Un Uomo a Metà (1966)

Door auteurscinema buffs wordt De Seta tot de grootste Italiaanse auteurs gerekend, maar die status heeft hij vooral te danken aan zijn docu/cinema vérité werk en minder aan dit merkwaardige schizodrama, dat ondanks de auteuristische vormgeving in feite de intrige van een genrefilm blijkt te herbergen.
Een of andere buff noemt dit op IMDB impressionistisch en kon daarmee de plank imho niet meer misslaan- maar ik ben geen buff- want dit lijkt me eerder expressionisme in optima forma. We zitten immers de hele tijd te kijken naar de hersenspinsels van de held, een wat verrot uitziende en tamelijk onherkenbare Perrin die hiervoor- hoewel gedubd door een ander- de coppa Volpi mocht ontvangen. Misschien komt het door zijn mimiek, gevangen in een ziljoen close-ups.
Ook de bewering dat dit een videoclip avant la lettre zou betreffen lijkt me wat overdreven, al is de montage zeker fragmentarisch en wordt de ontknoping via bijna subliminale mini-shots voor de oplettende kijker reeds aangekondigd. Een soort visuele stream of consciousness dus.
Genrecinema intrige zei ik, en we hebben hier dan ook te maken met een melancholische intellectueel behept met allerlei trauma's die als gebruikelijk zijn getriggerd door een ongelukkige jeugd in de gegoede kringen , met een afwezige vader en autoritaire moeder Padovani...
Deze genre-atmosfeer wordt nog versterkt door de aanwezigheid van vooral uit de genrecinema gekende koppen als die van Garco-sic- als de oudere broer, Capponi, Rassimov of Dexter als ongelukkige jeugdliefde van de held. Laten we echter ook niet ...junglemeisje Kitty Swan vergeten die hier in de beginsequentie als een dryade door een park dartelt, terzijde gestaan door andere nymfjes ! Maar wacht eens: deze film kwam VOOR de Gungala saga...zou ze die rol dan hier aan te danken hebben ?
Dan de titel: die betekent - ook- een man OP de helft...van zijn levensweg, want Perrin ziet er hier ouder uit dan zijn 25, zeg 35, en verrek: in de laatste sequentie zien we hem in een duister woud verdwaald....GET IT.
Opmerkelijk tenslotte de score van Morricone die ook expressionistisch valt te noemen met extreem schrille strijkers prominent aanwezig, het verdient dan ook aanbeveling de film niet met het maximale volume te beluisteren.