Maddalena (1954)

Kreeg een nominatie voor de Grote Prijs op het Festival van Cannes in 1954.

Bedankt voor de info weer . Niet dat de festivalcinema buffs hier nu nog warm voor zullen lopen, er zit niet eens dubstep in...serieus nu : duidelijk een film uit vervlogen tijden, en daardoor weer soort van interessant. Bovendien ben ik zoals gekend devoot katholiek, zodat de oerkatholieke thematiek van de film me wel moest aanspreken.

Een co- productie, niet geheel toevallig want het scenario is gebaseerd op een mij verder ongekend stuk van een Franse mevrouw, zodat de halve cast uit Fransozen bestaat. Met name Vanel als de dorpslibertijn, Tissier in een bijrol en Sernas volstrekt overbodig als jeune premier. De Italianen hadden zelf Cervi afgevaardigd als - wereldhistorische ironie- dorpspastoorke, rest ons nog de eponieme heldin, die wordt vertolkt door de Zweedse Toren. Nu tamelijk vergeten zou ik denken, Sirocco zal nu haar gekendste film zijn maar schijnbaar was ze in Hollywood uitgerangeerd en verkaste ze naar Italië, om na een paar films daar in haar thuisland te sterven aan een hersenbloeding op 30 jarige leeftijd. Ze had wel genoeg indruk gemaakt om ene Sofia Scicolone op de idee te brengen zichzelf "Loren "te noemen...

Goed, zoals u op grond van de synopsis al vermoedde betreft het hier een soort mirakelspel en parabel, van het celui qui doit mourir of Jesus de Montreal type. De uitkomst ervan is echter minder happy dan je van een film uit die tijd zou mogen verwachten. Vanel is de libertijn die om Cervi voor lul te zetten met een nieuwe Magdalena komt aanzetten voor de komende passiespelen- haar voorgangster is ziek- en die Maddalena/ Toren heeft hij- wat een grap- bevlekt en wel uit een bordeel gesleept. Een believer in method acting, die Vanel. Wat ook hij echter niet weet is dat Maddalena bezig is aan een heuse vendetta tegen God en de dochter van Zijn Zoon die tevens Zijn Moeder is : de Heilige Maagd...dit spelletje zou wel eens totaal uit de hand kunnen lopen, zeker als Maddalena op nogal absurde wijze in het achterlijke dorp dat haar eerst niet moest, wordt verward met een heilige...of is ze dat in zekere zin ook ? Dat zijn de vragen die de film aan zijn katholieke publiek stelt.

Geregisseerd door de in ongenade gevallen auteur Genina, die jullie ook kennen van prix de beauté met Louise Brooks, door hem daar in tig close-ups in beeld gebracht en datzelfde procédé past hij hier toe op de gekwelde Toren, met hulp van niemand minder dan Claude Renoir als fotograaf. Voor subtiliteit is hier geen plaats : het is een hysterisch melodrama vergelijkbaar met de werken die Matarazzo of Cottafavi toendertijd vervaardigden. U bent gewaarschuwd.

à propos : dit was eigenlijk een kleurenfilm, is nu nog slechts in zwart- wit te zien, wachtend op restauratie.

à props 2 : deze film heeft verder niets te maken met het de festivalcinema buffs welgekende Maddalena van Kawalerowicz...

MIJN VADER DEED DE PUBLICITEIT VOOR STANDAARD FILM EN WIJ JONGENS PLAKTEN STICKERS VAN DE TWEE OGEN VAN MADDALENA OP DE VERKEERSBORDEN VAN LEIDEN !!!