Evim Sensin (2012)

De Turken weten ook wel hoe ze iets moeten verbeelden. Enige probleem is dat hier vrijwel alles van de emoties afhangt en de cadeautjes onder de kerstboom als het ware al uitgepakt zijn. Je ziet alles al aankomen. Leya leek alles te accepteren en er zijn nauwelijks conflicten of nieuwe belevenissen. Het tweetal is óf uiterst gelukkig of ze zitten met hun handen in het haar. Ik ben dus niet overdonderd maar het waren puike acteurs en als je een liefhebber bent van romantiek kun je hier de honger stillen.

In de zaal waren meerendeel dames die bijna allemaal gingen huilen bij deze film,

ik vond hem gewoon matig.

Maar voor mij blijft "Babam ve Oglum" de beste Turkse drama-film ooit.

Aangename Turkse rom/kom die vooral het goed zal doen voor de romanticus onder ons.

Lomp.

En een stevige dramatische kant heeft deze romantische komedie ook zeker - meer dan komedie eigenlijk. De lompheid zit 'm daarbij vooral in het gemak, de snelheid waarmee het verhaal tot stand komt.

Mooi gefotografeerd met mooie kleuren en mooi licht. En Leyla is een mooi meisje, met deftige mooie kleren - een mooier contrast met haar Iskender is er nauwelijks denkbaar.

Wat me altijd wat vrolijk maakt is de - vertaalde - aanspreekvormen, waar iedereen elkaar broer, vriend, zuster noemt. Of dat ergens in de buurt van de strekking van de Turkse woorden komt weet ik niet, maar het klinkt wel erg vriendelijk vind ik altijd. En die vriendelijkheid ligt eigenlijk ook wel over de hele film heen. Ook het einde. Geeft het een mooi tastbaar uitheems iets - en dat doet het verhaal inhoudelijk ook nog eens. Net een tikje anders, en misschien mooier en beter dan we gewend zijn.

Inderdaad, voor de romantici onder ons. Leuke film.

Film begint interessant en eindigt boeiend, maar daar tussenin een beetje te veel gezwijmel om een echt goede film te zijn.

De Koreaanse film Nae Meorisokui Jiwoogae (A Moment to Remember, 2004) staat al vanaf het najaar van 2011 stijf op de eerste plaats in mijn top 10. Ik heb deze Turkse remake van die film al geruime tijd in huis, maar was een beetje huiverig om er aan te beginnen. Ten eerste omdat ik door de bank genomen sowieso beducht ben voor remakes en ten tweede omdat mijn enthousiasme voor het Koreaanse origineel allicht zou verhinderen om deze film een eerlijke kans te geven. Ik ben er toch maar aan begonnen en het is mij zoals te verwachten was niet meegevallen.

Het is nog net geen scène voor scène duplicaat van de originele film. Met uitzondering echter van het andere begin en het tegenvallende einde heeft men volgens mij zo ongeveer hetzelfde draaiboek gebruikt. Het verhaal staat nog steeds als een huis. Maar de uitvoering is belabberd met name door het tenenkrommend optreden van regisseur Özcan Deniz, die het nodig vond om zelf de hoofdrol te spelen. Dat had hij beter niet kunnen doen. Door het tegenvallende acteerwerk schiet deze remake zwaar tekort qua impact. Eens te meer het bewijs dat je je als filmmaker niet moet branden aan de pareltjes van een ander.