Momo e no Tegami (2011)

(Teaser) trailer.

Mijn verwachtingen zijn erg hoog voor deze film. De trailer ziet er in ieder geval mooi uit

Yes, komt op Imagine! Nu maar hopen dat ik dan ook echt kan.

Hell yeah!

Qua verhaal bijna één-op-één-kopie van My Neighbour Totoro, maar ook origineel en fris genoeg om op zichzelf te staan. De drie geesten die in de plaats van Totoro komen zijn bijzonder... tja, geestig. Jin-Rôh vond ik echter een pak beter dan deze film, ook vanwege het rauwere einde daarvan. Alle verhaallijntjes worden hierin goed afgerond, terwijl veel animefilms vaak toch wat verontrustender eindigen. Visueel ten slotte basaal, een stuk minder gebruik van digitale effecten dan ik van Production I.G. gewend ben. Toch aandoenlijk, klein van opzet en meeslepend.

Lieve anime die fijn klein gehouden wordt, zelfs al rekt dat de lengte misschien wat al te ver op. Waar het nog het meest in slaagt is het vinden van een balans tussen humor en serieusheid, evenals fantasy en werkelijkheid. Als een kinderverhaal (waarbij ik niet goed durf in te schatten in hoeverre kinderen dit aan zal spreken) over rouwverwerking is het niets eens heel opzienbarend, maar de uitwerking is zo goed dat de film er mee weg komt.

Dus het is makkelijk om meegesleept te worden met het drama van Momo, een meisje dat sympathiek is, maar ook weer niet te veel. De geesten zorgen voor veel van de humor, maar ook hier weer met mate (overigens vond ik de gelaagdheid van de grappen nogal hit-and-miss hier). Er zit avontuur in voor de afwisseling, maar het wordt nooit te groot en die laatste vlucht naar de dokter is gewoon erg gaaf gemaakt. De animatie is niet zo vloeiend als in een Ghibli, maar dat wordt gecompenseerd door de vele details, vooral in alledaagse handelingen.

Verder heb ik eigenlijk niet zoveel bijzonders hierover te zeggen, maar dat wil niet zeggen dat de film zelf niet bijzonder is. Het verhaal is misschien wat te voor de hand liggend en voorspelbaar om A Letter to Momo werkelijk als een meesterwerk te kunnen zien (en waarschijnlijk ook de reden dat ik er verder weinig over te melden heb), maar als een film zo goed uitgewerkt is als deze maakt dat weinig uit. Geen wonder dan ook dat hij goed scoort op Imagine.
Kleine 4*

De verwachtingen waren natuurlijk veel te hoog na het geweldige Jin-roh mede door de 13 jaar tussen die film en deze nieuwe Okiura, maar desondanks laat de film me verre van teleurgesteld achter. Wat enorm helpt hierbij is dat het genre compleet anders is, waardoor Jin-roh snel vergeten is. Beide films vergelijken lijkt me dan ook behoorlijk onzinnig.

Waarmee je deze film beter mee kan vergelijken, het werd door Prudh hierboven al genoemd, is Tonari no Totoro, al is deze film toch een stuk minder kinderlijk en heeft gelukkig daardoor genoeg eigen smoel. Toch interessant dat twee recente Japanse animatiefilms (de andere is de nieuwe Shinkai) flink geïnspireerd lijken te zijn door het werk van Miyazaki om het zo maar eens te noemen. Gevaarlijk, omdat Miyazaki toch een gevoel voor timing heeft dat nauwelijks te overtreffen valt. Dat is hier ook een beetje het manco, er gebeurt soms net wat te weinig, op bepaalde momenten lijkt het een beetje stil te vallen. Dat de humor soms iets te flauw was, hielp ook niet echt en dit alles maakt toch dat Totoro sterker op me overkomt, al is deze film visueel gezien weer een stuk sterker.

Okiura wint het wel ruimschoots van Shinkai, deels omdat hij zich veel minder vergaloppeerd wat plot betreft, maar vooral omdat deze film sfeertechnisch een stuk sterker is. De link met de Japanse folklore, natuur en platteland helpt wat dat betreft, want daar heb ik toch best een zwak voor. Mushishi is niet voor niets een van mijn favoriete series. Als er in de soundtrack dan flink aandacht wordt besteedt aan hier en daar het geluid van belletjes die rinkelen in de wind, en van natuurgeluiden in het algemeen, werkt dat voor mijn gevoel erg sfeerverhogend. De muziek verder was aardig, niet storend zoals bij Shinkai, maar ook niet bijzonder pakkend. Aftitelingsong was wel een beetje jammer.

De animatie is goed, maar is voor mijn gevoel nergens echt revolutionair. De achtergronden zijn niet zo spectaculair als bij Shinkai, maar de animatie is wel soms behoorlijk spectaculair, vooral de scène op de brug in de storm. Verder heeft Okiura wat mij betreft duidelijk het een en ander meegekregen van Oshii als je ziet hoe hij de regen laat vallen, en lichtjes in torens op de achtergrond laat knipperen. Erg sfeervol bij tijd en wijle. Af en toe zag je wel dat bepaalde objecten uit de computer kwamen, maar dit blijft tot een minimum beperkt. De film ademt vooral 2D, wat ik persoonlijk toch wat prettiger vind dan 3D. Prettig is het karakterontwerp van de personages. Ik was toch een beetje bang dat het er net zo eenvoudig uit zou zien als bij de laatste Oshii-animatie, maar dat viel gelukkig honderd procent mee. En ook wat de personages betreft: gelukkig geen 3D.

Conclusie is dat A Letter to Momo niet boven andere films in hetzelfde genre uitstijgt, maar wel een prettige ervaring kan opleveren, mits je niet teveel aan Jin-roh vasthoudt. Een dikke vette 4*.

Zeer geslaagde films heeft bijna al mijn verwachtingen overtroffen. Animaties zijn niet zo geweldig zoals ik ze had verwacht. Ben het verder eens met de heren hierboven mij. High Five!

fijne Japanse animatie, altijd bonuspunten voor yokai, maar ook wat punten aftrek voor het feit dat het toch wel een beetje erg de Ghibli formule volgt waardoor het sentiment een goedkoop, of iig simpel, randje krijgt voor mijn gevoel...

Teleurstelling.

Niet dat het een slechte film is, verre van, maar als een 5* regisseur pas na 13 jaar met z'n tweede film komt hoop ik toch op wat meer. Ik volg de meeste Ghibli vergelijkingen hierboven niet echt trouwens, ik vond het qua sfeer en look veel meer op het werk van Hosoda lijken. Buiten de landelijke setting zag ik er maar weinig Ghibli en terug, al helemaal geen Miyazaki.

Probleem met de film is dat het magie mist. Het verhaaltje is al iets teveel gedaan (jongetje/meisje verhuist naar landelijk gebied en komt in aanraking met yokia), de yokai vond ik niet zo geslaagd en het geheel duurt eigenlijk ook te lang. Okiura zit er eigenlijk de hele film nét naast qua sfeer, wat erg jammer is.

Visueel wel indrukwekkend. Erg veel detail in de achtergrond en in de animatie. Zeker niet de meest vloeiende animatie, maar daarvoor kijk je ook geen anime. Wel jammer dat de tekenstijl wat simpel is. Buiten de brugscene zit er ook geen moment van verwondering in, wat ik toch iets te matig vond.

Blijft een rustig, kalm en aangenaam filmpje over. Vraag me af of Okiura zelf volledig achter deze film staat, maar het is vooral een gebrek aan verwondering dat ervoor zorgt dat deze film niet op het verwachte niveau komt.

3.5*

Zelden zag ik zo'n poëtische en ontroerende anime(/film).

De zachte en liefdevolle toon, de schitterend geanimeerde omgeving en de prachtige omgang met rouwverwerking zorgen voor een pareltje van een film. De yokai, die een belangrijke rol vertolken in het geheel ontving ik aanvankelijk met de nodige reservering doordat ze voor zoveel chaos en onrust zorgden in een anders idyllische filmwereld. Maar achteraf moet ik tot de conclusie komen dat ze waarschijnlijk voor de nodige dynamiek en comic relief hebben gezorgd, waardoor de verstilde momenten alsmede de emotionelere scènes gedoseerd tot je komen. Het kan wel eens de balans zijn die de film nou juist zo sterkt maakt.

De beelden van het dagelijks leven op het eiland zijn pure poëzie! Het zorgt ervoor dat je de emotionele climax, die me overigens erg ontroerde, tijdens de schitterende aftiteling als een haiku nog eens tot je kan laten komen.

Wonderbaarlijk mooie en hartverwarmende film, eentje die direct tot mijn favorieten gerekend mag worden.

Weinig op aan te merken.

Mooi verhaal, ondanks dat het niet hoog scoort qua originaliteit. De film is een leuke mix van drama, humor en fantasie. De animatie is goed, maar behoort niet tot de top animaties, maar nergens is dit storend.

4.0*

niet verkeert ik heb er niks op aan te merken

Gaaf.

Precies zo'n film die gedurende de minuten groeit en tot de finale een waar hoogtepunt met zich meebrengt en je tijdens de aftiteling getrakteerd wordt met rustgevende shots uit de omgeving.

Als de inleiding iets bondiger was geweest, had ik misschien direct 5 sterren gedeeld.

Geweldige personages, ook allen goed betrokken bij het verhaal en levendig geanimeerd. 4.5*