Il Signor Max (1937)

Wederom een Camerini romkom klassieker met De Sica en Asia Camerini-Norris volgens het boekje, 1 van de 4 klassiekers die ze in de jaren 30 maakten. Wordt wel gerekend tot het telefoni biacnchi genre, al heb ik verder geen witte telefoons gezien. Regimeconform is het allemaal wel: een lofzang op de deugden van de kleine burgerij en de boodschap dat ieder bij zijn eigen soort moet blijven.

De intrige is gekend en werd in elkaar geknutseld door Camerini en de latere regisseur Soldati naar een idee van Palermi: krantenjongen De Sica ontmoet op een cruiseschip de rijke gravin D'Alma die hem houdt voor ene signor Max, een rijke aristocraat. Waarna De Sica zich bijna ruineert aan de speeltafel- autobiografisch detail naar het schijnt- en overhaast weg moet vluchten om ontdekking als pauper te voorkomen.

Terug gearriveerd in Rome ontmoet hij weer Dálmas bonne Lauretta-Norris, die van zijn eigen stand is maar die hij slechts misbruikt om haar bazin weer terug te zien. Volgen de gebruikelijke quid pro quo's wanneer Norris De Sica ontmoet in zijn hoedanigheid als krantenjongen, en het keeping up appearences spelletje van De Sica steeds zieliger wordt. Probeert u vervolgens te raden hoe het eindigt met een romkom waarin De Sica en Norris de sterren zijn en die de genre aanduiding komedie heeft...das dus duidelijk. Zoals het ook duidelijk is dat die laatste regel van de synopsis volstrekt nergens op slaat: Lauretta is natuurlijk juist degene die wel van Gianni houdt en niet vanwege zijn Max persona, itt D'Alma. Maar dat had u al begrepen waarschijnlijk.

Had net zo goed een Hollywood film kunnen zijn, als de figuur van De Sica's oom er niet was geweest- met afbeelding van de Duce in de woonkamer- die eerst De Sica uitfoetert omdattie het niet met de gravin gedaan heeft ondanks alle geldsmijterij, en hem op het slot inpepert " het nooit te vertellen" , daar waar een Hollywoodfilm zou zijn afgesloten met een biecht en vergeving waarschijnlijk. Of misschien is het wel een Lubitsch geinspireerd trekje, zoals sommige buffs menen.

Behalve de reeds genoemden treedt hier ook een piepjonge Vivi Gioi op als bitchy jonge zus van D'Alma, al was ze 23 en moet ze hier een 16- jarige voorstellen.

Muziek van Renzo Rossellini.