Burden of Dreams (1982)

Mooie documentaire. Werner Herzog heeft een prettig ontwapenend karakter en moet enorm stressbestendig zijn om zo'n film te fabriceren.

Ik ben benieuwd naar de achtergrond van deze documentaire. Waarom was Les Blank op de set, en was de docu gepland of kwam deze tot stand nadat bleek dat alle chaos het wel een heel interessant opbject zou kunnen maken?

The making of Werner Herzog’s Fitzcarraldo, en beter dan de uiteindelijke film, zo gaat het gerucht. Ik ben geen groot Herzog fan dus ik geloof het maar gewoon. Docu was vermakelijk. De problemen waar Herzog zich, in de Peruaanse Amazonen, voor gesteld ziet zijn aanzienlijk en de klus die hij filmisch wil klaren (featuring een grote boot die een berg over getrokken moet worden) is niet minder. Erg vermakelijk. Maar stiekem had ik meer vuurwerk verwacht. Misschien moet ik die andere docu over Herzog hebben, die de relatie met Kinski wat meer in beeld brengt.

Bij deze film een beetje hetzelfde gevoel als bij Hearts of Darkness, op het vlak dat ik het idee heb dat de problemen te feitelijk worden behandeld. Ik vind het prettig om bij een dusdanige making-of om meer te worden meegesleurd in de gebeurtenissen zoals bij Lost in La Mancha. Bovendien vond ik dat de enorme kracht en moeite die de film kost sowieso al naar voren komen in Fitzcarraldo zelf. Hoe dan ook een entertainende documentaire met redelijk wat interresante weetjes. Herzog's doorzettingsvermogen is ongelofelijk en werkt aanstekelijk.

Deze documentaire gisteravond in de bios gezien. Enorm impact op me achtergelaten. Behalve een prachtige documentaire over het maken van een onmogelijke film ook een zeer inspirerend document over doorzettingsvermogen.

Wie een peptalk nodig heeft, kijkt deze film en luistert naar de man zelf, Werner Herzog. Daar kan geen goeroe tegenop.

Te lang.

Docu in de lijn van Lost in La Mancha en Hearts of Darkness. Dit is de minst populaire/bekende van de drie. Op zich eigenaardig aangezien de makers hier indd erg veel tegenslagen hebben, zij het ook wel met ook niet al te slim nadenken van te voren en enige research. Best boeiend sommige dingen, helaas met wel meer dingen waar Herzog bij betrokken is, is de maker zo een bewonderaar van hem waardoor het soms nogal vervelend werd. Het is wellicht klein maar de voice zegt regelmatig Herzog bouwt een kamp of een boot, ipv Herzog laat een kamp of boot maken. Misschien gemierenneuk, maar daarmee zet de docu toch een toon die me stoorde. Naast enkele interviews met de natives en een zeurende cameraman was het Herzog ook wat de klok sloeg.

Daarbij kwam dat de docu ook een soort eco boodschap mee moest geven over het regenwoud. Die best verkondigd kan worden verder, maar toch nogal saai als je je toch meer afvraagt hoe gaat het nu verder met de filmmaken.

Niet mijn soort docu.

2 sterren.

Mooie documentaire die inderdaad vooral Herzog aan het woord laat, maar de man heeft veel te melden dus mij stoorde dat niet.

Hij laat zich kennen als een, ietwat naieve, romanticus pur sang, die zijn crew vaak tot wanhoop leidt met zijn gedrevenheid en hang naar perfectie, maar die daardoor ook een van de meest boeiende regisseurs van de laatste 40 jaar kan worden genoemd.

Samen met "Into The Heart Of Darkness: A Filmmaker's Apocalypse" en "Lost In La Mancha" is dit de ultieme filmdocumentaire over de risico's van episch film maken. Deze documentaire begint te melden dat 80% van de film al was geschoten voordat de problemen begonnen. Maar toen Jason Robards ziek werd en op advies van zijn dokter niet mocht terugkeren in de tropische hitte van Peru en Mick Jagger zijn contractuele verplichtingen moest nakomen [het resultaat was het album "Tattoo You" van The Rolling Stones], kon Herzog dus helemaal opnieuw beginnen. Maar ook nadat Kinski voor de hoofdrol was gestrikt, wilde het niet vlotten. Weersomstandigheden, problemen met de plaatselijke bevolking en Herzogs obsessie voor zijn droom om een boot van 140 ton over een helling van 40% te tillen, maakten dit tot een verschrikking voor vrijwel iedereen die erbij betrokken was, inclusief Herzog zelf. Een documentaire over een fascinerende film, die volgens sommigen nog intrigerender is dan de film zelf. Zo ver zou ik niet willen gaan, maar het is zeker aan te raden om "Burden of Dreams" te zien voordat je "Fitzcarraldo" bekijkt.

Eersteklas documentaire over het moeizame proces van regisseur Werner Herzog om zijn film Fitzcarraldo van de grond te krijgen. De fascinerende verhalen rondom de film en alle tegenslagen (en dat zijn er nogal wat) zijn feitelijk boeiender dan de film zelf, met Herzog onverstoorbaar aan de roer van het megalomane project. Fascinerend zijn ook de opnamen met Jason Robards als Fitzcarraldo en Mick Jagger als zijn maffe sidekick. Beiden moesten destijds afhaken, waarna het filmen doorging met Klaus Kinski als hoofdrolspeler.

Gisteren gezien, als onderdeel van de Werner Herzog-zomer in Eye.

Niet zomaar eenvoudig om er iets van te vinden - want de complexiteit van het afgeleide onderwerp is nogal wat. Ontegenzeglijk dat de wordingsgeschiedenis van Fitzcarraldo erg, erg interessant is, en meteen al met het openingsshot van de Cessna die in de blubber landt krijgen we daar een verhaal mee te zien waarin je leven tot dan toe voor je ogen langs flitst. En even later, of anders in alle andere materiaal dat er voor handen is, leren we dat dat nou niet echt een theoretisch geval was, of een incident op een verder kuch kuch perfect werkende internationale luchthaven. Of richting einde, als het schip stuurloos door de stroomversnellingen dobbert en Kinski, Herzog en wat los personeel rustig aan het debatteren zijn over hoe ze de volgende scene moeten doen.

Of over de moeilijkheden die Herzog over zichzelf afroept met dit script en dit scenario, en met deze cast - je kan daar boeken over vol schrijven. Hijzelf houdt het er bij dat het noodzakelijk was om op die plek te zijn om authentieke beelden te krijgen, authentieke reacties van de acteurs te krijgen, en dat het publiek echt het verschil zou zien. En ja, dat is wellicht inderdaad volstrekt en ontegenzeglijk waar, want waarom anders is het resultaat een van de beste films ooit. Of je het aan de beelden ziet, of uit de recensie gelezen hebt, of in de afgeleide vorm uit deze documentaire haalt - of dat je het net als ik uit de zevenenvijftigste herziening van het origineel haalt, met ondersteuning van alles wat ik daar als achtergrond over vinden kan.

Dan komt de beroemde monoloog van Herzog nog, veel later in de documentaire, waaruit ergens in de verte misschien een paar subtiele signalen verborgen zijn dat hij misschien wel ergens in de buurt van zijn grenzen begint te komen. Waarin hij begint over dat de vogels daar niet zingen, maar schreeuwen van pijn - en nog niet eens zozeer wat hij dan zegt, maar de manier waarop. Waar je dan van snapt dat het een uitbarsting is waarin zijn masker maar een klein beetje afzakt. Een mooi moment, maar met weinig betrekking op de film zelf, en het lukt Blank ook maar nauwelijks om het in een context te krijgen.

En dan komt het ook nog dat Blank maar vijf en een halve week van de uiteindelijk vier jaar ter plaatse geweest is, en het einde geeft dan ook al wel heel duidelijk aan dat hij niet dezelfde lange adem heeft als Herzog. De commentary track op de dvd van Fitzcarraldo geeft, zo je in de lezing van Herzog meegaat, een veel beter, meer gedetailleerd, en vooral ook veel meer genuanceerd beeld van hoe het daadwerkelijk toeging.

En evengoed is uit al dat soort andere bronnen wel heel erg duidelijk dat Blank toch wel erg veel gemist heeft van wat er om hem heen allemaal aan de gang was - en zoals Herzog dat dan weer fraai zegt, meer geinteresseerd was in de colonnes heen- en weer lopende mieren dan wat er op de set aan de hand was. Er had zoveel meer in deze film kunnen zitten dan alleen het wat al te brave rariteitenkabinet wat hij ervan gemaakt heeft - en wellicht is dat geen echt verwijt, wellicht heeft hij zijn relatie met Herzog ook ietwat in ere willen houden, maar ook is het wellicht zo dat Blank gewoon te ver uit zijn comfort zone was - in tegenstelling tot de huidige idioterie geloof ik er in dat je alleen naar beste kunnen presteert als je daar binnen blijft, en dat is voor Blank maar al te duidelijk echt volstrekt niet van toepassing.

Toch, ondanks dat er uit andere bronnen meer en vooral meer gedetailleerd materiaal beschikbaar is - wat ik tot zover hiernaast behalve de gebruikelijke bronnen gevonden heb is de audio commentary met Norman Hill en Herzog's broer Lucki Stipetic, en het boek Herzog on Herzog van Paul Cronin - wat deze documentaire toevoegt is precies het beroemde citaat van Herzog, uitgesproken in Blank's camera. En daarnaast ook talloze andere shots die Herzog zelf wellicht nooit het daglicht had laten zien - zoals bijvoorbeeld wanneer Thomas Mauch zijn hand gebroken heeft, en Herzog als toeschouwer een stevige slok neemt uit de fles tequila die voor de verdoving bedoeld was - en het ziet er ook aan alle kanten uit dat hij dat nodig heeft. Of het moment dat hij de bebloede speer in zijn hand heeft en zegt dat hij die aan zijn zoontje geven wil - maar je tegelijkertijd aan zijn ogen ziet dat hij dat toch maar niet zo'n goed idee vindt.

Wat dan nog steeds blijft knagen is de documentaire achtergrond, het raamwerk. Waarom was Blank daar, wat was zijn motief, welke accreditatie had hij om daar te zijn, en hoe heeft hij die ingevuld. Dat lijkt achteraf toch vooral op basis van een veronderstelde vriendschap met Herzog te zijn, net als bij Werner Herzog Eats His Shoe - waarvan in ieder geval de lezing van Herzog is dat hij dacht dat die short niet voor het publiek gemaakt ging worden. En dat lijkt met deze doc toch wel wat veel op hetzelfde. Het eert Herzog dat hij in elke denkbare setting alsnog lovende woorden laat vallen, maar wellicht is dat toch niet echt verdiend.

Achteraf heeft Blank wel iets afgeleverd dat wellicht interessant is in de specifieke gebeurtenissen waar hij getuige van was, maar het komt op mij nergens over alsof hij ook maar in de buurt was van de essentie van het geheel, begreep wat hij zag, of in staat was daar een integer beeld van te geven. Misschien is dat niet verkeerd, maar wees daar dan ook eerlijk over, en trek het kleed van nederigheid aan waar dat past. Zoals het nu is zie ik alleen een kraaiende feut in de cutting room die blij is over hoeveel ophef hij gaat krijgen met wat hij gevonden heeft - met net iets teveel pijnlijke echos die ik daar in mijn professionele leven van zie.

Dat lijkt dan leuk, maar het volgende jaar ben je weer vergeten, en terecht - maar Herzog is wel van een heel andere orde, want die doet waar een Blank alleen maar een nogal slechte docu over maakt. Tel dat op, doe je ding er mee.