Fuchi ni Tatsu (2016)

Harmonium begon goed. We zien Toshio en Akie aan de ontbijttafel met de kleine Hotaru. Dat het huwelijk van Toshio en Akie niet al te best was was duidelijk van hun gezichten af te lezen. Het was de kleine Hotaru die het zo'n beetje in stand hield. De verschijning van Yasaka (Tadanobu Asano) voorspelde weinig goeds. Het eerste gedeelte van de film zou dan ook eindigen met een dramatische wending. Tot dan toe vond ik het een prima film, visueel erg mooi en met verder uitstekend acteerwerk. Wat hierna kwam, daar was ik beduidend minder over te spreken. Ongeloofwaardigheid ten top, allemaal veel te ver gezocht. Het deed voor mij deze film uiteindelijk de das om. Heel jammer. Er had zo veel meer in gezeten.

2.0*

Het eerste deel van de film moest ik inkomen, ik vond de film een beetje stuurloos en zonder echt te prikkelen. Tweede helft was wel aangrijpend. Het plot is een behoorlijk tikkeltje ongeloofwaardig en onlogisch, maar al met al wist de film me wel te boeien en te raken. Mooie muziek ook.

Fukada al wat beter.

Met dan aan alweer een uitstekende Asano, maar ook Kanji Furutachi draagt zeker z'n steentje bij. Samen met Tsutsui dragen ze de film, die een beetje doet denken aan een soort van opgekuiste Visitor Q. Misschien daarom dat het allemaal net niet scherp en fel genoeg aanvoelt.

De film doet veel goed, maar weinig fantastisch. Visueel is het zeker oké, maar gezien de sterke competitie binnen het genre komt de film toch net dat streepje tekort. Acteerwerk is krachtig, maar geen enkele rol steekt er echt bovenuit en qua drama is het best pakkend, maar ook ietwat ongeloofwaardig en een te grote opeenstapeling van dramatiek.

Tijdens het eerste uur bouwt Fukada rustig op, zonder al te veel prijs te geven. Al is het al snel voelbaar welke richting de film uitwil. Tweede uur is er eentje waar een stuk meer informatie wordt prijsgegeven en om het kwartier een nieuwe, grote onthulling het drama in een andere richting duwt. Op zich best interessante wendingen, maar de film heeft amper de tijd er echt wat mee te doen.

Niet dat het langer had gemoeten, 120 minuten was meer dan voldoende. Uiteindelijk wel een fijn drama, weinig op aan te merken, behalve dan dat er genoeg voorbeelden zijn die het gewoon wat beter en eigener doen.

3.5*

'Harmonium' (2016) is een symbolisch geladen, absurdistische danse macabre rond twee echtelieden en een mysterieuze vreemdeling. Echtgenoot Toshio (Kanji Furutachi) weet dat meneer Yasaka (Tadanobu Asano) een bedreiging vormt voor zijn vrouw en kind, terwijl zijn echtgenote Akié (Mariko Tsutsui) plotsklaps gedwongen wordt om een nieuwe aanwezigheid te dulden in haar nabijheid. Het nakende noodlot blijkt echter sterker dan hun pogingen om de onbeheersbare vreemdeling te sturen door hem dichtbij te houden en te willen manipuleren (Toshio), of door hem in te kapselen in haar eigen geloofsovertuigingen en ideeën over moraliteit en vergiffenis (Akié). Kôji Fukada maakte een angstaanjagend kille film waarin alledaagse spanningen maar het puntje van de ijsberg blijken van sluimerende gruwelijkheden. De eerste akte doet dat naar mijn smaak wat sterker dan de tweede akte, want dan krijgt de sluimerende dreiging nog niet helemaal haar vorm en is het onduidelijk waar deze disfunctionele gezinsdynamiek toe zal leiden. In de tweede akte verliest de film haar momentum en worden sommige plotwendingen wat geforceerd en vergezocht. Toch is het knap hoe 'Harmonium' (2016) niet per se sluitende antwoorden geeft op haar eigen mysterie, maar wel op een subtiele manier naar een slotstuk toewerkt waarin details uit het voorgaande alleen impliciet hinten naar beweegredenen van de volwassen personages.

Het "duistere" slot lijkt de kijker toch te willen overtuigen dat er in de film meer insteekt dan het naakte verhaal van vergelding(misschien), toevalligheden en absurde wendingen
Het is een gevoelige film over menselijke relaties in wisselende omstandigheden, over vervreemding, ongeluk en machteloosheid.
Heel bekwaam hoe de regisseur u toch in de ban houdt en de spanning heel langzaam opdrijft en merkwaardig is toch de eindscène (een triestere reproductie van een vroegere gelijkaardige scène, niet zonder symboliek) en hoe vreemd is het dat Toshio zich hierbij eerst bekommert om het lot van Takashi, zoon van de mogelijke stichter van alle onheil, dan dat van zijn eigen dochter..
Bewonderenswaardige beeldcomposities.

Sterk spel en een intrigerende sfeer. Wel werd ik niet erg geraakt, ondanks de heftige en verdrietige gebeurtenissen. Het verhaal voelde wat dat betreft denk ik niet erg realistisch en te gespeeld/gemaakt. Ik kwam niet helemaal in de film. Ik vind het goed, maar niet geweldig. Hij duurt lang. Soms verslapte mijn aandacht een beetje en ik vind ‘m niet constant interessant. Wel fijn om een keer gezien te hebben. Een 7. 3,5*

Sterk psychologisch drama van een bloedeloos huwelijk waarbij een vreemde mysterieuze gast een schaduw werpt over het gezin. Hoe hoe, wat en waarom is niet meteen duidelijk, maar je hebt al snel door dat het gewone leventje dra verstoord zal worden eens de maskers afvallen. Zoals zo vaak is er wel een link in verleden, een soort geheim dat dreigt onthuld te worden.

Harmonium vond ik vooral knap door zijn ijselijke afstandelijke sfeer waarbij elke scène met Yasaka een onbehaaglijk gevoel creëerde. Maar ook de scènes tussen het koppel waren sterk. De vrouw die haar best deed om het gezin én het huwelijk te managen, maar de partner zelf liep er vaak ongeïnteresseerd en afwezig bij. Die tafelmomenten waren triest en gelukkig was er nog de mooie dochter die wat licht bracht.

Een film die met zijn stiltes prachtig onderbroken werd door het aandoenlijke orgeldeuntje dat al dagen door mijn hoofd spookt. Enige grote minpunt vond ik de verloren zoon die ook toevallig daar zijn toevlucht zocht. Bizar ook dat die vrij snel aanvaard werd in het gezin. Tot slot een aangrijpend einde uit machteloosheid en wanhoop. Knap!

Redelijke film. Visueel best fijn, goed tempo en fijn ingehouden geacteerd. Zeker het eerste uur is prima en er hangt altijd een zekere spanning. Het tweede uur vond ik duidelijk minder, vooral doordat alle wendingen nogal snel werden afgeraffeld en je als kijker nooit echt rust krijgt. Uiteindelijk werden die wendingen daardoor ook te veel en ik snapte de personages ook niet echt meer. Vervelen doet de film echter niet dus wel een voldoende. 3,0*.

Bij mij gewoon weer een sterk Japans pareltje, een mooi drama met sterk acteren, heerlijke trage film...