Noruwei no Mori (2010)

Wow!!

Wat een prachtig staaltje cinema. Geweldig geregisseerd door Tran Anh Hung. Echt zo'n film die je een tijdje moet laten bezinken. Ook lastig om direct weer een andere film na deze op te zetten vanwege de impact die deze film maakt.

Een niet typische Japanse film. En daarin schuilt ook de grote kracht van dit project. Een hele andere kijk op een typisch Japans verhaal. Prachtige cinematografie van Lee Ping Bin. Er worden verbluffende beelden op ons afgevuurd. Beelden die zoveel meer zeggen dan woorden. De film kent Oscar waardige vertolkingen. De acteurs weten je meer dan twee uur compleet mee te slepen door alle emoties die ze doormaken. Erg goed gedaan. Verhaal is erg mooi vormgegeven. Ken het boek verder niet, dus kan daar geen vergelijking trekken. Maar als film is het zeer zeker goed gelukt om de juiste elementen van dit verhaal over te brengen. De muziek van Greenwood maakt het geheel helemaal compleet. Mooi en zeer onheilspellend.

Ik had het niet verwacht maar Noruwei no Mori heeft me compleet weg geblazen. Een mooi voorbeeld van echte "Movie-magic"

Ziet er mooi uit, Tran-waardig. Jammer dat het drama nogal cerebraal is en dat de karakters eigenlijk maar schetsmatig blijven. De hysterie van de film (m.n. het acteerwerk, de muziek) kan dat niet verhullen.

Stond al lang op mijn "to see" lijstje, en nu dus eindelijk. Eigenlijk gewoon een heel prettige film om naar te kijken. Goed acteerwerk, aardig verhaal en heel mooi in beeld gebracht. Kunnen die Japanners wel...

Kijkt ook altijd iets anders dan westerse films, en dat maakt het ook een welkome afwisseling.

Indrukwekkend en ontroerend drama dat ook visueel veel indruk maakt.

De rouwfase van Watanabe, zonder woorden, maar met een ijzingwekkende score, is een van de mooiste scene's die ik de afgelopen jaren heb gezien. Hele cast maakt indruk, en Mizuhara is beeldschoon. Een film die me lang zal bijblijven.

Tegenvaller. Het boek vond ik op momenten fantastisch. Niet alleen was het een liefdesverhaal, maar ook een inkijkje in het studentenleven van Tokio in de jaren 60 en het relaas van een man die met enige nostalgie terugkijkt naar die tijd. Daar komt de titel ook vandaan, bij het horen van Norwegian Wood moet hij altijd terugdenken aan die tijd. Maar die hele dimensie wordt in deze lineaire film teniet gedaan. En dat is vooral jammer, omdat de rijkdom van dat boek zo niet naar voren komt. Nochtans had dat prima op film gezet kunnen worden, dus de vraag is vooral waarom er niet voor gekozen is.

Nu zou dat niet uitmaken als daarmee dat deel dat men kiest (de liefdesrelatie) erg sterk is, alleen is dat het niet altijd. Het was soms wel een erg duf geheel. Daarnaast leek de regisseur steeds de verkeerde zaken te rekken. Hetgeen enige context of uitkwerking nodig had bleef oppervlakkig, hetgeen heel kort kon duurde maar en duurde maar. Nu moet ik ook zeggen dat grote delen die ik in het boek minder boeiend vond juist in de film veelal naar voren komen. Alleen had je daar de rest erbij, dat mis je nu. En juist die context van plaats en tijd maakte die centrale relatie veel sterker. Buiten dat wordt het allemaal zo halfbakken gebracht dat men het beter niet had kunnen doen. Die kamergenoot van Watanabe komt en gaat af en toe, maar daar blijft het bij. Sterker, men had de film net zo goed naar het heden kunnen verplaatsen.

Enfin, het eerste uur vermaakt de film nog zeker en het ziet er allemaal prachtig uit. Ook zitten er enkele mooie visuele vondsten in. Alleen al dat shot door die lamellen (?) heen die weerspiegelen. Daarnaast kent de film enkele prachtige losse momenten. Alleen al die uiterst sneue zelfmoord in de auto is eigenlijk als scène heel sterk. Ook is het mooi ingehouden acteerwerk erg fijn, al is er tussen Kikuchi en Matsuyama weinig chemie. 2,5*.

Aan mooie plaatjes geen gebrek. Tran Anh Hung is een echte stilist.

Toch ligt dit soort Aziatische cinema niet meteen in mijn bovenste schuif. Sure, de fijnbesnaarde aanpak is eens iets anders dan de Hollywoodbombast. Maar daartegenover staat toch weer een hoop kil gedoe en personages zonder een zweem relativeringsvermogen.

Ik slaag er gewoon niet in om daar ruim twee uur met volle aandacht doorheen te ploeteren. Al begon Norwegian Wood wel nog aardig. Er werd niet veel gezegd – gelukkig: een film kijken is altijd leuker dan een film lezen - maar de dialogen zijn wel clever en verrassend gedurfd. Noem het gerust een suggestieve, Japanse versie The Dreamers.

Naarmate het tweede uur vordert glijdt de film echter langzaam weg richting tranendal. Wat rest is onversneden tristesse, gespeend van de geestigheid uit het eerste deel.

3,5* voor de visuele glans en de mooie eerste helft. Daarna is Norwegian Wood toch meer voer voor de fans van het genre.

Matige film over een jongen en meisje die troost bij elkaar zoeken nadat hun gezamenlijke vriend zelfmoord heeft gepleegd. Vooral tijdens de eerste helft gebeurd er maar weinig en zijn de personages nogal afstandelijk. Dit wordt naarmate de film vordert wel wat beter, maar het wist me niet echt te pakken. Een aantal mooie beelden en een sfeervolle soundtrack.

Noruwei no Mori

Noruwei no Mori is een film die heel veel dingen goed doet. Een interessant verhaal, een schitterende cinematografie, sterk regiewerk en goed acteerwerk. Het oogt soms wat emotieloos en afstandelijk, maar onder de oppervlakte borrelen de emoties van de personages soms over. Misschien komt die afstandelijkheid ook wel door de raamvertelling, en vooral de tweede zelfmoord van Naoko wordt wel heel kort aangestipt. Je hebt bijna geen tijd om het te registreren. Maar voor de rest is Noruwei no Mori een sterke en sfeervolle film, en vooral Mizuhara als uiteindelijke liefde van Toru vond ik ijzersterk acteren.

Herzien en nu zelfs de aangeschafte directors cut gekeken.

Het was even geleden dat ik de film zag, maar de extra minuten voelen vertrouwd aan en geven deze geweldige film nog een extra boost. Liefde, eenzaamheid, trouw, rouw en volledige overgave. Kan het veel mooier dan hier wordt getoond? Pijnlijk mooi verhaal dat zich grotendeels in een gestileerd landschap afspeelt, en met veel liefde is gemaakt. Ontroerend, en het is nu echt tijd voor een top 10 notering.

Hier wordt een mens blij van.

Mooie film, mooie cast, mooie beelden, mooie regie, mooie muziek, maar een beetje langdradig en uitgemolken. Ik heb het boek gelukkig nog niet gelezen, want dan zou ik wellicht véél kritischer geweest zijn voor de verfilming ervan.

Van Norwegian wood had ik al dikwijls gehoord. Vermoedelijk zal dit eerder aan de reputatie van het boek liggen, dan aan de film zelf. De film zelf vond ik nogal zoutloos, zonder pit, wel weinig hoogtes of laagtes. Eentje die snel vergeten zal zijn, maar in zijn geheel gewoon “OK” was, zonder meer.

Een film die gaat ober rouwverwerking en open durven staan voor een nieuwe toekomst en liefde. Het acteerwerk van de twee hoofdrolspelers is prima en ook cinematografisch is de film zeker geslaagd. De focus van de film ligt bij hen en de zelfmoord van de gemeenschappelijke vriend is louter een middel om het plot te ontvouwen. Nochtans wel een erg sterke geslaagde scène.

Toch merk ik een zekere afstandelijkheid op als kijker. Het raakte me allemaal amper en voelde me dus niet betrokken bij de gebeurtenissen. De zelfmoordscène is hierop de uitzondering. Visueel wel hier en daar prachtige beelden, maar om werkelijk je fantasie te prikkelen ben je wellicht beter af met het boek.

Blijkt maar weer hoe lastig het is om een (goed) boek te verfilmen. Stiekem had ik de hoop voor even terug te keren naar de geweldige sfeer die het boek uitademt - maar helaas; Hung weet het nergens te raken. Natuurlijk begrijp ik dat er keuzes gemaakt moeten worden, dat je nooit alles kunt vertellen wat het boek behelst. Maar maak dan de juiste keuzes. Regelmatig zat ik met een ? naar het scherm te staren. Het verbaast me eigenlijk dat er zo weinig past in ruim 2 uur.

Ook het acteerwerk schiet schromelijk tekort, met als dieptepunt Kiko Mizuhara (dat moest ik opzoeken), die Midori vertolkt - juist zo'n sterk personage in het boek. Hier lacht ze alleen maar en het lijkt alsof ze de zinnen zonder gevoel uit het boek dropt.

Ik vraag me af of ik de film een hogere waardering zou hebben gegeven als ik het boek niet gelezen had. Misschien. Maar dan nog is de film als geheel te houterig, te onsamenhangend, te weinig dromerig en wordt er te matig geacteerd.

Een Hung zonder schwung.

2,5*

Een erg mooie film. Een bijzonder verhaal, gevoelig, sfeervol en goed gespeeld. Mooie beelden. Ik werd erin meegesleept en ondanks de lange speelduur, duurde het mij niet te lang. Ik ben benieuwd naar het boek. De film geef ik in ieder geval 5*.

Een film over relaties en over het verschil tussen echte liefde en alleen maar seks. Op zich is de film helemaal niet slecht. Er wordt ook prima geacteerd. Maar het dreutelt allemaal maar door en zeker in het begin is het een moeilijke film om vol te houden. Later kom je er wel wat meer in. Dit onderwerp is eigenlijk het specialisme van Woody Allen. Maar die geeft er over het algemeen toch een hele andere draai aan. En deze film is ook niet te vergelijken met een Woody Allen film. Toch zitten er ook hele mooie scenes in de film. De scenes met de landschappen en de strijkmuziek zijn echt heel erg mooi. Dat doet me aan klassieke films herinneren zoals die tegenwoordig helaas niet meer gemaakt worden. Jammer dat het bij een aantal van dat soort scenes blijft. Als de film veel meer van dat niveau zou vertonen had het echt een topfilm kunnen zijn.

Een zeer mooie poging om van Norwegian Wood een boekverfilming te maken, maar toch nog wel ietwat onaf.

Om te beginnen de titel. De essentie die in het boek gebruikt wordt ontbreekt in deze film. Norwegian Wood is een nummer van The Beatles die de hoofdpersonage aan het begin van het boek op de radio hoort spelen waarmee hij met de associaties die hij bij dit nummer heeft teruggaat in de tijd. Een belangrijk subject dat in deze film niet wordt gebruikt en waarbij dit desbetreffende nummer slechts een toevallige bijzaak is.

Wel heeft Anh Hung zijn best gedaan om de film even nostalgisch en meeslepend te laten verlopen als het boek.
Mede omdat je hier ook wat beelden krijgt en we meegezogen worden in het studentenleven in Tokyo en de rest van Japan in de jaren 60. De openingsscene waarin we kennis maken met Wantabe die met het jonge stel Kizuki en Naoko is speels, maar heeft helaas ook een tragische afloop wat de levens overhoop gooit. Kizuki pleegt zelfmoord. Voor Wantabe begint een ware obsessie met zijn vele vragen en Naoko lijkt van de radar te zijn verdwenen.

Via Midori, een vriendin van Naoko komt Wantabe erachter dat Naoko in een inrichting zit. Wantabe reist er meteen naartoe om haar bij te staan en om zoveel mogelijk te weten te komen. In hun bijzijn de veel oudere eigenzinnige kamergenote Reiko, die ik uit het boek ook nog absoluut niet vergeten ben.

Wat volgt is een emotionele en aangrijpende confrontatie waarin deze drie mensen tegenover elkaar staan. Naoko lijkt in Wantabe een vervanger te zien... maar aan de andere kant ook niet. Uiteindelijk lijkt ze te moeten beseffen dat ze het verlies niet kan accepteren en pleegt vervolgens zelf ook zelfmoord.

Het is allemaal mooi gedaan en zeker de vele beelden van zowel Tokyo als het Japanse platteland zijn hier de visitekaartjes. Beter dan het boek is het nogmaals niet. Aan het einde mis ik toch wel heel erg die scene van Wantabe in een telefooncel... Een appartementengang is toch wel een heel nietszeggende plaatsvervanger.

Toch heeft deze film me weten te bekoren door het bovenstaande. Ook expliciete seksscenes gaat het niet uit de weg, alsof de ode aan de liefde net als in het boek sterk benadrukt moet worden. Ook de speelduur valt niet zo heel erg op, dus het blijft wel interessant.

Op het ontbreken van de gouden momenten uit het boek na is dit prima te doen en weet het mee te slepen.
De personages en de situaties krijgen in ieder geval wel een gezicht.

4,0*

Mooi intrigerend verhaal waarvan het boek een meesterwerk is, probeer dat maar om te zetten in een film. Het verhaallijn is mij bekend gezien ik het boek al twee keer heb gelezen. De film is sfeervol maar personnages komen moeilijk uit de verf omdat ze weinig betekenis geven aan het verhaal. De vader van Midori als Reiko haar bijdrage. Dapper proberen te vertolken naar het witte doek, maar het is te weinig.