrijpende film krijgt wel heel wat te verduren. De goede priester wordt overigens weergaloos gespeeld door Brendon Gleeson. Zeer indrukwekkende film en en het einde was ook wel heel heftig.

Prima film over al het kwaads dat de RKK heeft aangericht. Alle karakters karakteriseren één van de vele mensen die geleden heeft onder de kerk: mensen die gediscrimineerd werden op basis van afkomst, seculiere humanisten, mensen die afwijken van hetero-normativiteit, de armen die niet werden verdedigd t.a.v. de hebzucht van de rijken, en - meest recentelijk - de misbruikte kinderen.

Het mooie van de film is dat het uiteindelijk om vergiffenis draait. Alhoewel de kerk verantwoordelijk is voor al het kwaad, het heeft ook iets moois. En dat is de priester die de parochie staande probeert te houden. Hij probeert de mensen te helpen met hun demonen, maar de mensen willen niet gered worden. De mensen willen vooral de kerk zien lijden (de film doet dan ook een beetje denken aan: bresson's A country priest).

Enfin, prima film dus. Het enige nadeel is: uiteindelijk zoekt de film redding in de gevoelens. Je moet je gevoelens accepteren, je moet ze doorleven en je moet vooral niet afstandelijk (detached) van ze raken. Als je afstandelijk wordt dan gaat het mis, aldus de strekking van de film. Maar ik denk dat het beter zou zijn geweest als de karakters wat meer afstandelijk waren geweest: als ze niet te veel geobsedeerd waren met eigen leed maar opzoek waren gegaan naar een doel, een betekenis, buiten henzelf.

Desalniettemin is de film een verademing: hoe moet je omgaan met het kwaad dat de kerk heeft aangericht? Niet door het leed te verzwijgen of door het te ontkennen. Je moet het accepteren en kwaad bij zijn naam noemen. Maar uiteindelijk moet men ook werken naar vergiffenis toe (dan wel door afstand temen van je gevoelens of juist door acceptatie van je gevoelens): men moet - zonder het leed en kwaad te vergeten - weer opzoek gaan naar het ware, het goede en het mooie in de kerk. Alvorens makkelijker gezegd dan gedaan misschien!

De ogenschijnlijk integere priester James [Brendan Gleeson] wordt tijdens een biecht met de dood bedreigd en uitgedaagd om enkele dagen later de confrontatie aan te gaan op het nabijgelegen strand. James probeert te achterhalen wie zijn bedreiger kan zijn, maar komt al snel tot de conclusie dat er binnen de dorpsgemeenschap waar hij werkt veel mensen zijn die wrok koesteren jegens hem of het geloof dat hij vertegenwoordigd. Dat dwingt hem om eens goed in de spiegel te kijken, ook al lijkt er maar één manier te zijn om erachter te komen wie zijn bedreiger is.

Deels een whodunit met goed geschreven karakters, maar ook een karakterstudie die een stevige kluif biedt voor Brendan Gleeson. Hij bijt zich vast in deze rol en hoewel het verhaal zo nu en dan wat meandert maakt de sterke cast dit de moeite van het bekijken waard.

Hij weet toch al vanaf het begin wie het is? Alleen de kijker weet het niet tot het laatste moment.

Dit is geen gebruikelijke film over een pastoor en zijn parochie. Met al dat gezwets en de vele cliché-oneliners moest ik meer denken aan zo'n film-noir met een morsige detective die op zoek is naar een moordenaar. En waarschijnlijk had de maker dat ook wel in gedachte. Maar ik vond het uiteindelijk toch een vooral schokkende film met een einde zoals voorspeld in de film, maar waarvan je toch dacht dat het zo niet zou eindigen. En dan ook nog eens misplaatst gruwelijk in beeld gebracht. Ik ben niet eens gelovig, maar deze film begrijp ik niet denk ik. Als het argument is dat je een priester mag vermoorden omdat je seksueel misbruikt bent door een priester in je jeugd, dan zijn er toch wel betere manieren te bedenken om dit te verfilmen.