La Encadenada (1975)

Een giallo van veteraan Mur Oti met genre-icoon Mell, Richard Conte en spaghettiman Steffen- klint leuker dan het is, al is hij voor de liefhebbers verder geen onaangenaam tijdverdrijf.

Speelt in Galicië waar zakenman Conte zit opgescheept met een zoontje dat behalve stom ook volkomen achterlijk lijkt te zijn, en dat dringend behoefte heeft aan een ...psychologe Het lijkt er eerder op dat het Conte is die behoefte heeft aan een toy ho', al beweert ie dat sinds het ontijdige heengaan van zijn vrouw het andere geslacht hem niet meer interesseert...

Het ventje waar Mell voor moet zorgen blijkt- verrassend- volkomen emotioneel gestoord te zijn en- nog verrassender- behept met een gigantisch Oedipuscomplex, dat is vervelend want Mell blijkt- nu volgt de allergrootste verrassing- als 2 druppels op zijn moeder te lijken ! Als Mell de attenties van het ventje begint aan te moedigen en hem ma chérie noemt gaan we vermoeden dat ze zelf ook niet geheel kosher is, maar misschien komt dat door haar vent Steffen, die een doodordinaire crimineel is. Voor zijn fans heb ik slecht nieuws: hij is maar een minuut of 10 in beeld.

De Engelse titel van de film slaat trouwens op het dagboek dat Mell vindt en dat geschreven zou zijn door de ex- vrouw van Conte resp. moeder van het gekke zoontje, en dat merkwaardige confidenties bevat. Dit dagboek zal ook een sleutelrol spelen in de twistrijke finale met een luguber einde.

De film is tamelijk gore en sleazeloos, dat laatste zou te danken zijn aan de Franco censuur, iig. mist de enig overgebleven versie die zoals gekend slechts op VHS is uitgebracht vrij in het begin duidelijk een stuk, dat voor de verdere afwikkeling van de intrige echter niets uit lijkt te maken. Gothic invloeden zijn er ook amper, al speelt het wel even in een kerk- met een kopie van de Heilige Graal !- en de crypte daaronder.

Score van Savina, veelal diegetisch want het knaapje rammelt aardig wat af op de piano.

Een giallo mwah daarvoor ontbrak het toch wat aan spanning. En dan heb je met Marisa Mell een mooie verleidelijke vrouw maar er is werkelijk geen streepje bloot te bekennen zeker als het door moet gaan voor een giallo en met een alternatieve titel als Diary of an Erotic Murderess. Heb ik misschien een geknipte versie gezien, niet als ik de speelduur op imdb bekijk. Het is allemaal een beetje te standaard en voorspelbaar. En telkens weer een andere kerel die uit we weg dient te worden geruimd om toegang te krijgen tot het fortuin. De bastaardzoon was er een beetje teveel aan. Film is vooral interessant omwille van het Oedipuscomplex en het toch wel verrassende einde maar daarvoor krijgt het van mij geen voldoende.