Like Someone in Love (2012)

“A WONDROUS FILM. Surpasses even the visual enticements of his previous feature, ‘Certified Copy’.” - Richard Brody, The New Yorker

Eens !

“A TANTALIZING MYSTERY Leaves you contemplating its significance long after it ends.” - Eric Kohn, Indiewire

“AN ELEGANT RIDDLE OF WILLFUL MISTAKEN IDENTITY.” - Michael Phillips, Chicago Tribune

“An elegant, wholly original brainteaser certain to inspire debate.” - Ben Kenigsberg, Time Out Chicago

Brainteaser it is !

“Very tricky; very engaging.” - Stuart Klawans, The Nation

Inderdaad !

en meer: Like Someone in Love (2012) - mk2pro.com

Deze film spookt nog steeds door m’n hoofd . Wat mij betreft is dit meesterwerk ontoegankelijker & enigmatischer ( / cryptischer ) dan Five Dedicated to Ozu (2003) !

"(In addition to Kiarostami's own work, there are strong echoes of Krzysztof Kieslowski's masterful Red, in which the meeting of an elderly judge and a young fashion model carried with it the suggestion of an eternal return.)"

Like Someone in Love teases the realm of the senses - villagevoice.com

Ik heb eerlijk gezegd nog niet hier over nagedacht …...

Film begint veelbelovend met een moeizaam telefoongesprek (niet in beeld) in een cafeetje, dat blijkbaar de uitvalsbasis is van een groepje escortdames. Vervolgens gaat één van hen tegen haar zin per taxi op pad dwars door een fel verlicht, nachtelijk Tokyo. Leuk om te zien. Wanneer ze aankomt bij haar klant, een oude professor, denk je: nu gaat de film beginnen. Fout! Achteraf blijkt dat de film feitelijk dan al afgelopen is. Er volgt nog wel een tweede dag, maar die heeft als karakteristiek hoogtepunt dat het hoofdpersonage bij een stoplicht zelf in slaapt valt! Ik ben benieuwd hoeveel kijkers die scène nog gehaald hebben. De afhakers hebben trouwens weinig gemist, want ik denk niet dat er veel mensen zitten te wachten op de eindeloze, hemeltergende monoloog van de buurvrouw. Niet veel later is de film dan ook echt afgelopen, de toeschouwer in verwarring achterlatend met de vraag: waar heb ik eigenlijk naar zitten kijken?

Kiarostami zet een aantal fraaie beelden achter elkaar -al wordt dat gaandeweg een stuk minder- afgewisseld door long shots en close ups en voorzien van authentiek geluid (geen soundtrack). En Tadashi Okuno en de beeldschone Rin Takanashi laten mooi acteerwerk zien.

Daarmee heb je echter nog geen film die bijna twee uur lang kan boeien.

Lijkt mij uitermate geschikt voor filmstudenten en geestverwanten, maar mensen die zoiets als een verhaal verwachten kunnen deze film maar beter links laten liggen.

Een beetje vreemd maar wel lekker. Ik vind een nieuwe kijkervaring altijd bijzonder en dat was deze film voor mij zeker. Het tempo vond ik prettig, werd op sommige momenten ook geprikkeld, door de vriend van het meisje bijvoorbeeld. De tergende werktelefoontjes op verkeerde momenten, de heerlijke met liefde gemaakte soep die maar niet gegeten kan worden, de bijzondere wijze van filmen.

Het stoplicht moment (ik heb het ook gelezen op IMDB) had juist weer die tergende spanning.

Het is zeker een film die me lang zal heugen en net zoals McSavah opmerkte was de film voorbij voor ik het in de gaten had. Vond het zelfs jammer dat de film afliep

Lijkt me inderdaad een waardevolle benadering van de film. Hij zit, hoe langer je erover nadenkt, vol met allerlei subtiele echo's (gepapegaai, zo je wilt), weerkaatsingen, variaties en tegenstellingen, in good old Kiarostami fashion: zowel op het niveau van vorm en stijl als op het niveau van thematiek. Identiteit, projectie van verlangen, rollenspel, ondoordringbare waarheid, misperceptie. Ik bedoel: dat wat had kunnen zijn klinkt door in dat wat het geval is. Mensen lijken elkaars fouten te herhalen, minieme variaties kunnen de toonsoort van de geschiedenis niet veranderen. De mens draagt het juk van de eeuwige wederkeer. Of als je het wat lichter wilt opvatten: de mens kan tot in het oneindige proberen de formule kloppend te krijgen, het spel te winnen.

De ode aan Ozu is natuurlijk ook overduidelijk. Op het niveau van de vorm: net als de Japanse meester breekt Kiarostami hier de scenes ook op in meerdere perspectieven(lees: 360 graden editing). Ook op het thematische niveau is Ozu aanwezig: gebrekkige familieverhoudingen, generatiekloof en verwrongen liefdesrelaties.

Intelligente, speelse, meerlagige film. Kiarostami maakt het weer waar.

Meh.

Nooit echt eerder een langspeelfilm van Kiarostami gezien, dan leek me deze eigenlijk wel een goeie introductie. Al kan het uiteindelijk de film ook wel tegengewerkt hebben, want Kiarostami doet verrassend weinig met de Japanse setting. Niet dat de film een typisch Japans gevalletje is geworden, maar veel stempel kon ik er verder ook niet in herkennen.

Na twee scenes deed de film me erg denken aan Hsiao-hsien Hou, die met Café Lumière al z'n eigen Ozu ode maakte in Japan. Het statische camerawerk in het cafétje waar de hoofdconversatie langzaam verdrinkt in het geroezemoes er omheen en de still autorit zouden zo uit een Hou kunnen komen. Alleen mist Kiarostami wel absoluut de visuele finesse van Hou. Deed mij allemaal een beetje muf en TV-film achtig aan. Kon er niet van genieten.

Verder is het "verstoppertje" spelen van Kiarostami ook wat vermoeiend. Conversaties worden gestart zonder dat de kijker altijd even goed weet waarover. Dan worden er wat hintjes laten vallen, om uiteindelijk te onthullen waar het nu over gaat. Doet hij vaak, maar erg opzichtig en ook gekunsteld. Het schilderij dan bewust lang uit beeld gehouden werd vond ik daar absoluut het minste voorbeeld van.

De film kon me ook niet echt boeien. Meerlagig herken ik er zeker niet in, net erg direct. Veel conversaties, head on of van een ietwat gekke plaats gefilmd. Maar meer dan wat zemelen is het niet en echt boeiende materie zat niet verhuld in de gesprekken. Acteerwerk was aardig maar veel werk kregen de acteurs ook niet.

Stukje met het omatje was schrijnend, daar gaan zowat de meeste punten naartoe, maar verder een grijze, onaantrekkelijke en afgeleefde film. Beetje zoals het opatje in de film.

1.5*

Beetje moeizaam begin, maar gaandeweg begon de film mij te boeien tot het helaas vrij abrupte einde.
Goed camera-werk en prettig tempo.

Voor de liefhebber.

Visueel een hier en daar interessante film. Maar boeiend kan ik het toch maar nauwelijks vinden, dit moeizame verhaal over de ongemakkelijke relaties van een meisje in de grote stad dat haar plaats in het leven nog aan het zoeken is. Zonder kop en zonder staart.

Een van de moeilijke dingen in de film is dat het tempo tergend traag is. Dat compenseren de soms mooie beelden wel weer ietwat, maar daar staat dan weer tegenover dat de beelden elke keer een belofte lijken te doen - en die wordt vervolgens niet ingevuld.

Het geheel komt op mij over als een mislukte stijloefening. Maar ik ben dan ook geen liefhebber van dit soort film. Tenminste, dat zal het wel zijn.

Redelijke film waarin een jonge prostituee twee dagen doorbrengt met een oudere klant. De eerste helft is vrij intrigerend, maar helaas wordt deze spanning tijdens de tweede dag niet vastgehouden. Lange scenes met weinig camerastandpunten maken dit een traag, doch sfeervol geheel.

Een redelijk dramafilm...

Redelijk verhaal...

Prima acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/

muziek (Dolby Digital)...

In deze film waarin drie mensen elkaar onder merkwaardige omstandigheden tegenkomen (of ontmoeten), speelt alles zich binnen een tijdsbestek van 24 uur af. Het verhaal draait, in tegenstelling met wat je wellicht zou verwachten, niet om de seks en elke handeling heeft (onverwachte) gevolgen. Het eerste deel vond ik verreweg het meest aansprekend. Het vervolg daarentegen vond ik maar wat oppervlakkig gedoe, niet bijster interessant noch geloofwaardig.

Het verhaal draait inderdaad niet om seks want meer dan wat blote benen valt er niet te zien. Dit is gewoon een puur drama waarbij het vooral draait om de vele dialogen (met name rond Rin Takanashi en Tadashi Okuno) tussen de paar hoofdrolspelers. Je zou dan verwachten dat het allemaal behoorlijk saai is, maar dat valt eigenlijk wel mee (hoewel het hier en daar zeker wat saai en langdradig is). Het verhaal weet toch wel te boeien en de paar hoofdrolspelers doen het goed en dan vooral natuurlijk Rin Takanashi en Tadashi Okuno. Verder is de uitvoering ook niet onaardig en zijn sommige opnames fraai gefilmd (zoals o.a. de scene waarbij Tadashi Okuno niet echt in beeld is, maar wel te zien is via de weerkaatsing van een televisiescherm). De film is naar mijn mening wel iets aan de lange kant.

P.S. die Reiko Mori (als Nagisa) in het café/bar in het begin van de film, mocht er wel wezen.

Schitterende composities en mooie sfeer. Mooie film, alleen het plotselinge einde vond ik een min punt.

Drie en een half jaar later herzien en een van de weinige films van Kiarostami die niet in waardering groeit ...

Als de film maar een kwartiertje had geduurd en zich had toegelegd op het gesprek in de auto (met wat kennis van de voorgeschiedenis), dan had ik Like Someone in Love een dikke 4* gegeven. Wat een 'spannende' scene was dat met die ouwe professor die een toneelstukje opvoert! Ik ga niet teveel verklappen, maar vond dat wel geniaal. Daaromheen vond ik dit toch een trage film die niet heel bijster enerverend was. Mooi camerawerk, dat was dan nog ook wel positief te noemen.

Film die steeds minder wordt, maar wel echt fantastisch begint. Dat eerste halfuur deed me ook denken aan Café Lumière. Een ellenglange maar heerlijk kabbelende scène in een café waar langzaam steeds duidelijker wordt wat de rollen zijn van eenieder. Dan het hoogtepunt met een taxirit, iets met voicemailberichten (dat daar zo veel emotie mee opgewekt kan worden) en gewoonweg prachtige beelden. Vanaf dan lijkt er iets meer verhaal in te komen, maar wordt het voor mij minder interessant. Zowel inhoudelijk als dat daarvoor die sfeerschets zoveel fijner was. Dan zijn er nog wel steeds leuke momenten, maar te weinig en het visuele aspect is ook nergens meer opzienbarend. Het einde, wat eigenlijk geen einde is, was vooral een anti-climax. Verder wel mooi geacteerd met veel gevoel en meelevendheid. 3,5,*.

Mooi. Een film die mij meesleepte. Ik houd van de standpunten en de vloeiende bewegingen van de camera. De film kwam voor mij steeds meer op dreef. Het verhaal en de personages boeiden mij en naar het eind toe werd het zelfs best spannend. Een kleine tegenvaller vind ik echter het abrupte eind. Ineens is het klaar en ik vind het wel wat hebben, iets raadselachtigs en aparts, maar misschien had ik toch liever een afgeronder eind gezien. Verder veel sfeer, goed geacteerd en helder beeld. Een graag geziene film. 4*

Ben het wel eens met de meeste meningen hier. Erg mooie en sterke scènes kenmerken de film. Het is een film die bestaat uit slechts een handvol scènes, maar waaraan een enorme zorg en gevoel voor detail en emotie werd gestopt dat ze op ieder op zich erg waardevol zijn.

Elke scène heeft wel iets bijzonders, maar die in de taxi vond ik één van de topmomenten. Wanneer het nachtelijke en flitsende Tokyo de revue passeert, mijmert ze weg door haar voicemailberichten te beluisteren van haar oma. Erg aandoenlijk.

Ook de magie van de scène tijdens de eerste ontmoeting met de opa komt sterk naar voren. Aangenaam en sfeervol gesprek. Een ongemakkelijk gesprek ook onderhuids omdat de verwachtingen bij beiden anders ingevuld waren. Toch tegelijk een erg warme ontmoeting.

En zo gaat het maar door met de autoscène met het vriendje of de conversatie met de buurvrouw. Erg naturel allemaal. Film kabbelt rustig verder tot het abrupt einde. Letterlijk en figuurlijk zelfs. Beetje jammer, ik werd iets te plots weggehaald uit de sfeer van de film. Richting 4,0*!

Mijn eerste Kiarostami. Dat er een vergelijking met Ozu werd gemaakt, stemde mij niet hoopvol. Zijn Tokyo Story was me iets te minimalistisch en ingetogen.

Dat bleek deze film ook, maar gelukkig wel in kleur. De straten van Tokyo kijk ik graag naar. Op zich is het een best aardig en intrigerende driehoeksverhouding, maar echt beroeren, deed het me te weinig.

Krappe 3,5